Κάτι άλλο που
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι η σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία, μέσα
σ’ αυτή την ευδοκία του θελήματος του Θεού.
Όπως είπαμε, πριν
την υλική δημιουργία, ο Θεός έχει μια «ευδοκία» μέσα Του και αυτή είναι η εκκλησία.
Όμως πώς είναι δυνατόν να υπάρξει η εκκλησία αν πρώτα δεν υπήρχε ο Ιησούς
Χριστός, αυτός που θα θυσιαζόταν για να σωθεί η εκκλησία; Είναι επόμενο λοιπόν,
πρώτα ο Θεός να είδε το Χριστό, το Αρνίο, διά του οποίου θα εξαγόραζε την
εκκλησία και γι’ αυτό λέει ότι «εξέλεξε
ημάς εν αυτώ».
Α' Πέτρ.α:19-20 ἀλλὰ
τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ
καταβολῆς κόσμου φανερωθέντος δὲ ἐπ' ἐσχάτου τῶν χρόνων δι' ὑμᾶς.
Επειδή λοιπόν ο
Πατέρας προείδε (προεγνώρισε)
τον άνθρωπο Χριστό Ιησού που θα ζούσε τέλεια, σε υπακοή, αναμάρτητα, και θα
έβαζε την ψυχή του για να σώσει το ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό προχώρησε και
έκανε ό,τι έκανε.
Το «πρὸ καταβολῆς κόσμου» μας φέρνει
αναγκαστικά πάλι στην πρόθεση του Θεού, δηλαδή μέσα στο λόγο Του. Μας λέει
λοιπόν ο Πέτρος τι έγινε μέσα στην καρδιά του Θεού πριν θεμελιωθεί ο κόσμος.
Ανάμεσα στα άλλα λέει ότι ο Χριστός ήταν «προεγνωσμένος»
κι αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν προϋπήρχε κανένας θεός υιός, γιατί αν
προϋπήρχε δεν θα ήταν προεγνωσμένος, αλλά γνωστός.
Η λέξη
«προεγνωσμένος» προέρχεται από το ρήμα «προγιγνώσκω» που σημαίνει: γινώσκω
(γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι, μανθάνω ή κατανοώ) εκ των προτέρων (Λεξικό αρχαίας
Ελληνικής γλώσσας Ι. Σταματάκου).
Το γεγονός ότι ο
Χριστός ήταν «προεγνωσμένος» από τον Πατέρα σημαίνει ότι δεν υπήρχε σαν θεός
υιός μαζί με τον Πατέρα, γιατί τότε η λέξη «προεγνωσμένος» είναι λάθος. Δεν
μπορεί ο Θεός να λέει ότι προγνωρίζει κάποιον που είναι δίπλα Του!
Αυτή είναι η
έννοια του ότι τα πάντα «δι’ αυτού»
έγιναν. Ο Ιησούς ήταν το αίτιο διά του οποίου ο Θεός έκανε τα πάντα. Αν δεν
υπήρχε ο Χριστός, όλη η δημιουργία θα ήταν μάταιη. Όμως ο Πατέρας τα έκανε διά
Χριστού, έχοντας δηλαδή πάντοτε σαν αρχή, σαν θεμέλιο, σαν απαραίτητη
προϋπόθεση τη ζωή και τη θυσία του Ιησού Χριστού.
Κολ.α:14-19 ἐν
ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν, τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν· ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου,
πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ
τῆς γῆς τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἄρχαι εἴτε ἐξουσίαι·
τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ
πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν, καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας· ὅς
ἐστιν [ἡ] ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων, ὅτι
ἐν αὐτῷ εὐδόκησεν πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι.
Πριν προχωρήσουμε
στην ερμηνεία των εδαφίων αυτών, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν αυτά αναφέρονται
στη θεϊκή ή στην ανθρωπινή φύση του Ιησού Χριστού.
Αποδείξαμε ήδη,
ότι δεν υπάρχει άλλη θεότητα, ούτε πρόσωπα μέσα στη θεότητα.
Θα δείξουμε ότι
τα παραπάνω εδάφια δεν αναφέρονται σε κάποιον προϋπάρχοντα θεό υιό, αλλά στον
άνθρωπο Χριστό Ιησού.
