TO ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΘΕΛΩ TOY ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Χριστός πέθανε για να μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει αιώνια με το Θεό. Αν υπήρχε δεύτερη ελπίδα, τότε τα πράγματα δεν θα ήταν και τόσο σοβαρά, όπως μας τα λέει ο λόγος του Θεού.

Επειδή όμως δεν υπάρχει δεύτερη ελπίδα, επειδή τα πράγματα είναι σοβαρά και διακυβεύεται η αιωνιότητα κάθε ψυχής με το αν δεχθεί ή όχι αυτή τη θυσία - και το δικαίωμα να διαλέξεις δίνεται μια φορά όσο ο άνθρωπος ζει – γι’ αυτό πέθανε ο Χριστός. Διαλέγουμε μια φορά, και από κει και πέρα είναι η αιωνιότητα κοντά ή μακριά από το Θεό!! !

Σήμερα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί ο Θεός έχει χωρίσει τους ανθρώπους σε σκεύη τιμής και σε σκεύη ατιμίας, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι προορισμένος να είναι αυτό που είναι. Έτσι, ο Θεός καλεί αυτούς που έχει προγνωρίσει και αυτούς που δεν τους έχει προγνωρίσει δεν τους καλεί.

Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Ο Θεός βεβαίως προγνωρίζει και προορίζει βάσει της πρόγνωσης. Ο Θεός προγνώρισε την εκκλησία Του. Ο Θεός καλεί κάποιον επειδή γνωρίζει τις αποφάσεις του βάσει της πρόγνωσής Του όταν ακούσει το λόγο Του. Όμως, ο Θεός δεν καλεί μόνο τους δικούς Του, αλλά όλους.

Ο Θεός, είναι Θεός ελευθερίας! Δεν έφτιαξε «ρομποτάκια» προγραμματισμένα. Δεν έφτιαξε ο Θεός καλούς και κακούς ανθρώπους. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται κακός, αλλά μάλλον καλός, αγνός. Ένα μωρό όταν γεννιέται, είναι μια ψυχή που είναι έτοιμη να δεχτεί επιρροές και να γεμίσει ανάλογα. (Βέβαια έχει τη ροπή για την αμαρτία ή ακόμη έχει να κάνει και η κληρονομικότητα).

Ο Κύριος είπε, «όποιος πιστεύσει έχει ζωή αιώνιο». Ο Κύριος ήρθε και καλεί το καθένα, ο Θεός είναι για όλο τον κόσμο. Όμως, λέει ότι όποιος θελήσει θα σωθεί. Ο Χριστός γεννήθηκε για να σωθεί όλος ο κόσμος.

Ο άνθρωπος μόνος του διαλέγει το δρόμο του. Έχουμε την ελευθερία να εκλέγουμε, και αυτό το βλέπουμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Μπορείς να διαλέξεις να πας ή να μην πας στην εκκλησία, να πας ή να μην πας στη δουλειά σου, μπορείς να διαλέξεις τη μάρκα του αυτοκινήτου σου, έχεις ελευθερία. Μπορεί να έχεις σκοπό να εμπιστευτείς κάποιον, αλλά κάποιο ξαφνικό γεγονός σε κάνει και αλλάζεις γνώμη ή το αναβάλεις.

Αρά, για οτιδήποτε μπορώ να εκφράσω την προσωπική μου γνώμη, που δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση του ελεύθερου θέλω μου. Δεν ακολουθώ μια διατεταγμένη εντολή για τα προσωπικά μου θέματα, αλλά κάνω αυτό που μου αρέσει. Και αυτό βέβαια ισχύει και για τις σχέσεις μου με το Θεό.

Η ελευθερία αυτή μεταφέρεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας, και ιδιαίτερα στις σχέσεις μας με το Θεό. 

 

Εισέλθετε διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν. Ματθ.ζ:13,14

 

Όλοι, περπατάμε στον ίδιο δρόμο, όταν ξαφνικά βλέπουμε το δρόμο αυτό να χωρίζει στα δύο (σταυροδρόμι). Υπάρχει μια πινακίδα που μας λέει που οδηγεί ο κάθε δρόμος.

Όταν σταθούμε στο σημείο της εκλογής όσο αφορά στο δρόμο που θα ακολουθήσουμε, αυτός που διαλέγει είναι ο άνθρωπος και όχι ο Θεός.

Αυτό που ο Θεός λέει είναι: Ρωμ.η:28-30 «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε».

Αυτό που ο Θεός προγνώρισε είναι το ποιοι θα μπουν μέσα στη στενή πύλη, την τεθλιμμένη οδό, οπότε γι’ αυτούς είναι προορισμένο το τι θα γίνει γιατί το λέει. Ο Θεός προείδε αυτούς που θα ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό, τη στενή πύλη, τον ανηφορικό αυτό δρόμο που οδηγεί όμως στον ουρανό. Ο προορισμός λοιπόν είναι βάσει της πρόγνωσης του Θεού των αποφάσεων που ελεύθερα ο άνθρωπος θα πάρει στη ζωή του. Και ο προορισμός αυτών που παίρνουν την απόφαση να μπουν στο στενό δρόμο, είναι να γίνουν κατά την εικόνα και την ομοίωση του Ιησού Χριστού, που είναι η εικόνα του αόρατου Θεού (Κολ.α:15) κι έτσι γίνονται καθ’ ομοίωση του Θεού (Γέν.α:26)

Ο Θεός καλεί όλο τον κόσμο να ακολουθήσει αυτή την οδό (Ματθ.ζ:13) γιατί θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι (Α' Τιμ.β:3,4  Ιάκ.α:13) και να μην πάνε στον τόπο που είναι ετοιμασμένος για το διάβολο και δαιμόνιά του.

Όλοι οι άνθρωποι αμαρτάνουν (Ρωμ.γ:10-12) κι εμείς αμαρτήσαμε στο παρελθόν, και δυστυχώς ακόμη και τώρα, παρόλο που έχουμε σωθεί, είμαστε υποκείμενοι στην αμαρτία (Ιάκ.γ:1-13).

Λέει ο λόγος του Θεού ότι «ο δίκαιος πίπτει επτάκις και σηκόνεται αλλ' οι ασεβείς θέλουσι πέσει εις όλεθρον» (Παρ.κδ:16)

Δεν ζούμε μέσα στην αμαρτία, αλλά «αν τις αμαρτήσει έχομεν παράκλητον πρός το Πατέρα, το Ιησούν Χριστόν το δίκαιον» (Α΄ Ιωάν.β:1).

Οι αμαρτίες αυτές δεν είναι προορισμένες να γίνουν, αλλά γίνονται από εμάς τους ίδιους. Και τι πρέπει να κάνουμε αφού πέσουμε για να τακτοποιηθούμε με το Θεό; Πρέπει μέσα από το θέλω μας να βγει μετάνοια! Δεν μπορεί ο Θεός να μετανοήσει για μάς! Αν ήμασταν απόλυτα προορισμένοι ο Θεός δεν θα είχε την απαίτηση της μετάνοιας.

Βέβαια, η εκπλήρωση της κάθε επιθυμίας έχει ορισμένα αποτελέσματα που φέρνουν την ευθύνη της πράξης μας.

Γαλ.ς:7 «Μη πλανάσθε ο Θεός δεν εμπαίζεται, επειδή ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει».

Αυτό το εδάφιο μιλάει πολύ καθαρά για τα αποτελέσματα των πράξεων του ελεύθερου θέλω μας.

Ματθ.ζ:16 «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια ή από τριβόλων σύκα;»

Ότι σπείρουμε εν γνώσει μας, αυτό θα θερίσουμε. Να μην περιμένουμε μια ζωή να σπέρνουμε τριβόλους και άκανθες και στο τέλος να θερίσουμε στάχυα με στάρι! Το ίδιο ισχύει με τη συμπεριφορά μας απέναντι στο Θεό! Με την ελευθερία του θέλω μας κάνουμε ότι κάνουμε, αλλά όμως πρέπει να ξέρουμε ότι έχουμε ευθύνη γιατί θα κριθούμε σύμφωνα με τα πεπραγμένα μας.

Όταν ο Δαβίδ επιθύμησε την Βηρσαβεέ και έσπειρε στη σάρκα, αυτό δεν έμεινε απαρατήρητο από το Θεό, θέρισε φθορά γιατί έχασε αυτό το παιδί που ήταν να γεννήσει η Βήρσαβεέ καθώς και άλλα δεινά.

Είναι στην διάθεσή μας να κάνουμε πράγματα που ευαρεστούν το Θεό, ή να κάνουμε πράγματα που λυπούν το Θεό. Όμως ο Θεός, ζυγίζει καθημερινά αυτές τις αποφάσεις του ελεύθερου θέλω μας και περιμένει τους ανάλογους καρπούς που θα αποτελέσουν το στοιχείο της δικαίωσης ή της απόρριψης μας (Αποκ.κα:7).

Όταν παίρνουμε την απόφαση να ζήσουμε άγια κοντά στο Θεό σ’ όλη μας τη ζωή, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, όταν κάνουμε αυτό το πρώτο βήμα που γίνεται με την ελεύθερη θέλησή μας, τότε ο Θεός είναι εκεί να μας βοηθήσει να κάνουμε τα υπόλοιπα μέχρι τέλους.

Η αμαρτία είναι μια πράξη παρακοής του θέλω μας. Ακόμα και το να βαπτιστεί κάποιος με το Άγιο Πνεύμα, είναι μια ενέργεια του θέλω μας. Το θέλουμε, ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, ανοιγόμαστε στο Θεό, κι έρχεται ο Θεός και μας βαπτίζει.

Ιάκ.α:13-14 «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος».

Το θέλω μας είναι που κεντρίζει ο διάβολος, και από εμάς είναι που ξεκινάει η αμαρτία. Δεν μπορούμε να λέμε σαν την Εύα ότι δεν φταίμε επειδή μας απάτησε ο όφις!

Έχουμε ευθύνη για ότι κάνουμε και για ότι λέμε!

Ματθ.ις:24 «Τότε ο Ιησούς είπε πρός τους μαθητάς αυτού, Εάν τις θέλει να έλθει οπίσω μου, ας απαρνηθεί εαυτόν».   

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο Χριστός ξεκινά το κάλεσμά Του με το υποθετικό σύνδεσμο «εάν». Μετά το αόριστο «τις» που σημαίνει ότι είναι για οποιονδήποτε, δεν υπάρχουν όρια ή ταξικές διαφορές, καλεί όλους τους ανθρώπους, «θέλει» που σημαίνει  ότι η απόφαση είναι στον άνθρωπο, γιατί ο Θεός θέλει αλλά δεν παραβιάζει το δικό μας θέλω. Από εμάς εξαρτάται, αρκεί να σηκώσουμε το φορτίο της απόφασής μας. 

Συνεχίζοντας ο Κύριος στο 25 εδάφιο λέει: «Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν» που σημαίνει ότι όλα εξαρτώνται από εμάς.

Έχουμε εκτιμήσει σωστά την αξία της ψυχής μας; Καταλαβαίνουμε ότι ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να σώσουμε πρώτα την ψυχή μας; Πηγαίνουμε στην εκκλησία επειδή είναι η πρώτη ανάγκη μας και όχι όταν όλα τα άλλα είναι εντάξει (σπίτι, δουλειά, συγγενείς, διασκέδαση κτλ)

Ματθ.ιθ:17 «Ο δε είπε προς αυτόν· Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ειμή εις, ο Θεός. Αλλ' εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς».

εδ.21 «Είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Εάν θέλης να ήσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος εις πτωχούς, και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ, και ελθέ, ακολούθει μοι».

Γιατί ο Χριστός δεν του είπε να φυλάξει την πρώτη εντολή; Επειδή το πρόβλημα αυτού του ανθρώπου ήταν ακριβώς εκεί (εδ.22). Ενώ ήθελε να ακολουθήσει, τα κτήματά του πήραν τη θέση του θεού. Εδώ αυτός ο νέος έκανε μια απόφαση ελεύθερα, μεταξύ υλικών και πνευματικών αγαθών, διαλέγοντας τα πρώτα.

Η ζωή μας με το Κύριο είναι γεμάτη αποφάσεις που πρέπει να παίρνουμε! Και ο Θεός δεν μας τα βάζει όλα μπροστά μας ώστε να πάρουμε απ’ την αρχή όλες τις αποφάσεις, αλλά πρώτα πρέπει ν’ αποφασίσουμε για τα «χοντρά» πράγματα.

Έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να πάρει στην αρχή αποφάσεις για τις πιο χοντρές αμαρτίες του, να φύγουν, και μετά ο Κύριος σε οδηγεί να πάρεις κι άλλες αποφάσεις, (ν’ αρνηθείς το εαυτό σου τελείως, τη σάρκα) και συνεχίζει μέχρι να μας τελειοποιήσει αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Καθώς ο Θεός μας φέρνει συνέχεια μπροστά σε εκλογές που πρέπει να κάνουμε και διαλέγοντας κάθε φορά το αγαθό, τελειοποιούμαστε.

Δεν βλέπουμε το Ιησού να έχει την ίδια απαίτηση από άλλους πλούσιους ανθρώπους (Νικόδημος, Ιωσήφ από Αρυμαθαία).

Ο Θεός καλεί όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους να μετανοήσουν χωρίς καμία διάκριση. Έχει δώσει στον άνθρωπο την ελευθερία της εκλογής: Να διαλέξει που θέλει να πάει, με το Θεό ή με το διάβολο. Άλλη λύση δεν υπάρχει!

Ο Θεός δεν πιέζει κανένα, αλλά ούτε και στρέφει το μήνυμα της σωτηρίας σε «ορισμένους» που είναι προορισμένοι για να σωθούν.

Ο Θεός είχε βάλει μέσα στον παράδεισο το «δένδρο της ζωής» από το οποίο ο Αδάμ και η Εύα μπορούσαν να τρώνε και να ζουν αιώνια.

Αυτό ήταν ένα φυσικό δένδρο, για φυσική ζωή, που τώρα έχει καταστραφεί. 

Όμως ο Θεός που θέλει να ζούμε αιώνια μας έδωσε ένα άλλο δένδρο της ζωής, τον Κύριο Ιησού Χριστό που είναι ο λόγος του Θεού. Και αυτό το λόγο Τον έχουμε σήμερα στα χέρια μας και όποιος τον φάει θα ζήσει στον αιώνα.

Κι αυτό κάνουμε κάθε μέρα, τρώμε το λόγο. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει κάθε τόσο να μαζευόμαστε και ν’ ακούμε το λόγο του Θεού, αλλά εμείς τρεφόμαστε με αιώνια ζωή κάθε φορά μέχρι την επόμενη φορά!!!

Κι έτσι μέρα με τη μέρα ζούμε αιώνια. Κι έτσι αν σε βρει θάνατος, ή αν ο Κύριος ευδοκήσει να σε πάρει, ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!!!

Ο Χριστός δεν είπε στον πλούσιο νέο ότι άδικα του ζητά να τον ακολουθήσει γιατί ξέρει ότι δεν πρόκειται ν’ αφήσει τα πλούτη του, αλλά του είπε τι να κάνει κι εκείνος πήρε τελικά την απόφαση.

Κάποιος άλλος όμως πλούσιος που μας αναφέρει ο λόγος του Θεού, έκανε μια άλλη εκλογή. Μια εκλογή επίσης ελεύθερη, αλλά αντίθετη απ’ αυτή του νέου. Αυτός είναι ο Ζακχαίος (Λουκ.ιθ:1-10) που ήταν αρχιτελώνης, ίσως κάποιος μεγάλος φοροεισπράκτορας, πλούσιος από τις παρανομίες που είχε κάνει και τις κλεψιές.

Όμως, εζήτησε μέσα από την καρδιά του να γνωρίσει το Χριστό και τελείως αβίαστα και ελεύθερα είπε: «Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν» (εδ.ιθ:8).

Δεν τον ανάγκασε ο Χριστός να πει αυτά που είπε! Ο Θεός πάντοτε περιμένει ΕΜΕΙΣ να πούμε: Ναι, θέλω! Ο διάβολος βέβαια πιέζει να πούμε όχι.

Ματθ.κα:28-31 «Αλλά τι σας φαίνεται; Άνθρωπος τις είχε δύο υιούς, και ελθών προς τον πρώτον είπε· Τέκνον, ύπαγε σήμερον εργάζου εν τω αμπελώνι μου. Ο δε αποκριθείς είπε· Δεν θέλω· ύστερον όμως μετανοήσας υπήγε. Και ελθών προς τον δεύτερον είπεν ωσαύτως. Και εκείνος αποκριθείς είπεν· Εγώ υπάγω, κύριε· και δεν υπήγε. Τις εκ των δύο έκαμε το θέλημα του πατρός;».

Ο πρώτος έκανε το θέλημα του πατέρα του. Είπε ότι δεν πάει, αλλά ελέγχθηκε άλλαξε γνώμη και πήγε. Αυτό είναι που μετράει ο Θεός!!!

Βλέπουμε την ελευθερία της βούλησης στον άνθρωπο, μπορεί να πάρει μια επιπόλαιη απόφαση κάποια στιγμή, αλλά μπορεί να τη διορθώσει και να κάνει αυτό που βλέπει ότι είναι καλό γι’ αυτόν. Αυτό το ξέρει ο Θεός αλλά και ο διάβολος ότι από εμάς εξαρτάται να πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Ο Θεός απλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις δείχνοντάς μας την αγάπη Του, τη χάρη Του, το έλεός Του, αλλά εμείς είναι που πρέπει να πούμε ΝΑΙ,ΚΥΡΙΕ ΕΡΧΟΜΑΙ!! 

Λουκ.ι:25-28 Και ιδού, νομικός τις εσηκώθη πειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον; Ο δε είπε προς αυτόν· Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις; Ο δε αποκριθείς είπε· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Είπε δε προς αυτόν· Ορθώς απεκρίθης· τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει.

Κάνε το και θα ζήσεις!!! Είναι τόσο απλό, όμως ποιος θα το κάνει;;;

Λουκ.ιγ:34 «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε».

Λίγο πριν σταυρωθεί ο Χριστός, καθισμένος ίσως σε κάποιο λόφο έξω από την Ιερουσαλήμ και κοιτάζοντας προς την πόλη της μιλάει (προσωποποίηση).

Δεν θέλησαν! Ο Θεός ήθελε να τους συνάξει γιατί ήταν παιδιά Του, αλλά αυτοί δεν θέλησαν. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με τους ανθρώπους.

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να θελήσει ή να μην θελήσει! Μπορούμε να πούμε εδώ ότι οι Ιουδαίοι δεν ήταν προορισμένοι να είναι λαός του Θεού και γι’ αυτό δεν θέλησαν; Αυτοί ήταν που είχαν τις διαθήκες, τους προφήτες ήταν το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ, αν αυτοί δεν ήταν καλεσμένοι, τότε ποιοι ήταν; Άρα ο Θεός δεν προορίζει προς σωτηρία άλλους και προς καταστροφή άλλους, αλλά ο άνθρωπος μόνος του παίρνει τη θέση του απέναντι στο Θεό.

Λουκ.ιδ:15-20 «Ακούσας δε ταύτα εις των συγκαθημένων, είπε προς αυτόν· Μακάριος όστις φάγη άρτον εν τη βασιλεία του Θεού. Ο δε είπε προς αυτόν· Άνθρωπος τις έκαμε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς· και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου διά να είπη προς τους κεκλημένους· Έρχεσθε, επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα. Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται. Ο πρώτος είπε προς αυτόν· Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην να εξέλθω και να ίδω αυτόν· παρακαλώ σε, έχε με παρητημένον. Και άλλος είπεν· Ηγόρασα πέντε ζεύγη βοών, και υπάγω να δοκιμάσω αυτά· παρακαλώ σε, έχε με παρητημένον. και άλλος είπε· Γυναίκα ενυμφεύθην, και διά τούτο δεν δύναμαι να έλθω».

Εδώ έγινε η κλήση! Έστειλε προσκλήσεις για δείπνο ο Θεός! Και το κάνει ακόμη και σήμερα με τους δούλους Του, όλους εμάς που στέλνει να μιλήσουμε το λόγο Του, αλλά οι άνθρωποι βρίσκονται συνέχεια πολυάσχολοι.

Βλέπουμε πάλι εδώ την ελεύθερη εκλογή! ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ!!!

Κανείς δεν θα πάει στην λίμνη του πυρός, αν δεν θέλει. Βέβαια όλοι λένε ότι αγαπάνε το Θεό με το στόμα, όμως η καρδιά τους τι λέει;

Αν πραγματικά η καρδιά του ανθρώπου επιθυμεί το Θεό, ο Θεός είναι εκεί, δίπλα.

Μετά ο Θεός στέλνει τους δούλους Του μέσα στα σοκάκια για να καλέσουν όλους τους πτωχούς και χωλούς και βεβλαμένους, γιατί αυτούς που είχε καλέσει ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ. Αν ο Θεός ήξερε ότι αυτοί είναι προορισμένοι για καταστροφή γιατί να τους καλέσει;

Ιωάν.ε:39 «Ερευνάτε τας γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον· και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού»·

Ερευνούσαν τις γραφές οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, και γι' αυτό όταν ήρθαν οι μάγοι και ρωτούσαν για το Βασιλιά που γεννήθηκε, ο Ηρώδης που το έμαθε κάλεσε αυτούς να τους ρωτήσει γιατί ήταν αυτοί που ήξεραν όλο το νόμο. Και του απάντησαν ότι γεννιέται στην Βηθλεέμ, το ήξεραν, αλλά όταν ο Μεσσίας ήλθε μπροστά τους ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ να Τον δεχθούν, γιατί δεν τους βόλευε.

Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή» (Ιωάν.ε:43) και εννοούσε τον Αντίχριστο, γιατί αυτός θα τους υποσχεθεί ότι θα τους κάνει κοσμοκράτορες-και ήδη το έχει κάνει-θα τους υποσχεθεί ότι θα τους δώσει χρήματα και δύναμη πολύ.

Ιωάν.ζ:16-17 «Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς και είπεν· Η ιδική μου διδαχή δεν είναι εμού, αλλά του πέμψαντός με. Εάν τις θέλη να κάμη το θέλημα αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής, αν ήναι εκ του Θεού ή αν εγώ λαλώ απ' εμαυτού».

Κι εδώ υπάρχει πάλι το ΕΑΝ, που σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι προσκαλεσμένοι από το Θεό, και αν θέλουν να ακούσουν την διδαχή Του, θα σωθούν.

Πράξ.ζ:39 «Εις το οποίον οι πατέρες ημών δεν ηθέλησαν να υπακούσωσιν, αλλ'απέβαλον, και εστράφησαν εν ταις καρδίαις αυτών εις Αίγυπτον».

Δεν άκουσαν το Μωυσή, που σημαίνει ότι δεν άκουσαν το Θεό που μιλούσε μέσα από το Μωυσή, δεν θέλησαν να τον ακούσουν, στράφηκαν στην Αίγυπτο, και γι’ αυτό και έμειναν μέσα στην έρημο.

Α΄Τιμ.β:4 «Όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι, άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας».

Αυτή είναι η καρδιά και το θέλω του Θεού. Ο Θεός δεν έχει απορρίψει κανένα από τα πλάσματά Του γιατί μας αγαπάει όλους, αλλά εμείς είμαστε που καταδικάζουμε τους εαυτούς μας πηγαίνοντας κόντρα στο νόμο του Θεού.

Ησ.νε:1-2 «Ω ΠΑΝΤΕΣ οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε και φάγετε· ναι έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα άνευ αργυρίου και άνευ αντιτίμου. Διά τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής και θέλετε φάγει αγαθά και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος».

Όσοι διψάτε, όποιοι και να είστε, ελάτε!!! Δίχως τιμή, δωρεάν, δεν είναι ανάγκη να πληρώσεις (απαγορεύεται) για να ακούσεις το Ευαγγέλιο.

Ιωάν.α:11 «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν».

Ήρθε μέσα στο σπίτι Του, στη φυλή Του, στ’ αδέλφια Του, στο λαό του Θεού, και δεν Τον δέχθηκαν. Δεν είναι ότι ο Θεός τους απέρριψε, αλλά οι ίδιοι δεν Τον δέχθηκαν, και ο Θεός μετά τους απέκοψε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τους ανθρώπους, άλλοι δέχονται και άλλοι δεν δέχονται το Χριστό στη ζωή τους.

Αν μόνοι μας δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας άξιους να μας δεχθεί ο Θεός, ή σκόπιμα αγνοούμε το Θεό, τότε ο Θεός κάποια στιγμή μα μας αποκόψει όπως συνέβη με τους Ισραηλίτες (Ρωμ.ια:16-3Ο). Δεν λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους αλλά τους έκοψε και στην θέση τους κέντρισε την αγριελιά, τους εθνικούς.

Ο απόστολος Παύλος πήγαινε και κήρυττε μέσα στις συναγωγές και απ’ αυτούς που άκουγαν άλλοι πίστευαν προς σωτηρία, αλλά άλλοι σήκωναν διωγμό εναντίον του και γι’ αυτό τους λέει: «...εις εσάς πρώτον ήτο αναγκαίον να λαληθεί ο λόγος του Θεού αλλ' επειδή απορρίπτετε αυτόν, και δεν κρίνετε εαυτούς αξίους της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη» (Πράξ.ιγ:46).

Θα δούμε τώρα μέσα από το λόγο του Θεού ανθρώπους να αποφασίζουν και το αποτέλεσμα των αποφάσεών τους.

Η Εύα (Γέν.γ)

Ήρθε ο διάβολος και την διέβαλε, και έπρεπε να πάρει μια απόφαση: Να μείνει στο λόγο του Θεού, σ’ αυτό που ο Θεός τους είχε πει, ή ν’ ακούσει αυτό που ο διάβολος της έλεγε κεντρίζοντας τον εγωισμό της.

Πήρε μόνη της την απόφαση να κάνει αυτό που ο διάβολος της έβαλε μέσα στον νου. Έκλεξε το πονηρό, από το αγαθό. Το προσωρινό από το αιώνιο.

Αργότερα όταν ο Θεός ζητούσε τον Αδάμ και την Εύα, υπήρξε άλλη μια ευκαιρία να πάρει μια απόφαση, να αναγνωρίσει το λάθος της - Κύριε, εγώ φταίω, δεν φταίει ο Αδάμ - και να ζητήσει ταπεινά συγχώρεση από το Θεό, όμως προτίμησε να προστατέψει το ΕΓΩ της ρίχνοντας το φταίξιμο στον όφη. Το ίδιο και ο Αδάμ.

Μη γένοιτο ν’ αφήσουμε το Θεό για να ακολουθήσουμε την γυναίκα μας ή το άνδρα μας, αλλά να κρατιόμαστε απ’ το Θεό, κι Εκείνος θ’ αναλάβει το άλλο.

Ο Κάιν (Γέν.δ)

Έπρεπε κι αυτός να πάρει μια απόφαση όταν επρόκειτο να θυσιάσει στο Θεό: να θυσιάσει κατά το θέλημα του Θεού (αρνί), ή με ότι είχε (καρπούς της γης). Το ότι ο Θεός καταλόγισε την παρακοή στον Κάιν, σημαίνει ότι και ο Κάιν ήξερε την ευάρεστη θυσία στο Θεό, προφανώς από το πατέρα του τον Αδάμ. Ο εγωισμός ήταν αυτός που δεν άφησε το Κάιν να πάει να ζητήσει αρνί από το τον Άβελ για να θυσιάσει.

Παρόλα αυτά ο Θεός λέει στον Κάιν: «αν σύ πράττεις καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττεις καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία» που σημαίνει ότι αν δεν βάλουμε φρένο στην αμαρτία με το να ταπεινωθούμε, αυτή θα μας οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις.

Ο Ενώχ (Γέν.ε)

Διάλεξε να βαδίσει 365 χρόνια με το Κύριο, όλη του τη ζωή, και ο Κύριος τον πήρε κοντά Του. Μόνος του πήρε αυτή την απόφαση.

Ο Νώε (Γέν.ς)

Πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Κύριο, σε αντίθεση με όλη του την γενιά που ήταν διεστραμμένη, και γι’ αυτό βρήκε χάριν ενώπιον Αυτού, ενώ οι άλλοι έχασαν τη ζωή τους. Ο Νώε διάλεξε να είναι αυτός που ήταν.     

Ίσως κάποιοι θα ήθελαν να μιλήσει και σ’ αυτούς ο ίδιος ο Θεός, όχι ο Νώε, αλλά όμως πάντα έτσι γίνεται, ο Θεός διαλέγει αυτούς που θα μιλάνε γι’ Αυτόν.

Ο Παύλος αν και διώκτης του Χριστού, τελικά όμως διάλεξε να Τον υπηρετεί παρά να Τον καταδιώκει. Ο Πέτρος και οι λοιποί, όταν κλήθηκαν, πήραν μόνοι τους την απόφαση.

Ο Πέτρος αν και αρνήθηκε το Χριστό, έκλαψε για το παράπτωμα του, μετανόησε συντετριμμένος και η μετάνοιά του αυτή τον έκανε ποιμένα των προβάτων (Ιωάν.κα:17).

Ο Ιούδας έκανε κι αυτός την εκλογή του, ακολούθησε το Κύριο, αλλά το θέλω του ήταν στο χρήμα. Μπορεί να έκλαψε, αλλά δεν μετανόησε γιατί λυπήθηκε μόνο για τον εαυτό του, δεν ήταν μετάνοια προς σωτηρία, αλλά μετάνοια προς αυτολύπηση και γι’ αυτό πήγε και κρεμάστηκε αντί να ζητήσει να συγχωρεθεί και να ζήσει.

Ο Λωτ (Γέν.ιγ)

Έκανε κι αυτός την εκλογή του διαχωρίζοντας τη θέση του από τον πατέρα της πίστης τον Αβραάμ γιατί οι βοσκοί τους μάλωναν για τα βοσκοτόπια. Ο Αβραάμ άφησε στο Λωτ την πρωτοβουλία της εκλογής λέγοντάς του ότι αν πάει αριστερά, αυτός θα πήγαινε δεξιά.

Ήξερε ο Αβραάμ ότι η ευλογία δεν είναι από τη γη, αλλά από τον ουρανό, είναι άνωθεν καταβαίνουσα από τον Πατέρα των φώτων.

Διάλεξε λοιπόν ο Λωτ να κατοικεί στην εύφορη πεδιάδα στήνοντας τις σκηνές του απέναντι από τα Σόδομα, αργότερα τον βλέπουμε μέσα στην πόλη, και σε λίγο είχε κάνει γαμπρούς Σοδομίτες.

Ο Λωτ εφόσον ήξερε ότι ο Θεός είναι με τον Αβραάμ, θα μπορούσε να μην φύγει από κοντά του, αλλά να κοίταζε να τακτοποιήσει τα πράγματα διαφορετικά και να μείνει εκεί που ήταν ο Αβραάμ, εκεί που ήταν ο Θεός.

Ο Αβραάμ (Γέν.κβ)

Πήρε την απόφαση να ακολουθήσει το Θεό δια πίστεως. Περίμενε την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού με πίστη, και γι’ αυτό καταλογίζεται σαν ο πατέρας της πίστης. Είδε την ημέρα του Κυρίου και εχάρη λέει ο Χριστός στο Ιωάν.η:58. Που σημαίνει ότι απόλαυσε τα μεγαλεία του Θεού δια πίστεως. Δια πίστεως πήγε να θυσιάσει τον Ισαάκ, πιστεύοντας ότι ο Θεός μπορούσε να τον αναστήσει.

Σήμερα κι εμείς ζούμε μέσα σε κάποια Σόδομα ή Γόμορρα, σ’ ένα τόπο που έχει εκλείψει ο λόγος του Θεού, αλλά παρόλα αυτά πρέπει να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός χρησιμοποίησε, είχαν κάνει την ίδια απόφαση μέσα στην καρδιά τους: Κύριε, αφήνομαι ταπεινό, άβουλο σκεύος στα χέρια τα δικά Σου. Εσύ κάνε με ότι θέλεις.

Η αμαρτία ποτέ δεν θα σε κτυπήσει μια κι έξω. Ποτέ δεν θα δεις κάποιον που είναι στερεός στην πίστη να πέσει απ’ τη μια μέρα στην άλλη στον πάτο. Έρχεται σιγά-σιγά – είναι η ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς αμαρτία -  και πλέκει δίχτυα γύρω μας. Και ξαφνικά αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι είσαι δεμένος, δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν έχεις τις προηγούμενες ευλογίες, άλλαξες. Είναι η αμαρτία που άρχισε να σε τυλίγει επειδή έκανες ανάλογες εκλογές, διάλεξες να μην κάνεις το θέλημα του Θεού.

Ο Ησαύ

Διάλεξε να είναι άνθρωπος της σάρκας, σε αντίθεση με το Ιακώβ που μπορεί να ήταν υποσκελιστής, αλλά διάλεξε το θέλημα του Θεού. Αν και ο Ησαύ σαν πρωτότοκος έπρεπε να έχει τις επαγγελίες, ο Ιακώβ τις ήθελε για τον εαυτό του. Και τελικά το κατάφερε αλλάζοντας την βουλή του Θεού, επειδή τις ποθούσε και τις ζητούσε. Χρησιμοποίησε βέβαια λάθος τρόπο, αμάρτησε για να κερδίσει την ευλογία και γι' αυτό πλήρωσε αυτή την παρανομία του με την παιδεία του στα χέρια του θείου του Λάβαν και αργότερα πενθερού του.

Ο Θεός τον πέρασε από τα κόσκινα του καθαρισμού, τον καθάρισε, και βγήκε βέβαια κουτσός αλλά Ισχύσας μετά του Ηλ, «Ισραήλ». Πρίγκιπας μετά του Θεού! Ο Θεός καταστρέφει τη σάρκα για να βγάλει το πνεύμα νικητή.

Ο Ιωσήφ (Γέν.λθ)

Αποφάσισε να ακολουθεί το Θεό χωρίς συμβιβασμούς. Και αυτό φάνηκε όταν η γυναίκα του Πετεφρή το προκάλεσε να αμαρτήσει μαζί της, εκείνος απάντησε ευθέως... και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακό, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού; Αυτή η αντίστασή του στην αμαρτία τον έβαλε στην φυλακή, άδικα, και ίσως αν δεν ήταν το όνειρο του Φαραώ να πέθαινε μέσα στην φυλακή, όμως ο Ιωσήφ τώρα είναι στην παρουσία του Θεού,--στο τέλος της τεθλιμμένης οδού που διάλεξε ν' ακολουθήσει.

Σεδράχ, Μισάχ, Αβδε-νεγώ (Δαν.γ)

Αυτά τα παιδιά είχαν μέσα τους αρχές, είχαν πάρει τις αποφάσεις της ζωής τους, και αυτό τους έδωσε τη δύναμη να πουν στο βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ: «...ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώσει εκ της καμίνου του πυρός αλλά και αν ουχί, ας είναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν».

Διάλεξαν το καμίνι, από το να δυσαρεστήσουν το ζωντανό Θεό. Ήταν στο χέρι τους να κάνουν ότι προσκυνάνε (στα ψέματα) και στην ουσία να λατρεύουν το Θεό, και ο Θεός ανταμείβει τέτοιες καρδιές.

Ο Δανιήλ

Είχε όπως μας λέει το βιβλίο του έξοχον πνεύμα (ε:12) και εξαιτίας αυτού έγινε το κέντρο των επιθέσεων όλων των αξιωματούχων του βασιλιά, γιατί τον ζήλευαν.

Το μυστικό του Δανιήλ ήταν η καθημερινή (3 φορές την μέρα) προσευχή του. Ο διάβολος χτυπά την πηγή, από εκεί που αντλούμε δύναμη, την προσευχή, τη σχέση μας με το Θεό. Στο στρατό, προσπαθείς να αποκόψεις από τον εχθρό τις πηγές τροφίμων και πολεμοφοδίων για να νικήσεις.

Όταν λοιπόν οι σοφοί της Βαβυλώνας του έστησαν την παγίδα, - όποιος προσεύχεται σε άλλο πρόσωπο εκτός το βασιλιά, να το ρίξουν στα λιοντάρια - δεν δείλιασε γιατί είχε κάνει την εκλογή του.

Για τον Δανιήλ, η ζωή είχε σταματήσει μπροστά στο Θεό. Όλα τα άλλα δεν είχαν πλέον καμία σημασία γι’ αυτόν. Η απόφαση του Δανιήλ τον έβαλε μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια, που μπορεί να τον είχαν φάει και να ήταν άλλος ένας μάρτυρας, αλλά δεν έγινε έτσι!!

Θέμα ελεύθερης εκλογής και μόνο είναι το να γνωρίσεις το Θεό, να δεχθείς τις ευλογίες Του, τη σωτηρία της ψυχής σου, και να μείνεις αιώνια μέσα στην παρουσία Του.

-ΤΙΜΗΣΕ ΤΟ ΘΕΟ, KΑΙ ΘΑ ΣΕ ΤΙΜΗΣΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ! ! !

Ο Μωυσής (Εβρ.ια:24)

Προτιμάς την αμαρτία, το Φαραώ, την Αίγυπτο, τη δόξα, τα πλούτη, ή να κακουχηθείς μ’ ένα λαό που είναι σκλάβος, άσημος, γεμάτος προβλήματα και δυσκολίες, που όμως ο Θεός θέλει να βγάλει μέσα από κει ανοίγοντας τη θάλασσα για να περάσουν δια ξηράς; Η απάντηση: Παραμύθια της Χαλιμάς! (για το άνθρωπο που δεν πιστεύει).

Τα πράγματα του Πνεύματος είναι μωρία για το σαρκικό άνθρωπο, όμως ήρθε η ώρα που εκείνη η θάλασσα άνοιξε και πέρασε ο λαός του Θεού, κι έγινε ο τάφος όλων αυτών που αμφέβαλαν, και χαμογελούσαν ίσως με κάποια ειρωνεία.

Ο Μωυσής πρόκρινε το αιώνιο Ιησού από την πρόσκαιρη αμαρτία.

Η αμαρτία είναι μια απόλαυση πρόσκαιρη που αφήνει πάντοτε την ψυχή διψασμένη, κουρασμένη, σκοτισμένη, χωρίς να ξέρει που είναι.

Η αμαρτία είναι κάτι που δεν σβήνεται αν δεν μετανοήσουμε.

Αριθ.λβ:23 «Εάν όμως δεν κάμητε ούτως, ιδού, θέλετε αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου και ας ήσθε βέβαιοι ότι θέλει σας ευρεί η αμαρτία σας».

Το να αμαρτήσει κάποιος είναι το πρώτο σκέλος, όμως δεν σταματά εκεί, αυτή η αμαρτία κάποια στιγμή θα σε βρει.

Ότι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό θερίζει, ότι απόφαση παίρνει, απολαμβάνει τα αποτελέσματα των αποφάσεών του.

Ρωμ.θ:6-8 Ο απόστολος Παύλος μιλώντας στην εκκλησία της Ρώμης αποδεικνύει μέσα από το λόγο του Θεού, ότι τόσο οι εθνικοί όσο και οι Ιουδαίοι είναι εγκλεισμένοι στην απείθεια, έχουν ανάγκη από σωτηρία, και ο Θεός το έκανε έτσι για να ελεήσει τους πάντες (Ρωμ.ια:32 γ:9, Γαλ.γ:22)

Υπάρχει τώρα το ερώτημα: Αφού οι Ισραηλίτες ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, τέκνα του Αβραάμ, γιατί αρνήθηκαν το Χριστό;

Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσε ο λόγος του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, δια τούτο είναι πάντες τέκνα αλλ’ εν τω Ισαάκ θέλει κληθεί εις σε σπέρμα. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα.

Επειδή δεν δέχθηκαν οι Ισραηλίτες το Χριστό, δεν εξέπεσε ο λόγος του Θεού, γιατί όλοι αυτοί που ονομάζονται Ισραηλίτες, δεν είναι όλοι πνευματικοί Ισραηλίτες. Τα πραγματικά παιδιά του Θεού είναι αυτά της πίστης και όχι αυτά που λένε ότι έχουν πατέρα το Αβραάμ όπως τους είπε ο Χριστός στο Ιωάν.η:44 ...Σεις είσθαι εκ πατρός του διαβόλου... Ο Χριστός δεν υπολόγισε ούτε ότι ήταν περιτετμημένοι, ούτε κανένα άλλο τύπο.

Ο Ισαάκ ήταν ο υιός της επαγγελίας που γεννήθηκε δια πίστεως, λογίζονται λοιπόν τέκνα Θεού, όσοι έχουν γεννηθεί από το Θεό, με υπερφυσική πνευματική γέννα.

Ο Ισμαήλ ήταν τέκνο της σάρκας γιατί γεννήθηκε με σαρκικό, ανθρώπινο τρόπο από την Άγαρ και το Αβραάμ (Γεν.κα:12).

Ο Θεός δεν έχει προκατασκευάσει τέκνα επαγγελίας και τέκνα προς καταστροφή. Ο άνθρωπος είναι αυτός που με την θέληση του ξεχωρίζει τον εαυτό του από τα της σάρκας, οπότε λογίζεται για σπέρμα.

Ρωμ.θ:9 «Διότι ο λόγος της επαγγελίας είναι ούτος 'Κατά το καιρόν τούτον θέλω ελθεί, και η Σάρρα θέλει έχει υιόν».

Ο Θεός θα ευλογούσε και θα λόγιζε υιό αυτόν που θα ήταν αποτέλεσμα πίστης και υπακοής του λόγου Του, και όχι με σαρκικό τρόπο γεννημένο.

Ρωμ.θ:10 «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και Ρεβέκα, ότε συνέλαβε δύο εξ ενός ανδρός, Ισαάκ του πατρός ημών (διότι πρίν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πρίν πράξωσι τι αγαθόν ή κακόν, δια να μένει ο κατ’ εκλογήν προορισμός του Θεού ουχί εκ των έργων, αλλ’ εκ του καλούντος,) ερρέθη πρός αυτήν, ότι ο μεγαλύτερος θέλει δουλεύσει εις το μικρότερον'. Καθώς είναι γεγραμμένον Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα. Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; Μήπως είναι αδικία εις τον Θεόν;»

Πώς έκλεξε ο Θεός να αγαπήσει το Ιακώβ και να μισήσει το Ησαύ; Ο Θεός προείδε τον Ιακώβ, τις αποφάσεις που θα έπαιρνε σε όλη του τη ζωή. Ο Ιακώβ όταν μεγάλωσε δεν ήταν αυτό που ο Θεός ήθελε, γιατί όπως φανέρωνε και το όνομά του – υποσκελιστής - κέρδιζε όχι δια της ευθείας οδού, αλλά δια της τεθλασμένης. Έπρεπε λοιπόν να γίνουν οι απαιτούμενες εκλογές μέσα στον Ιακώβ, αλλά και σε κάθε Ιακώβ, για να γίνει από υποσκελιστής, ψεύτης, κλέφτης, φονιάς, ειδωλολάτρης, απατεώνας κουτσομπόλης, ή ότι άλλο μπορεί να είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό, γιός του Θεού του ζώντος.

Γέν.λβ:24 Ο Ιακώβ πάλεψε για να αποβάλει το σαρκικό εαυτό του και αυτό ήταν η αιτία που ο Θεός τον ευλόγησε και τον έκανε από Ιακώβ, Ισραήλ. Δεν ήταν, αλλά έγινε Ισραήλ (πρίγκιπας μετά του Θεού).

Έτσι πρέπει ν’ αλλάξει και ο καθένας μας, με το θέλω μας, για να μας ευλογήσει ο Θεός.

Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέει, μη γένοιτο να πούμε ότι είναι αδικία στο Θεό. Δεν ήταν ο Θεός Αυτός που είπε ή έκανε τον Ησαύ αυτό που ήταν, αλλά ο Ησαύ αποφάσισε ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο (Ιάκ.α:12-25).

Ρωμ.θ:15 «Διότι πρός τον Μωυσήν λέει, 'Θέλω ελεήσει όντινα ελεώ, και θέλω οικτηρήσει όντινα οικτείρω'. Αρα δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού. Διότι η γραφή λέει πρός τον Φαραώ, 'Οτι δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γή'. Άρα λοιπόν όντινα θέλει, ελεεί και όντινα θέλει, σκληρύνει».

Δεν είναι ότι ο Θεός έκανε το Φαραώ έτσι, αλλά ο Φαραώ είχε διαλέξει να σκληρύνει την καρδιά του, να μην πιστέψει στο Θεό, αυτός σκότωσε τα παιδιά των Ισραηλιτών, που σημαίνει ότι ήταν ήδη σκληρός, κακός, σκεύος καταστροφής από δική του θέληση και απόφαση.

Ο Θεός στους διεστραμμένους φέρεται διεστραμμένα. Δεν ήταν ο Φαραώ κάποιος καλός άνθρωπος, που μόλις άκουσε ότι οι Ισραηλίτες θέλουν να πάνε να λατρέψουν το Θεό τους, έκανε ότι μπορούσε για να τους βοηθήσει. Αν ο Φαραώ ήταν καλός, ο Θεός θα τον ευλογούσε όπως ευλόγησε το Φαραώ που ήταν με τον Ιωσήφ.

Η πλάνη δεν δίδεται σ’ αυτούς που αγαπούν και ζητούν και διψούν για την αλήθεια, αλλά σ’ αυτούς που δεν δέχονται την αγάπη της αλήθειας αλλά ευαρεστούνται στην αδικία (Β΄ Θες..β:10-12)

Ρωμ.θ:19 «Θέλεις λοιπόν μοι ειπεί, Διατί πλέον μέμφεται; εις το θέλημα αυτού τίς εναντιούται;»

Και βέβαια δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού. Όμως το ερώτημα είναι: Ποιους ελεεί και ποιους σκληρύνει ο Θεός.

Ο Θεός ελεεί αυτούς που διάλεξαν να είναι τέκνα ελέους και να ακολουθούν το Θεό. Όμως αυτούς που διαλέγουν να είναι 'σκληροί', ο Θεός τους σκληρύνει ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό λέει «όντινα θέλει». Ο Θεός θέλει, αυτόν που θέλει.

Αποκ.κβ:11-12  «Όστις αδικεί, ας αδικήσει έτι και όστις είναι μεμολυσμένος, ας μολυνθεί έτι και ο δίκαιος ας γείνει έτι άγιος. Και ιδού, έρχομαι ταχέως και ο μισθός μου είναι μετ’ εμού, δια να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού».

Αν ο άνθρωπος είναι προορισμένος εξ αρχής να κάνει το κακό, γιατί να δώσει λόγο στο Θεό για το κακό που έκανε;

Όμως επειδή η αμαρτία είναι μια πράξη που γίνεται από ελεύθερο θέλω, γι’ αυτό ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους από τα πεπραγμένα τους.(Ιάκ.α:12 Β΄Πέτρ.β:4-14, Αποκ.κ:12).

Είδαμε ότι εμείς είμαστε που διαλέγουμε το δρόμο που θα ακολουθήσουμε, από τους δύο που ο Κύριος λέει ότι υπάρχουν (στενή οδός, φαρδιά οδός - ζωή αιώνια, απώλεια). Πρέπει ο άνθρωπος να αγαπήσει τη δικαιοσύνη και από μόνος του να θέλει να βαδίσει τη στενή οδό, και τότε έρχεται ο Θεός και του δίνει τη δύναμη και τη χάρη για να προχωρήσει.

Όταν ξεκινάμε το δρόμο του Χριστού δεν είμαστε γεμάτοι δύναμη, αλλά γεμάτοι με τις επιθυμίες της σάρκας. Και όμως ο Θεός μας δέχεται και από κει αρχίζει κάθε μέρα, μέρα με την μέρα να μας φτιάχνει και να μας δίνει τη μορφή Του. Αρκεί όμως, να θέλουμε!!!

Αυτό που είναι σίγουρο και προδιαγεγραμμένο, είναι τα τέλη του ανθρώπου: αν βαδίσει τη στενή οδό, το τέλος είναι ζωή αιώνιος, αν βαδίσει τη φαρδιά, το τέλος είναι η απώλεια.