Το βιβλίο των αριθμών 24

ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Τα κεφάλαια 15-20 μιλάνε για τις περιπλανήσεις του Ισραήλ. Χρειάστηκαν μόνο 48 ώρες για να βγουν οι Ισραηλίτες από την Αίγυπτο, όμως για να βγει η Αίγυπτος μέσα από τον Ισραήλ χρειάστηκαν 40 χρόνια.

ιε:1-31 Διάφοροι τύποι προσφορών που θα δινόταν όταν μπαίνανε στη Χαναάν.

Εδ.14-16 εις νόμος Οι ξένοι εδώ συμβολίζουν τα έθνη, και βλέπουμε σε τύπο ο Θεός να δίνει ένα νόμο για τους Ιουδαίους και τα έθνη.

Και βέβαια μιλάει εδώ για τον ηθικό νόμο που γράφτηκε πάνω στις πλάκες που είναι για όλο τον κόσμο.

Τα έθνη έρχονται στην διαθήκη, οι Ιουδαίοι μαζί με τους Εθνικούς είναι ΕΙΣ εν Χριστώ (Γαλ.γ:28). Ο Ιησούς είναι η μια θυσία για Ισραηλίτες και εθνικούς (Εφες.β:14).

Εδ.27,28 Σ’ αυτά τα εδάφια έχουμε οδηγίες για αμαρτίες που γινόταν «εξ αγνοίας» και για αμαρτίες που γινόταν «με χείρα υπερήφανον». Η διάκριση αυτή είναι πολύ σημαντική. Ας δούμε την πρώτη περίπτωση:

Η άγνοια είναι παράβαση!! Η αγιότητα του Θεού δεν πρέπει να υποβιβάζεται στο επίπεδο της δικής μας νοημοσύνης - Εγώ δεν ήξερα….- Ο Θεός έκανε τα πάντα για να ξέρεις. Βλέπουμε λοιπόν ότι τους ζητά να φέ­ρουν στην Π.Δ. προσφορά περί αμαρτίας, γιατί ήταν αμαρτία το να μην ξέρουν.

Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς Χριστιανούς να δικαιολογούνται για την άγνοιά τους, ή να τη χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους.

Που οφείλεται η άγνοιά μας σε ορισμένα σημεία της συμπεριφοράς μας ή στα πράγματα του Θεού; Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να πάρουμε μια απόφαση ή να κάνουμε κάτι και δεν το κάνουμε προφασιζόμενοι άγνοια. Είναι καλό αυτό; Μας απαλλάσσει από την ευθύνη μας; Ο Θεός δέχεται τη δικαιολογία μας; Όχι!

Γιατί αγνοούμε; Έχουμε κάνει ότι περνάει από το χέρι μας, έχουμε χρησιμοποιήσει όλα τα έννομα μέσα, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια; Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός περιμένει όλα αυτά από εμάς και να μην ικανοποιούμαστε με κάτι που βρίσκεται χαμηλότερα (υπεκφυγές – α, ναι….;, δεν το ήξερα…, δεν κατάλαβα…, εγώ νόμιζα…). Πολύ συχνά προφασιζόμαστε άγνοια, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για αδιαφορία.

Σίγουρα, αν επρόκειτο για προσωπική μας υπόθεση, για δικό μας συμφέρον, τίποτα δεν θα μας εμπόδιζε να μάθουμε το κάθε τι που αφορά το θέμα μας και δεν θα προφασιζόμασταν άγνοια. Γιατί όμως δεν ενεργούμε το ίδιο όταν πρόκειται για τα πράγματα του Θεού; Για τα δικά μας είμαστε ζηλωτές, πρόθυμοι, ενεργητικοί, θαρραλέοι, ενώ στην αντίθετη περίπτωση αδιάφοροι, απαθείς, οκνηροί!

Μακάρι το Πνεύμα του Θεού να μας κάνει περισσότερο άγρυπνους  σε ότι αφορά Αυτόν. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας μπροστά στο καταπληκτικό γεγονός ότι η αλήθεια καθημερινά παραμερίζεται. Πλησιάζουμε τη στιγμή – αν δεν την έχουμε ήδη φτάσει - που θα τα ανέχονται όλα εκτός από την αλήθεια του Θεού. Κατά συνέπεια, το συμφέρον μας είναι να αγρυπνούμε, ώστε ο λόγος του Θεού να έχει τη θέση που πρέπει μέσα στην καρδιά μας και η συνείδησή μας να διοικείται κατά πάντα από το Πνεύμα Του. Μια λεπτή συνείδηση, μια συνείδηση δηλαδή που ανταποκρίνεται στην αλήθεια και στο λόγο του Θεού, είναι από τους πολυτιμότερους θησαυρούς που μπορούμε πάντοτε να έχουμε μαζί μας.

Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή της αμαρτίας «με χείρα υπερήφανον» (εδ.30,31). Εδώ πρόκειται για αμαρτία που γίνεται εκούσια ή από υπερηφάνεια, για την οποία δεν απομένει τίποτε παρά η κρίση του Θεού «διότι η απείθεια είναι καθώς τό αμάρτημα τής μαγείας· καί τό πείσμα, καθώς η ασέβεια καί ειδωλολατρεία» (Α’ Σαμ.ιε:23).

Στις μέρες μας, θεωρείται «ανδρισμός» το να επιμένεις στο δικό σου, τη στιγμή που η Γραφή μας διδάσκει ακριβώς το αντίθετο. Τα δύο μεγάλα στοιχεία της ανθρώπινης τελειότητας είναι η εξάρτηση και η υπακοή. Ο Αδάμ στον κήπο της Εδέμ, θέλησε να είναι ανεξάρτητος, ανυπάκουσε με αποτέλεσμα την πτώση της ανθρωπότητας.

Η πραγματική προφύλαξη από τις αμαρτίες που γίνονται από άγνοια είναι η μελέτη του λόγου του Θεού. Η πραγματική προφύλαξη από τις αμαρτίες που γίνονται από υπερηφάνεια, είναι η υποταγή στο λόγο του Θεού.

Υπάρχει μια τάση σε κάποιους Χριστιανούς να ακολουθούν το ρεύμα του παρόντα αιώνα και να συμμορφώνονται με το πνεύμα του. Απ’ αυτή τη στάση προέρχεται η ανεξαρτησία, η ισχυρογνωμοσύνη, η ανυπομονησία, η απείθεια, η αυθάδεια, οι απαιτητικοί τρόποι, η υπερηφάνεια.

Εδ.32-36 Ήταν αμαρτία που έγινε από υπερηφάνεια και απείθεια σε μια πολύ ξεκάθαρη εντολή του Θεού. Ο Θεός δεν είπε να θανατωθεί επειδή μάζευε ξύλα, αλλά επειδή παράκουσε τον Κύριο, αυτή ήταν η αμαρτία και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. Βλέποντας αυτό οι υπόλοιποι θα σωζόταν από την πα­ρακοή.

Βέβαια σήμερα ο Θεός δεν απαιτεί να σκοτώνομαι με λιθοβολισμό όποιον αμαρτήσει. Όμως διδασκόμαστε παίρνοντας τις ηθικές αξίες αυτών των πραγμάτων. Γιατί να βάλει τους υπόλοιπους να πάρουν τις πέτρες και να τις πετάξουν στον αμαρτήσαντα; Για να κάνει τους ίδιους μέτοχους σ' αυτή την κρίση και να δουν ότι ο Θεός κρίνει την ανυπακοή στο λόγο Του με θάνατο.

ΤΎΠΟΣ: Ο «Βεβηλωτής του Σαββάτου» είναι αυτός που αρνείται να μπει μέσα στην ανάπαυση του Θεού και επαναπαύεται στα έργα της σάρκας (ξύλα, άχυρα, καλάμια). Η ανάπαυση για μας είναι όταν ο Θεός έρχεται και μας βαπτίζει με Άγιο Πνεύμα (Γαλ.γ:3  Ρωμ.η:6).

ιε:37-41 Βλέπουμε πόσο παραστατικά ο Θεός θέλει να τους διδάξει να μην ξεχνούν και να τηρούν τις εντολές Του. Ο Θεός του Ισραήλ ήθελε να κρατήσει το λαό Του σε μια διαρκή ανάμνηση των άγιων εντολών Του. Αυτό ισχύει και για μας σήμερα. Ο λόγος του Θεού πρέπει να είναι όλη μέρα μέσα στην καρδιά μας. Να ζητάμε συνέχεια από τον Κύριο να μας διδάσκει τι θέλει να κάνουμε σε κάθε περίπτωση.

Αυτός ήταν ο πρακτικός σκοπός της «κυανής ταινίας». Όταν όμως διαβάζουμε το Ματθ.κγ:5 «Πράττουσι δέ πάντα τά έργα αυτών διά νά βλέπωνται υπό τών ανθρώπων. Καί πλατύνουσι τά φυλακτήρια αυτών καί μεγαλύνουσι τά κράσπεδα τών ιματίων αυτών» βλέπουμε τη θλιβερή χρήση που έκανε ο άνθρωπος σ’ αυτή τη θεία διάταξη. Ο νόμος αυτός που είχε δοθεί  για να τους κάνει να θυμούνται τον Γιάχβε και να υπακούουν ταπεινά το λόγο Του, χρησιμοποιήθηκε για να καυχώνται στους εαυτούς τους με τη θρησκευτική υπερηφάνειά τους.

μπλε: συμβολίζει τον ουρανό. Για να τους υπενθυμίζει ότι ο νόμος ήλθε από τον ουρανό. Ακόμη το μπλε συμβολίζει τη θεότητα.

Εδ.40 πάσας τας εντολάς μου Όχι όσες μας αρέσουν η όσες μας είπαν οι παλιότεροι, αλλά όλες. Βλέπουμε τι ζητάει ο Θεός από μας; Να εκτελούμε όλες τις εντολές Του και να είμαστε άγιοι. Αν θες να είναι ο Θεός Θεός σου, κάνε αυτό! !