Η Εκκλησιαστική «Πράξη»

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, που πρέπει να έχουμε στο νου μας καθώς μελετούμε το Πράξεις β:42, είναι ότι το συγκεκριμένο αυτό βιβλίο είναι το μόνο που ουσιαστικά δεν τελειώνει με ένα «Αμήν!», αλλά συνεχίζει διαχρονικά να...γράφεται! Δεν το εννοώ αυτό φυσικά κυριολεκτικά, αλλά πνευματικά, δια του Αγίου Πνεύματος, στις λαμπρές σελίδες του ουρανού, από το λαό της Διαθήκης, την Εκκλησία!

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας ενθαρρύνει και κινητοποιήσει για να συμβάλουμε και εμείς, σαν πιστοί κι σαν τοπικές εκκλησιαστικές κοινότητες, στη γενιά μας, στη συγγραφή του μοναδικού αυτού βιβλίου με λαμπρά γράμματα, στην ένδοξη αιώνια Ζωή και Ιστορία του Ουρανού. Διότι, «Ιστορία είναι του Θεού η Ιστορία!»

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και κοινωνία, τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς» (Πράξεις β:42)

Τρία από τα τέσσερα αυτά στοιχεία, η ανάγνωση των γραφών με το κήρυγμα και τη διδασκαλία, η ψαλμωδία, και οι προσευχές - ήδη απαντώνται στη ζωή των εβραϊκών συναγωγών και αποτελούσαν την καθημερινή ζωή της πρώτης εκκλησίας. Το σύνολο των τεσσάρων αυτών στοιχείων στα πλαίσια της πρώτης εκκλησίας δεν αποτελούσαν απλά μία παράδοση, αλλά ζωή, τη ζωή της Πεντηκοστής του Αγίου Πνεύματος.

«Ήσαν προσκαρτερούντες...»: Το ρήμα «προσκαρτερέω-ώ» έχει την έννοια του «μένω στερεός,» «επιμένω με ζήλο και συνέπεια», «μένω πιστός και αφιερωμένος σε κάποιον ή κάτι». Συνεπώς, προσκαρτερούντες σημαίνει «επιμονή με πειθαρχία, συνέπεια και συνέχεια χωρίς εγκατάλειψη του σκοπού, αλλά με πεποίθηση, περιμένοντας τα αποτελέσματα». [Στη νομική του χρήση έχει την έννοια «επιμένω χωρίς να εγκαταλείπω την προσπάθεια, περιμένοντας το αποτέλεσμα.» Στη στρατιωτική του χρήση, «επιμένω δίνοντας τα πάντα.»]

«Μαθητευόμενη Κοινότητα»: Η Διδαχή

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων»

Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος θα βασιστούμε σε 7 ερωτήσεις:

Τι; Ποιος; Που; Πότε; Σε Ποιον; Πώς; Γιατί;

Το «Τι;» της Διδασκαλίας

·      Είναι το Ευαγγέλιο και η Διδασκαλία που ο Ιησούς Χριστός κήρυξε (Ματθ.κη:20, Ιωαν.ιδ:25-26, ις:12-13, Πραξ.κ:20-21, Α΄ Τιμ.ς:3).

·        Είναι η Υγιαίνουσα και Καλή Διδασκαλία (Α΄ Τιμ.α:10, δ:6, Β΄ Τιμ. δ:3, Τίτος α:9, β:1).

·        Είναι η Διδασκαλία του Σωτήρα Θεού (Τίτος β:10).

·        Είναι η «Πίστη,» όλο εκείνο το σύνολο των κανόνων, αρχών της Αλήθειας του Θεού προς την Εκκλησία Του, μέσω των αποστόλων του Ιησού Χριστού, πάνω στα οποία οφείλει να «περπατά» η ζωή της πίστης μας προς το Θεό (Ιούδας 3, Β΄ Τιμ.δ:7).

·      Είναι η Καινή Διαθήκη, που αποτελεί το αλάνθαστο και θεόπνευστο γραπτό κείμενο της διδαχής των αποστόλων του Ιησού Χριστού, που δεν είναι άλλη από τη διδασκαλία του ίδιου Του Ιησού Χριστού. Επίσης, είναι όλη η Αγία Γραφή (Π.Δ. & Κ.Δ.), γνωρίζοντας ότι οι απόστολοι δίδαξαν την εκπλήρωση των θείων προφητειών της Π.Δ. στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Το Περιεχόμενο της

Αυτοί που «δέχτηκαν το λόγο» του απ. Πέτρου, επιθύμησαν περισσότερο και περισσότερο να γνωρίσουν «τον αρχικό λόγο του Χριστού» (Εβρ.ς:1-3) - το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού («μετάνοια, βάπτισμα στο νερό, βάπτισμα με Πνεύμα Άγιο» - Α΄Κορ.ιε:1-4), το Πρόσωπο και το έργο του Σωτήρα τους, το κόστος του να είναι κάποιος μαθητής Του, τη Μεγάλη Εντολή (Ιωαν.ιγ:34), την «Πλατιά Καρδιά & Σπλάγχνα» (Ματθ.κε:31-46) και τη Μεγάλη Αποστολή (Ματθ.κη:19-20), ώστε να μπορούν να προχωρήσουν στις πιο βαθιές αλήθειες.

Εάν για τον Κύριο Ιησού ήταν αναγκαίος ο λόγος τα «ρήματα» του Θεού Του, καθώς, «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος θεού», πόσο μάλλον για τους ακολούθους Του, την Εκκλησία και Σώμα Του είναι αναγκαίοι όλοι οι λόγοι του Ιησού Χριστού, για να ζήσουν με Εκείνον και για Εκείνον!

Εάν ο απόστολος Παύλος δεν δίστασε να αναγγείλει όλη τη βουλή του Θεού στους πιστούς στην Έφεσο και αλλού, το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και σήμερα σ' εμάς. Καθώς «πάσα γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν...,» όλη η Αγία Γραφή (Π.Δ. & Κ.Δ.) θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ώστε να είμαστε, ως εκκλησία, «άρτιοι» σε κάθε έργο αγαθό.

Το «Ποιος;» της Διδασκαλίας

Οι ίδιες οι λέξεις, «διδαχή των αποστόλων,» φανερώνουν ότι την ευθύνη της διδαχής την είχαν οι ίδιοι οι απόστολοι του Ιησού Χριστού. Και γιατί αυτοί; Διότι αυτούς εξέλεξε ο Ιησούς Χριστός «ίνα ώσιν μετ' αυτού και ίνα αποστέλλει αυτούς κηρύσσειν...» (Μαρκ.γ:14 & Ματθ.κη:18-20).

Καταλαβαίνει κανείς πόσο άσχετοι με το λόγο του Θεού είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι απόστολοι του Χριστού έκαναν λάθος όσο αφορά στο όνομα που πρέπει να βαπτιζόμαστε! Ο Ιησούς εξουσιοδότησε για το κήρυγμα του ευαγγελίου της σωτηρίας, λάθος ανθρώπους!

«Η ανάγνωση των Γραφών και το κήρυγμα ή η διδασκαλία αποτελούσαν το πρώτο τμήμα της λατρείας της πρώτης εκκλησίας. Τα βιβλία της Π.Δ. ήταν οι Γραφές, που χρησιμοποιούσε αρχικά η Εκκλησία στη λατρεία της. Δεν άργησαν όμως να κάνουν την εμφάνισή τους στις διάφορες κοινότητες και γράμματα, που είχαν γράψει απόστολοι ή άλλα επίσημα πρόσωπα της Εκκλησίας. Πολύ πριν κλείσει η αποστολική περίοδος τα γράμματα αυτά τα θεωρούσε η Εκκλησία ως «Γραφές» και περικοπές από αυτά διαβάζονταν στις λατρευτικές συνάξεις της παράπλευρα με τα βιβλία της Π.Δ.».

Ποιος μπορεί σήμερα να διδάσκει τις ιερές γραφές;

Β΄ Τιμ.β:2: Οι 4 γενιές του ευαγγελίου: Ο Παύλος, ο Τιμόθεος, οι πιστοί και ικανοί άνθρωποι στο να διδάξουν, και οι άλλοι (πιστοί και ικανοί άνθρωποι στο να διδάξουν). Μέσα σ' αυτούς τους «άλλους» είναι - και πρέπει να είναι - και οι πρεσβύτεροι κάθε τοπικής εκκλησίας (Α΄Τιμ.γ:2, Τίτος α:9) ή κάποιοι απ’ αυτούς, οι οποίοι - αναγνωρισμένα και δοκιμασμένα - έχουν το χάρισμα του διδασκάλου και μπορούν να διδάσκουν - δημόσια - την Εκκλησία (Εφεσ.δ:11, Α΄Τιμ.ε:17).

Το «Πού;» της Διδασκαλίας

Διάφορα ήταν τα σημεία που συναθροίζονταν.

·    Στο ανώγειο (Πραξ.α:13, β:1): Εκεί που είχαν μερικές απ' τις πιο όμορφες αναμνήσεις, (το τελευταίο δείπνο τους με τον Κύριο, οι μεταναστάσιμες φανερώσεις του Κυρίου, η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή) χωρίς αμφιβολία συναθροίζονταν αρχικά μέρος της πρώτης εκκλησίας.

·        Στο ιερό & σε αδελφικά σπίτια (Πραξ.β:46, ε:42).

Πού πραγματοποιείται σήμερα η διδασκαλία;

·        Σε ευκτήριους οίκους, σαν τοπικές εκκλησίες.

·        Σε διάφορες αίθουσες, για ομάδες μαθητείας, κυριακά σχολεία.

·        Σε σπίτια, για συμμελέτες.

Το «Πότε;» της Διδασκαλίας

Π ά ν τ ο τ ε! Όπως τότε, «πάσαν τε ημέραν εν τω ιερώ και κατ' οίκον ουκ επαύοντο διδάσκοντες τον Χριστόν Ιησούν» (Πραξ.ε:42), έτσι και σήμερα δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χρόνος από συνέχεια.

Η τοπική εκκλησία πρέπει να τραφεί πνευματικά και ν' αυξηθεί, και γι' αυτό δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη διδαχή των γραφών («ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος θεού»).

Το «Σε Ποιον;» της Διδασκαλίας

Λέει - στο κείμενο - το Πράξεις β:41,42: «οι μεν ουν αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν εν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι. Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων...»

Οι πιστεύσαντες = αυτοί που αποδέχτηκαν το λόγο του Ευαγγελίου ήταν αυτοί που και προσκαρτερούσαν στη διδαχή των αποστόλων - των ιερών Γραφών.

Δεν μπορείς να είσαι προσκαρτερών δίχως να έχεις αποδεχτεί γνήσια το λόγο του Ευαγγελίου της σωτηρίας του Θεού στη ζωή σου. Η αποδοχή πρέπει να μας οδηγεί σε προσκαρτέρηση.

Το «Πώς;» της Διδασκαλίας

Ενώ ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τα πλήθη με παραβολές (και αυτές όμως είχαν σκοπό να ελκύσουν στον Ιησού Χριστό, τις καρδιές που ήθελαν) στους μαθητές του ωστόσο, τα εξηγούσε «κατ' ιδίαν», είτε διδάσκοντάς τους απλά, είτε χρησιμοποιώντας οπτικοακουστικά μέσα που διέθετε - εικόνες (τα πουλιά του ουρανού, τα κρίνα του αγρού, το ανθρώπινο σώμα, οι τρίχες του κεφαλιού κ.ά.), είτε ακόμη και στέλνοντάς τους να κάνουν ό,τι τους δίδαξε.

Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε τι μεθόδους οι απόστολοι χρησιμοποιούσαν για να μπορέσουν να φανερώσουν τις αλήθειες του Θεού που εν Χριστώ αποκαλύφθηκαν, ασφαλώς όμως χρησιμοποίησαν - ιδίως ο Παύλος και ο Βαρνάβας - μία βασική μέθοδο, τη μαθητεία (Πραξ.ιδ:21).

Τι είναι η μαθητεία; Είναι μια σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης, αλληλοσεβασμού και αμοιβαιότητας μεταξύ του δασκάλου και του μαθητή, η ο οποία σχέση απαιτεί πολύ χρόνο (Ιωάν.ιγ:1,14-15,34, Πραξ.κ:7-11,31, Α΄ Θεσ.β:7-12). Σκοπός δε της μαθητείας είναι η πνευματική ωρίμανση της κοινότητας (όχι απλά του κάθε πιστού ξεχωριστά) να περπατήσει σε πνευματική υγεία και αύξηση (Εφεσ.δ:12-16). Ουσιαστικά, η μαθητεία είναι κοινωνία Ζωής, διδαχή με λόγο και έργο.

Μέσα από τη μαθητεία ο απ. Παύλος μπορούσε να μιλήσει στις εκκλησίες και αυτές να γνωρίσουν πλήρως ότι είναι το Σώμα του Ι. Χριστού (Ρωμ.ιβ:4,5, Α΄ Κορ.ιβ:12 κ.ο.κ.) ή ότι είναι του Θεού Αγρός και Οικοδομή (Α΄ Κορ.γ:9β, Εφεσ.β:19-22) ή ότι είναι Ναός και Οίκος του Θεού (Εφεσ.β:21, Α΄Τιμ.γ:15-16) ή η Νύμφη του Χριστού (Εφεσ.ε:22-33). Παράλληλα όμως, και να διδάξει στους πιστούς τη ζωή του Ιησού Χριστού με την ίδια του τη ζωή (Φιλιπ.δ:9).

Το «Γιατί;» της Διδασκαλίας

Κάποιος είπε ότι, «η Εκκλησία είναι η κοινότητα του λόγου, του λόγου που αποκαλύπτει το σχέδιο και το σκοπό του Θεού. Μέσα στην Εκκλησία το Ευαγγέλιο κηρύττεται, πιστεύεται και γίνεται αποδεκτό με υπακοή. Η Εκκλησία είναι ο στύλος και το εδραίωμα της Αλήθειας, διότι κρατά σταθερά τις Γραφές».

Το «γιατί;» της Διδασκαλίας πιστεύω ότι σχετίζεται άμεσα με το σκοπό που αυτή έχει, και ο οποίος είναι ταγμένος απ' τον ίδιο το Θεό.

Σκοπός

Σκοπός της διδασκαλίας δεν είναι άλλος από τη πνευματική ωριμότητα των πιστών , γνωρίζοντας τι είναι και τι έχουν εν Χριστώ, ώστε να ζήσουν μια ζωή υπακοής και υπηρεσίας (Ματθ.κη:20, Κολ.α:28), και κάνοντάς το αυτό να συνοικοδομούνται σε μια άγια εκκλησία για τον Θεό (Α΄Πετρ.β:4,5).

Πιστεύω ότι δύο σημεία αποτυχίας στη διδασκαλία είναι η ασυνέπεια των «δασκάλων» να ζήσουν πολλές φορές ό,τι διδάσκουν (Ιακ.γ:1-2), και η αποτυχία να συνδεθεί η διδασκαλία των Γραφών με την υπακοή. Διδάσκω και προτρέπω τον άλλο σε υπακοή και καλά έργα (Τίτος β:14).

Η θέση του ευαγγελιστή Λουκά στην αρχή του βιβλίου των Πράξεων είναι πολλή σημαντική: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω Θεόφιλε, ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν, άχρι ης ημέρας εντειλάμενος τοις αποστόλοις δια πνεύματος αγίου ους εξελέξατο ανελήμφθη» (Πραξ.α:1,2). Με άλλα λόγια, υπονοείται ότι σ' αυτό το βιβλίο περιμένουμε τη συνέχεια της ζωής (λόγω και έργω) του Ιησού από τη Ναζαρέτ, όσα Εκείνος συνέχισε να κάνει και να διδάσκει μέσω των αποστόλων που εξέλεξε, και της Εκκλησίας Του, που το Άγιο Πνεύμα γέννησε την ημέρα της Πεντηκοστής.

«Γιατί;»  Έχει Μεγάλη Σημασία

Πώς όμως αυτό θα ήταν δυνατό; Βεβαίως, μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος. Όμως αυτό δεν έφτανε. Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί επί τη βάσει του λόγου του Θεού (διδαχή), μέσα σε καρδιές στις οποίες ο λόγος του Θεού «χωρεί και «μένει» (Ιωάννης η:30-37), σε ζωές που υποτάσσονται και υπακούν, σε ανθρώπους που ακολουθούν (Ματθ.κη:19,20).

Ματθ.κη:19,20: Η «διδαχή» είναι αναγκαίο μέρος μιας ζωής που «μαθητεύει»/ ακολουθεί τον Ιησού, με πιστότητα και υπακοή στις εντολές Του.

Ιωάννης η:30-37: Η αληθινή μαθητεία σχετίζεται με το κατά πόσο ο λόγος του Ιησού «χωρεί και μένει» μέσα στον ακόλουθο του Ιησού.

Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται και χτίζει τη ζωή του Ιησού Χριστού στον κάθε πιστό ξεχωριστά, και μέσα στην Εκκλησία Του συλλογικά, πάνω στη βάση του λόγου του Θεού (Ψαλμ.ρε:19, Πράξεις κ:32, Ρωμ.ι:17, Κολ.α:28).

«Γιατί;»  Αποτελεί Σημάδι Πνευματικής Υγείας

Η διδασκαλία των Γραφών αποτελεί το ΠΡΩΤΟ εκείνο σημάδι που χαρακτηρίζει μια εκκλησία ως υγιή και γεμάτη με το Άγιο Πνεύμα. Η θέση που λαμβάνει ο λόγος του Θεού μέσα στην εκκλησία, προσδιορίζει και αντικατοπτρίζει και το βαθμό υγείας αυτής της εκκλησίας. Είναι ο λόγος κυρίως & αποκλειστικά, που διδάσκεται, κηρύττεται, και γίνεται αποδεκτός με υπακοή, και όχι οποιαδήποτε άλλα λόγια ή παραδόσεις όσο όμορφα κι αν φαίνονται ότι είναι, διότι μόνο ο λόγος του Θεού είναι Αλήθεια και Ζωή, που μπορεί να ζωοποιήσει και να οικοδομήσει.

Η Διδαχή/ ο λόγος του Θεού πρέπει να είναι πρώτος στη ζωή της εκκλησίας, πριν απ' οτιδήποτε άλλο (Παρ.γ:5). Ο απ. Παύλος προτρέπει διαρκώς το νεαρό Τιμόθεο να εμμένει όχι σε ανθρώπινες δεισιδαιμονίες αλλά μόνο στην υγιή διδασκαλία, η οποία και τον ίδιο θα σώσει και αυτούς που τον ακούν (Α΄Τιμ.δ:16).

«Γιατί;»   «Στηρίζει» κάθε άλλη Δραστηριότητα της Εκκλησίας

Ο λόγος της διδασκαλίας έρχεται να δημιουργήσει, να μορφώσει και ν' αυξήσει τη «νεαρή» εκκλησιαστική κοινότητα, όπως και ο δημιουργικός λόγος του Θεού δημιούργησε τα σύμπαντα.

Η θέση που δίδεται στη διδαχή των αποστόλων στην αρχή της λίστας του Πράξεις β:42 δεν είναι τυχαία, καθώς οτιδήποτε ακολουθεί (κοινωνία, κλάση του άρτου, προσευχές) και η επιτυχής εκπλήρωσή του είναι αποτέλεσμα της Διδασκαλίας των Αποστόλων του Ιησού Χριστού, μιας Διδασκαλίας που έφερε το κύρος του ίδιου του Αναστημένου Κυρίου.

Οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στην πρακτική της Εκκλησίας (λατρεία, υπηρεσία, εκζήτηση του Θεού, υπακοή, κοινωνία, κ.ά.) θα πρέπει να είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη διδασκαλία της Γραφής, και να έχει δοθεί επαρκής εξήγηση («Τα χείλη μου θέλουσι προφέρει ύμνο όταν με διδάξεις τα διατάγματά σου», & «Δίδαξόν με, Κύριε, την οδόν των διαταγμάτων σου, και θέλω φυλάττει αυτήν μέχρι τέλους» - Ψαλμ.ριθ:171, 33).

«Αναπτυσσόμενη Κοινότητα»: Η Κοινωνία

Νότια Κορέα, 1999. «Η μεγαλύτερη χριστιανική τοπική εκκλησία που υπήρξε ποτέ βρίσκεται σ' αυτή τη χώρα. Αριθμεί πάνω από 800.000 μέλη. Από 5 μέλη, το 1958, οπότε και ιδρύθηκε, σε 3.800 μέλη μέσα σε 5 χρόνια, σε 141.000 σε 22 χρόνια, και πάνω από 800.000 μέλη μέσα σε 40 χρόνια. Μέσος όρος, 140 νέοι πιστοί κάθε μέρα»!

Ηπειρωτική Κίνα. «Το Ευαγγέλιο έφτασε εκεί, κατά τη σύγχρονη ιστορία της στις αρχές του 19ου αιώνα. Με την ανάρρηση στην εξουσία του κομμουνισμού, μαζικές διώξεις χριστιανών ξέσπασαν, ενώ απαγορεύτηκε κάθε είδους ευαγγελισμός. Σήμερα περί τα 50-70 εκατ. αφιερωμένοι πιστοί υπάρχουν εκεί»!

Ακτή Ελεφαντοστού. «Μία τοπική χριστιανική ομολογία η οποία ιδρύθηκε το 1975, και αριθμούσε μέχρι το 1983 638 μέλη, μετά το έτος αυτό γνώρισε πολύ μεγάλη αύξηση, με αποτέλεσμα να αριθμεί σήμερα περί τα 30.000 μέλη»!

Κολομβία. «Κάποια χριστιανική ομολογία, η οποία ιδρύθηκε το 1983 και αριθμούσε 3.000 μέλη μέχρι το 1986, ξαφνικά γνώρισε μεγάλη αύξηση από το έτος εκείνο. Το έτος 1999 αριθμούσε πάνω από 20.000 μέλη»!

Κοινό μυστικό όλων αυτών; Η κοινωνία! Θα μπορούσαν πολλά ακόμη παραδείγματα ν' αναφερθούν, εκκλησιαστικών κοινοτήτων από τη Ρωσία ως το Μακάο της Ν.Α. Ασίας, κι απ' το Ελ Σαλβαδόρ ως την Αυστραλία, που γνώρισαν μεγάλη έως τεράστια αύξηση, εξαιτίας του πνευματικού αυτού στοιχείου που λέγεται κοινωνία, σε συνδυασμό πάντα με τη προσευχή.

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες...τη κοινωνία»

Το «Τι;» της Κοινωνίας

Τι είναι όμως αυτή η κοινωνία ώστε να έχει τόση δύναμη; Τι την χαρακτηρίζει; «ΜΑΖΙ»! Αυτή είναι η λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει την κοινωνία εκείνη των πρώτων πιστών, και η οποία ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του έργου του Αγίου Πνεύματος πάνω στη βάση της μαρτυρίας, της διδαχής και του κηρύγματος των αποστόλων την ημέρα της Πεντηκοστής (Ιωάν.ιε:15, Α΄ Ιωαν.α:1-4, Πραξ.β:41).

Με άλλα λόγια, η πρώτη εκείνη κοινότητα των πιστών στην Ιερουσαλήμ ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της πνευματικής «γέννας» που το Άγιο Πνεύμα πραγματοποίησε όταν οι 3.000 αποδέχτηκαν το κήρυγμα και τη μαρτυρία του απ. Πέτρου. Έγιναν μία οικογένεια. Τι πιο εύλογο λοιπόν, όλα τα νέα αδέλφια να είναι «μαζί», Ένα!

Καθώς το Άγιο Πνεύμα μας αναγέννησε δεν μας έκανε κομήτες ή πλανήτες στον ουρανό, που είναι μοναχικοί και χτυπούν ενίοτε ο ένας τον άλλο, αλλά μας έφερε ΜΑΖΙ και μας έκανε μέλη του ίδιου πνευματικού Σώματος και «ζωντανές» πέτρες της ίδιας πνευματικής Οικοδομής, της Εκκλησίας!

Το «Ποιος;» της Κοινωνίας

Όπως ήδη είπαμε, αυτοί που μπορούν να αποτελούν μία χριστιανική κοινότητα/ κοινωνία, δεν είναι άλλοι από εκείνους που δέχονται το λόγο που σώζει και ελευθερώνει, και που τοποθετεί το Χριστό ΠΡΩΤΟ στη ζωή τους (Πραξ.β:41,36). Αυτοί που πείστηκαν για την Κυριαρχία, το Μεγαλείο και τη Μοναδικότητα του Χριστού, απ' τη μία, και για τη δική τους ευθύνη κι ενοχή, από την άλλη, ήταν και αυτοί που «προσκαρτερούσαν» από τότε και στο εξής, «στην κοινωνία».

Πιστεύω εδώ γίνεται σήμερα το μεγάλο κι επικίνδυνο λάθος για τις εκκλησίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε η ανάλογη πνευματική ζωή, ούτε η ποιότητα, που ομολογεί ότι έχει. Θεωρώ ότι έχουμε αποτύχει, στο βαθμό και στο μέτρο που έχουμε αποτύχει να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε πλήρως το ΠΟΙΟΣ πραγματικά είναι ο Ιησούς Χριστός, ΚΥΡΙΟΣ και ΤΙ εμείς καλούμαστε να είμαστε αφού γνωρίσουμε το ποιος πράγματι είναι, ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ!

«Οι μεν ουν αποδεξάμενοι τον λόγον εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν...» (Πραξ.β:41) & «Ήσαν δε προσκαρτερούντες...» (Πραξ.β:42).

Ο λόγος τότε, που είχε να κάνει με το ποιος πράγματι ήταν ο Ιησούς Χριστός στους Ιουδαίους, Κεχρισμένος (Βασιλιάς, Ιερέας, Προφήτης) Κύριος (εδ.36), δεν μπορεί να μην αγγίξει και αγγίζει κι εμάς σήμερα.

Με άλλα λόγια, ο Ιησούς θέλει να είναι στη ζωή μας ο Βασιλιάς, που θα μας μιλά και θα μας δείχνει, και ο λόγος - τα ρήματά της προσταγής Του, οι βουλές, τα σχέδιά κι οι επιθυμίες Του, θα είναι η Τελική Εξουσία στη ζωή μας. Αυτός θα πρέπει να είναι ο Προφήτης (αυτός που μιλά εξ ονόματος κάποιου) των Βουλών του Ουρανού στις οποίες εμείς θα λέμε Αμήν! Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε θα πρέπει σοβαρά ν' αναρωτηθούμε εάν υπάρχει αληθινή μεταστροφή.

Εκείνος Κύριος, κι εμείς ή μαθητές και ακόλουθοι του Χριστού και αληθινά παιδιά του Θεού, ή μη ακόλουθοι του Χριστού και χαμένοι (Ρωμ.ς:22).

Γι' αυτό όχι μόνο δεν υπάρχει υγεία και αύξηση σε πολλές τοπικές εκκλησίες, αλλά ούτε καν...ζωή!!!

Το «Πού;» & «Πότε;» της Κοινωνίας

Στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας, το «πού;» καθοριζόταν από το πού μαζευόταν η Εκκλησία για να λατρεύσει το Θεό (στο ιερό & σε αδελφικά σπίτια Πραξ.β:46, ε:42). Όπως και στη διδασκαλία, το «που;» εξαρτάται από τη παρουσία των πιστών, που είναι η Ζωντανή Εκκλησία του Χριστού, οι Ζωντανές «πέτρες», που συνοικοδομούνται από το Άγιο Πνεύμα σε πνευματικό κατοικητήριο και ναό του Θεού (Εφεσ.β:21-22, Α΄Τιμ.γ:15, Α΄Πετρ.β:5). Όσο αφορά στο «πότε;», όπως και τότε, δεν υπήρχε χρόνος, αλλά πάντοτε («ήσαν δε προσκαρτερούντες...τη κοινωνία»).

Το «Πώς;» της Κοινωνίας

Ο «λόγος» γίνεται «Έργο»

Ετυμολογικά, «κοινωνία» (απ' το ουσ. «κοινός») σημαίνει ένωση, «μοιρασιά μαζί», συντροφιά, συμμετοχή, συναναστροφή. Ήταν μία κοινωνία αγάπης, συντροφιάς και φιλίας με το Θεό και το Σωτήρα που τους έσωσε, και με τους άλλους σωσμένους (Α΄ Ιωάν.α:3). Η φιλία, και η κοινωνία, αν θέλετε, που συνδέει τον Κύριο Ιησού με τους μαθητές Του, και συνεπώς η φιλία και η κοινωνία μεταξύ των «φίλων» Του - των μαθητών Του - βασιζόταν στη μαρτυρία του λόγου του Πατέρα (Ιωάν.ιε:15).

Αποτέλεσμα, τα σπλάγχνα του Θεού να ελευθερώνονται στους οικείους της πίστης. Καθώς πολλοί μεταξύ τους ήταν φτωχοί, φρόντιζαν ο ένας για τις άμεσες ανάγκες του άλλου (τροφή, γεύματα αγάπης, ρούχα, κ.ά.). Το «είχαν τα πάντα κοινά» για εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή δεν ήταν παρά μια αναγκαία έκφραση του «αγαπάτε αλλήλους όπως εγώ σας αγάπησα» του Ιησού Χριστού, ο οποίος φτώχυνε για να πλουτίσουν αυτοί. Παράλληλα, ζούσε ως μια κοινότητα που ενθάρρυνε, παρηγορούσε, στήριζε, αλλά και έλεγχε ο ένας τον άλλον, καθώς οι διωγμοί, οι δοκιμασίες, αλλά και ο κίνδυνος της πνευματικής δειλίας ήταν άμεσος.

Συνεπώς, βλέπουμε ότι ο λόγος και οι εντολές του Κυρίου και Σωτήρα τους Ιησού Χριστού μετουσιώνονταν σε ζωή/ έργο πίστης και υπακοής. Ήταν, στην πράξη, μία κοινότητα του λόγου.

Αποτέλεσμα; Ενδυνάμωση & Αύξηση. Στο βιβλίο των Πράξεων η αύξηση της Εκκλησίας, ποιοτικά και ποσοτικά, περιγράφεται κι ως «αύξηση του λόγου» (ς:7, ιβ:24, ιθ:20), εκπληρώνοντας το: «...έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο», και το: «...ώστε να είναι κι αυτοί ενωμένοι...κι έτσι να πιστεύει ο κόσμος ότι μ' έστειλες εσύ» (Ιωάν.ιγ:35, ιζ:21). Συνεπώς, βλέπουμε ότι η αποκάλυψη της Αλήθειας του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού όχι μόνο «γέννησε» την κοινότητα των πιστών, αλλά η συνέχιση της αποκάλυψης της Αλήθειας του Ευαγγελίου, με τη διδαχή των αποστόλων, οδήγησε στη συνεχή ενδυνάμωση, ωρίμανση και αύξηση της κοινότητας/ κοινωνίας της πρώτης εκκλησίας.

Η αποκάλυψη και η μαρτυρία του λόγου του Θεού στη ζωή μας σαν κοινότητα μαθητών και φίλων του Ιησού Χριστού, θα οδηγήσει όλο και περισσότερο στην ωρίμανση της τοπικής κοινωνίας της εκκλησίας μας. Όλο και περισσότερο θα γινόμαστε, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, «κοινότητα του λόγου».

Λατρεία - Αγιασμός - Χαρίσματα

Στο πλαίσιο της «κοινωνίας» λαμβάνουν χώρα όλα αυτά που περιγράφει το Πράξ.β:42 (διδασκαλία, πνευματική συναναστροφή, δείπνο/ θεία ευχαριστία, προσευχές). Είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής της «κοινωνίας των πιστών» που η Εκκλησία του Χριστού - και κάθε τοπική εκκλησία - δυναμώνει, ωριμάζει και αυξάνει πνευματικά.

Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από:

α) Τη ΖΩΗ ΜΕ ΑΥΤΟΝ = Λατρεία κι εκζήτηση του Θεού, καθώς και εξάρτηση απ' Αυτόν στην προσευχή. Χριστιανική ζωή, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είναι μία σχέση μ' ένα Πρόσωπο, αυτό του Σωτήρα Χριστού (Ρωμ.η:29, Β΄ Κορ.γ:18, Εφεσ.γ:14-19).

Σκοπός όλης αυτής της σχέσης και πνευματικής διαδικασίας είναι, σε ατομικό επίπεδο, η εγκατοίκηση του Χριστού μέσα μας (Εφεσ.γ:17), με άλλα λόγια, ο Χριστός καλείται να πληρώνει με δύναμη όλα τα «διαμερίσματα» της καρδιάς και της ζωής μας (νου, βούληση, συναισθήματα) καθώς κάθε μέρα Τον γνωρίζουμε, γνωρίζουμε τη Δόξα Του - τη ζωή Του.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί απ' τη μεριά μας, χωρίς παρατράγουδα και δυστροπίες, μόνο όταν στεκόμαστε πάνω στο έδαφος της αγάπης και εμπιστοσύνης σ' Αυτόν, γνωρίζοντας ότι Εκείνος είναι κι έχει το καλύτερο για εμάς ανά πάσα στιγμή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν θα ανησυχώ, αλλ' ούτε θα μεμψιμοιρώ όταν Αυτός, ο Κύριος, μου ζητά να του δώσω κάτι ή να σταματήσω να κάνω κάτι ή να κάνω κάτι ή να μην ζητώ τα δικαιώματά μου και το τι εγώ θέλω και μου αρέσει κ.ο.κ. Και όλα αυτά είναι μία πράξη πίστης κι εμπιστοσύνης προς Εκείνον, που τα ζούμε ανεξάρτητα του τι νομίζουμε ή τι αισθανόμαστε ή τι λένε οι καταστάσεις γύρω μας.

Στη συνέχεια, σε συλλογικό επίπεδο, κι αφού υπάρχει συνέπεια στο ατομικό μας καθήκον, μπορούμε να καταλάβουμε όλοι μαζί - σαν Σώμα Του - (καθώς ατομικά και μόνο δεν είναι εφικτό) τη Δόξα της Κεφαλής (ζωή, χαρακτήρας, δύναμη, όραση) και το θαυμαστό μέγεθος της Αγάπης Του, με σκοπό να γίνουμε και να είμαστε ένας Ένδοξος Ναός του Θεού, όπου η Παρουσία Του θα μας πληρώνει διαρκώς και μοναδικά (Εφεσ.γ: 18-19  β:21-22).

β) Τη ΖΩΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ = Υπακοή στο λόγο Του. Αυτό σημαίνει ζωή ΑΓΙΑΣΜΟΥ και ζωή γεμάτη με ΚΑΡΠΟ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Αφού μαθαίνουμε να ζούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο το Εφεσ.γ:16-19, τότε δεν θα έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα να ζήσουμε μια ζωή Υπακοής, δηλ. μια ζωή Αγιασμού, στην οποία είναι εμφανής ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.

γ) Τη ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ = Υπηρεσία μας πρωταρχικά προς τους οικείους της πίστης, αλλά και προς εκείνους που δεν γνωρίζουν ακόμη το Χριστό. Αυτό σημαίνει να μπορούμε να ζούμε χρησιμοποιώντας τα ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ που μας έχουν δοθεί. Μόνο κάνοντας ο καθένας το δικό του μέρος το Σώμα συνοικοδομείται, δυναμώνει και αυξάνει ποιοτικά (στην ενότητα, που αφορά την Πίστη και την Αλήθεια του Θεού, στην πνευματική ωριμότητα), αλλά και ποσοτικά (Εφεσ.δ:11-16). Δεν μπορεί να υπάρξει το γ) δίχως το β). Ενώ το β) δίχως το α) γίνεται νόμος.

Το «Γιατί;» της Κοινωνίας

«Ένας για Όλους & Όλοι για έναν!»

«Το σκεύος εκείνο μέσω του οποίου ο Κύριος Ιησούς μπορεί - και θέλει - να αποκαλύψει τον εαυτό Του στη γενιά μας, δεν είναι η μονάδα/ ο μεμονωμένος πιστός, αλλά το Σώμα Του...Μεμονωμένοι πιστοί δεν είναι το Σώμα» (οι πιστοί ατομικά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη λειτουργία και τη μαρτυρία του Σώματος συνολικά).

Τι θέλει να πει αυτό; Εάν επιθυμούμε ο Θεός να φανερώσει τη Δόξα και τη Σωτηρία Του με μοναδικό τρόπο στις ημέρες μας, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Εμείς, μόνοι μας, σαν άτομα, σαν τοπικές εκκλησίες και σαν εκκλησιαστικές ομολογίες δεν τα ξέρουμε όλα, και δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι: «με τον αδελφό/ αδελφή μου είμαι πιο δυνατός, χωρίς αυτόν/ αυτήν πιο αδύναμος»! Δεν μπορώ να σταθώ μόνος, χωρίς τα πνευματικά μου αδέλφια στον αγιασμό, στις δοκιμασίες & τους πειρασμούς τις καθημερινότητας, στον πνευματικό πόλεμο, στην υπηρεσία, στη μαρτυρία μας στο κόσμο, στην εκζήτηση και λήψη μεγάλων πραγμάτων απ' τον Θεό στη προσευχή παρά μόνο ΜΑΖΙ, ζώντας & δουλεύοντας με το Κύριο και για το Κύριο (Εκκλ.δ:12, Ρωμ.ιβ:4-5, Α΄Κορ.ιβ:2,14, Εφεσ.:15,16, Εβρ.ι:24,25). Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε και να λειτουργήσουμε σαν «Σώμα» Ιησού Χριστού, παρά μόνο όταν μάθουμε να λειτουργούμε σαν μία αληθινή κοινότητα - κοινωνία πιστών ζώντας «ΜΑΖΙ»!

Πρακτικές Συμβουλές για την Κοινωνία

Βρες άλλους, τουλάχιστον ένα ακόμη άτομο που να αγαπά το Θεό και το λαό Του (η μικρότερη δυνατή κοινωνία - κοινότητα) και ενθαρρύνετε και προτρέπετε ο ένας τον άλλον να «μένετε ΜΑΖΙ» -Εβρ.ι:25.

Ξοδέψτε χρόνο μεταξύ σας σε συντροφιά και περαιτέρω γνωριμία. Συμφωνείστε να «ζητάτε» απ' το Θεό για το λαό Του ό,τι Εκείνος επιθυμεί γι' αυτόν.

Προτρέψτε και ενθαρρύνετε κι άλλους, και καθώς το κάνετε σιγά σιγά αυτό το «πνεύμα της κοινωνίας θα κατακτά την τοπική σας εκκλησία.

«Κοινότητα Διαθήκης»: Δείπνο/ Θεία Ευχαριστία

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες...τη κλάσει του άρτου»

Η «Κλάση του Άρτου» ή αλλιώς «το Δείπνο του Κυρίου» ή «Θεία Ευχαριστία», αποτελεί τη μία από τις δύο τελετές που ο Κύριος Ιησούς εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία Του, και αποτελούσε, μαζί με τη διακήρυξη του λόγου, το επίκεντρο της λατρευτικής ζωής και της κοινωνίας της πρώτης Εκκλησίας, καθώς «μαζί» η εκκλησιαστική κοινότητα γιόρταζε τη Διαθήκη του Θεού με αυτούς εν Χριστώ.

Εάν ο λόγος του κηρύγματος του Ευαγγελίου ήταν η γενεσιουργός αιτία της νέας αυτής κοινότητας των οπαδών του Ναζωραίου, η τελετή του Δείπνου αποτελούσε την ορατή έκφραση - «γραφική παράσταση» - της πνευματικής εκείνης βάσης της ύπαρξης της νέας κοινότητας. Εξηγούσε το «γιατί;» η κοινότητα των «μαθητών του Ναζωραίου» υπήρχε. «Γιατί;» ο ένας στεκόταν δίπλα στον άλλο, και ήταν τόσο σημαντικός όσο το πόδι και το χέρι είναι για το υπόλοιπο σώμα;

Υπήρχε, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Θεού έδωσε τη ζωή Του, με το θέλημα του Θεού, πάνω σ' ένα σταυρό για να τους λυτρώσει από τα δεσμά και τη κατάρα της αμαρτίας, ώστε να τους δώσει μια νέα ζωή - τη ζωή του Θεού - με σκοπό να γίνουν ένας λαός Διαθήκης και Πίστης, ώστε να είναι ένας λαός που θα επιζητά διαρκώς τη Δόξα και το θέλημα του Κυρίου τους.

Τραπέζι ειρήνης και φιλίας

Αυτό το ειδικό τραπέζι, η τελετή, η οποία έρχεται να μας θυμίσει το Πασχαλινό Δείπνο του Ιησού στο ανώγι με τους μαθητές Του πριν το πάθος Του, είναι ζωτικής σημασίας για εμάς σαν λαός του Θεού, καθώς μας ωθεί να σκεφτούμε τη Διαθήκη του Θεού με εμάς μέσω του Χριστού (το σώμα & το αίμα Του), και τη σχέση διαθήκης που έχουμε εμείς με το Θεό, και μεταξύ μας («αυτό είναι το αίμα μου, που επισφραγίζει τη νέα διαθήκη» & «Όπως ο άρτος είναι ένας, έτσι κι εμείς αποτελούμε ένα σώμα, αν και είμαστε πολλοί, γιατί όλοι τρώμε από τον ίδιο άρτο» Ματθ.κς:28, Α΄Κορ.ι:17). Κάθε φορά που ο Θεός συνήπτε διαθήκη με το λαό Του, επισφράγιζε τη διαθήκη Του με ένα ειδικό γεύμα φιλίας (Εξ.κδ:11, Ματθ.κς:29). Έτσι έγινε και στο ανώγειο, εκείνο το βράδυ, το οποίο προσέβλεπε στη μοναδική θυσία του Χριστού σε λίγο, υπέρ της Εκκλησίας Του, και στην ειρήνευση και φιλία του Θεού με αυτούς μέσω αυτού της μοναδικής αυτής θυσίας.

Η σημασία του για μάς Σήμερα

Η πραγματοποίησή του σήμερα αποτελεί:

α) μια πράξη υπενθύμισης και ευγνωμοσύνης για ό,τι έκανε Εκείνος για εμάς στο παρελθόν

β) μια πράξη ελπιδοφόρας προσδοκίας για το ένδοξο μέλλον (Ματθ.κς:29, Μαρκ.ιδ:25), η οποία όμως, μας αλλάζει στο παρόν και μας ανανεώνει. «Μαζί» γιορτάζουμε «τώρα», κάθε φορά που έχουμε «Δείπνο», τη Διαθήκη του Θεού με εμάς εν Χριστώ, προσδοκώντας παράλληλα την αποκορύφωση και τελική εκπλήρωσή της Διαθήκης αυτής, στην παρουσία Του στον ουρανό (Ματθ.κς:29, Μαρκ.ιδ:25). Αυτό όμως το γεγονός μας καθιστά στο παρόν ανοιχτούς κι ευαίσθητους στο έργο της ανανέωσης και του αγιασμού που το Άγιο Πνεύμα πραγματοποιεί και θέλει να πραγματοποιεί στη ζωή των πιστών του Ιησού Χριστού (Α΄Ιωάν.γ:1-3).

γ) αποτελεί συμβολικά μια πράξη κρίσης της ζωής μας και αφιέρωσής της στο δικό Του άγιο θέλημα και υπηρεσία («Ας δοκιμάζει δε εαυτόν ο άνθρωπος και ούτω ας τρώγει εκ του άρτου, και ας πίνει εκ του ποτηρίου...διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι» - Α΄ Κορ.ια:28,31, «Καθώς με απέστειλεν ο ζων πατήρ, και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει - συμβολικά για το δείπνο - θέλει ζήσει και εκείνος δι' εμέ» - Ιωάν.ς:57).

Το Α΄ Κορ.ια:21-34 μας λέει ότι στη συμμετοχή στο Δείπνο οι πιστοί είτε θα πρέπει να κρίνουν τους εαυτούς τους ώστε να συμμετέχουν αξίως ή θα κριθούν από τον Θεό στο παρόν. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, οι αληθινοί πιστοί δέχονται την κρίση τους τώρα, κατά την τελετή του Δείπνου, ώστε να μη «κατακριθούν με τον κόσμο» στη τελική κρίση (Α΄Κορ.ια:32).

δ) αποτελεί μία διακηρυκτική πράξη της ενότητας του «Σώματος» («Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είνει κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί, διότι εκ του ενός άρτου μετέχομεν» - Α΄Κορ.ι:16-17).

Πρακτικές Συμβουλές

Τακτική τήρηση με ειρήνη και χαρά, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει βιβλική εντολή για το πόσο τακτικά, παρά μόνο η εντολή να γίνονται τα πάντα «ευσχημόνως και κατά τάξιν», με γνώμονα το κοινό συμφέρον και την οικοδομή της εκκλησίας.

Κοινή λήψη των στοιχείων/συμβόλων: Χωρίς αυτό να είναι κανόνας και εντολή της Γραφής, ωστόσο αποτελεί έναν πολύ όμορφο και ευλογημένο συμβολισμό της Ενότητας που πρέπει να διακρίνει το - τοπικό - Σώμα.

«Εξαρτώμενη Κοινότητα»:

Οι Προσευχές

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες...ταις προσευχαίς».

Είχαμε πει στην αρχή ότι το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων δεν αποτελεί τίποτε άλλο από τη συνέχεια της ζωής του Ιησού Χριστού μέσω της Εκκλησίας Του: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω Θεόφιλε, ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν...» Κάλλιστα, λοιπόν, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί και ως «Πράξεις της Εκκλησίας του Χριστού».

Καθώς η Εκκλησία αποτελεί μέρος του Ιησού Χριστού, το Σώμα Του, δεν θα μπορούσε να πράττει παρά ό,τι και η «κεφαλή», ο Ιησούς Χριστός έκανε όταν βρισκόταν εδώ, ή αλλιώς, να πράττει σαν να είναι ο αναστημένος Ιησούς πάνω στη γη: Να ζει ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ απ' τον ουράνιο Πατέρα! Ο Κύριος Ιησούς, η «κεφαλή», ζούσε εξαρτημένος από τον ουράνιο Πατέρα Του, μέσω της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. «Και πρωί λίαν αναστάς εξήλθεν και απήλθεν εις έρημον τόπον κακεί προσηύχετο» (Μαρκ.α:35). Και πάλι, «αυτός ην υποχωρών εν ταις ερήμοις και προσευχόμενος» (Λουκ.ε:16).

Κατά τον ίδιο τρόπο και η Εκκλησία Του, το Σώμα Του, η πρώτη εκείνη εκκλησιαστική κοινότητα, ζούσε εξαρτημένη απ' τη κεφαλή, το Χριστό. Το βιβλίο των Πράξεων δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δύναμη της συλλογικής προσευχής μέσα στις καθημερινές προκλήσεις που η Χριστιανική εκείνη κοινότητα αντιμετώπιζε (π.χ. Πραξ.δ:24-30, ιβ:5), ένα θέμα παραμελημένο εν πολλοίς, από τη διδασκαλία αλλά ιδιαίτερα την πρακτική της σύγχρονης εκκλησίας του Δυτικού κόσμου.

Τι έκανε η εκκλησία στις ώρες της συμπροσευχής της;

Πρώτα απ' όλα, η Γραφή μιλά για προσευχές. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:

α) Η πρώτη εκείνη κοινότητα ακολουθούσε τις κοινές ώρες των Ιουδαϊκών συμπροσευχών (Πραξ.γ:1).

β) Οι συμπροσευχές τους δεν ήταν μονότονες, ρηχές και στείρες σε περιεχόμενο, αλλά ακολουθούσαν ένα υπόδειγμα προσευχής που ευρύτατα συναντάτε στην Εβραϊκή παράδοση, και που το βλέπουμε πολύ στη Π.Δ. Αυτό το υπόδειγμα είχε τρία μέρη:

α) Δοξολογία - Ευχαριστία - Λατρεία,

β) Εξομολόγηση

γ) Δέηση (Νεεμίας α:5-11, θ:4-38, Δαν. θ:4-19, κ.ά.).

Από αυτά τα μέρη της κοινής προσευχής δύο αποτελούν τα βασικά στοιχεία:

α) η κοινωνία των πιστών, με την οποία πλησιάζουμε «μαζί» το θρόνο της χάρης και του ελέους και όχι απλώς μεμονωμένα,

β) ο λόγος του Θεού, που αποτελεί την πηγή έμπνευσης. Η αποκάλυψη του λόγου «εμπνέει» την προσευχή και η προσευχή «εκζητεί» περαιτέρω αποκάλυψη του λόγου (Εφεσ.α:15-17).

Το πρόβλημα στη συμπροσευχή και στην προσευχή γενικότερα, είναι ότι η Εκκλησία είναι πολύ «σοφή» και τα ξέρει όλα, με αποτέλεσμα να μην περιμένει την αποκάλυψη του λόγου του Θεού που θα την οδηγήσει πώς να προσευχηθεί. Η ΛΥΣΗ; «Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό,» «άπεχε από τη σοφία σου» (Παρ.γ:5,7, κγ:4β).