Β’ Ιωάννη (εισαγωγή)
Σωστά τούτη η δεύτερη, προφανώς ιδιωτική επιστολή του
Ιωάννη, χαρακτηρίστηκε σαν «σύνοψη της πρώτης Επιστολής». Παρά τις
δικαιολογημένες διαφορές που περιμένει κανείς να συναντήσει ανάμεσα σε μια
καθολική και σε μια ιδιωτική Επιστολή, εντούτοις μία - όπως εξάλλου συμβαίνει
σ’ όλα τα βιβλία της Βίβλου - είναι η κεντρική και δεσπόζουσα φυσιογνωμία. Ο
Ιησούς Χριστός.
Μνήμων φαίνεται ο Ιωάννης του λόγου του Κυρίου του κατά το
Μυστικό Δείπνο προς το Θωμά, ότι αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή»
(Ιωάν.ιδ:6), έβαλε σε κάθε μια από τις τρεις Επιστολές του από ένα στοιχείο του
ευλογημένου αυτού «Εγώ ειμί» του Χριστού.
Στην πρώτη του Επιστολή, το θέμα ήταν Χριστός, η Ζωή ημών.
Στην τρίτη θα ’ναι - Χριστός, η Οδός. Στην παρούσα, προβάλλεται σαν η Αλήθεια.
Πέντε φορές στα 13 όλα κι όλα εδάφια της, αναφέρεται η
«αλήθεια». Και κοντά της η αγάπη. Αλήθεια και αγάπη, στην χριστιανική ζωή συμπορεύονται.
Πρέπει να συμπορεύονται.
Την «αλήθεια» αυτή, πρέπει να τη γνωρίσουμε (α:1). Η
«αλήθεια» αυτή, πρέπει εν συνεχεία να μείνει μέσα μας (2). Στην «αλήθεια» αυτή,
πρέπει τέλος να περπατήσουμε (4).
Γνωρίζω - μένω - περπατώ. Λέξεις πόσο προσφιλείς στα γραπτά του Ιωάννη!
Τρίπτυχο συνάμα τόσο θεμελιακό της χριστιανικής ζωής και πορείας!
Ποια είναι τούτη η «αλήθεια» ήδη ο Ιωάννης το διακήρυξε στην
πρώτη του επιστολή (δ:1,2, ε:20, 21). Είναι «ο Ιησούς Χριστός, ο εν σαρκί
εληλυθώς».
