Η ζωή του Χριστού στα 4 ευαγγέλια (25)

Ο  Χριστός δεν είναι δυνατόν να γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.

Η παλαιότερη μνεία ημερομηνίας της γέννησης του Χριστού την 25η Δεκεμβρίου, περιέχεται στο λεγόμενο Φιλοκάλειο ημερολόγιο στο 336 μ.Χ.

Την ημέρα αυτή οι ειδωλολάτρες λάτρευαν το φρυγικό θεό Άττη καθώς και τον Μίθρα

Η ημέρα αυτή συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο (25 Δεκεμβρίου κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο και 6 Ιανουαρίου κατά το Αιγυπτιακό) τότε που ο ήλιος σταματάει την εποχιακή του κίνηση προς Νότο και ξαναγυρίζει προς Βορρά. Λάτρευαν λοιπόν οι ειδωλολάτρες αυτή την ημέρα σαν τη γενέθλια του Αήττητου Ήλιου (DIES NATALIS SOLIS INVICTl)

Μπήκε μέσα στην εκκλησία στην προσπάθεια συμβιβασμών μεταξύ χριστιανών και ειδωλολατρών.

Στο Λουκ.β:8 διαβάζουμε ότι οι ποιμένες διανυκτέρευαν στους αγρούς που σημαίνει ότι ο καιρός το επέτρεπε να μένουν όλη τη νύκτα έξω. Οι ποιμένες ποτέ δεν έμεναν στους αγρούς πέρα από τον Οκτώβριο ή Νοέμβριο και πριν τον Μάρτιο, εξ αιτίας της κακοκαιρίας του χειμώνα.

Ο Ισραήλ δεν θα ταξίδευε μέσα στον χειμώνα για να απογραφεί και μάλιστα με τα μέσα που είχαν τότε. Ο Ιωσήφ με την έγκυο Μαριάμ έπρεπε να κάνουν περίπου 150 χλμ. με τα πόδια ή με το γαϊδουράκι για να φτάσουν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ. Οι απογραφές διαταζόταν αρχές της Άνοιξης, για να προλάβουν οι άνθρωποι μέχρι τέλους του Φθινοπώρου να έχουν τελειώσει.

Ένας άλλος υπολογισμός που μπορεί να γίνει για να δούμε πότε ο Χριστός γεννήθηκε (ποιό μήνα), είναι ο εξής:

Ξέρουμε ότι ο Χριστός πέθανε στις 14 του μήνα Αβίβ που συμπίπτει με το δικό μας Μάρτιο προς Απρίλιο. Έμεινε 3 μέρες στον τάφο, μετά αναστήθηκε, και αφού αναστήθηκε έμεινε 40 μέρες με τους μαθητές μέχρι που αναλήφθηκε (Πράξ.α:3).

Αυτό τοποθετεί την ανάληψη του Χριστού γύρω στα μέσα Μαΐου.

Αφού ο Χριστός είχε 3 ½ χρόνια διακονία, αυτό φέρνει τη γέννησή Του στα μέσα του Νοεμβρίου, και αν πούμε ότι τα 3 ½ χρόνια ήταν μέχρι τον σταυρό του Γολγοθά, τότε ερχόμαστε αρχές Οκτωβρίου.

                       

Μετράμε μόνο τον μισό χρόνο (6 μήνες) γιατί τα υπόλοιπα 33 χρόνια είναι ακέραια χρόνια που δεν επηρεάζουν.

Ένα άλλο γεγονός που μας δείχνει ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο, είναι ο καιρός της εφημερίας του Ζαχαρία.

Το Ταλμούδ λέει ότι ο ναός καταστράφηκε κατά τη διακονία της πρώτης εφημερίας. Ο Δαβίδ ήταν αυτός που οργάνωσε το ιερατείο και τους χώρισε σε 24 ομάδες (εφημερίες) οι οποίες ξεκίνησαν κάποια στιγμή, και ανά 15 μέρες άλλαζαν. Έχουμε τη δεδομένη ημερομηνία 4 Αυγούστου του 70 μ.Χ. που καταστράφηκε ο ναός, και τότε ήταν η πρώτη εφημερία που διακονούσε μέσα στο ναό.

β:4 Ο Ιωσήφ φαίνεται να είχε αποφασίσει να μείνει στη Βηθλεέμ διότι:

1)   είχε ήδη μείνει εκεί ορισμένους μήνες πριν ο άγγελος τον προειδοποιήσει για να φύγει.

2)  Χρειάστηκε και άλλη προειδοποίηση του αγγέλου να τον αποτρέψει να πάει πίσω στη Βηθλεέμ όταν έφευγε από την Αίγυπτο.

β:6 Τα σπάργανα ήταν λινές λουρίδες περίπου 15 εκ. φάρδος (χρησιμοποιούντο από τους φτωχούς). Οι πλούσιοι χρησιμοποιούσαν ακριβές πάνες και σάλια που τα έδεναν με χρυσές κορδέλες και καρφίτσες.

Ο στάβλος ήταν μάλλον σκαμμένος μέσα στο βράχο διότι έτσι είναι ακόμα και σήμερα οι στάβλοι στη Βηθλεέμ.

Ταπεινή διαμονή, χωρίς πικρία μέσα στην καρδιά τους ο Ιωσήφ και η Μαριάμ δεν διαμαρτυρήθηκαν στο Θεό για τον τρόπο που έφερνε τον Μεσσία στη Γή. Αντίθετα ήταν γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη για το γεγονός.

Ας πάρουμε παράδειγμα για τους εαυτούς μας, ας μην είμαστε άνθρωποι που να τα θέλουμε όλα δικά μας, και όταν ο Θεός κάνει κάτι παράξενο να τα βάζουμε μαζί Του!

Μέσα στη φάτνη δεν υπήρχαν ούτε άγγελοι, ούτε χορωδίες ούτε δυνάμεις, αλλά ήταν η δόξα του Θεού, μέσα στο παιδί. Η πίστη του Ιωσήφ και της Μαριάμ ήταν αρκετή για να αισθανθούν το μεγαλείο δίχως τίποτα το εξωτερικό! Αντίθετα στους βοσκούς, για να γίνει μαρτυρία, παρουσιάστηκαν στρατιές αγγέλων και ένας απ’ αυτούς τους οδήγησε στη φάτνη.

β:8-10 Όταν ο Θεός φανερώνεται στους ταπεινούς, οι ταπεινοί φοβούνται! Όχι από τρόμο αλλά από σεβασμό προς τον Κύριο. Ο  Δανιήλ, ο Ιωάννης έπεσαν κάτω σαν νεκροί στην παρουσία του Κυρίου δια μέσου του αγγέλου Του.

Τα πρόβατα έμεναν μέσα στη στάνη από τις πρώτες βροχές του Οκτώβρη, Νοέμβρη μέχρι το Πάσχα.

ποιμένες Οι Ισραηλίτες ήταν κυρίως ποιμενικός λαός, π.χ. Ιωσήφ, Δαβίδ, Αβραάμ.

Αντιπροσωπεύουν τον Ισραήλ σαν έθνος μέσα από το οποίο ο Θεός κάλεσε ποιμένες να ποιμάνουν τα έθνη. Όλοι οι πρώτοι χριστιανοί, οι απόστολοι, ήταν Ισραηλίτες. Όλα τα έργα που ανοιγόταν ήταν βασισμένα σε κάποια συναγωγή. Πρώτοι οι Ισραηλίτες είδαν το Χριστό, και μετά οι μάγοι που συμβολίζουν τους εθνικούς.

Οι άγγελοι λοιπόν έφεραν το άγγελμα στο έθνος Ισραήλ ερχόμενοι τόσο χαμηλά, όπως τότε στο Σινά, μόνο τώρα πιο ένδοξα και χαρούμενα αντίθετα με το φόβο που προκάλεσαν τότε δίνοντας το Νόμο. Ο Νόμος, είναι κρίση, θανατώνει, ενώ τώρα γεννιέται η χάρις στον κόσμο.

Δεν βλέπουμε τους αγγέλους να έρχονται στους Φαρισαίους, στους γραμματείς, ή στην αυλή του βασιλιά, αλλά σε ανθρώπους άσχετους με το Ναό. Το έκανε έτσι ο Θεός για να δείξει ότι αντιτάσσεται στους υπερήφανους και δίνει χάρη στους ταπεινούς. Οι βοσκοί ήταν οι πιο παραπεταμένοι και αποδιωγμένοι του λαού, π.χ. βοσκοί δεν επιτρεπόταν σαν μάρτυρες σε δίκες, ακόμα έλεγαν «βοήθεια δεν πρέπει να δίνεται σε βοσκούς και εθνικούς». Όμως σ’ αυτούς τους ευτελείς αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται ο Θεός, γι’ αυτό ας είμαστε ευτελείς στα μάτια του κόσμου!! Βλέπουμε λοιπόν απόλυτη σιωπή στις αυλές του Ναού της Ιερουσαλήμ (Α’ Κορ.α:21)

β:11 πόλις Δαβίδ η πόλις που γεννήθηκε, η Βηθλεέμ Α’ Σαμ.ις:1-4 & Mιχ.ε:2

Χριστός Κύριος Ο  Χριστός σαν άνθρωπος είναι ο Κεχρισμένος, αλλά μέσα Του κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά (Κολ.α:15, 19, β:9) οπότε είναι ο Κύριος. Η φανέρωση του Θεού εν σαρκί.

Σωτήρ Οι άγγελοι θα έπρεπε να είχαν ιδιαίτερη θέση στο γεγονός και γεμάτοι χαρά καθώς εμφανίστηκαν σε αμαρτωλούς ανθρώπους για να αναγγείλουν ότι η Σωτηρία είναι κοντά.

β:13 εν ανθρώπους ευδοκία: καλή σκέψη, διάθεση μέσα στους ανθρώπους, και αυτό γίνεται μόνο δια Ιησού Χριστού, όταν ο Ιησούς έρχεται και κατοικεί μέσα μας και γεμίζουμε με την ευδοκία του Θεού.

Ο  Ιησούς Χριστός είναι η δόξα του Θεού στη Γή, είναι η ειρήνη της Γής και η ευδοκία των λαών, και το έψαλλαν αυτό οι άγγελοι για τον Ιησού Χριστό Ψαλμ.πδ:11.

β:15 Οι πρώτοι μάρτυρες του Ιησού Χριστού ήταν αυτοί οι ταπεινοί βοσκοί που αμέσως πήγαν να πουν το γεγονός σε όλους. Βλέπουμε ακόμη την απλή πίστη που έδειξαν, δίχως να καθίσουν να κρίνουν, να αμφισβητήσουν, να ρωτήσουν πως μπορεί να γίνει αυτό (Ζαχαρίας).

β:18 Ο  κόσμος άκουσε και θαύμασε.

Όταν οι μάγοι πήγαν στην Ιερουσαλήμ και ρώτησαν τον Ηρώδη για τον βασιλιά που γεννήθηκε, αυτός αμέσως πήγε και βρήκε τους γραμματείς που ξέρανε το Νόμο για να του πούνε που πρόκειται να γεννηθεί ο Μεσσίας. Και φυσικά θα του είπαν ότι θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ (Μιχ.ε:2). Το ερώτημα είναι: Γιατί αυτοί οι άνθρωποι (Γραμματείς, Φαρισαίοι) αφού είδαν τους μάγους που δεν ήταν 3, αλλά ολόκληρη πομπή και θα έγινε σάλος στην Ιερουσαλήμ από την παρουσία τους, δεν σκέφτηκαν, δεν αποφάσισαν να πάνε μέχρι τη Βηθλεέμ να δουν μήπως πράγματι γεννήθηκε Αυτός που περίμεναν; Αντίθετα, …..ησυχία.... δεν τους ένοιαζε!!

Ο  λόγος του Θεού είχε καταντήσει γι’ αυτούς ένα εργαλείο με το οποίο μπορούσαν να ασκούν επιρροή και εξουσία στο λαό δίχως να τους νοιάζει η εφαρμογή Του, το πνεύμα του Νόμου, η αγάπη και το έλεος. Ενδιαφερόταν για το γράμμα του Νόμου, τους τύπους.

Ας προσέχουμε να μην συμβεί και σ’ εμάς μιλώντας για την Αρπαγή, για τον Αντίχριστο, για το 666, να γίνουν όλα αυτά τυπικά πράγματα για τα οποία μπορεί να έρθουμε σε λογομαχίες και ίσως να υπερισχύσουμε του αντίλογου.

Όμως, ο λόγος του Θεού δεν είναι λόγος για διαπληκτισμό αλλά για να Τον ζήσουμε, να είναι μέσα μας.

β:19 Η Μαριάμ έπρεπε να ζει κάθε μέρα τα γεγονότα που συνέβαιναν γύρω της με πίστη: Ο Θεός της είπε ότι το Πνεύμα το Άγιο θα την επισκιάσει και θα γεννήσει υιό, και αυτή τα άφησε όλα με πίστη στο Θεό! Ο Θεός έφερε έτσι τα πράγματα ώστε ο γάμος της να είναι νόμιμος, ήρθε η στιγμή της γέννησης, είδε τους βοσκούς, αργότερα τους μάγους, μετά πήγαν το παιδί να το αφιερώσουν σαν πρωτότοκο αρσενικό στο Ναό, και όλα αυτά τα κράταγε μέσα στην καρδιά της.

Και είναι πολύ φυσικό να σκέφτεται τι είναι όλα αυτά, γιατί ο Θεός δεν της είπε τα πάντα, δεν της είπε ότι το παιδί που γεννά μια μέρα θα το δει καρφωμένο πάνω σ’ ένα σταυρό, της είπε όμως «Σού δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει». Και όλα αυτά η Μαριάμ τα κρατούσε μέσα της!

Όταν ο Θεός μας λέει κάτι ας μην το πετάμε ή να το ξεχνάμε αλλά να το κρατάμε μέσα στην καρδιά μας γιατί κάπου μέσα στη ζωή μας τα λόγια του Θεού θα βρουν τη θέση τους, και τα χρειαζόμαστε!

Η Μαριάμ συχνά έπρεπε να περιμένει και να συλλογίζεται μόνη της Λουκ.β:33-35 50, 51, Ιωάν.β:4, Μάρκ.γ:31-35, Ιωάν.ζ:5 ιθ:26, 27.

Ιωάν.β:4 είναι στο γάμο της Κανά που ο Ιησούς λέγει στη Μαριάμ «Τι είναι μεταξύ εμού και σού, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου».

Και η Μαριάμ θα αναρωτιόταν: Τι μου λέει τώρα, ποια ώρα Του; Και θα το κράτησε κι αυτό μέσα της, γιατί δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε άλλο, όπως και τόσα άλλα που τα χρειάστηκε αργότερα για να καταλάβει το σχέδιο της σωτηρίας μέσω του Ιησού Χριστού την ημέρα της Πεντηκοστής. Μέχρι τότε έπρεπε να προχωρά με πίστη. Έπρεπε με πίστη να βλέπει το Χριστό να πεθαίνει, με πίστη να Τον περιμένει να αναστηθεί και μετά να έρθει να την βαπτίσει και την ίδια με Πνεύμα Άγιο.

β:21 Εκείνο τον καιρό είχε γίνει έθιμο, την 8^η μέρα που γινόταν η περιτομή να γίνεται και η ονοματοδοσία ενώ στην Παλιά Διαθήκη η ονοματοδοσία γινόταν με τη γέννηση του παιδιού (Φαρές: χαλασμός, Ισαάκ: γέλως).

Την 8^η μέρα γινόταν η περιτομή: αποβολή της σαρκός, για μια καινούρια αρχή (8).

Λευιτ.ιβ:3 Έπρεπε να εκπληρωθεί ο Νόμος και η διαθήκη του Αβραάμ Γέν.ιζ:10-14.

Ο Ιησούς είναι ο ΜΟΝΟΣ που εκπλήρωσε την έννοια της περιτομής.

ΙΗΣΟΥΣ: το όνομα του δόθηκε όταν μπήκε μέσα στη Διαθήκη..

β:22 Τις μέρες του καθαρισμού (40) τις βλέπουμε στο Λευιτ.ιβ:1-6 Βλέπουμε ότι η Μαριάμ και ο Ιωσήφ τηρούσαν το Νόμο κατά πάντα (Μα, εγώ είμαι η μητέρα του Μεσσία, τι να πάω να κάνω στο ναό;). Ο Νόμος του Θεού είναι για όλους.

παραστήσωσιν εις τον Κύριον Να Τον δώσουν στον Κύριο σαν πρωτότοκο (εδ.23) Έξοδ.ιγ:12, Αριθ.γ:12, 13, ιη:15. Ο Χριστός σαν πρωτότοκος του Θεού ήταν ο Λυτρωτής, διότι δεν χρειάστηκε να εξαγοραστεί από το Θεό επειδή ανήκε πάντοτε σ’ Αυτόν.

Ο Ιησούς είναι το αργύριο της εξαγοράς, της απολύτρωσης των ψυχών μας.