ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Προτρεπόμαστε να τρέχουμε με υπομονή τον προκείμενο σ’ εμάς
αγώνα χωρίς να βαρύνουμε. Οι ήρωες της πίστης που είδαμε στο προηγούμενο
κεφάλαιο, τώρα περιγράφονται σαν ένα μεγάλο νέφος μαρτύρων. Αυτοί οι μάρτυρες
είναι τώρα θεατές σ’ ένα μεγάλο στάδιο και παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον
τον δικό μας αγώνα. Αυτοί έτρεξαν και νίκησαν και τώρα ενθαρρύνουν κι εμάς να
κάνουμε το ίδιο.
Για να κερδίσουμε σ’ αυτό τον αγώνα, πρέπει ν’ αδειάσουμε
τους εαυτούς μας απ’ οτιδήποτε περιττό και αμαρτωλό. Κάθε τι που μπορεί να
εμποδίσει πρέπει ν’ απορριφθεί. Κάθε Χριστιανός έχει τα αδύνατά του σημεία και
κάποιες αμαρτίες που τον πειράζουν, ενώ άλλες δεν τον ενοχλούν. Σ’ αυτή την
περίπτωση πρέπει ν’ αναγνωρίσει αυτές τις αμαρτίες που τον ενοχλούν και του
βάζουν τρικλοποδιές και να τις απορρίψει αμέσως.
Καθώς τρέχουμε τον αγώνα μας, τα μάτια μας δεν πρέπει να
είναι στο πλήθος των θεατών αλλά μάλλον στον Ιησού. Αυτός είναι ο αρχηγός και ο
τελειωτής της πίστης μας. Αυτός ακόμα είναι το τέλειο παράδειγμά μας. Ο Ιησούς
υπέμεινε το σταυρό και καταφρόνησε την αισχύνη. Εξαιτίας αυτής της στάσης Του,
τώρα βρίσκεται στη θέση της δόξας και της δύναμης.
περικυκλωμένοι
όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων είναι σαν να τρέχουμε μέσα σε ένα
στάδιο, και γύρω-γύρω να είναι όλοι αυτοί οι μάρτυρες της Π.Δ. οι οποίοι
έτρεξαν και αυτοί τον ίδιο αγώνα, και τώρα παρακολουθούν εμάς. Αυτοί έτρεξαν,
και πήραν το βραβείο. Είμαστε κυκλωμένοι από μια εκκλησία πιστών, από πνεύματα
δικαίων που είναι μέσα στη χάρη του Θεού τώρα.
Μη νομίζουμε ότι τρέχουμε μόνοι μας αυτό το δρόμο. Είναι
πάρα πολλοί αυτοί που διάλεξαν να τρέξουν τον ίδιο αγώνα, τον αγώνα του Κυρίου Ιησού
Χριστού, να ζήσουν τη ζωή τους με τον Κύριο.
Όταν κουβαλάς βάρη πάνω σου δεν μπορείς να τρέξεις, και γι
αυτό λέει να απορρίψουμε το βάρος (Ματθ.ια:28).
Αν αυτή τη στιγμή έχεις βάρος, άφησέ το με πίστη στον Κύριο,
για να μπορείς να τρέξεις.
και την ευκόλως
εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν σαν το ψάρι που όταν ακουμπήσει το δίχτυ
πάνω του, μετά όποια κίνηση και αν κάνει μπλέκεται πιο πολύ.
Έτσι είναι ο άνθρωπος όταν πιαστεί μέσα στην αμαρτία, ότι
κίνηση και να κάνει μπαίνει πιο βαθιά μέσα.
Αλλά ο Θεός θέλει να απορρίψουμε την αμαρτία που μας
περιπλέκει. Να πάρουμε την απόφαση να πολεμήσουμε την αμαρτία, γιατί πρέπει να
τρέξουμε.
Εβρ.ιβ:2 Όταν ο Χρίστος γεννήθηκε και κατοίκησε όλο το
πλήρωμα της θεότητας μέσα του, ο Θεός του έδωσε όραση να δει τη διακονία του. Αυτό
που είχε να κάνει ήταν να τρέξει 3 1/2 χρόνια εδώ στη Γη.
Στο τέλος αυτού του αγώνα είχε ένα βραβείο, αφενός μεν την
εκκλησία Του, αλλά και το ότι κάθισε δεξιά του θρόνου του Θεού!!
Πέρασε κι Εκείνος από το ίδιο στάδιο που κι εμείς περνάμε.
Υπέφερε σταυρό, Τον ονείδισαν, Του τράβηξαν τα γένια, Τον ράβδισαν, και όμως
δεν Τον ένοιαξε, γιατί είχε πάρει την απόφαση να ευχαριστήσει το Θεό.
Αυτός καταφρόνησε την αισχύνη, εμείς τι κάνουμε; Μήπως μας
ενοχλεί τι θα πει ο κόσμος; Καλύτερα να μας νοιάζει τι θα πει ο Θεός για εμάς,
και έτσι να μένουμε πιστοί και ακέραιοι.
Ο Θεός τα παιδιά του τα θέλει δροσερά και φρέσκα, όχι πεπαλαιωμένα
μέσα στις παραδόσεις του κόσμου.
Όπως ο Κύριος έτρεξε, καταφρόνησε την αισχύνη, υπέφερε
σταυρό, έτσι κι εσύ όταν τρέξεις, καταφρονήσεις την αισχύνη του κόσμου και
πάρεις το σταυρό σου με πίστη και βαδίζεις σταθερά μέχρι το τέλος, θα καθίσεις
κι εσύ εκεί που κάθισε ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Εβρ.ιβ:3 Αυτός
που υπέμεινε αντιλογία, είναι ο Χριστός. Και μας το λέει αυτό για να μην αποκάμουμε
όταν όλα γύρω είναι αντίθετα.
«Συλλογίσθητε»,
σημαίνει να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας μ’ Αυτόν. Όταν συγκρίνεις τον εαυτό
σου με τον Ιησού, δεν θα αποκάμεις γιατί δεν έχεις ακόμα αντισταθεί υποφέροντας
μαρτύριο πολεμώντας κατά της αμαρτίας.
αποχαυνωμένος είναι αυτός που έχει χαζέψει, έχει
χάσει την ενεργητικότητά του, τη δύναμη, τη ζωή, τη ζωντάνια του. Ο Κύριος δεν
αποχαυνώθηκε, αλλά έμεινε πιστός μέχρι τέλους.
Εβρ.ιβ:4 Έχεις αντισταθεί
μέχρι αίματος, εναντίον της αμαρτίας, ή μήπως μόλις έρχεται σε ρίχνει;
Έχεις μάθει να σηκώνεις τείχος ενάντια στην αμαρτία μόλις
την βλέπεις να έρχεται; Αν όχι, ζήτα από τον Κύριο.
Είμαστε περικυκλωμένοι απ’ αυτούς, έχουμε λαμπρά
παραδείγματα μπροστά μας, δεν είμαστε μόνοι μας και γι’ αυτό ο Θεός ζητά περισσότερα
σήμερα. Ο Αβραάμ δεν είχε κανένα παράδειγμα εκτός από τον Νώε και τον Ενώχ.
Εμείς σήμερα έχομε το λόγο του Θεού, έχουμε τις ζωές αυτών
των ανθρώπων και μπορούμε να δούμε πώς ο Θεός εργάστηκε μ’ αυτούς. Όταν σήμερα
ξέρουμε πώς ο Θεός φέρθηκε στην υπομονή και στην πίστη του Αβραάμ, ξέρουμε ότι
το ίδιο θα φερθεί και στη δική μας υπομονή.
