Η εκκλησία του Χριστού και ποιος ο προορισμός της

Φιλιπ.β:12-13 Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού.

Αυτός ο άνθρωπος που κρέμεται πάνω στον αιματοβαμμένο σταυρό ανάμεσα στις φωνές και τις αποδοκιμασίες των περαστικών «ήταν προ πάντων» (Κολ.α:17), δηλαδή πριν από την ιστορία. Αυτός είναι η αρχή της ιστορίας γιατί «πάντα δι’αυτού έγειναν και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν το οποίο έγεινεν» (Ιωάν.α:3). Η ιστορία άρχισε μ’ αυτόν και ρυθμίζεται απ’ Αυτόν. «Και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού» (Eβρ.α:3).

Κάθε γεγονός της ιστορίας έχει ένα στόχο βάσει του οποίου ρυθμίζεται η εξέλιξη του. Ο Κύριος σκοπός για τον οποίο έγινε το σύμπαν και δημιουργήθηκε ο πλανήτης μας, είναι για να παραχωρήσει στο ανθρώπινο γένος ένα κατάλληλο για κατοίκηση μέρος. Ο Θεός, δημιούργησε τον άνθρωπο για δική Του συντροφιά, μια αιώνια συντροφιάς. Κι’ αυτό το σχέδιο του Θεού έγινε κατορθωτό μέσω του Ιησού Χριστού, ο οποίος έσωσε και αγόρασε το ανθρώπινο γένος, για να γίνει λαός του Θεού. Ο λαός αυτός είναι η εκκλησία Του, η νύμφη του Ιησού Χριστού στο πρόσωπο του Οποίου βλέπουμε τον Ουράνιο Πατέρα και Θεό μας, προς τον Οποίο θα πάμε και στο θρόνο του Οποίου δα καθίσουμε.

Μετά την πτώση του ανθρώπου και την υπόσχεση για εξιλέωση, ο Θεός προετοίμασε το γένος από το οποίο θα ερχόταν ο Μεσσίας. Και ο Μεσσίας ήρθε, για ένα και μόνο σκοπό, να φέρει στην ύπαρξη την εκκλησία Του, αυτήν που θα γινόταν στο μέλλον, η αιώνια σύντροφος Του, η Νύμφη Του.

Η εκκλησία επομένως, το σώμα των λυτρωμένων, είναι ο αντικειμενικός σκοπός της ιστορίας όλου του κόσμου, του ορατού και του αόρατου.

Εάν αυτό αληθεύει, τότε η ιστορία είναι ιερή. Όλα όσα έγιναν, έγιναν με σκοπό να συγκροτηθεί η εκκλησία του Θεού, η σύντροφος του Ιησού Χριστού, του Νυμφίου. Επομένως όλα όσα έγιναν, έγιναν για χάρη της.

Α’ Κορ.γ:21-23 Ώστε μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους· διότι τα πάντα είναι υμών, είτε Παύλος είτε Απολλώς είτε Κηφάς είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε παρόντα είτε μέλλοντα, τα πάντα είναι υμών, σεις δε του Χριστού, ο δε Χριστός του Θεού.

Σαν Κύριος της ιστορίας ο Θεός, ρυθμίζει όλα τα γεγονότα πάνω στη γη και πάνω σε όλα τα βασίλεια, γιατί θέλει να προετοιμάσει την εκκλησία ΤΟΥ, που θα καθίσει πάνω στο θρόνο του Πατέρα, που είναι ο θρόνος του Αρνίου (Αποκ.κβ:3).

Αυτή είναι η αλήθεια που αποκαλύπτουν τα λόγια του απ. Παύλου, όταν λέει: «εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον θεόν, εις τους κεκλημμένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμ.η:28).

Ένα ειδύλλιο ξετυλίγεται στην καρδιά του σύμπαντος και είναι το κλειδί όλης της ύπαρξης «η Νύμφη, του Αρνίου η γυναίκα» (Αποκ.κα:9).

Αιώνες πριν ο Θεός προνόησε και μας προόρισε εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού, εις τον Εαυτό Του.(Εφεσ.α:1-14)

Αργότερα ο ίδιος αποκαλύπτει ότι ο Σύντροφος αυτός μετά το γάμο του Αρνίου θα καθίσει στο θρόνο.(Αποκ.γ:21). Να λοιπόν, ποιος είναι ο τελικός σκοπός και το αποκορύφωμα όλης της ιστορίας από αιώνες αιώνων.

Είναι ευνόητο από το Ρωμ.η:28,πως όλα όσα ο Θεός έκανε προ καταβολής κόσμου τα έκανε για την εκκλησία. Για την εκκλησία ο ήλιος και η σελήνη δίνουν το φως τους. Για την εκκλησία οι γαλαξίες στερεώθηκαν στους αιθέρες. Για την εκκλησία δημιουργήθηκαν τα σύμπαντα. Για την εκκλησία σηκώνονται και πέφτουν οι βασιλείς. Για την εκκλησία ο Φαραώ, ο Ναβουχοδονόσωρ, ο Δαρείος και άλλοι ήρθαν στην ύπαρξη. Και η αξία αυτών όλων σφυγμομετρείται από το ρόλο που παίζουν στο σχέδιο του Θεού για να συντονιστεί το έθνος από το οποίο θα ερχόταν ο Μεσσίας. Όχι μόνο τα γεγονότα που αναφέρονται στην Αγία Γραφή, αλλά ακόμη και εκείνα που δεν αναφέρονται, αποβλέπουν σε ένα σκοπό, στην προετοιμασία της Νύμφης του Αρνίου.

Ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού, πρόσφεραν στο ανθρώπινο γένος μια απεριόριστη εξιλέωση από την οποία καμιά ύπαρξη από τον Αδάμ κι εδώ δεν εξαιρέθηκε: Α’ Ιωάν.β:2 «και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου».

Όλοι όσοι γεννήθηκαν από την ανατολή του ανθρώπινου γένους μέχρι την ανατολή της αιωνιότητας, συμπεριλαμβάνονται μέσα στο εξιλαστήριο σχέδιο της αγάπης του Θεού. Αλλά ο Θεός ήξερε πως μόνο μια μειονότητα θα δεχόταν την απεριόριστη προμήθεια της εξιλέωσης. Αυτό φαίνεται καθαρά από τα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού που είπε: Ματθ. ζ:13-14 «Εισέλθετε διά της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν».

Αν όλη η δραστηριότητα της δημιουργίας του Θεού ήταν μόνο για μια μικρή μειονότητα, τότε η μικρή αυτή ομάδα είναι και ο αντικειμενικός σκοπός όλων των σχεδίων Του, όλων των σκοπών Του και όλων των ενεργειών Του.

Με άλλα λόγια, ότι έκανε ο Θεός, το έκανε για τη μικρή αυτή ομάδα. Ο αόρατος και ορατός κόσμος, έγινε γι’ αυτήν, Εβρ.α:14 «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;».

Ο ουρανός και η γη, έγιναν γ ι’ αυτήν. Γι’ αυτήν πλάστηκε ο Αδάμ. Γι’ αυτήν ο Θεός γέννησε το Γιό Του. Ναι, για το μικρό αυτό υπόλοιπο που λέγεται εκκλησία, νύμφη, γυναίκα του Αρνίου.

Ματθ.ις:18 «Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής».

Αποκ.κα:9 Και ήλθε προς εμέ εις των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας τας πλήρεις από των επτά εσχάτων πληγών, και ελάλησε μετ' εμού, λέγων· Ελθέ, θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα.

Αν θέλει κανείς να μάθει το σκοπό της ιστορίας, πρέπει να κοιτάξει το αποτέλεσμα. Η προφητεία, είναι ιστορία που γράφεται εκ των προτέρων. Το βιβλίο της Αποκάλυψης είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βλέπομε να εμφανίζεται το τελικό προϊόν των αιώνων, η Αιώνιος σύντροφος του Ιησού. Ο απώτερος σκοπός όλων των γεγονότων της ιστορίας από την αρχή των αιώνων ήταν η δημιουργία μιας άσπιλης νύμφης που μετά το γάμο του Αρνίου θα καθίσει στο θρόνο του Αγαπημένου της και θα διοικήσει. Έτσι η εκκλησία, είναι το κλειδί της ιστορίας. Είναι το κέντρο, η αιτία, και ο σκοπός που έκανε ο Θεός το σύμπαν. Η ιστορία είναι η αυλαία όπου ξετυλίγονται τα γεγονότα που ευνοούν την ύπαρξη της εκκλησίας. Τα έθνη είναι οι χαρακτήρες που φέρνουν σε επίτευξη το σκοπό του Θεού, για χάρη της εκκλησίας.

Πράξ.ιζ:26 και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ' όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών,

Η δημιουργία δεν έχει άλλο σκοπό ούτε η ιστορία άλλο στόχο από το θαυμαστό γεγονός, το γάμο του Ιησού Χριστού με την εκλεκτή Του, την εκκλησία.

Λουκ.ιβ:32 Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.

Αποκ.γ:21 Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού.

Να δώσει κανείς μια βασιλεία σε κάποιον, σημαίνει να τον κάνει βασιλιά, να του δώσει εξουσία. Αυτός είναι ο ένδοξος σκοπός που ο Θεός έχει για την εκκλησία και που φαίνεται καθαρά στα λόγια του απ. Παύλου:

Α’ Κορ.ς:2-3 Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει; πόσω μάλλον βιωτικά;

Αυτή είναι η θερμή επιθυμία που έκρυβαν τα λόγια του Ιησού όταν έλεγε: Ιωάν.ιζ:22 «..την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς…»

Αυτή η βασιλεία και η ηγεμονία δεν είναι κούφια, δεν είναι συμβολική ούτε επινόημα φαντασίας. Όπως ο θρόνος του Χριστού είναι πραγματικός, έτσι και οι κληρονόμοι Του είναι πραγματικοί.

Ρωμ.η:17 Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.

Ίσως να μην μπορούμε να καταλάβουμε, γιατί η επιθυμία του Πατέρα ήταν να δώσει τη Βασιλεία σε ένα μικρό ποίμνιο. Ένα όμως ξέρουμε, πως αυτή ήταν η επιθυμία Του και το έκανε με όλη την ευχαρίστηση Του.

Επομένως, ότι έγινε και ότι θα γίνει πριν από το γάμο του Αρνίου, είναι μια προπαρασκευαστική εισαγωγή. Η αυλαία της νέας εποχής θ’ ανοίξει, όταν η νύμφη του Αρνίου θα καθίσει στο θρόνο του Αγαπημένου της να συμβασιλεύσει μαζί Του. Μέχρι τότε, όλα τα γεγονότα της ιστορίας θα βρίσκονται κάτω από την εξουσία του Θεού με ένα σκοπό, την προετοιμασία της Νύμφης. Πιστεύω πως καταλάβαμε, ότι η λυτρωμένη γενιά κατέχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην ιεραρχία του σύμπαντος. Ελπίζω λέγοντας αυτό, να μην υποβιβάζω την τάξη των αγγέλων, ούτε να επισκιάζω το ένδοξο φως που περιβάλλει τις προσωπικότητες τους. 

Δεν αμφιβάλει κανείς, ότι οι άγγελοι είναι προσωπικότητες με υπέροχη λάμψη, με ασύγκριτη παρουσία, με αφάνταστη δόξα και αποτελούν μια ουράνια οντότητα, που η ανθρώπινη γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει. Είναι αυτοί που περιβάλουν το θρόνο του Υψίστου και αυτοί αποτελούν την αυλή του Βασιλιά των βασιλίάδων. Όμως, όσο μεγαλοπρεπής κι αν είναι η θέση τους, δεν ξεπερνά τη θέση του ανθρώπου που πλύθηκε με το αίμα του Αρνίου.

Με το μέσο που λέγεται αναγέννηση, το ανθρώπινο γένος ξεπέρασε κάθε δημιούργημα του Θεού μέσα στο σύμπαν.

Εβρ.β:16 Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν.

Ο άνθρωπος είναι «το περιεχόμενο και η έκφραση» του Θεού. Έχει φύση, που μπορούσε ο Θεός να χρησιμοποιήσει για να επισκεφτεί τον πλανήτη μας. Έτσι τίμησε ο Θεός τη λυτρωμένη γενιά και την ανέβασε πιο ψηλά και από την πιο ψηλή αγγελική ύπαρξη που στολίζει το λαμπρό στερέωμα του σύμπαντος.

Επειδή, οι άγγελοι δεν δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα Θεού και επειδή ο Θεός δε μπορούσε να πάρει μορφή αγγέλου, όσοι άγγελοι αμάρτησαν δε μπορούν να σωθούν. Για το λόγο αυτό, κανένας άγγελος δε μπορεί να γίνει σύμφυτο μέλος του Θεού, ούτε να γίνει παιδί Του χάρη στο αίμα του Ιησού Χριστού.

Σε ποιόν από τους αγγέλους αναφέρθηκαν ποτέ λόγια σαν αυτά:

Α’ Ιωάν.γ:1-2 Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.

Εβρ.β:11 Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες· δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς,

Σε ποιόν από τους αγγέλους είπε ο Χριστός Ματθ.ιβ:48-50 «Τις είναι η μήτηρ μου και τίνες είναι οι αδελφοί μου; Και εκτείνας την χείρα αυτού προς τους μαθητάς αυτού είπεν· Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου. Διότι όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ» που σημαίνει ότι έχουμε όλοι τον ίδιο Πατέρα.

Είπε ποτέ ο Χριστός για τους αγγέλους, ότι είπε για τους μαθητές Του; Ιωάν.ιζ:21-23 διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς, διά να ήναι εν καθώς ημείς είμεθα εν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.

Είπε ποτέ ο Παύλος για τους αγγέλους, ότι είπε για την εκκλησία, ότι αποτελεί το σώμα του Χριστού του οποίου κεφαλή είναι ο Χριστός, «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος»; (Εφεσ.α:23).

Για τους αγγέλους, ή για την εκκλησία είπε ο Παύλος Εφεσ.ε:30 «επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού»;

Δεν σταματά εδώ η προνομιούχα θέση της λυτρωμένης γενιάς. Έχει και συνέχεια. Μόνο που τώρα πρέπει να προχωρήσομε πιο προσεκτικά για να μην υπερηφανευτούμε. Διαβάζομε στην Α’ Κορ.ς:17 όστις όμως προσκολλάται με τον Κύριον είναι εν πνεύμα.

Η ένωση αυτή είναι περισσότερο από τυπική, υπηρεσιακή και ιδεώδης αρμονία. Η γενιά αυτή είναι καινούργια, τελείως διαφορετική από τις άλλες γενιές. Είναι μια γενιά που όμοιά της δεν υπάρχει, ούτε ποτέ υπήρξε σε κανένα βασίλειο. Είναι το γένος που ο Θεός οραματίστηκε όταν με ένα Του λόγο έκτισε το σύμπαν. Είναι το γεγονός που ο απ. Παύλος αποκαλεί «νέον άνθρωπον» (Εφεσ.β:15). Είναι το γεγονός που προόρισε ο Θεός ν’ αποτελέσει την αριστοκρατία του σύμπαντος. Είναι το νέο Βασίλειο, το νέο ιερατείο, αυτό που θα αποτελέσει τη Νύμφη, τη Γυναίκα του Αρνίου.

Είναι το γεγονός που θα συμβασιλεύσει στο θρόνο μαζί με το Βασιλιά των βασιλιάδων.

Όλα αυτά μας ανεβάζουν τόσο ψηλά που υπάρχει ο κίνδυνος της μεγαλομανίας και της υπερβολής, για να μην πω και της βλασφημίας, αν είναι υποθέσεις. Ο Θεός εξάντλησε κάθε στοιχείο της ανθρώπινης γλώσσας για ν’ ανοίξει τα μάτια μας στη μεγαλοπρέπεια του σχεδίου που συνέλαβε για τη λυτρωμένη γενιά Του. Α’ Κορ.β:9 «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». Ο απ. Παύλος αδυνατώντας να σχολιάσει τα λόγια αυτά αρκέστηκε στο να πει: Εφεσ.α:18 «ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς της προσκλήσεως αυτού, και τις ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας αυτού εις τους αγίους». Αναγνωρίζει πως μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μεταδώσει τις αναλαμπές της δόξας και του μεγαλείου που κρύβει το σχέδιο του Θεού για τη λυτρωμένη Του γενιά.

Ο λόγος του Θεού είναι προικισμένος με πλούσιες εκφράσεις που ο νους του ανθρώπου στην αδυναμία του να τις συλλάβει, καταλήγει στο σφάλμα να τις δεχθεί σαν αλληγορικές.

Η αδυναμία να παραδεχτούμε το λόγο του Θεού αυθεντικό και γνήσιο, του αποστερεί τη δύναμη και κλέβει τη ζωτικότητά του.

Ακόμη και αν ορισμένες εκφράσεις δεν μπορούμε να τις συλλάβουμε, δεν παύουν να είναι έγκυρες, εάν ο νους μας μπορεί να τις φανταστεί έστω και λίγο.

Ίσως ρωτήσει κανείς, ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη λυτρωμένη γενιά και στην προσευχή; Αρχικά, ο σκοπός της προσευχής δεν ήταν να πετύχει ο Θεός το πρόγραμμα Του, αλλά να εκπαιδευτεί η εκκλησία στο πως να νικά τις πονηρές δυνάμεις του Σατανά. Ο κόσμος είναι το εργαστήριο στο οποίο εκπαιδεύονται οι προορισμένοι για το θρόνο και η προσευχή είναι το γυμναστήριο που γυμνάζονται τα λυτρωμένα παιδιά του Θεού.

Εκεί μαθαίνουν πως να χρησιμοποιούν τα όπλα της προσευχής και της πίστης για να αποκτήσουν τη νίκη που κόστισε τόσο ακριβά στο Χριστό. Ποιοι είναι οι εχθροί που πρέπει να νικήσουμε, δεν το γνωρίζουμε. Όμως γνωρίζουμε ποιο είναι το χαρακτηριστικό που πρέπει να έχουμε για να νικήσουμε και ν’ ανεβούμε στο θρόνο μαζί με το Νυμφίο Αποκ.γ:21 «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». Το στέμμα είναι για το νικητή και ο νικητής νικά μόνο με τα μέσα της προσευχής και της πίστης. Το ταμείο της προσευχής, είναι η παλαίστρα που αναδεικνύει τους νικητές.