Εβρ.ια:7 Η πίστη
του Νώε έχει να κάνει με τα έργα της υπακοής του. Όπως ο μεγάλος παππούς του, ο
Ενώχ, ήταν κήρυκας και εργάτης δικαιοσύνης. Κινήθηκε με φόβο για τη σωτηρία του
οίκου του. Ποτέ δεν είχε δει κατακλυσμό, αλλά εμπιστεύθηκε τα λόγια και την
προειδοποίηση του Θεού. Υπάκουσε το Θεό, κι Αυτός τον ονόμασε δίκαιο εξαιτίας
της πίστης του.
Το παράδειγμα του Νώε έχει να μας πει πολλά, ιδιαίτερα
σήμερα. Δεν έχουμε δει την κρίση που έχει εξαγγελθεί γι’ αυτό τον κόσμο. Δεν
έχουμε εμπειρίες απ’ την αιώνια κόλαση, όμως ο Θεός έχει μιλήσει γι’ αυτά κι
εμείς πρέπει να βαδίσουμε με φόβο για τη σωτηρία του οίκου μας.
Ο Νώε ζούσε σε μια εποχή που ΟΛΟΙ είχαν πέσει στην αμαρτία
και λάτρευαν κάποιο θεό, κάποιο σύστημα.
Ο Νώε όμως δεν ήταν ταυτισμένος μ’ όλα αυτά. Και όχι μόνο
αυτό, αλλά του είπε ο Θεός να φτιάξει την κιβωτό, και να κηρύττει στους
ανθρώπους να μετανοήσουν γιατί θα έλθει βροχή (κάτι που δεν είχε ξαναγίνει) και
θα σκεπάσουν τα νερά όλο τον κόσμο.
Τι είναι η βροχή; Τί είναι η αρπαγή; Η απάντηση: Το είπε ο Θεός.
Εβρ.ια:8-10 Ένας
άλλος λαμπρός χαρακτήρας μέσα στο λόγο του Θεού που ο Παύλος τον φέρνει σαν πρότυπο
πίστης.
Το έθνος Ισραήλ ήρθε στην ύπαρξη από ένα θαύμα, αποτέλεσμα
της πίστης του Αβραάμ και της Σάρας. Η πίστη τους δεν εξαρτήθηκε από
ανθρώπινους συλλογισμούς, ούτε από φυσικούς νόμους. Ο Θεός τους είχε υποσχεθεί,
κι ακριβώς αυτό ήταν το θεμέλιο της εμπιστοσύνης τους. Ο λόγος του Θεού ήταν
αρκετός. Για 25 χρόνια περίμεναν, αλλά η πίστη τους παρέμεινε στερεή. Αν και
δεν υπήρχαν ορατά γεγονότα όλα αυτά τα χρόνια που να ενίσχυαν ή να αντάμειβαν
την πίστη τους, παρόλα αυτά συνέχισαν να πιστεύουν στο Θεό.
Όταν ο Αβραάμ καλέστηκε, αμέσως υπάκουσε. Δεν ήξερε που θα
πήγαινε, το μόνο που είχε ήταν η υπόσχεση ότι θα κληρονομούσε ένα τόπο. Πίστεψε
στο Θεό κι ευχαρίστως άρχισε να ζει σε σκηνές. Δεν έβλεπε μόνο την επίγεια
Χαναάν, αλλά και την πόλη της οποίας τεχνίτης και δημιουργός ήταν ο Θεός.
Η μεγαλύτερη δοκιμασία για τον Αβραάμ ήρθε όταν έπρεπε να
θυσιάσει τον Ισαάκ. Τότε, η πίστη και η υπακοή του βάδισαν χέρι - χέρι. Πίστεψε
και υπάκουσε, γιατί αφού ο Θεός του είχε υποσχεθεί τον Ισαάκ, πίστευε ότι
μπορεί να τον αναστήσει κι απ’ τους νεκρούς. Αυτή είναι μια αξιοσημείωτη
ομολογία της πίστης του πατριάρχη, γιατί μέχρι τότε δεν είχε συμβεί ανάσταση
απ’ τους νεκρούς. Για άλλη μια φορά, ήταν πίστη στα μη βλεπόμενα.
μη εξεύρων που
υπάγει τι όμορφο πράγμα που είναι να υποτάσσεται η καρδία του ανθρώπου
αμέσως στο Θεό, να πιστεύει.
Αυτό που σκοτώνει την πίστη είναι η αμφιβολία και η
δυσπιστία: που θα πάω, κι αν δεν ήταν η φωνή του Θεού;
Αυτό που κάνει ο Θεός μ’ εμάς είναι να μας ξεριζώσει απ’ το
χωράφι του κόσμου και να μας φυτέψει στο δικό Του χωράφι. Αλλά για να γίνει
αυτό χρειάζεται πίστη, και πρέπει να την δώσουμε στο Θεό. Ο Θεός είπε στον
Αβραάμ ότι όπου πατήσει το πόδι του, ο τόπος θα είναι δικός του. Όμως όταν
πέθανε η γυναίκα του, ο Αβραάμ δεν είχε δικό του τόπο για να την θάψει και
αναγκάστηκε και αγόρασε απ’ τον Συχέμ ένα κομμάτι γη για να θάψει τη Σάρα. Εύλογα
θα έλεγε κανείς: Αβραάμ, εσύ δεν λες ότι ο Θεός σου έδωσε όλη αυτή τη γη, γιατί
αγοράζεις αφού είναι δική σου;
Δια πίστεως δέχομαι ότι ανήκει σ’ εμένα και στο σπέρμα μου
έστω και αν δεν το βλέπω αυτή τη στιγμή και γι’ αυτό αγοράζω.
Στην ουσία η γη δεν ήταν δική του, αυτό που ήταν δικό του
ήταν η υπόσχεση του Θεού. Τι αξίζει πιο πολύ, ο λόγος του Θεού ή η ίδια η γη;
Αφού είχε το λόγο του Θεού ο Αβραάμ, είχε δια πίστεως και τη γη (βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων).
Καμιά φορά βλέποντας την εκκλησία στις πρώτες μέρες,
διαβάζοντας για τον Φίλιππο που πήγε στην Σαμάρεια κήρυξε και έγινε εκκλησία,
νομίζει κανείς ότι τότε όλα γινόταν εύκολα. Δεν ήταν καθόλου εύκολα, αλλά ο Θεός
είχε κάνει ένα τρομερό έργο μέσα στα παιδιά Του. Όταν ο Παύλος λέει ότι επί δύο
χρόνια δίδασκε στην Έφεσο, δίδασκε επί πολλές ώρες κάθε μέρα και όχι όπως εμείς
σήμερα. Ο κόσμος δεν ήταν τότε τόσο πολυάσχολος και μπορούσαν να αφιερώνουν
πολλές ώρες στην μελέτη του λόγου του Θεού.
Όταν ο Θεός είπε στον Αβραάμ να βγει απ’ την Ούρ των Χαλδαίων
δεν τον άφησε ξερό, αλλά του έδωσε απ’ το Πνεύμα Του σοφία, γνώση, σύνεση και
αποκάλυψη έτσι ώστε να μπορεί να πει ότι περιμένει την πόλη της οποίας τεχνίτης
και δημιουργός είναι ο Θεός.
Αυτό σημαίνει ότι του την έδειξε ο Θεός, και ο Αβραάμ το
δέχτηκε δια πίστεως, παρόλο που δεν το γεύτηκε, το κράτησε μέσα στην καρδιά
του.
Αν ποτέ βρεθείς σ’ ένα σταυροδρόμι που θα πρέπει να πάρεις
μια απόφαση, και ο ένας δρόμος είναι να εμπιστευθείς το Χριστό και να
προχωρήσεις με πίστη χωρίς να ξέρεις τι θα γίνει και ο άλλος δρόμος είναι να εμπιστευτείς
τον εαυτό σου, τις γνώσεις σου, ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ο δρόμος αυτός δεν είναι
τόσο ένδοξος, πάντα διάλεγε το δρόμο της πίστης.
Ξέρουμε την άλλη πτυχή της ζωής του Αβραάμ και της Σάρας που
έχασαν για λίγο την πίστη τους, δεν εμπιστεύθηκαν το Θεό, και αμέσως γεννήθηκε ο
Ισμαήλ που ήταν ένα κακό επακόλουθο.
Βέβαια το θέλημα του Θεού έγινε, γεννήθηκε ο Ισαάκ, αλλά θα
μπορούσαν να μην υπήρχαν τα κακά επακόλουθα ακολουθώντας το δρόμο της πίστης
στο Θεό.
Αυτό που το Πνεύμα του Θεού θέλει να μας διδάξει μέσα απ’ όλα
αυτά είναι να παίρνουμε αποφάσεις πίστης μέσα στη ζωή μας, και αυτή η πίστη να
μένει μέχρι να φανεί το αποτέλεσμα και όχι ένας επιπόλαιος ενθουσιασμός και
μετά.... η απιστία.
Εβρ.ια:11-12 Η σάρκα
της Σάρας ήταν πλέον νεκρή και ήταν αδύνατον να συλλάβει η μήτρα της. Όμως «έλαβε
δύναμη με πίστη».
Υπάρχουν άνθρωποι που διδάσκουν τη «θετική ομολογία» δηλαδή
να πιστεύεις στον εαυτό σου. Εμείς όμως δεν διοχετεύουμε την πίστη στον εαυτό
μας, αλλά στο ζωντανό Θεό που μπορεί να κάνει τα πάντα. Και μ’ αυτό τον τρόπο
ελευθερώνουμε την ενέργεια του Θεού μέσα μας. Από ένα νεκρό σώμα βγήκαν όχι
μόνο οι κατά σάρκα αλλά και οι κατά το πνεύμα. Τα αληθινά παιδιά του Αβραάμ
είναι τα παιδιά της πίστης γιατί ο Αβραάμ λογίζεται πατέρας της πίστης. Εμάς
ήθελε ο Θεός μέσα απ’ τον Αβραάμ και τη Σάρα, γι’ αυτό ήθελε τον Ισαάκ και όχι τον
Ισιιαήλ, για να βγάλει μέσα απ’ τον Ισαάκ το Δαβίδ, μέσα απ’ το Δαβίδ να βγάλει
το Χριστό, και δια του Χριστού να βγάλει όλους εμάς.
Ο Θεός ήθελε το σπέρμα της επαγγελίας, και αυτό θα ερχόταν
με την πίστη ενός Αβραάμ και μιας Σάρας.
Η Σάρα που συμβολίζει την εκκλησία της Κ.Δ. γέννησε τον
Ισαάκ όταν το σώμα της ήταν νεκρό, για να δουν όλοι ότι αυτό που βγήκε μέσα απ'
αυτήν ήταν από Θεού. Αν ο Θεός έδινε τον Ισαάκ όταν ο Αβραάμ και η Σάρα ήταν
νέοι, δεν θα υπήρχε τίποτε πιο φυσικό.
Όπως η Σάρα παρά τη νέκρωσή της έλαβε πίστη και συνέλαβε
σπέρμα και γέννησε αρσενικό, έτσι ακριβώς (Αποκ.ιβ) η γυναίκα, η στείρα
εκκλησία γεννά και μάλιστα Υιόν άρσεν, μπροστά στον δράκοντα. Και είναι ακριβώς
αυτό που θέλει ο Θεός. Το έθνος του Κυρίου.
Αν και όλο αυτό τον καιρό η εκκλησία δεν έχει να επιδείξει, τίποτε
άλλο εκτός από σκάνδαλα, τυπολατρίες, προσκόμματα, δεν φαινόταν κανένας καρπός,
πράγματα που δυστυχώς τα χρησιμοποίησε ο Σατανάς προς το κακό, τώρα η μήτρα της
Σάρας δια της πίστης αρχίζει να δημιουργεί αυτά τα τέκνα της υπακοής και
ετοιμάζεται να τα γεννήσει.
καθώς τα άστρα του
ουρανού…. και ως η άμμος
το ένα είναι χοϊκό στοιχείο και το άλλο επουράνιο. Οι γιοί του Αβραάμ είναι
άλλοι σαρκικοί και άλλοι πνευματικοί, αλλά ο Θεός μετράει τους πνευματικούς .
Εβρ.ια:13 Είναι
τρομερό πράγμα να πεθάνεις δίχως να δεις τίποτα και να μείνεις μόνο με την
πίστη. Αντίθετα εμείς βλέπομε τις επαγγελίες του Θεού να εκπληρώνονται στη ζωή
μας.
Αυτοί όμως δεν είχαν γευθεί ότι εμείς σήμερα γευόμαστε και πέθαναν
δια πίστεως. Τις είδαν όπως λέει από μακριά. Ο Θεός τους έδειξε το σχέδιο Του,
και μείνανε με την ικανοποίηση του λόγου του Θεού μέσα στην καρδιά τους.
Πιστεύεις κάτι, το εγκολπώνεσαι, και μετά αυτό πρέπει να βγει,
να ομολογήσεις τον Ιησού Χριστό, γιατί διαφορετικά σημαίνει ότι δεν έχει
ολοκληρωθεί το έργο της σωτηρίας μέσα σου.
Η πίστη δεν είναι στο νου αλλά στην καρδιά (Ρωμ.ι:10).
Η πίστη πρέπει να είναι πλέον η ζωή μας όπως λέει ο Παύλος
στην Ρωμ.η:35.
Ξένοι και παρεπίδημοι ας μην έχουμε τα μάτια μας στα
υλικά πράγματα. Βέβαια ο Θεός θέλει να έχουμε το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας
τα απαραίτητα για να ζούμε, αλλά να μην είναι τα μάτια μας καρφωμένα σ’ αυτά τα
πράγματα με άγχος, αλλά με γαλήνη μπροστά στο Θεό.
Εβρ.ια:14-15 Αν ο
Αβραάμ όταν βγήκε από την Ούρ των Χαλδαίων δεν ξεκολλούσε και την καρδιά του,
κάποια μέρα θα επέστρεφε. Όμως ο Αβραάμ ξεκόλλησε όλα τα γήινα μέσα από την
καρδιά του, και άρχισε να ζει μέσα σε σκηνές πότε εδώ και πότε εκεί, σαν ξένος
ανάμεσα σε ξένους. Περπατάς σήμερα στο δρόμο και αισθάνεσαι τόσο ασύνδετος με
τα όσα συμβαίνουν γύρω σου, με τον κόσμο, τις βιτρίνες, το ντύσιμο. Είμαστε
ξένοι πού περιμένουμε να περάσει ο χρόνος της παροικίας μας και να πάμε στη δικιά
μας πατρίδα. Και πρέπει να προσευχόμαστε να έρθει ο Κύριος να μας πάρει. Και
όταν πλησιάζει ο καιρός, και το έργο του Κυρίου τελειώνει, δεν θα θέλουμε να
μένουμε άλλο σ’ αυτή τη Γή, γιατί όλα θα είναι πλέον ξένα από την ζωή μας.
