β:24
Εδώ αποκαλύπτεται η πτώχεια του Ιωσήφ και της Μαριάμ, δεν είχαν να προσφέρουν
αρνί και πρόσφεραν ζεύγος από τρυγόνια, ή δύο νεοσσούς περιστερών.
β:25,26 Ο Θεός συμμαρτυρεί πάλι ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας.
ΣΥΜΕΩΝ
= Ο ΑΚΟΥΩΝ δηλαδή αυτός που περιμένει τη φωνή του Θεού. Ήταν «ευλαβής», - προσμένων την «παράκλησιν» του Ισραήλ: Περίμενε τον
Παράκλητο τον Κύριο Ιησού Χριστό Ησ.ια:10, μ:1, Ιωάν.ιδ:16, 18.
Χρησιμοποιείτο
συχνά από τους Ιουδαίους και αναφερόταν στο Μεσσία - Ακόμα συνήθιζαν να
ορκίζονται «στον παράκλητο».
β:26
Αυτή είναι αξιοθαύμαστη πίστη!! Θα μπορούσε να έλεγε κανείς στο Συμεών: Καλά,
τόσοι προφήτες πέρασαν, εσύ έτυχε να έχεις αυτή την αποκάλυψη; Ναι, ο Κύριος το
αποκάλυψε στον Συμεών! Βλέπουμε πώς ο Θεός κατατάσσει τους ταπεινούς με τους
προφήτες - χρησιμοποιεί τους ταπεινούς και απορρίπτει τους υπερήφανους.
β:27
Το βρέφος παρουσιάζεται στον ιερέα, ο οποίος προσφέρει τα 2 περιστέρια για τους
γονείς.
β:28-32 το σωτήριόν σου
Ησ.ξγ:5 Ο βραχίωνάς Του έφερε σωτηρία.
β:33
Οπωσδήποτε δεν εννοούσαν το μέγεθος της Σωτηρίας ότι ήταν ακόμα και για τα
έθνη. Πιθανόν να μην είχαν καταλάβει ακόμη την πνευματική ελευθερία.
β:34
πτώση και ανάσταση πολλών
Ησ.η:14, Ματθ.κα:42-44
σημείον αντιλεγόμενον
Πράγματι, οι Φαρισαίοι δεν Τον αναγνώρισαν σαν Χριστό (Ματθ.ιβ:38).
Γι’
αυτό πρέπει να είμαστε καλά κατατοπισμένοι σε ότι έχει να κάνει με τον Κύριο
Ιησού Χριστό, για να μπορούμε να σταθούμε για Εκείνον, να κρατήσουμε το όνομά
Του, και να Τον ομολογήσουμε σαν τον ΜΟΝΟ ΣΩΤΗΡΑ! Α’ Τιμ.β:5
Όλοι
οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό, το σημείο το αντιλεγόμενο είναι ο Υιός του Θεού,
ο Σωτήρας του κόσμου, η θύρα, η οδός.
Το
Χριστό, ο άνθρωπος κάπου πρέπει να Τον κατατάξει μέσα στη ζωή του, δεν μπορεί
να κάνει αυτό που έκανε ο Πιλάτος. Για μας ο Χριστός είναι: Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ, Ο
ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΜΑΣ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ και Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ.
Οι
περισσότερες διαμάχες των οικουμενικών συνόδων, είχαν σαν κέντρο το πρόσωπο του
Χριστού και τη σχέση Του με το Θεό. Κι επειδή είχαν χάσει το Πνεύμα του Θεού,
αγωνιζόταν σε λάθος βάσεις και έβγαζαν τελείως λάθος συμπεράσματα.
β:35
ρομφαία: μεγάλη σπάθα - χρησιμοποιείται
στη μετάφραση των Ο' για το σπαθί του Γολιάθ.
1) Αναφέρεται
στην οδύνη της ψυχής, όταν τη διαπερνά το δόρυ.
2) Τον
αγαπούσε, και αναγκαστικά εξ αιτίας της κλήσης Του, ήταν χωρισμένη απ’ Αυτόν.
Από τη μέρα που ο Χριστός μπήκε στη διακονία, οι σχέσεις Του με την μητέρα Του
δεν ήταν φυσιολογικές, την απομάκρυνε και αυτό ήταν λύπη για τη σάρκα της γιατί
κάθε μάννα θέλει την αγάπη και την αναγνώριση από το παιδί της. Όμως βλέπουμε
ότι ο Χριστός με σκληρό ίσως τρόπο έκοβε τη μητέρα Του.
3) Περίμενε
ένα βασιλιά όπως όλος ο Ισραήλ με βασιλικές κατακτήσεις, ενώ Αυτός μεγάλωσε
όπως όλοι οι άνθρωποι και πέθανε σαν ένας ληστής χωρίς να ζητήσει ποτέ να
ξεχωρίσει. Θα έλεγε κανείς ότι οι ανθρώπινες προσδοκίες της Μαριάμ κόπηκαν. Ο
Θεός δεν θέλει να έχουμε ανθρώπινες προσδοκίες, αλλά οι προσδοκίες μας να
βλέπουν στον ουρανό.
Ο
Θεός δεν χρειάζεται «ονόματα» εδώ στη Γη, αλλά απλούς καθημερινούς ανθρώπους
μέσα από τους οποίους θα δείξει το μεγαλείο και τη δόξα Του.
δια να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών: όπως του Ισραήλ, του Πιλάτου, του Ηρώδη, αλλά μέχρι και
σήμερα, ο Χριστός είναι η λύδια λίθος η οποία δοκιμάζει τους διαλογισμούς των
καρδιών.
β:36-38 Όταν λέει ιερόν
εννοεί όλο το Ναό. Η Άννα, μια αφιερωμένη γυναίκα στο Θεό, προφητεύει και έτσι
συμμαρτυρεί το Πνεύμα ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας! Αλλά ποιος το πίστεψε μέσα
στην καρδιά του; Ο λόγος ήταν ότι δεν περίμενε κανείς να έρθει τόσο απλά ο
Χριστός, από μια άσημη γυναικούλα και κάποιο μαραγκό. Ίσως και σήμερα ο κόσμος
να περιμένει το Χριστό όπως οι Ιουδαίοι τότε, αλλά ο Χριστός θα έρθει μέσα από
απλούς, άσημους, καθημερινούς ανθρώπους.
ΟΙ
ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΥΠΟΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Ο
Ισραήλ ήταν ποιμενικός λαός και συχνά αντιπροσωπευόταν σαν ποίμνιο μέσα στη
Γραφή - πολύ ταιριαστός τύπος.
1) Ο Ισραήλ
πριν είχε αποτύχει σαν ποιμένας (Ιερ.κγ:1-2 ν:6).
2) Μόνο
λίγοι εκπλήρωσαν το ρόλο τους π.χ. ο Δαβίδ και ο Χριστός (Ιεζ.λδ:23).
3) Ποιμένες
είναι αντιπροσωπευτικοί των ηγετών και θα αναγνωρίσουν το Χριστό σαν Χριστό και
Κύριο (Ματθ.κγ:39 Ιωήλ β:17, Ζαχ.ιγ:9). Αυτός ο τύπος δείχνει ότι θα έπρεπε να
Τον είχαν αναγνωρίσει στην πρώτη Του έλευση.
4) Οι
ποιμένες ήρθαν από εκεί κοντά, ενώ οι μάγοι από μακριά (Εφεσ.β:17).
5) Οι
μάγοι ήρθαν με σπουδή στο Χριστό όπως και οι εθνικοί (Πράξ.ιγ:48).
6) Η
αλήθεια πήγε πρώτα στους ποιμένες και μετά στους μάγους (Πράξ.ιγ:46).
7) Ο λόγος
ήρθε κατευθείαν στους ποιμένες όπως έγινε και στην Π.Δ. Τους δόθηκε ο Νόμος δια
χειρών αγγέλων και αργότερα δια των προφητών. Έμμεσα όμως δόθηκε στους μάγους
δια μέσου του αστέρος (δια του γραπτού λόγου και ομολογίες των άλλων)
Λουκ.β:32.
Ακόμη
ο Κύριος μίλησε κατευθείαν στον Ισραήλ.
