Για να πάνε τα πράγματα καλύτερα...

 Β' Χρονικών κεφ.κθ

Πιστεύω πως όλοι μας, αν και είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί περιμένουμε το νέο χρόνο με φόβους, γιατί δεν ξέρουμε τις μας επιφυλάσσει, αλλά και με ελπίδα με προσδοκία. Και είναι αλήθεια πως όλοι μας θέλουμε ένα καλύτερο ξεκίνημα, μια χρονιά που θα είναι πιο όμορφη, πιο πετυχημένη. Ένα χρόνο που τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας. Για κάποιον μπορεί να σημαίνει ένα καλύτερο σπίτι, ή να πάνε οι δουλειές καλύτερα. Για κάποιον άλλον, το να πάνε τα πράγματα καλύτερα σημαίνει να μπορέσει να σπουδάσει αυτό που θέλει. Για ένα τρίτο, να παντρευτεί, ή να διορθωθούν τα πράγματα μέσα στην οικογένεια. Ό,τι και να είναι αυτό που θέλουμε να συμβεί, όλοι μας θέλουμε να πάνε τα πράγματα καλύτερα.

Η ερώτηση είναι πως ξεκινάς το χρόνο ώστε να πάνε τα πράγματα καλύτερα, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής σου. Να γίνεις πιο ευτυχισμένος, να γίνεις πιο πετυχημένος.

Θα πει κανείς, εντάξει-εντάξει, ξέρουμε που το πας, πρέπει ο Θεός να είναι πρώτος και αν αυτός είναι πρώτος, τότε και τα υπόλοιπα θέματα που μας απασχολούν αργά ή γρήγορα θα βρουν τη λύση τους. Η αλήθεια είναι πως εκεί το πάω, αλλά η λύση δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Χρειάζεται να γίνουν διάφορα πράγματα στη ζωή μας, ώστε να μπορούμε να πούμε, πως πράγματι ο Θεός είναι πρώτος.

Και αντί να τα λέω εγώ, είναι προτιμότερο να αφήσουμε το Θεό με το λόγο Του να μας μιλήσει. Ας διαβάσουμε μια ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη, για το πως ένας βασιλιάς ξεκίνησε τη βασιλεία Του. Δεν ήταν πρωτοχρονιά όπως εμείς το εννοούμε, ήταν όμως, η πρωτοχρονιά της βασιλείας του. Η πρώτη μέρα, του πρώτου χρόνου της βασιλείας του.

Είναι ο βασιλιάς Εζεκίας. Στα χρόνια του δόθηκε η προφητεία από τον προφήτη Μιχαία πως ο Μεσσίας θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ, όταν απέξω από την Ιερουσαλήμ ήταν ο φοβερός και τρομερός Σενναχειρείμ και την πολιορκούσε. Θέλω να δούμε πως ξεκίνησε αυτός ο βασιλιάς. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από τους πολύ καλούς βασιλιάδες, και παρόλο που αμάρτησε, μετανόησε.

Β΄ Βας.ιη:1-6, αυτά τα εδάφια είναι μια περίληψη της ζωής του και της βασιλείας του […]. Μετά το Δαβίδ και το Σολομώντα, ο Εζεκίας είναι ο μεγαλύτερος βασιλιάς που πέρασε από την Ιερουσαλήμ. Αυτά τα 4 εδάφια από το 3 ως το 6, που εδώ μας δίνονται τόσο σύντομα, στο βιβλίο των Χρονικών γίνονται από 4, 84 εδάφια και καλύπτουν τρία κεφάλαια. Είναι στο Β΄ Χρον.κθ ως λα. Και εκεί θέλω να πάμε, για να δούμε ποια ήταν η αιτία που ο βασιλιάς Εζεκίας, όπως λέει το εδάφιο 5 […].

Ας πάμε στο Β΄ Χρον.κθ. Πριν όμως αρχίσουμε  να διαβάσουμε χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας δύο πράγματα για την κατάσταση του λαού όταν ξεκίνησε ο Εζεκίας, και για το βιβλίο των Χρονικών.

Ο πατέρας του Εζεκία ήταν ο Άχαζ. Από τους πλέον κακούς και ειδωλολάτρες βασιλιάδες. Και στο βιβλίο των Βασιλέων και στο βιβλίο των Χρονικών δεν υπάρχει τίποτε καλό γι’ αυτόν. Περιληπτικά μόνο να διαβάσουμε από το κεφάλαιο κη:22-27.

Το νότιο βασίλειο του Ιούδα έχει περάσει κακές μέρες. 16 χρόνια που ήταν βασιλιάς ο Άχαζ, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Με αποκορύφωμα να κλείσει ο ναός και να θυσιάζουν στα είδωλα. Στο νότιο βασίλειο δεν υπάρχει πιο κακός βασιλιάς. Τόσο κακός που το βόρειο βασίλειο που τα πράγματα πνευματικά ήταν ακόμη πιο χάλια ήρθε και τους αιχμαλώτισε.

Επιπλέον την περίοδο αυτή, και συγκεκριμένα 7 χρόνια πριν, το βόρειο βασίλειο έχει φύγει εξορία που τους επέβαλαν οι Ασσύριοι. Δεν υπάρχει λοιπόν βόρειο βασίλειο, που σημαίνει δεν υπάρχουν αντίδικοι. Δεν υπάρχουν αυτοί που λένε: εμείς είμαστε οι αληθινοί βασιλιάδες, στους δικούς μας τόπους πρέπει να λατρεύεται ο Θεός, όχι στους δικούς σας. Εμείς έχουμε τους σωστούς ιερείς και Λευίτες, όχι εσείς. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η κόντρα.

Τι γίνεται λοιπόν τώρα στο Νότο; Να η ευκαιρία, για ένα καινούριο ξεκίνημα. Από την αρχή. Με ένα άνθρωπο που φοβάται το Θεό και χωρίς αντιπάλους απ’ έξω, που να αμφισβητούν πως ο ναός του Θεού είναι στην Ιερουσαλήμ. Είναι η ευκαιρία για να ορθοποδήσει το έθνος πνευματικά. Η ευκαιρία για συνέλθουν και ενωμένοι ν’ αρχίσουν να λατρεύουν σωστά, έτσι ώστε η ευλογία του Θεού να έρθει πάλι επάνω τους.

Έρχεται λοιπόν η σειρά του Εζεκία να βασιλέψει και διαβάζουμε στο Β΄ Χρον.κθ:1-2 τα ίδια που λέει και στο Β΄ Βασιλέων. Και βλέπετε, ο Εζεκίας είναι ο νέος Δαβίδ και ο νέος Σολομών. Ζει όπως ο Δαβίδ, και ασχολείται με το ναό όπως ο Σολομών.

Τι κάνει λοιπόν αυτός; Ποιο είναι το πρώτο βήμα; Τι κάνει στον πρώτο μήνα του πρώτου χρόνου της βασιλείας του; Διαβάζουμε στα εδάφια 3 και 4 […]. Το πρώτο που κάνει είναι να αντιστρέψει τα τελευταία έργα του πατέρα του. Πηγαίνει και ανοίγει τις πόρτες του ναού και τις επισκευάζει και μετά καλεί αυτούς που υπηρετούν στο ναό. Τους ιερείς και τους Λευίτες. Και τους μαζεύει, λέει, στην ανατολική πλατεία. Η ανατολική πλατεία ήταν πιθανώς το μπροστινό μέρος του ναού όπου οι Λευίτες καθώς ήταν μαζεμένοι μπορούσαν να δουν τον ναό βρώμικο και ακαθάριστο από μόνοι τους.

Παίρνει λοιπόν τους πνευματικούς ηγέτες και τους δείχνει το χάλι του ναού. Δεν κάνει κάτι μόνος του, αλλά παίρνει και άλλους μαζί του. Ξέρει πως χωρίς αυτούς δε μπορεί να γίνει τίποτα. Και μετά αφού τα βλέπουν και αυτοί,  στα εδ.5-11 τους μιλάει. Και πρέπει να διαβάσουμε με πολλή προσοχή το τι τους λέει. Δεν μιλάει στο λαό, μιλάει σε αυτούς που οδηγούν το λαό. Είναι λόγια μετρημένα, καθαρά, ειλικρινή, σταράτα […].

Τέσσερα πράγματα τους λέει σ’ αυτή τη σύντομη ομιλία του. Πρώτον πως πρέπει οι ίδιοι να αγιασθούν και μετά να αγιάσουν το ναό. Γιατί αυτό; Γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πλησιάσει κάποιος το Θεό. Αγιάζω ξέρουμε τι σημαίνει, ξεχωρίζω κάτι το βάζω στην άκρη για τη λατρεία του Θεού. Εδώ όμως να αγιάσουν τον ναό σήμαινε και κάτι ακόμη. Το διαβάζουμε στο τέλος του εδαφίου 5 […]. Βγάλτε τη βρώμα από τον άγιο τόπο. Τώρα καθώς το διαβάζουμε το μυαλό μας πηγαίνει στην ακαθαρσία που είχαν τα πράγματα του ναού, το πάτωμα, οι κουρτίνες, τα σκεύη. Η συγκεκριμένη λέξη όμως, χρησιμοποιείται πολλές φορές για να περιγράψει την πνευματική κατάσταση του λαού στην εξορία. Διαβάζουμε στον Έσδρα θ:11 […]. Η λέξη μολυσμένη γη και μολυσμόν των λαών, αυτές οι λέξεις είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιεί ο Εζεκίας για το ναό. Καθαρίστε τις ακαθαρσίες του ναού.

Όταν οι ιερείς και οι Λευίτες το άκουσαν κατάλαβαν και τις δύο έννοιες. Γι’ αυτό και τους είπε, καθαρισθείτε εσείς πρώτα, και μετά καθαρίστε το ναό. Γιατί ο ναός και το χάλι του δεν ήταν παρά μια εικόνα της πνευματικής ζωής του λαού. Ο ναός δείχνει τη δική σας κατάντια. Ο παρατημένος, κλειστός, και βρώμικος ναός ήταν η εικόνα της κατάστασης που βρίσκονταν οι ιερείς, οι λευίτες και ο όλος ο λαός.

Το δεύτερο που τους λέει είναι γιατί χρειάζονται και αυτοί και ο ναός να αγιαστούν. Εδάφια 6 και 7 […]. Οι πατέρες μας, λοιπόν, παρανόμησαν, εγκατέλειψαν το Θεό και προσέξτε με πόσο σκληρή γλώσσα το περιγράφει, «γύρισαν τα πρόσωπά τους από το κατοικητήριο του Κυρίου και του γύρισαν την πλάτη.» Η λατρεία είναι όταν πηγαίνει κάποιος να συναντήσει το Θεό. Όταν επιθυμεί να συναντήσει το Θεό. Όταν λαχταράει να ζει στη ζωή του αυτό που είχε ο Μωυσής που μιλούσε στο Θεό πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν θέλει στη ζωή του αυτό που λέει ο Δαβίδ στον Ψαλμό κζ:4 […], ή στον Ψαλμό ις:11 […].

Αυτοί όχι μόνο δεν επιθύμησαν το Θεό, δεν ήθελαν το πρόσωπό Του, αλλά επιπλέον του γύρισαν την πλάτη. Ενώ για τους πιστούς, το πιο σημαντικό γεγονός είναι το πρόσωπο, η παρουσία του Θεού, αυτοί έφυγαν.

Και σαν αποτέλεσμα κλείσανε τις πόρτες και άρχισαν να λατρεύουν όπως οι ειδωλολάτρες. Και το πρόβλημα αυτό δεν πάει πίσω μια γενιά. Ο Εζεκίας ξέρει τι λέει, όταν λέει, ‘οι πατέρες μας’ γενικά.        

Το τρίτο που τους λέει, στα εδάφια 8 και 9, είναι πως το να απορρίψεις το Θεό σημαίνει να προκαλέσεις την οργή του επάνω σου. Και η οργή του Θεού εξαιτίας της απιστίας τους, έφερε πάνω στο έθνος την εξορία. Στο εδάφιο 8 τους λέει «πως ξέσπασε η οργή του Κυρίου ενάντια στο λαό Του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ έτσι ώστε όσοι τους βλέπουν να τρομάζουν, να νιώθουν φρίκη και να τους χλευάζουν».

Εσείς είδατε τους λέει στο 9 πως οι πατέρες σας σκοτώθηκαν και τα παιδιά σας τα πήραν στην αιχμαλωσία. Όλα αυτά έγιναν στο κεφάλαιο κη, στα χρόνια του πατέρα του, δεν ήταν η μεγάλη αιχμαλωσία που έλαβε χώρα αργότερα.

Ευτυχώς όμως δεν σταματάει εκεί. Πράγματι, πρέπει να αγιαστούν, πρέπει να καθαριστούν οι ίδιοι γιατί οι πατέρες τους αμάρτησαν και ο Θεός είναι οργισμένος με την αμαρτία τους. Αλλά δεν σημαίνει πως σε κάθε περίπτωση η οργή του Θεού φέρνει τιμωρία. Ο Θεός έχει άλλα σχέδια για τα παιδιά Του.

Α΄ Θες.ε:19 «ο Θεός δεν μας προσδιώρισε εις οργήν αλλά εις απόλαυσιν σωτηρίας». Και πάντα ο Θεός αυτό θέλει. Οι άνθρωποί του να τον απολαμβάνουν, όχι να θερίζουν το θυμό Του.

Αυτό θέλει και ο Εζεκίας. Να αρχίσουν πάλι να απολαμβάνουν το Θεό τους. Μόνο που αυτό θα έρθει μόνο όταν υπάρξει αληθινή πραγματική μετάνοια. Για αυτό κοιτάξτε ποιο είναι το τέταρτο που τους λέει, στα εδάφια 10 και 11[…]. Θα κάνω μια διαθήκη με το Θεό. Στην πραγματικότητα ανανεώνει την διαθήκη που είχε κάνει ο Θεός με το Δαβίδ και το Σολομώντα.

Στη συνέχεια από το εδάφιο 12 ως το 19 μας περιγράφεται τι έγινε. Τα εδάφια 12 ως 14 είναι τα ονόματα των Λευιτών που άκουσαν τι είπε ο βασιλιάς Εζεκίας. Και από το εδάφιο 15 μας περιγράφεται πως ξεκίνησαν και μέσα σε 15 μέρες, καθάρισαν κομμάτι κομμάτι το ναό ξεκινώντας από έξω και πηγαίνοντας προς τα μέσα […]. Βλέπετε με πόση προσοχή το έκαναν; Στο εδάφιο 16, μόνο οι ιερείς μπήκαν μέσα στο ναό, όχι οι Λευίτες. Στο εδάφιο 18, είπαν, καθαρίσαμε όλο τον οίκο του Κυρίου. Στο 19, πετάξαμε όλα τα σκεύη που είχε φέρει μέσα ο Άχαζ.

Αφού ολοκληρώθηκε και αυτό το στάδιο, το επόμενο ήταν να λατρευτεί ο Θεός σωστά. Και από το εδάφιο 20 ως το 36 μας περιγράφεται το πως έγινε αυτή η πρώτη σωστή λατρεία του Θεού μετά από 16 χρόνια.

Το ενδιαφέρον είναι το τι έγινε σ’ αυτή τη λατρεία. Διαβάζουμε πρώτα στα εδάφια 21 ως και 24 πως προσφέρθηκαν θυσίες. Οι θυσίες ήταν δύο ειδών. Η μία ήταν θυσία περί αμαρτίας. Και μ’ αυτή τη θυσία ζητούσαν συγνώμη για το παρελθόν.  Διαβάζουμε στο εδάφιο 23 το τυπικό […]. Έριξαν αίμα ακόμη και επάνω στο θυσιαστήριο γιατί και αυτό έπρεπε συμβολικά να καθαριστεί. Μετά από αυτή τη θυσία έκαναν θυσία ολοκαύτωσης. Και με αυτή ουσιαστικά αγίαζαν, αφιέρωναν το μέλλον τους, το μέλλον του λαού, το μέλλον του ναού στο Θεό. Από τη μία, ζήτησαν συγνώμη για το παρελθόν, από την άλλη διακηρύττουν πως από τώρα, στο μέλλον, ανήκουμε στο Θεό. Και σ’ όλη τη διάρκεια που πρόσφεραν στο Θεό τα ολοκαυτώματα,  υπήρχε λατρεία και δοξολογία. (27-30) […].

Αφού τελείωσαν αυτές οι προσφορές στο εδάφιο 31 άρχισε να φέρνει ο λαός τις δικές του […]. Άλλοι έφεραν ολοκαυτώματα, άλλοι ειρηνικές προσφορές, άλλοι ευχαριστήριες προσφορές. Ας διαβάσουμε όμως και παρακάτω τι έγινε. Έχει ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο στο εδάφιο 34-36 […].

Μέσα σε όλα αυτά, οι ιερείς δεν ήταν έτοιμοι ν’ αλλάξουν. Δεν ήταν έτοιμοι να γυρίσουν πίσω στο Θεό. Και πως να προσφέρουν προσφορές στο θυσιαστήριο αφού οι καρδιές τους δεν ήταν ευθείες μπροστά στο Θεό.

Μετά από αυτά ετοιμάστηκαν και γιόρτασαν το Πάσχα και έβαλαν πάλι σε τάξη τις προσφορές και τις θυσίες.

Και τώρα ερχόμαστε στην ουσία. Τι μας μαθαίνουν όλα αυτά εμάς; Και τι έχουμε να πάρουμε για τη ζωή μας, καθώς κι εμείς βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη πρωτοχρονιά.

Το μήνυμα σ’ εμάς είναι το ίδιο μ’ αυτό που πήραν οι αναγνώστες του βιβλίου των Χρονικών. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε αφού γύρισαν οι άνθρωποι από την εξορία. Στην ιστορία μας το νότιο βασίλειο δεν έχει πάει ακόμη στην εξορία. Γράφτηκε όμως η ιστορία καθώς και όλες αυτές, για τους ανθρώπους όταν επέστρεψαν. Και αυτό που προσπαθεί να κάνει αυτός που το έγραψε, είναι να πει στους ανθρώπους ποια είναι η κληρονομιά τους. Τι κάνουμε εμείς εδώ; Τι ρόλο παίζουν οι Ισραηλίτες στον κόσμο; Ποια είναι η σχέση μας με το Θεό και ποια με τα γύρω έθνη;

Αυτά συμπίπτουν και μ’ εμάς σήμερα. Διαβάζουμε το βιβλίο αυτό και μαθαίνουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε εδώ στη γη, ποιος είναι ο σκοπός μας, πως θέλει ο Θεός να ζούμε.

Αυτό λοιπόν, που έμαθαν οι Ισραηλίτες τότε και που μαθαίνουμε κι εμείς σήμερα είναι πως η λατρεία του Θεού είναι ότι πιο σημαντικό μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Και ο ναός του Θεού, εκεί που ο Θεός κατοικεί πρέπει να είναι καθαρός από κάθε είδους βρωμιά και ακαθαρσία.

Όταν γίνει αυτό, όταν καθαριστώ εγώ και ο ναός, τότε μπορώ να λατρεύω το Θεό, να γιορτάσω το Πάσχα, να τιμώ το Θεό όπως πρέπει. Προσέξτε όμως, η στρατιωτική επιτυχία του Εζεκία ήρθε αφού η λατρεία του Θεού έγινε αυτή που έπρεπε να είναι. Τα πράγματα πήγαν καλύτερα, γιατί ο Θεός ήταν πάλι πρώτος.

Αυτό το μήνυμα είναι το ίδιο μέσα σε όλη την Αγία Γραφή. Πως η πρώτη προτεραιότητα του κάθε ανθρώπου, όποιος και αν είναι, ό,τι και να κάνει, είναι να αναγνωρίσει, να λατρεύσει, και να υποταχθεί στο Θεό. Η πρώτη προτεραιότητα είναι αυτή: η αναγνώριση του ποιος είναι ο Θεός.

Έτσι ξεκινούν οι 10 Εντολές. «μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού.» «Μην κάμεις εις εαυτόν είδωλον» «Μη λάβεις το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω.» Αυτή η αναγνώριση οδήγησε το Χριστό στο Σταυρό. Μπορούσε να προσκυνήσει το σατανά στην έρημο και να τελειώνει εκεί γρήγορα. Αλλά το ποιος είναι ο Θεός το απαγόρευε. Η λατρεία και η αναγνώριση του Θεού είναι το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησίας στον ουρανό. Στον ουρανό η εκκλησία λατρεύει. Αποκ.δ, ε, κβ.

Όταν λοιπόν ο Εζεκίας, το πρώτο πράγμα που κάνει σαν βασιλιάς είναι να επαναφέρει τη σωστή λατρεία του Θεού, υπάκουε στο λόγο του Θεού. Δεν τον ενδιέφεραν απλά αρχαίες τελετουργίες που του άρεσε να τις βλέπει να γίνονται. Η λατρεία του Θεού που επανέφερε ήταν το αποτέλεσμα της αφιέρωσής του στον Θεό. Έτσι ζητάει ο Θεός να τον λατρεύουμε και εμείς σήμερα. Το 2011. Πως; Κάνοντας τη λατρεία, την αναγνώριση  του Θεού το νούμερο 1 μέλημα και φροντίδα στη ζωή μας. Ο Θεός μας έπλασε για να τον λατρεύουμε. Μας κάνει βασίλειο ιεράτευμα και έθνος άγιο για να εξαγγέλουμε τις αρετές Του. Οι προσευχές των αγίων στην αποκάλυψη περιγράφονται ως θυμίαμα που πηγαίνει στο Θεό.

Και πως θα γίνει αυτό; Όταν και εμείς αγιαστούμε και αγιάσουμε το ναό του Θεού. Μόνο που στη δική μας περίπτωση αυτά τα δύο συμπίπτουν. Γιατί εμείς είμαστε ο ναός. Η παρουσία του Θεού δεν βρίσκεται μόνο σε ένα τόπο, αλλά μέσα μας. Εμείς είμαστε ο ναός, σαν άτομα, αλλά και σαν σύνολο.

Α΄ Κορ.γ:16-17 […]. Παίρνουμε τα εδάφια αυτά και συνήθως τα εφαρμόζουμε ατομικά. Και είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς είναι ναός του Θεού. Το λέει στο ς:19-20. Εδώ όμως, στο κεφάλαιο γ μιλάει για το έργο του Θεού και την εκκλησία σαν σύνολο. Και κυρίως μιλάει για τους ηγέτες πως πρέπει να προσέχουν πως οικοδομούν την εκκλησία του Θεού, πρέπει να προσέχουν πως χτίζουν. Και τελειώνει λέγοντας προσέξτε, γιατί η Εκκλησία είναι ναός του Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί στην Εκκλησία. Όποιος φθείρει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον φθείρει ο Θεός.

Σήμερα, για να λατρεύουμε το Θεό σωστά, χρειαζόμαστε καθάρισμα. Και το καθάρισμα έρχεται με την μετάνοια. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις τη νέα χρονιά, και να πεις, Θεέ μου, από εδώ και τώρα, θα είσαι πρώτος. Θα κάνω ό,τι μου πεις. Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν κοιτάξεις πίσω σου και ζητήσεις συγνώμη για τις αμαρτίες που ξέρεις πως έχεις κάνει.

Ο Εζεκίας ήταν πολύ συγκεκριμένος. Οι πατέρες μας, γύρισαν την πλάτη στο Θεό και έκλεισαν το ναό, πέταξαν το κλειδί και έφυγαν και λάτρευσαν είδωλα. Κι εμείς συμμετέχουμε σ’ αυτό. Αγιαστείτε και πάμε πίσω. Δεν μπορείς, δηλαδή, να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, θάβοντας το παρελθόν. Πρέπει να δεις την ιστορία σου, να σε συντρίψει, να το παραδεχτείς και μετά να έρθει κάθαρση.

Δεν μπορείς να πεις, «Κύριε, από την πρώτη Ιανουαρίου 2011 θα συγχωρώ,» χωρίς να ζητήσεις συγνώμη για όλες τις φορές που δεν συγχώρεσες το 2010. Δεν μπορείς να πεις «Κύριε, κάθε μέρα θα σε λατρεύω» χωρίς να ζητήσεις συγνώμη γιατί πέρσι άνοιγες τη Γραφή, αν την άνοιγες μόνο όταν ερχόσουν εκκλησία. Πρέπει να δεις το παρελθόν σου, να παραδεχτείς τα λάθη σου, να ταπεινωθείς και να ζητήσεις συγνώμη.

Η μετάνοια και ο αγιασμός αδελφοί μου έρχονται μόνο μέσα από την ταπείνωση της εξομολόγησης. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την ταπείνωση μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους. Και η ταπείνωση όταν είναι πραγματική είναι σκληρή.

Το ίδιο ισχύει και για την εκκλησία μας σαν σύνολο. Δεν μπορούμε να πούμε στο Θεό στις προσευχές μας Κύριε, σου αφιερώνουμε τη νέα χρονιά, αν δεν ζητήσουμε συγνώμη για τις αμαρτίες που έγιναν την προηγούμενη. Πρέπει σαν εκκλησία να δούμε το παρελθόν μας όπως είναι και να ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό ζητώντας όχι επιφανειακά συγνώμη, αλλά εκθέτοντας την αμαρτία μας ο ένας στον άλλον. Στο βαθμό που δεν παραδεχόμαστε που βρισκόμαστε, δεν θα έρθει κάθαρση και δεν θα έρθει αγιασμός.

Αυτά είναι τα δύο μαθήματα για μας σαν άτομα και σαν εκκλησία από την αναμόρφωση του Εζεκία. Και ο Θεός μας καλεί να δούμε το βιβλίο αυτό σαν καθρέφτη, να δούμε τον εαυτό μας, να δούμε την αγιότητά του και μαζί να πράξουμε.

Να κάτσουμε στα γόνατα, να νηστέψουμε. Να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε συγνώμη συγκεκριμένα. Το ίδιο και σαν εκκλησία.

Θέλεις να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Αναγνώρισε το Θεό στη ζωή σου. Λάτρευσέ Τον, ξεχώρισέ Τον. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να καθαριστείς σαν ναός του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η κάθαρση έρχεται με την εξομολόγηση. Η εξομολόγηση είναι να δω κατάματα τα λάθη μου, και να πάω συγκεκριμένα να ζητήσω συγνώμη ζητώντας από το Θεό να με αλλάξει. Η μετάνοια κοστίζει πολλές φορές. Ξέρετε τι αξία είχε τότε να κάψεις ένα κριάρι, ή ένα ταύρο; Ήταν σαν να πάρω το αμάξι μου και να το κάψω. Ίδια αξία ήταν. Η μετάνοια, η αληθινή ταπείνωση, η συντριβή κοστίζει.

Μην προχωρήσεις σε ελαφριά αφιέρωση, που δεν την εννοείς. Μην πεις μεγάλα λόγια φέτος στον Κύριο για το μέλλον, χωρίς να πεις μεγάλες κουβέντες για το παρελθόν. Οι ιερείς πρώτα πρόσφεραν την προσφορά περί αμαρτίας και μετά την προσφορά αφιέρωσης. Τακτοποίησαν το παρελθόν και μετά πέρασαν στο μέλλον.

Δες τη ζωή σου ως τώρα, μέτρησέ την με βάση το Χριστό και αγίασέ την. Έτσι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα στη ζωή σου. Η οργή του Θεού φεύγει από επάνω μας, όχι με την επαναφιέρωση, αλλά με την μετάνοια που οδηγεί σε αφιέρωση. Και εύχομαι να είμαστε σαν τους Λευίτες, όχι σαν τους ιερείς. Οι Λευίτες στάθηκαν ευθύτεροι την καρδίαν. Ήταν πιο πρόθυμοι να εξαγνιστούν. Σε αυτούς να μοιάσουμε.

Βάλε τη λατρεία του Θεού πρώτη στη ζωή σου. Αναγνώριζε κάθε μέρα το Θεό για αυτό που είναι. Και μη φοβάσαι το παρελθόν. Ο Θεός υπόσχεται συγχώρεση, μόνο όμως σε όσους ομολογούν την αμαρτία τους. Έτσι θα πάνε τα πράγματα καλύτερα τη νέα χρονιά.

Και μια λεπτομέρεια, στην ιστορία μας, επειδή ο καθαρισμός του ναού πήρε δύο εβδομάδες, καθυστέρησαν εκείνη τη χρονιά να γιορτάσουν το Πάσχα. Ξέρετε κάτι; Δεν πείραξε! Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για το γράμμα του νόμου, αλλά για την ουσία.