Προφητεία
Το τελευταίο φωνητικό
χάρισμα που θα συζητήσουμε είναι η προφητεία. Η βασική έννοια της λέξης
«προφητεύω» είναι «μιλάω κάτω από την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος» (Strong).
Ο Σταματάκος και οι Liddell & Scot δίνουν την έννοια
«ερμηνεύω τη Γραφή, κηρύσσω υπό την επίδραση του Αγίου Πνεύματος, κηρύσσω
δημόσια».
Σε κάθε περίπτωση, η
λέξη προέρχεται από το «προ-φημί» που κατά το Σταματάκο σημαίνει «λέγω
πρότερον, λέγω προηγουμένως, προλέγω».
Δεδομένου ότι ο Θεός αποκάλυψε
συχνά το μέλλον μέσω των Βιβλικών προφητών, το ρήμα απέκτησε τη δευτερεύουσα
έννοια του «προλέγω γεγονότα».
“Και έχομεν
βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως
εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας, και ο
φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών, τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία
προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν
ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου
κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού” (Β’ Πέτρ.α:19-21).
Σε όλα τα βιβλία της
Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε το Θεό να επικοινωνεί με τους ανθρώπους μέσα από τα
χείλη κάποιου προφήτη. Τα κηρύγματα των αποστόλων είναι γεμάτα από αναφορές
στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Βλέπουμε τον Πέτρο, όταν κήρυξε την ημέρα
της Πεντηκοστής, να αναφέρεται στην προφητεία του Ιωήλ β:28-32.
Σήμερα, μέσω της
προφητείας, είμαστε σε θέση να αποδείξουμε τη θεοπνευστία των Γραφών. Σύμφωνα
με την Α’ Κορ.ιγ, θα έρθει μια ημέρα όπου δεν θα υπάρχει πλέον ανάγκη για
προφητεία, με αποτέλεσμα να καταργηθεί. Σήμερα όμως χρειάζεται ακόμα.
Διαβάζουμε στην Α’ Κορ.ιγ:8-10:
«Η αγάπη ουδέποτε
εκπίπτει·τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι,
θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και
κατά μέρος προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει
καταργηθή»
Αυτή η τελειότητα για
την οποία μιλά ο Παύλος δεν θα έρθει έως ότου «το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή
αθανασίαν». Όταν φτάσει αυτός ο καιρός, θα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε
πλήρως το σχέδιο και το σκοπό του Θεού. Αλλά, μέχρι να δούμε εκείνη την ημέρα,
χρειαζόμαστε τον προφητικό λόγο που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε κατά μέρος.
Για πολλούς, ο μοναδικός
ρόλος της προφητείας είναι να προλέγει πράγματα. Ωστόσο, μια μελέτη των γραπτών
της Παλαιάς Διαθήκης, αποκαλύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος του μηνύματος ενός
προφήτη ήταν η προτροπή του αδύνατου, το κάλεσμα του σκληρόκαρδου και του
αποστάτη, μήπως με κάποιο τρόπο πειστούν οι άνθρωποι και επιστρέψουν στο Θεό.
Ενώ τα μηνύματα παραίνεσης και προειδοποίησης μπορεί να περιλαμβάνανε και
πρόβλεψη, αυτό δεν ήταν βεβαίως το σύνολο της δουλειάς του προφήτη.
«διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας»
(Αποκ.ιθ:10). Με αυτή την έννοια όλοι οι πιστοί στην Καινή Διαθήκη μπορούν να
προφητεύουν (Ιωήλ β:28 – Πράξ.β:17), και η προφητεία είναι ένα από τα χαρίσματα
υπηρεσίας (Ρωμ.ιβ:6).
Ωστόσο, η Α’ Κορ.ιβ:10
μιλά για την προφητεία με μια πιο περιορισμένη έννοια. Κάθε πιστός πρέπει να
έχει μια χρισμένη μαρτυρία (Πράξ.α:8). Κάθε ποιμένας πρέπει να κηρύξει το
ευαγγέλιο με το χρίσμα του Πνεύματος (Α’ Κορ.β:1-4). Ακόμη, σύμφωνα με την Α’
Κορ.ιβ:4-11 υπάρχει ένα συγκεκριμένο χάρισμα προφητείας, που δεν το εξασκεί ο
καθένας.
Αυτό το χάρισμα είναι
ισοδύναμο των γλωσσών με ερμηνεία. Α’ Κορ.ιδ:4-5 «Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον εαυτόν οικοδομεί, ο δε προφητεύων την
εκκλησίαν οικοδομεί. Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας, μάλλον δε να προφητεύητε·
διότι ο προφητεύων είναι μεγαλήτερος παρά ο λαλών γλώσσας, εκτός εάν
διερμηνεύη, διά να λάβη οικοδομήν η εκκλησία». Μπορούμε να το ορίσουμε σαν
το χάρισμα υπερφυσικής έκφρασης απευθείας από το Θεό στη γλώσσα του ομιλητή και
των ακροατών.
Η Α΄Κορ.ιδ ονομάζει το
άτομο που ασκεί αυτό το χάρισμα «προφήτη». Και πάλι, αυτή είναι μια
εξειδικευμένη, περιορισμένη χρήση που εφαρμόζεται αυστηρά στο ύψος των
περιστάσεων. Κάποιος που προφητεύει δεν είναι απαραίτητα ένας μόνιμος προφήτης
με την έννοια του χαρίσματος διακονίας που βλέπουμε στην Εφες.δ:11-16. Φυσικά,
εξ ορισμού, θα περιμένουμε κάποιον που ασκεί τα καθήκοντα του προφήτη, να ασκεί
το χάρισμα της προφητείας κατά καιρούς.
Η επιθυμία του Παύλου να
προφητεύουν όλοι, δεν ήταν μια κλήση για τον καθένα μέσα στην εκκλησία να
πληρώσει τη διακονία του προφήτη. Το να είσαι προφήτης είναι μια κλήση, ενώ το
να χρησιμοποιηθείς μέσω του χαρίσματος της προφητείας είναι το χάρισμα σε
ενέργεια. Ο προφήτης, όπως ο απόστολος, ο ποιμένας, ο δάσκαλος, και ο
ευαγγελιστής είναι μια θεία κλήση κατά την οποία κάποιος ξεχωρίζεται από το Θεό
για τη συγκεκριμένη διακονία.
Προφήτης είναι ένα άτομο
που έχει καλεστεί από το Θεό για μια ιδιαίτερη εργασία. Απ’ την άλλη μεριά, το
χάρισμα της προφητείας, είναι μια ικανότητα, δοσμένη από το Άγιο Πνεύμα, για να
βοηθήσει την εκκλησία στο έργο της. Ας κρατήσουμε σαφή αυτή τη διάκριση στο
μυαλό μας. Επειδή κάποιος μιλάει σε γλώσσες ή επειδή προφητεύει, αυτό δεν
σημαίνει ότι είναι προφήτης.
Είναι σημαντικό να
καταλάβουμε ότι το χάρισμα της προφητείας δεν είναι το ίδιο με τη διακονία του
προφήτη, ακριβώς όπως το χάρισμα των γλωσσών δεν είναι το ίδιο με το δώρο του
Αγίου Πνεύματος που είναι η αιτία για να μιλήσει κάποιος με γλώσσες, και όπως
το χάρισμα της πίστης δεν είναι το ίδιο με την σώζουσα πίστη που υπάρχει σε
κάθε πιστό. Ο Παύλος είπε ότι όλοι θα μπορούσαν να προφητεύουν, αλλά είπε ακόμα
ότι δεν είναι όλοι προφήτες (Α’ Κορ.ιβ:29).
Το χάρισμα της
προφητείας, είναι η πνευματική ικανότητα του ανθρώπου να μιλήσει προς την
εκκλησία με λόγια οικοδομής, προτροπής, και παρηγοριάς (Α’ Κορ.ιδ:3). Λέγεται
αλλού στη Γραφή ότι «η μαρτυρία του Ιησού
είναι το πνεύμα της προφητείας» (Αποκ.ιθ:10). Η προφητεία στην Παλαιά
Διαθήκη ερχόταν όταν άγιοι άνθρωποι του Θεού κινιόντουσαν από το Άγιο Πνεύμα
(Β’ Πέτρ.α:21). Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Πριν προχωρήσουμε
περισσότερο στη μελέτη του χαρίσματος της προφητείας, είναι σημαντικό να
εδραιώσουμε καλά το γεγονός ότι ο λόγος του Θεού είναι ΠΛΗΡΗΣ. Ο Θεός σήμερα
δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από τη Γραφή, και ο άνθρωπος βεβαίως δεν έχει
το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Ψαλμός ριθ:89 λέει: «Εις τον αιώνα,
Κύριε, διαμένει ο λόγος σου εν τω ουρανώ».
Κλείνοντας το βιβλίο της
Αποκάλυψης, ο Ιωάννης έγραψε για την πληρότητα της Γραφής, και για την ποινή
που θα υποστεί όποιος παρακούσει. Ο Ιωάννης έκλεισε το βιβλίο της Αποκάλυψης με
μια σημείωση προσδοκίας. .. «Λέγει ο μαρτυρών ταύτα· Ναι, έρχομαι ταχέως.
Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού..». Με το «Αμήν» της Αποκάλυψης κβ:21,
η Γραφή έκλεισε. Εφεξής το πνεύμα του Κυρίου θα πάρει το γραπτό λόγο και θα
αποκαλύψει το σχέδιο και το σκοπό του Θεού μέσα
από τα περιεχόμενά του.
Οι απόστολοι και οι
προφήτες των ημερών μας δεν έχουν καμία εξουσία να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν
από το γραπτό και επιβεβαιωμένο λόγο του Θεού. Ωστόσο, η δουλειά τους είναι να
σπείρουν το λόγο σε μέρη όπου δεν έχει φυτευτεί. Η διακονία του προφήτη ακολουθεί
αυτή του αποστόλου, επιβεβαιώνοντας το λόγο του Θεού στις καρδιές των νέων
πιστών.
Το χάρισμα της
προφητείας μπορεί να λειτουργήσει με διάφορους τρόπους. Ένας κήρυκας μπορεί να
μιλήσει προφητικά, κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματος. Κάποιος από το εκκλησίασμα
μπορεί να απευθύνει στη συνάθροιση προφητεία σε γνωστή γλώσσα, όπως και η
ερμηνεία των γλωσσών. Μερικές φορές, ο Θεός χρίει κάποιον για να προφητεύσει
για κάποιον άλλο.
Μερικές φορές, κατά τη
διάρκεια ενός κηρύγματος, ο Θεός μπορεί να δώσει συγκεκριμένο λόγο για την
εκκλησία ή για ορισμένα άτομα. Ο κήρυκας μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πλήρως τι
συμβαίνει, αλλά άλλες φορές μπορεί να ξέρει ότι είπε συγκεκριμένα λόγια για
κάποιον. Μπορεί να μην ξέρει σε ποιον απευθύνεται ο λόγος, ή ο Θεός μπορεί να
του αποκαλύψει τον αποδέκτη. Όπως το παράδειγμα του Αρχιερέα Καϊάφα, είναι
δυνατόν ο Θεός να μιλήσει προφητικά μέσω κάποιου χωρίς αυτός να
συνειδητοποιήσει πλήρως το γεγονός ή να καταλάβει την προφητεία
(Ιωάν.ια:49-52).
