Τα χαρίσματα του Πνεύματος (43)

Γλώσσες και ερμηνεία

Ενώ είναι αλήθεια η κινεζική παροιμία που λέει: "μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις", η γλώσσα παραμένει το ισχυρότερο και το πιο αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας που είναι γνωστό στον άνθρωπο. Με την ανθρώπινη ομιλία ευλογούμε ή αναθεματίζουμε και τον άνθρωπο και τον Θεό. Μέσω της γλώσσας αναπτύσσουμε τα συναισθήματα του οίκτου, και κάποιες φορές, επίπληξη και εκδίκηση. Με την ομιλία, οι κρυμμένες σκέψεις της καρδιάς αποκαλύπτονται. 

Στην αρχή, όλοι οι άνθρωποι μιλούσαν την ίδια παγκόσμια γλώσσα, αυτή που δόθηκε στον Αδάμ, στον κήπο της Εδέμ. Ωστόσο, μετά από 1650 χρόνια περίπου, εκεί που έχτισαν τον πύργο της Βαβέλ, ο Θεός συνέχυσε τις γλώσσες των ανθρώπων προκειμένου να σταματήσει το κτίσιμο. Ξαφνικά, μ’ αυτή την πολλαπλότητα των γλωσσών, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να επικοινωνήσει πλέον αποτελεσματικά και οι συνεταιριστικές προσπάθειες ήταν αδύνατες.

Οι ιεραπόστολοι σήμερα αισθάνονται ακόμα τα αποτελέσματα αυτής της πράξης του Θεού. Στην Ινδία μόνο υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες γλωσσών και διαλέκτων που πρέπει να παλέψει κανείς. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ένας ιεραπόστολος στις Ινδίες βρίσκεται σε φοβερή αναπηρία.

Με το χάρισμα των γλωσσών έχουμε έναν αποκατεστημένο τρόπο επικοινωνίας για την εκκλησία. Το γλωσσικό εμπόδιο που δημιουργήθηκε λόγω της αμαρτίας έχει σπάσει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Στον κήπο της Εδέμ ο Θεός μίλησε στον Αδάμ σε μια γλώσσα κοινή για τον άνθρωπο. Όταν ο Αδάμ αμάρτησε κρύφτηκε, δείχνοντας έτσι ότι δεν ήθελε να μιλήσει άλλο με το Θεό. Όταν αναγεννιόμαστε, η νέα κτίση ευχαριστιέται στην επικοινωνία με τον Κύριο.

Συχνά, οι γλώσσες που μιλάνε οι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιητικές ή αρκετά πλούσιες σε νοήματα για να εκφραστούν τα συναισθήματα του ανανεωμένου  πνεύματός μας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, προσευχόμαστε με το πνεύμα, όπου δεν υπάρχει κανένα γλωσσικό εμπόδιο μεταξύ του πιστού και του Σωτήρα και η έκφραση είναι πλήρης. Ο Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, ανέφερε αυτό τον τύπο προσευχής, κατά τον οποίο η επικοινωνία  τελειοποιείται στο πνεύμα:

«Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών επειδή το τι να προσευχηθώμεν ως πρέπει δεν εξεύρομεν, αλλ' αυτό το Πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών διά στεναγμών αλαλήτων ο δε ερευνών τας καρδίας εξεύρει τι είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν ικετεύει υπέρ των αγίων» (Ρωμ.η:26-27).

Αυτό το χάρισμα, όπως τα άλλα οκτώ,  μπορεί να το έχει και να το εξασκεί μόνο όποιος είναι βαπτισμένος με το Άγιο Πνεύμα. Δεν πρέπει να το συγχέουμε με τις γλώσσες σαν αρχικό σημείο της βάπτισης με Άγιο Πνεύμα.

Α’ Κορ.ιβ:10 εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών.

Με αυτά τα χαρίσματα, ο Θεός χρίει ανθρώπους να επικοινωνούν τις σκέψεις από το μυαλό Του στην εκκλησία. Α’ Κορ.ιδ:3 ο δε προφητεύων λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν.

Η ομιλία σε άγνωστες γλώσσες ή η γλωσσολαλιά όπως λέγεται, έχει γίνει ένα σημαντικό θέμα συζήτησης στους θρησκευτικούς κύκλους εδώ και αρκετά χρόνια. Λόγω αυτού του φαινομένου, συναθροίσεις έχουν χωρίσει, το ίδιο ποιμένες και πιστοί έχουν αφοριστεί και κάποιες ομολογίες έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να υιοθετήσουν επίσημη στάση ενάντια στην εμπειρία.

Γλώσσες

Αναφέρεται αρχικά στο όργανο του σώματος και σαν προέκταση στην ομιλούμενη γλώσσα.

Αυτό το απόσπασμα χρησιμοποιεί τη λέξη σαφώς με την τελευταία έννοια, όπως βλέπουμε από τα ακόλουθα παραδείγματα: «Διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν….» «...Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον εαυτόν οικοδομεί» (A' Κορ.ιδ:2, 4).

Ο ομιλητής δεν γνωρίζει αυτή τη γλώσσα: (Α’ Κορ.ιδ:14) «διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ' ο νούς μου είναι ακαρποφόρητος». Ούτε αυτοί που ακούν τον ομιλητή καταλαβαίνουν απαραίτητα τη γλώσσα (εκτός αν είναι παρών κάποιος ξένος του οποίου ακούγεται η γλώσσα ή κάποιος που γνωρίζει αυτή τη γλώσσα): (Α’ Κορ.ιδ:2) «διότι ουδείς ακούει αυτόν».

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν «είδη γλωσσών» (Α’ Κορ.ιβ:10). Κάποιος μπορεί να μιλήσει σε μια γλώσσα, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να μιλήσει σε μια διαφορετική γλώσσα. Το ίδιο πρόσωπο μπορεί επίσης να μιλήσει σε περισσότερες από μία γλώσσες. Η γλώσσα μπορεί να είναι απ’ αυτές που χρησιμοποιούνται στον κόσμο σήμερα ή κάποια που έχει εκλείψει. Υπάρχει η πιθανότητα επίσης, να είναι μια μοναδική γλώσσα που δημιουργήθηκε ειδικά από το Θεό για ένα άτομο. Α’ Κορ.ιγ:1 πρόκειται για «γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων» που σημαίνει ότι κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει σε μια Αγγελική γλώσσα. Οι άγγελοι είναι πνευματικά όντα, και δεν ξέρουμε πώς επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά ίσως υπάρχει μια ουράνια γλώσσα που μπορούμε να μιμηθούμε ή να προσεγγίσουμε με ανθρώπινη λαλιά.

Μπορούμε να ορίσουμε το χάρισμα της γλωσσολαλιάς σαν το δώρο της υπερφυσικής έκφρασης σε μία ή περισσότερες γλώσσες άγνωστες στον ομιλητή. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τρεις χρήσεις των γλωσσών στην Εκκλησία της Καινής Διαθήκης: σαν το αρχικό σημείο της βάπτισης με Άγιο Πνεύμα, σαν προσωπική προσευχή, και σαν μια δημόσια έκφραση για να ερμηνευτεί. Η φυσική και πνευματική διαδικασία είναι η ίδια σε κάθε περίπτωση, αλλά ο σκοπός και το αποτέλεσμα είναι διαφορετικά, όπως θα δούμε παρακάτω.

Αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα άγιο

Όμως, πολλοί υπερασπιστές της "κίνησης των γλωσσών," έχουν συναντήσει δυσκολία στο να διακρίνουν μεταξύ της εμπειρίας των γλωσσών στις Πράξ.β, και το χάρισμα των γλωσσών, όπως αναφέρεται από τον Παύλο στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή. Έχοντας αυτό υπόψη, φαίνεται πρόσφορο να πάρουμε λίγο χρόνο να συζητήσουμε για τις γλώσσες, σαν αρχικό σημάδι της λήψης του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος. Έχοντας ξεκάθαρη κατανόηση σ’ αυτό το θέμα, θα είμαστε πιο έτοιμοι να μπούμε στο θέμα του χαρίσματος των ειδών γλωσσών.

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί, ότι ο Κύριος θα μπορούσε να έχει διαλέξει κάποιο άλλο σημάδι, από τα τόσα διαθέσιμα, σαν αρχικό σημείο του βαπτίσματος  με Πνεύμα Άγιο. Γιατί διάλεξε τις "άλλες γλώσσες"; Ίσως η επιστολή του Ιακώβου μας δώσει την πιο καθαρή άποψη για την εκλογή αυτή του Θεού.  Διαβάζουμε στον Ιακ.α:26:

«Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ' απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία».

Είναι φανερό, ότι ο Ιάκωβος εδώ είναι σα να λέει ότι «μια γλώσσα υπό έλεγχο είναι μέρος της αληθινής θρησκείας». Ακόμα, στον Ιάκ.γ:8, λέει: 

«την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου».

Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα άγγιγμα του Πνεύματος. Δεν είναι αυτό που λέμε καμιά φορά «κινήθηκε το Πνεύμα». Είναι μια συγκεκριμένη πράξη - η πράξη  της πλήρωσης του ανθρώπου με το ίδιο το πνεύμα του Θεού. Η αρχική μαρτυρία λοιπόν της πλήρωσης, πρέπει να είναι ένα σημάδι που θα δείξει ότι όλα τα μέλη του φυσικού ανθρώπου είναι κάτω από τον έλεγχο του Πνεύματος.

Ο Ιάκωβος ξεκαθαρίζει ότι το τελευταίο μέλος που υποτάσσεται, είναι η γλώσσα. Παρομοιάζει τη γλώσσα με το τιμόνι ενός σκάφους. Αν και το τιμόνι μπορεί να είναι μικρό, συγκρινόμενο με το σώμα ενός σκάφους, η θέση του καθορίζει την κατεύθυνση που το σκάφος θα πλεύσει.

Επιτρέποντας στο Άγιο Πνεύμα να μπει και να κυβερνήσει τη  ζωή μας, δεν θα είναι μόνο τα μέλη του σώματός μας υποκείμενα στο Πνεύμα, αλλά και η γλώσσα μας θα μιλήσει τα θαυμάσια έργα του Θεού. Ο Παύλος παρουσίασε μια μεγάλη αλήθεια στην Α’ Κορ.ιβ:3:

«Διά τούτο σας γνωστοποιώ ότι ουδείς λαλών διά Πνεύματος Θεού λέγει ανάθεμα τον Ιησούν, και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου».

Δεν είναι αληθινά Κύριος στις ζωές μας μέχρι να Του επιτρέψουμε να μας ελέγξει εντελώς, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας. Αυτό συμβαίνει  όταν γεμίσουμε με το Άγιο Πνεύμα.

Ο Παύλος, στις οδηγίες του προς την εκκλησία της Κορίνθου σχετικά με το θέμα των γλωσσών, δεν μιλούσε για το αρχικό  σημείο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Μάλλον, αναφερόταν στο χάρισμα των γλωσσών, όπως αυτό φανερώνεται  μέσα από τον γεμάτο με το Πνεύμα πιστό για την οικοδομή της εκκλησίας. Όταν διαβάζουμε τις επιστολές του Παύλου, πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι απευθυνόταν πρώτιστα σε ανθρώπους που είχαν λάβει ήδη το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, αποδεδειγμένα με το «να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν». Στις Πράξεις, οι πιστοί επιδίωξαν να βαπτιστούν  με το πνεύμα. Στην Α’ προς Κορινθίους, ο Παύλος αναφέρεται στη λήψη χαρίσματος από το Πνεύμα.

Αυτό δεν αποκλείει την πιθανότητα και οι δύο τύποι γλωσσών να ήταν σε ενέργεια την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι πολύ πιθανό, το χάρισμα «είδη γλωσσών», καθώς και τα υπόλοιπα οκτώ χαρίσματα, να ενεργήθηκαν γρήγορα από τους πρόσφατα πληρωμένους πιστούς. Στη γενιά μας, έχουμε περιορίσει  πολύ την αποτελεσματικότητά μας πιστεύοντας ότι τα χαρίσματα μπορούν να ενεργηθούν μόνο αφότου φτάσουμε σ’ ένα ορισμένο επίπεδο πνευματικής  ωριμότητας. Σκεπτόμενοι έτσι, αγνοούμε εντελώς το γεγονός ότι είναι "δώρα". Η αλήθεια του θέματος είναι ότι ο Θεός  έχει σχεδιάσει αυτά τα δώρα για να μας ικανώσει να φθάσουμε σ’ αυτή την ωριμότητα με το Χριστό.

Η πρώτη ομιλία σε άγνωστες γλώσσες, είναι η πρώτη ένδειξη που συνοδεύει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Τα κλασικά παραδείγματα είναι οι Εβραίοι πιστοί την ημέρα της Πεντηκοστής, η Εθνική οικογένεια του Κορνήλιου, και οι μαθητές του Ιωάννη στην Έφεσο. (Βλ.Πράξ.β:1-4, ι:44-48, ιθ:1-6).

Η μέρα της Πεντηκοστής, δείχνει ότι, ενώ πάντα η ομιλία γλωσσών είναι άγνωστη στους ομιλητές, είναι δυνατό για ένα παρευρισκόμενο να γνωρίζει τη γλώσσα και έτσι να καταλάβει τι λέγεται. (Πράξ.β:5-11).

Για να κυριολεκτήσουμε, δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «γλωσσολαλιά» γι’ αυτή την πρώτη χρήση, είναι μάλλον ένα σημάδι που συνοδεύει τη «δωρεά του Αγίου Πνεύματος» (Πράξ.β:38). Το δώρο του Αγίου Πνεύματος είναι για όλους τους πιστούς (Ιωάνζ:38-39, Πράξ.β:38-39, ια:15-17). Αντίθετα, δεν μπορεί ο καθένας να ασκήσει το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, για την οικοδομή του σώματος (Α’ Κορ.ιβ:4-10, 30).

Ακριβώς όπως ο Θεός χορηγεί σοφία, γνώση και πίστη, σε όλους τους πιστούς, έτσι και η γλωσσολαλιά είναι για όλους τους πιστούς (Μάρκ.ις:17). Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάποιο πνευματικό χάρισμα που πηγαίνει πέρα από την καθημερινή εμπειρία όλων των Χριστιανών, και χρησιμοποιείται για τις ιδιαίτερες στιγμές ανάγκης ή προς όφελος του σώματος: ο λόγος σοφίας, ο λόγος γνώσης, το χάρισμα της πίστης, καθώς και το χάρισμα της γλωσσολαλιάς.

Μερικοί άνθρωποι αρνούνται τον αποδεικτικό ρόλο των γλωσσών και ακόμα αρνούνται ότι ο καθένας πρέπει να επιδιώξει το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος με αυτό το σημάδι. Συνήθως αναφέρουν εδάφια όπως, Α’ Κορ.ιβ-ιδ, που δείχνουν ότι δεν θα μιλήσει ο καθένας σε γλώσσες ή ότι η γλωσσολαλιά πρέπει να ρυθμίζεται με συγκεκριμένους τρόπους. Ωστόσο, μια σύγκριση των Πράξεων των αποστόλων και της Α΄ Κορινθίους γρήγορα αποκαλύπτει, ότι συγχέουν τις χρήσεις των γλωσσών.

Η Α’ Κορινθίους γράφτηκε σε βαπτισμένους με Πνεύμα Άγιο πιστούς. Είχαν βαπτιστεί με το Άγιο Πνεύμα και είχαν όλοι μιλήσει σε γλώσσες τουλάχιστον μια φορά (Α’ Κορ.ς:11 ιθ, ιβ:13). Προφανώς κατάλαβαν την επιστολή Παύλου, από αυτή την πλευρά. Δεν τους διδάσκει εδώ ότι ορισμένοι από αυτούς δεν θα μιλήσουν ποτέ σε γλώσσες, αλλά εξηγεί ότι δεν θα εξασκήσει ο καθένας δημόσια τη γλωσσολαλιά στη ζωή της συνάθροισης, και όταν κάποιοι το κάνουν, θα πρέπει να ακολουθούν ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές.

Την ημέρα της Πεντηκοστής, 120 πιστοί μίλησαν σε γλώσσες ταυτόχρονα όταν έλαβαν το Άγιο Πνεύμα (Πράξ.α:15, β:1-4). Ομοίως στις Πράξ.ι όλοι οι οικιακοί στο σπίτι του Κορνήλιου μίλησαν όλοι μαζί με γλώσσες. Μετά από λίγο, όταν ο Πέτρος καλέστηκε από τους πρεσβύτερους της Ιερουσαλήμ για να απαντήσει για τα όσα συνέβησαν στο σπίτι του Κορνήλιου, στήριξε την υπεράσπισή του στο φανερό αρχικό σημείο της βάπτισης με Άγιο Πνεύμα. Μετά, αφού ο Πέτρος εξιστόρησε τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής ημέρας, και εξήγησε γιατί δεν είχε άλλη επιλογή από το να βαπτίσει τους εθνικούς πιστούς στο σπίτι του Κορνήλιου, εκείνοι που τον ρωτούσαν χάρηκαν που «και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν».  Στις Πράξ.ιθ δώδεκα μαθητές στην Έφεσο μίλησαν σε γλώσσες όλοι μαζί. Όμως στην Α’ Κορ.ιδ:27 λέει ότι στη δημόσια λατρεία θα πρέπει οι πιστοί να «κάμωσι τούτο ανά δύο ή το περισσότερον ανά τρεις και εκ διαδοχής, και εις ας διερμηνεύη».

Στις αναφορές των Πράξεων κανείς δεν ερμήνευσε τις γλώσσες, ούτε καν προσπάθησε να το κάνει. Όμως σύμφωνα με την Α’ Κορινθίους, αν κάποιος μιλάει σε ξένες γλώσσες στη συνάθροιση, πρέπει να προσεύχεται για την ερμηνεία, «αλλ' εάν δεν ήναι διερμηνευτής, ας σιωπά εν τη εκκλησία, ας λαλή δε προς εαυτόν και προς τον Θεόν» (Α’ Κορ.ιδ:13, 28).

Αυτή η αντίθεση μας αναγκάζει σε ένα από τα δύο συμπεράσματα: είτε η Αποστολική Εκκλησία δεν ακολούθησε τις θεόπνευστες οδηγίες του Αποστόλου Παύλου σχετικά με τις γλώσσες, ή η χρήση των γλωσσών στις πράξεις είναι διαφορετική από τη χρήση των γλωσσών στην Α’ Κορινθίους. Η πρώτη εναλλακτική λύση είναι αβάσιμη, γιατί θα υπονόμευε την ενότητα της εκκλησίας καθώς και τη θεοπνευστία και την εξουσία της Αγίας Γραφής. Σαφώς, λοιπόν, οι Πράξεις και η Α’ Κορινθίους ασχολούνται με δύο διαφορετικές καταστάσεις. Οι Πράξεις καταγράφουν το ρόλο των γλωσσών όταν κάποιος πρωτοπιστεύει, ενώ η Α’ Κορινθίους παρέχει κατευθυντήριες γραμμές για τη συνέχιση της χρήσης των γλωσσών στις δημόσιες συναθροίσεις.