Εβρ.ια:1,2 πρεσβύτεροι:
αναφέρεται στον Αβελ, στο Σήθ, στο Νώε, στον Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωυσή, Ησαΐα,
Δανιήλ κτλ.
Δια της πίστεως λοιπόν έλαβαν καλή μαρτυρία οι πρεσβύτεροι
που σημαίνει ότι αν κι εσύ έχεις πίστη μέσα στην καρδιά σου θα έχεις καλή
μαρτυρία, φυσικά απ’ το Θεό, δηλαδή ο Θεός θα μαρτυρεί καλά επάνω σου.
Εβρ.ια:3 Αρχίζει
τώρα να μας μιλά για άτομα ονομαστικά που έλαβαν καλή μαρτυρία. Ζωές ανθρώπων
που τις έζησαν με πίστη. Και έρχεται ο Σατανάς και σου βάζει σκέψεις: μια ζωή
την έχεις και πρέπει να τη γλεντήσεις!!! Επειδή ακριβώς έχω μία ζωή, πρέπει να
την αφιερώσω στον Ιησού Χριστό για να τη ζήσω (Ματθ.ι:39).
Είναι αυτό που είπε ο Παύλος, ότι δεν ζω πλέον εγώ αλλά ο
Χριστός εν εμοί (Γαλ.β:20). Να μην ζει πλέον η σάρκα σου, το πάθος σου, οι
αδυναμίες σου, αλλά να περπατάς κατά το Πνεύμα(Γαλ.ε:16).
Για να ζήσεις κατά το Πνεύμα όμως, χρειάζεται να έχεις πίστη
και να αφιερώσεις τη ζωή που σου μένει, κι ας λέει ο Σατανάς ότι θέλει. Όλοι οι
άνθρωποι του Θεού, αυτό έκαναν πήγαν κόντρα στο ρεύμα της εποχής τους.
Και πήγαιναν κόντρα - και πηγαίνουμε - στα
θρησκευτικοπολιτικά συστήματα, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή
ήθελαν - και θέλουμε - να κάνουμε το λόγο του Θεού, να τον ζήσουμε.
τα βλεπόμενα δεν
έγιναν εκ φαινομένων όλη η
δημιουργία δεν έγινε από πράγματα που μπορεί να τα δει κανείς, αλλά από τον
αόρατο Θεό. Γι’ αυτό ο αόρατος Θεός έκανε ορατά πράγματα, ώστε βλέποντάς τα να «βλέπεις»
το χέρι του Θεού. Ο άνθρωπος όμως το ξέχασε αυτό, βλέπει τα ορατά μόνο, την
ύλη. (αλλά και η ύλη στην ουσία είναι ενέργεια, έτσι όσο διασπάς τον πυρήνα
ενός ατόμου τόσο ανακαλύπτεις καινούριες δυνάμεις δίχως να έχεις κάτι στερεό,
απλώς ενέργεια-και αυτό είναι το αποτέλεσμα του ότι τα πάντα δεν έγιναν εκ
φαινομένων)
Εβρ.ια:4 Σ’ αυτό
το κεφάλαιο της πίστης μας δίδεται μια λίστα 16 χαρακτήρων που επέδειξαν
νικηφόρα πίστη. Ακόμα αναφέρονται τα κατορθώματα της πίστης πολλών άλλων. Όλοι
αυτοί έζησαν σε διαφορετικές οικονομίες της Παλαιάς Διαθήκης, γεγονός που μας
φανερώνει τη σπουδαιότητα της πίστης σε κάθε γενιά.
(Γέν.δ:1-5) Ο Άβελ φανέρωσε την πίστη του στη λατρεία.
Προσέφερε «πλείονα θυσίαν» από τον Κάιν. Πώς ήξερε ο Αβελ να προσφέρει τη θυσία
που ο Κάιν δεν πρόσφερε; Το ήξερε γιατί ο Αδάμ είχε πει και στους δύο ποιο
είναι το θέλημα του Θεού. Δεν το λέει η Γραφή, αλλά είναι ένα λογικό συμπέρασμα
απ’ όσα έπονται.
Ο Άβελ υπάκουσε και πρόσφερε θυσία αίματος δια πίστεως. Η
υπακοή και η πίστη έκαναν τη θυσία του ευπρόσδεκτη στο Θεό. Ο Κάιν απέρριψε την
ανάγκη έκχυσης αίματος για την κάλυψη των αμαρτιών του, συνεπώς η προσφορά του
χαρακτηριζόταν από απιστία και ανυπακοή.
Ο Άβελ δολοφονήθηκε για την πίστη του, αλλά μετά από τόσα
χρόνια ο Άβελ ακόμα μιλάει. Η πίστη, η υπακοή και ο αντικαταστατικός θάνατος
είναι ακόμα αναγκαία για τη σωτηρία.
Η περίπτωση του Κάιν και του Αβελ είναι ακριβώς το ίδιο
πράγμα με το να μιλάς για τον Ιησού Χριστό σε δύο ανθρώπους, ο ένας δέχεται ενώ
ο άλλος αντιδρά και δεν δέχεται. Αυτός που δέχεται, το κάνει δια πίστεως.
Πρόσφεραν λοιπόν και οι δύο θυσίες, και ο Θεός ευαρεστήθηκε στη θυσία του Αβελ.
Η πιο μεγάλη αμαρτία του Κάιν δεν ήταν ότι πρόσφερε λάθος θυσία, αλλά αφού είδε
ότι δεν την δέχτηκε ο Θεός δεν μετανόησε και να ζητήσει συγνώμη απ’ το Θεό που
τον πίκρανε, αλλά αγανάκτησε και κατηφίασε το πρόσωπο αυτού.
Το πρόβλημα του Κάιν ήταν ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ, γιατί ήθελε να
προσφέρει αυτό που ΕΚΕΙΝΟΣ παράγει επειδή δεν ήθελε να «πέσει» στα μάτια του
αδελφού του ζητώντας του ένα πρόβατο.
Το ότι προσέφερε τη σωστή θυσία, φανερώνει πίστη και επειδή
είχε πίστη ο Θεός τον δικαιώνει. Η σωτηρία δεν ήταν στο να πάρει κάποιος απλά
ένα αρνί και να το σφάξει, αλλά στην πίστη ότι αυτό το αρνί συμβολίζει κάτι.
Γιατί αν γινόταν δίχως πίστη ο Θεός το βδελυσσόταν (Ησ.ξς:3).
έδωκε μαρτυρία περί
των δώρων αυτού το μεγαλύτερο δώρο του Θεού για μας είναι ο Ιησούς
Χριστός. Εδώ δεν μιλάει γι’ αυτά που αυτοί πρόσφεραν στο Θεό, αλλά γι’ αυτά που
ο Θεός προσφέρει στον άνθρωπο. Ο Θεός έδωσε μαρτυρία για τα δώρα Του. Ότι
δηλαδή ο Θεός είχε μαρτυρήσει για το δώρο που σώζει τον άνθρωπο απ’ την αμαρτία
και που ήταν το αρνίο, που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό.
Και το μαρτύρησε και σ’ αυτές τις θυσίες, με το να δεχτεί τη
θυσία του Αβελ, τη σωστή θυσία. Έδειξε τι ευαρεστούσε την καρδιά Του.
έτι λαλεί
το κήρυγμα του Άβελ, είναι κήρυγμα πίστης: άκουσε τι ευαρεστεί το Θεό, το
πίστεψε και αμέσως το έκανε.
Παρόλα αυτά όμως, ο Κάιν έζησε και ο Άβελ - πέθανε. Κάποτε
πρέπει να γίνει ανταπόδοση γι’ αυτό, και θα την κάνει ο Θεός. Ο Χριστός είπε
ότι θα γίνει ανταπόδοση απ’ το αίμα του Άβελ, μέχρι το αίμα του Ζαχαρία του
προφήτη.
Ο Θεός καταλόγισε στους Εβραίους κάθε αθώο αίμα που χύθηκε.
Κι εμείς σαν Έλληνες έχουμε ευθύνη επειδή ο Θεός μας εμπιστεύτηκε το λόγο Του,
τις επαγγελίες Του, κηρύχθηκε πρώτα εδώ ο λόγος του Θεού, αλλά σιγά-σιγά άρχισε
να φεύγει ο Θεός απ’ τις καρδιές των ανθρώπων και να παίρνει μέρος η τυπολατρία.
Εβρ.ια:5 Ο Ενώχ φανέρωσε την πίστη του με τη στενή
σχέση που είχε με το Θεό. Ο Θεός κι ο Ενώχ ήταν αχώριστοι σύντροφοι. Είχε μια
όμορφη ομολογία που ευαρεστούσε το Θεό και γι’ αυτό το λόγο δεν γεύθηκε θάνατο.
Γέν.ε:21 ο Ενώχ είναι τύπος της αρπαγής. 365: κάθε
μέρα της ζωής του, κάθε χρόνο της ζωής του ο Ενώχ βάδισε σύμφωνα με το θέλημα
του Θεού, και ο Θεός τον πήρε κοντά Του. Όπως πήρε και τον Ηλία. Το ίδιο θα
κάνει ο Κύριος σε όλους αυτούς που θα είναι γεμάτοι με τη χαρά Του, την ευλογία
Του, τους καρπούς του Πνεύματος, αγάπη για το πρόσωπο του Χριστού και θα κάνουν
το θέλημα του Θεού.
Αλλά για να γίνει αυτό θέλει πίστη, θέλει να βλέπεις Αυτόν
που δεν φαίνεται.
Εβρ.ια:6 Υπάρχουν
τρία απαραίτητα και αναγκαία πράγματα που ονομάζονται στην επιστολή που
εξετάζουμε:
1. Το αίμα -
Εβρ.θ:22
2. Η πίστη -
Εβρ.ια:6
3. Ο αγιασμός -
Εβρ.ιβ:14
Χωρίς να χυθεί αίμα δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών. Χωρίς τον
αγιασμό κανείς δεν μπορεί να δει τον Ιησού όταν επιστρέψει για να παραλάβει την
εκκλησία Του. Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να ευαρεστήσουμε το Θεό. Για να
ευαρεστήσει κανείς το Θεό πρέπει να πιστεύει ότι είναι (ενεστώτας). Δεν είναι κάποιος
Θεός του παρελθόντος και του άγνωστου μέλλοντος, αλλά είναι ο Θεός του αιώνιου
παρόντος. Πρέπει να πιστεύουμε ότι είναι ο «Μέγας ΕΓΩ ΕΙΜΙ». Αν προσευχόμαστε
με επιμέλεια, θ’ απαντήσει τις ανάγκες μας τώρα. Χωρίς αυτή την πίστη δεν
ευαρεστούμε το Θεό.
Όταν έρχεσαι στο Θεό, πρέπει να πιστεύεις ότι είναι. Ότι υπάρχει,
ότι είναι αυτός που λέει ότι είναι, και ότι είναι μισθαποδότης. Αυτή η
προσπάθεια που κάνουμε τώρα εμείς, ξέρουμε ότι είναι το θέλημα του Θεού, ξέρουμε
ότι ο Θεός υπάρχει και ότι υπάρχει ανταμοιβή. Ο Θεός δεν είναι μισθαποδότης
μόνο στους δίκαιους, αλλά και οι άδικοι θα πάρουν το «μισθό» τους που είναι η
γέενα του πυρός.
Όταν ξέρεις ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης, δεν σε ενδιαφέρει
τι θα κάνει ο κόσμος - αυτό είναι δικό του πρόβλημα - αυτό που σ' ενδιαφέρει
είναι να κάνεις το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι πίστη. Κάποιος πρέπει να κάνει
τη αρχή.
