Α΄ Πέτρ.β:21, Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.
Επειδή ο στόχος του Θεού για μας δεν είναι άλλος από το να γίνουμε σαν τον Χριστό, να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας.
Όταν ο Θεός μας δικαιώσει εν Χριστώ και μας συγχωρέσει, το έργο Του δεν σταματάει, τότε αρχίζει.
Ρωμ.η:28 Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι πρός το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού.
Αυτό που χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας, είναι ποιο είναι αυτό το αγαθό προς το οποίο συνεργούν τα πάντα, σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Το διαβάζουμε στο επόμενο εδάφιο (29), διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, δια να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών. Ο προορισμός μας, ο σκοπός του Θεού για μας, ο στόχος Του είναι να γίνουμε σύμμορφοι της εικόνας του Υιού, να γίνουμε σαν Εκείνον.
Ο στόχος του Θεού δεν είναι να μας λύνει τα προβλήματα, όπου και όπως εμείς θα θέλαμε. Είναι μέσα από καθετί να μας κάνει σαν το Χριστό. Και αυτό σημαίνει πρακτικά να αγιαζόμαστε. Ν’ αυξάνω στον αγιασμό σημαίνει να φέρομαι, να μιλάω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, όπως ο Ιησούς.
Την ίδια αλήθεια βρίσκουμε και στη Γαλ.δ:19, Τεκνία μου, δια τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν.
Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως ο θάνατος, το πάθος αλλά και η ανάσταση του Κυρίου μας, εφαρμόζονται στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί πρέπει να εφαρμόζονται. Τι σημαίνει να ζω όπως ο Χριστός κάθε μέρα;
Κολ.γ:1-3 Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γής. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ.
Ποια είναι τα «άνω» που πρέπει να σκέφτομαι και να ζητάω στη ζωή μου; Μπορώ να έχω συγκεκριμένα πράγματα στο νου μου;
Εβρ.ιβ:1-2, Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν πάν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.
Ο Χριστός σύμφωνα με το εδάφιο αυτό διάλεξε το «μέλλον» περιφρονώντας την ανθρώπινη ντροπή του «τώρα». Διάλεξε τη μελλοντική χαρά από το να αποφύγει την ντροπή του σταυρού.
Να η πρώτη επιλογή. Αν θέλω να ζω όπως ο Χριστός, πρέπει να διαλέξω αυτά που διάλεξε Εκείνος, δηλαδή, να σκέφτομαι και εγώ τη χαρά που με περιμένει στον ουρανό και να περιφρονώ το γεγονός ότι στα μάτια του κόσμου μπορεί να γελοιοποιηθώ επειδή δεν ακολουθώ τους δικούς τους ρυθμούς.
Ο Μωυσής το διάλεξε. Διαβάζουμε στην Εβρ.ια:25, στο κεφάλαιο της πίστης, πως ο Μωυσής δια πίστεως θεώρησε πως ο ονειδισμός υπέρ του Χριστού ήταν μεγαλύτερος πλούτος από τους θησαυρούς της Αιγύπτου. Θεώρησε πως ήταν καλύτερο να κακουχείται στην έρημο με το λαό του Θεού παρά να απολαμβάνει για λίγο, την αμαρτία.
Οι χριστιανοί στους οποίους γράφτηκε η προς Εβραίους επιστολή διαβάζουμε στο ι:34 δέχθηκαν με χαρά να τους αρπάξουν τα υπάρχοντά τους γιατί ζούσαν στο μέλλον. Ήξεραν πως είχαν καλύτερη και μόνιμη περιουσία στον ουρανό.
Υπάρχουν αρκετά εδάφια που μας δείχνουν λίγο το πως σκεφτόταν ο Χριστός. Και αν καταλάβουμε το πως σκεφτόταν, τότε πιο εύκολα θα καταλάβουμε το πως πρέπει να Τον μιμηθούμε.
Ρωμ.ιε:1-3, Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς. Αλλ' έκαστος ημών άς αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν· επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ' εμέ.
Ο Χριστός λοιπόν, δεν έκανε αυτό που Του ήταν εύκολο. Αντίθετα πάνω Του έπεσαν όλοι οι ονειδισμοί και οι κατηγορίες.
Πρακτικά πως μεταφράζεται το να μην αρέσω στον εαυτό μου; Σημαίνει να μην είμαι εγωιστής, όχι να μην φροντίζω τον εαυτό μου. Να μη ζω για μένα, αλλά για τον Κύριο. Να θυμάμαι πως έχω πεθάνει ως προς τον παλιό άνθρωπο και την παλιά ζωή και τώρα ζω αναστημένος εν Χριστώ.
Υπάρχουν πράγματα που μας αρέσουν. Κάποια απ’ αυτά επειδή είμαστε αμαρτωλοί δεν είναι αρεστά στο Θεό. Αλλά μου αρέσουν όμως. Μου αρέσει να πω ένα ψέμα και να ξεφύγω από την στεναχώρια που έχω. Μου αρέσει να κοιμάμαι παραπάνω από ό,τι χρειάζομαι και να μην προσεύχομαι. Μου αρέσει να μου λένε μπράβο και να είμαι στο κέντρο της προσοχής. Ο Χριστός όμως, «δεν ήρεσε εις εαυτόν».
Κάποια άλλα είναι νόμιμα. Και πολλές φορές για να ακολουθήσω το παράδειγμα του Χριστού μπορεί να τα στερηθώ και αυτά. Μπορεί να είναι οι διακοπές μου, μπορεί η ξεκούρασή μου, μπορεί το καλό μου όνομα, το οποίο δεν θα είναι τόσο καλό αν μιλάω πολύ για το Χριστό, ή αν δεν συμβιβάζομαι με την αμαρτία, μπορεί να είναι οτιδήποτε.
Στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο στο πρώτο κεφάλαιο, μας περιγράφεται μια πλήρης μέρα διακονίας του Κυρίου μας. Και στο εδάφιο 35, ενώ ήταν πολύ πρωί, ο Χριστός σηκώθηκε και πήγε σε έρημο τόπο και προσευχόταν. Ήταν νόμιμο να κοιμηθεί. Και ήταν και πολύ ωραίο. Ο Χριστός όμως, διάλεξε να μην κάνει αυτό που θα ήταν εύκολο ή αρεστό σε Εκείνον.
Η δεύτερη περικοπή που μας μαθαίνει το πως σκεφτόταν ο Χριστός είναι στην Φιλιπ.β:5-6, Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν.
Διάλεξε να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ήταν ο Θεός. Αντίθετα, επειδή ήταν ο Θεός έδειξε πως το αληθινό μεγαλείο βρίσκεται στη θυσία και την προσφορά, όχι στην εκμετάλλευση. Ο θάνατός Του έφερε τη συμφιλίωση ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους.
Άραγε εγώ τι θα έκανα με την κοινωνική ή επαγγελματική μου θέση; Θα την έβλεπα σαν ευκαιρία για περισσότερη υπηρεσία; Ή σαν ευκαιρία για να ικανοποιήσω τις δικές μου φιλοδοξίες και στόχους μόνο;
Η τρίτη περικοπή που μας δίνει φως για το πως σκεφτόταν ο Χριστός βρίσκεται στον Ιωάν.ι:17-18, Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, δια να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.
Το έκανε μόνος Του, χωρίς καταναγκασμό.
Διάλεξε την ουσία από τον τύπο. Διάλεξε την ουσία της τήρησης των εντολών από την παράδοση των ανθρώπων.
Λουκ.ιδ:1-6, Και ότε ήλθεν αυτός εις τον οίκον τινός των αρχόντων των Φαρισαίων το σάββατον δια να φάγη άρτον, εκείνοι παρετήρουν αυτόν. Και ιδού, άνθρωπός τις υδρωπικός ήτο έμπροσθεν αυτού. Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς τους νομικούς και Φαρισαίους, λέγων· Είναι τάχα συγκεχωρημένον να θεραπεύη τις εν τω σαββάτω; Οι δε εσιώπησαν. Και πιάσας ιάτρευσεν αυτόν και απέλυσε. Και αποκριθείς προς αυτούς είπε· Τίνος υμών ο όνος ή ο βούς θέλει πέσει εις φρέαρ, και δεν θέλει ευθύς ανασύρει αυτόν εν τη ημέρα του σαββάτου; Και δεν ηδυνήθησαν να αποκριθώσιν εις αυτόν προς ταύτα.
Διάλεξε να φάει από τα στάχυα το Σάββατο (Ματθ.ιβ:1-8). Διάλεξε να επιτρέψει στους μαθητές του να μην πλένονται όπως όριζε η παράδοση (Ματθ.ιε:1-20). Ήταν διατεθειμένος να παραβεί την παράδοση, γιατί η παράδοση είχε φτάσει να εμποδίζει τη σωστή τήρηση των εντολών.
Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτός ο κίνδυνος υπάρχει σε όλους μας. Όλοι μας κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε παραδόσεις που να έχουν ίση αξία με το λόγο του Θεού. Ο δικός μας τρόπος υπακοής, οι δικές μας μέθοδοι μπορούν να εξαγιαστούν, και αλίμονο σε όποιον μας τα αγγίξει.
Προσέξτε, όμως, πολλές φορές δεν θέλουμε τον τύπο, επειδή δεν θέλουμε την ουσία. Μου έχουν πει πως δεν πάμε εκκλησία, επειδή αυτό είναι τυπικό, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πείνα για το Θεό. Ο Χριστός πήγε κόντρα στην ανθρώπινη παράδοση, όχι για να δικαιολογήσει την ανυπακοή στο νόμο, αλλά γιατί είχε γίνει εμπόδιο στην αληθινή κοινωνία με τον Θεό.
Ο Χριστός διάλεξε να φάει και να ταυτιστεί με αυτούς που δεν ήθελε κανένας Λουκ.ιε:1-2, Επλησίαζον δε εις αυτόν πάντες οι τελώναι και οι αμαρτωλοί, δια να ακούωσιν αυτόν. Και διεγόγγυζον οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, λέγοντες ότι ούτος αμαρτωλούς δέχεται και συντρώγει μετ' αυτών.
Διάλεξε για μαθητές, ανθρώπους απλούς και αμόρφωτους. Διάλεξε να επιτρέψει να Τον αποκαλέσουν φίλο τελωνών και αμαρτωλών. Πήγε και έφαγε στο σπίτι ενός αρχι-κλέφτη, του Ζακχαίου. Άφησε μια γυναίκα να τον αγγίξει, να του πλύνει τα πόδια και να του τα σκουπίσει με τα μαλλιά της. Μίλησε με μια Σαμαρείτισσα σε ένα πηγάδι. Σκεφτείτε, αν ήταν σήμερα ο Χριστός σε ποιους θα πήγαινε; Σε όλους αυτούς που τόσο δύσκολα πάμε εμείς. Μερικές φορές γιατί φοβόμαστε. Μερικές άλλες γιατί βαριόμαστε. Άλλοτε γιατί δεν είναι πρέπον.
Ο Χριστός όμως, δεν έκρινε έτσι τους ανθρώπους. Κι εμείς πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Ο Θεός μετράει τους ανθρώπους με την καρδιά τους, με το τι έχουν μέσα τους. Είπε στους Φαρισαίους, πως οι πόρνες και οι τελώνες πάνε πριν από αυτούς στη Βασιλεία του Θεού. Γιατί αυτό που έχει σημασία στο Θεό είναι η συντριμμένη καρδιά, η μετανοημένη καρδιά. Όχι η ποσοτική σύγκριση της αμαρτίας. Ο Θεός μας μετράει όλους με το δικό Του νόμο, σαν βάση. Όχι με τις αμαρτίες του διπλανού. Και σ’ αυτή τη ζυγαριά είμαστε όλοι ελλιπείς. Το γεγονός ότι γεννήθηκα μέσα στην Εκκλησία και μεγάλωσα με το λόγο του Θεού δεν με κάνει καλύτερο στην κρίση μπροστά από ένα φονιά. Απόδειξη; Ο ληστής στο σταυρό.
Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, η Μαγδαληνή η πόρνη, ο ληστής στο σταυρό, όλοι είχαν την ίδια ανάγκη για συγχώρηση. Και σήμερα ισχύει το ίδιο. Ξεχνιόμαστε όμως. Και επειδή ζούμε μια πιο ηθική ζωή από κάποιους άλλους νομίζουμε πως είμαστε καλύτεροι. Και οι άλλοι δεν είναι άξιοι μας. Νομίζουμε πως επειδή αναγεννηθήκαμε, είμαστε καλύτεροι από τους άλλους και τους κοιτάμε υπεροπτικά. Η σωτηρία είναι έργο χάρης. Εσύ δεν έκανες τίποτα. Κανένας νεκρός δεν μπορεί να αναστήσει τον εαυτό Του.
Ο Χριστός έβλεπε όλους το ίδιο. Ανεξάρτητα από την αμαρτία τους, και ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους. Τίμησε την πίστη του εκατόνταρχου. Πήγε στους Σαμαρείτες. Έδειξε πως ο λαός του Θεού και η βασιλεία Του είναι υπέρ εθνική.
Ο Χριστός διάλεξε να υπακούσει, όταν δεν του ήταν ευχάριστο. Λουκ.κβ:41-44, Και αυτός εχωρίσθη απ' αυτών ως λίθου βολήν, και γονατίσας προσηύχετο, λέγων· Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ' εμού· πλήν ουχί το θέλημά μου, αλλά το σόν ας γείνη. Εφάνη δε εις αυτόν άγγελος απ' ουρανού ενισχύων αυτόν. Και ελθών εις αγωνίαν, προσηύχετο θερμότερον, έγεινε δε ο ιδρώς αυτού ως θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες εις την γήν.
Πολύ συχνά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την αμαρτία μας, πείθοντας τους εαυτούς μας, πως μερικά πράγματα δεν γίνονται. Είναι παράλογα. Η Αγία Γραφή όμως, δεν ζητάει πράγματα που δεν γίνονται. Γίνονται με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, μπορώ να είμαι υπάκουος σε ό,τι μου ζητάει ο Θεός. Αν δεν γινόταν, τότε ο Θεός θα μας έλεγε ψέματα.
Υπακούς όταν δεν σου είναι εύκολο ή ευχάριστο; Αυτό διάλεξε ο Χριστός. Γιατί κοιτούσε στη χαρά του ουρανού και περιφρόνησε την ντροπή του σταυρού.
Ο Χριστός διάλεξε να ευεργετήσει αυτούς που Τον δίωκαν.
Λουκ.κβ:49-51, Ιδόντες δε οι περί αυτόν τι έμελλε να γείνη, είπον προς αυτόν· Κύριε, να κτυπήσωμεν με την μάχαιραν; Και εκτύπησεν είς εξ αυτών τον δούλον του αρχιερέως και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν. Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπεν· Αφήσατε έως τούτου· και πιάσας το ωτίον αυτού ιάτρευσεν αυτόν.
Ο δρόμος του Σταυρού, ο δρόμος του Χριστού είναι ο δρόμος στον οποίο όταν βαδίζω, αφήνω το Θεό να αποδώσει δικαιοσύνη. Και εγώ είμαι γενναιόδωρος ακόμη και με τους εχθρούς μου. Γιατί δύναμη πραγματική δεν είναι να αποδώσεις τα ίσα, αλλά το να μην το κάνεις. Αντίθετα να ευλογήσεις.
Διάλεξε να αδικηθεί για χάρη μας. Για να συμφιλιωθούμε με τον Πατέρα. Διάλεξε να τιμωρηθεί στη θέση μας. Ρωμ.ε:6-10, Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη· αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τωρα δια του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού. Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού·
Εγώ; Δέχομαι ν’ ακολουθήσω τα ίχνη Του; Ο Χριστός λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, αλλά παρέδιδε τον εαυτό Του σε αυτόν που κρίνει δίκαια. Εγώ αφήνω τον εαυτό μου σ’ Αυτόν που κρίνει δίκαια;
Τι σημαίνει να είμαι όπως ο Χριστός; Σημαίνει το να διαλέγω αυτά που διάλεξε Εκείνος. Την αλήθεια από το ψέμα. Το φως από το σκοτάδι. Το μέλλον με το Θεό, για να ζήσω σωστά το τώρα. Το να βάλω την ψυχή μου για τους φίλους μου, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να βάλει κανείς την ψυχή του για τους φίλους του.
Και η αλήθεια και το φως είναι πως στη Βασιλεία του Θεού, ισχύουν άλλες αρχές. Αρχές που ο κόσμος περιφρονεί και κοροϊδεύει: Για να γίνεις πρώτος πρέπει να γίνεις τελευταίος, για να γίνεις μεγάλος πρέπει να γίνεις υπηρέτης. Για να βρεις τη ζωή σου αληθινά πρέπει να την χάσεις.
Το πιστεύεις; Ο Χριστός σε προσκαλεί να διαλέξεις αυτή τη ζωή.
Γιατί αυτή είναι η μόνη αληθινή ζωή. Όλα τα άλλα και εξαπατούν, και δεν διαρκούν. Αυτός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Πράγματι, στα ανθρώπινα μάτια η ζωή αυτή είναι παράδοξη. Διάλεξέ την όμως, γιατί αυτή μόνο είναι αληθινή και πραγματική.
Συμφιλιώσου και συγχώρεσε αυτούς που σε έβλαψαν. Υπηρέτησε εκεί που βλέπεις ανάγκες. Δώσε χρόνο για τη Βασιλεία του Θεού στη ζωή σου. Μίλα σ’ αυτούς που δεν πάει κανένας. Γιατί έτσι έζησε ο Χριστός. Αυτά διάλεξε Εκείνος και εμείς τον ακολουθούμε. Διάλεξε κάθε μέρα να πεθαίνεις ως προς τον παλιό άνθρωπο και να ζεις την αναστημένη ζωή του Χριστού.
