Δυο γαϊδουράκια βρέθηκαν κάποτε, λέει η ιστορία, σε έναν έρημο
τόπο, που ο ήλιος πάνω τους ήταν ζεματιστός και τα έκανε κυριολεκτικά να υποφέρουν.
Το μόνο που είχαν στη διάθεσή τους ήταν ένα προχειροφτιαγμένο ξύλινο μικρό
υπόστεγο, που μπορούσε να φιλοξενήσει στη σκιά του με δυσκολία τα δυο τους
κεφάλια. Έτσι και έγινε. Τα δυο γαϊδουράκια ήσυχα πήγαν και στάθηκαν με το
κεφάλι τους στη σκιά του, αφού δεν υπήρχε τίποτ' άλλο γύρω να τα ανακουφίσει.
Μόλις όμως ένιωσαν λίγο καλύτερα, το ένα έσπρωξε το άλλο, για να
μπει λίγο πιο μέσα στο υπόστεγο να δροσίσει και το σβέρκο του. Το άλλο όμως πληγώθηκε,
αντέδρασε, πικράθηκε: «Γιατί αυτός και όχι εγώ», σκέφτηκε... «γιατί όχι
εμένα... γιατί όχι για μένα... κι εγώ τι είμαι;....»
Το επόμενο βήμα ήταν να σπρώξει κι εκείνο με τη σειρά του, για να
διεκδικήσει περισσότερη σκιά. Τότε ήρθε η σειρά του άλλου να σκεφτεί: «γιατί
αυτός και όχι εγώ;...» Και έσπρωξε για να ξαναδιεκδικήσει. Αμέσως μετά έσπρωξε
αγανακτισμένο το άλλο... και μετά το άλλο... και... στο τέλος γκρέμισαν το
ξύλινο υπόστεγο και έχασαν κι αυτή τη λίγη δροσούλα που τους πρόσφερε κι έμειναν
να ψήνονται στο λιοπύρι στον έρημο τόπο, αβοήθητα...
Δεν υπάρχει χειρότερη αρρώστια από τον εγωισμό, τη φιλαυτία.
Μέσα σε κάθε αμαρτία, οποιασδήποτε μορφής και βαρύτητας, πυρήνας είναι
πάντοτε ο εγωισμός μας, «γιατί όχι εγώ,... γιατί όχι εμένα;....»
Μέσα σε κάθε θλίψη, πόνο, αποτυχία, απογοήτευση, στην πηγή τους,
στη ρίζα τους βρίσκεται ο ζωντανός μας εαυτός, το εγώ μας που θέλει, διεκδικεί,
απαιτεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για μια εκκλησία από τον εγωισμό
του ανθρώπου, «γιατί όχι εγώ, γιατί όχι εμένα;...»
Μεγαλύτερος εχθρός από το σατανά που είναι νικημένος και από τον
κόσμο που μας πολιορκεί και απειλεί είναι ο εγωισμός, που μπορεί να γκρεμίσει
τα πάντα. Στην αρχή πικρίες, μετά παράπονα, διεκδικήσεις, αμφισβητήσεις, μάχες
ίσως και σύντομα η κατάληξη: «χωρίς εκκλησία».
Ο εγωισμός χωρίζει, ο εγωισμός απομακρύνει, ο εγωισμός γκρεμίζει.
Ο εγωισμός μας είναι «πολύτιμο» όπλο στα χέρια του εχθρού των ψυχών μας, που
τελικά θα το στρέψει εναντίον μας.
Για τον εγωισμό μας στήθηκε ο σταυρός του Ιησού Χριστού στο Γολγοθά:
·
για να απαρνηθούμε τον εαυτό μας (Ματθ.ις:24)
·
να μη ζούμε πλέον εμείς (Γαλ.β:20)
·
να μη ζούμε για τον εαυτό μας (Β΄ Κορ.ε:15)
·
να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε (Ρωμ.ς:5-8).
Αδελφέ μου θέλεις να γκρεμίσει η ζωή σου, το σπίτι σου; Θέλεις να
γκρεμίσει η εκκλησία μας, να μείνουμε στο λιοπύρι της αμαρτίας ατάιστοι, απότιστοι,
απροστάτευτοι; Υπάρχει γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος. Ο εγωισμός. Ο δικός
μου, ο δικός σου, όλων μας. «Γιατί αυτός και όχι εγώ;»
Ο ζωντανός μας εαυτός
είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος όλων στη ζωή της εκκλησίας. Ο ζωντανός παλιός μας
εαυτός που διεκδικεί, που απειλεί, που αδικεί, που πληγώνεται και μετά πληγώνει
είναι η μεγαλύτερη απειλή της εκκλησίας του Ιησού Χριστού στις μέρες μας. Και
της δικής μας εκκλησίας. Ο Θεός να μας ευλογήσει και να μας επισκεφθεί με χάρη
και έλεος, να καταλάβουμε τον κίνδυνο και τις προεκτάσεις του πριν είναι πολύ
αργά.
