Αναζητώντας την αλήθεια - 030

 Α. ΔΙΑΛΕΞΕ 12 ΜΑΘΗΤΕΣ.

Ο Ιησούς βάσισε όλο Του το σκοπό σε 12 ανθρώπους. Δεν έγραψε βιβλία, δεν άφησε καμία λεπτομερή διακυβέρνηση Εκκλησίας, δεν εγκαθίδρυσε κανένα σχολείο φιλοσοφίας. Δεν οργάνωνε μεγάλους στρατούς για να κρατάνε τα πλακάτ Του.

Συγκέντρωσε μόνο 12 ανθρώπους, κυρίως ανθρώπους της υπαίθρου. Ήταν άνθρωποι της γης - γεωργοί, ψαράδες, και μικροί κυβερνητικοί υπάλληλοι. Δεν ήταν κανείς από ανάμεσά τους υψηλός και σπουδαίος. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι που ήξεραν τον Ιησού:  ήταν οι άνθρωποι που πάνω τους βασιζόταν ο Κύριός μας τόσο πολύ για το μέλλον.

Τα ονόματά τους είναι γνωστά σε όλους. Υπήρχε ο εσωτερικός κύκλος του Πέτρου, του Ιάκωβου, και Ιωάννη: οι ήσυχοι εργάτες - Ανδρέας, Φίλιππος, Βαρθολομαίος, Θωμάς και Ματθαίος.

Υπήρχαν οι τρεις λιγότερο γνωστοί - ο Ιάκωβος ο νεότερος, ο Ιούδας, και ο Σίμων, καθώς και ο προδότης Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Β. Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε δύο κυρίως τρόπους στην διακονία Του για να ελκύσει τους ανθρώπους - τα θαύματά Του και την διδασκαλία Του. Τα θαύματα του Ιησού προκαλούσαν την ευρύτερη προσοχή ανάμεσα στους ανθρώπους. Τα θαύματά Του χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: αυτά που γίνονταν στην σφαίρα του φυσικού, αυτά με τα οποία ασκούσε εξουσία πάνω στην αρρώστια και στο θάνατο, κι αυτά όπου ασκούσε εξουσία στον πόνο.

Τα θαύματα που ενεργούνταν πάνω στην φύση ήταν:

·     Η μεταβολή του νερού σε κρασί.

·     Ο πολλαπλασιασμός των καρβελιών και ψαριών.

·     Η κατάπαυση της καταιγίδας.

Το πρώτο θαύμα του Ιησού ήταν όταν μετάβαλε το νερό σε κρασί. Αυτό που έκανε ο Ιησούς σε αυτό τον γάμο είναι τυπικό όλης της συμπεριφοράς Του σε όλη την διακονία Του. Όποτε λάμβανε μια πρόσκληση σε οποιοδήποτε σπίτι, πάντα την δεχόταν. Ο Ιησούς πάντα ενδιαφερόταν για καθημερινούς ανθρώπους με τις καθημερινές χαρές και λύπες τους. Ενδιαφερόταν γι’ αυτή την νύφη και τον γαμπρό και όταν μια δύσκολη κατάσταση δημιουργήθηκε γιατί ο γαμπρός ήταν φτωχός και δεν είχε μια επαρκή ποσότητα ποτών, ο Ιησούς προσφέρθηκε να βοηθήσει. Το κρασί ήταν ένα μέρος της καθημερινής διατροφής του καιρού εκείνου και αυτό το πρώτο θαύμα έγινε για να σώσει αυτόν τον γαμπρό από την ντροπή. Ο Ιησούς ενδιαφερόταν συνεχώς για τις καθημερινές χαρές και λύπες των ανθρώπων γύρω Του.

Βέβαια οι υπηρέτες έπρεπε να συνεργαστούν μ’ Αυτόν και να κάνουν το δικό τους μέρος ώστε να γίνει αυτό θα θαύμα. Αυτό ισχύει πάντα. Αφού οι υπηρέτες γέμισαν τις υδρίες και τις έφεραν μπροστά στον αρχιτρίκλινο, αυτός είπε γεμάτος έκπληξη στον γαμπρό, «Πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον βάλλει, και αφού πίωσι πολύ, τότε τον κατώτερον, σύ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα». Αυτό το γεγονός ήταν ολωσδιόλου έξω από τα συνηθισμένα. Έτσι είναι και με τον κόσμο. Πάντα δίνει το καλύτερό του πρώτα, αλλά η ευχαρίστηση γίνεται όλο και λιγότερη  με το πέρασμα των χρόνων.

Πόσο διαφορετικά είναι στη σχέση με τον Ιησού. Η γιορτή γίνεται  όλο και καλύτερη και τα κύματα της χαράς γίνονται ψηλότερα. Για τον πραγματικό Χριστιανό, το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα.

Πολύς χρόνος του Ιησού ήταν αφιερωμένος στις φυσικές ανάγκες των ανθρώπων. Ο Πέτρος συνόψισε την διακονία του Ιησού, λέγοντας, «όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευμένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού». Πράξ.10:38 Μια μέρα στην Καπερναούμ υπήρξε γενική αναστάτωση όταν μαθεύτηκε πως ο Ιησούς ήταν σε ένα συγκεκριμένο σπίτι. Η συγκέντρωση εκείνη την μέρα ήταν ασυνήθιστα μεγάλη και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη ένταση και αναμονή. Υπήρχαν εκεί άνθρωποι που είχαν ανάγκη βοηθείας και άλλοι που ήταν απλά περίεργοι.

Ο κήρυκας συγκέντρωνε την προσοχή των γεμάτων αναμονή ακροατών. Ήταν πάντα ενδιαφέρων, γιατί μιλούσε μια γλώσσα που όλοι μπορούσαν να την καταλάβουν. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι έχανε την προσοχή τους. Τα μάτια τους είχαν στραφεί στην οροφή όπου περίεργες φωνές ακούγονταν. Σκόνες και σοβάδες αρχίσανε να πέφτουν και μετά ένα αντικείμενο άρχισε να κατεβαίνει από ψηλά και στο τέλος ακούμπησε στο πάτωμα, στα πόδια του Κυρίου. Ήταν ένα κρεβάτι όπου επάνω κειτόταν το απομεινάρι ενός ανθρώπου που ήταν τόσο ακίνητος, ώστε φαινόταν νεκρός. Το κήρυγμα του Κυρίου ήρθε σε ένα απότομο τέλος. Τέσσερις φίλοι αυτού του άρρωστου ανθρώπου τον είχαν φέρει στον Ιησού, αλλά ήταν αδύνατο να φτάσουν τον Ιησού. Ήταν όμως αποφασισμένοι να Τον δουν. Ένας από τους ανθρώπους ανακάλυψε ένα τρόπο να ανέβουν στην οροφή του σπιτιού και άρχισαν να ξηλώνουν την οροφή. Σύντομα και οι τέσσερις άρχισαν να δουλεύουν σε αυτό και όταν το άνοιγμα ήταν αρκετά μεγάλο, κατέβασαν τον φίλο τους μέσα από το ταβάνι έως ότου έφτασε στα πόδια του Κυρίου. Ο Ιησούς είδε αμέσως την πίστη που έκανε αυτούς τους ανθρώπους τόσο επίμονους να Τον δουν.

Είδε επίσης την επιτακτική ανάγκη αυτού που υπέφερε. Ο άνθρωπος ήταν παράλυτος αλλά η παράλυσή του ήταν απλά ένα σύμπτωμα μιας εσωτερικής ασθένειας. Ο Ιησούς πάντα έβλεπε μέσα στην καρδιά των πραγμάτων.

Καθώς κοίταξε στο μελαγχολικό πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, είδε μια τραγωδία βαθύτερη από την ολοκληρωτική φυσική ανημποριά. Είδε την απαίσια τραγωδία της αμαρτίας. Αυτός ο άνθρωπος υπέφερε πιο πολύ στην ψυχή του παρά στο σώμα του. Ο Ιησούς απάντησε στην προσευχή της καρδιάς του λέγοντας: «Τέκνον, συγκεχωρημένες οι αμαρτίες σου». Ο Ιησούς μιλούσε για την βαθύτερη ανάγκη, όχι μόνο αυτού του ανθρώπου, αλλά κάθε ανθρώπου. Η συγχώρηση είναι η αποκατάσταση μιας διακοπτόμενης σχέσης: σημαίνει ότι εμείς εμπιστευόμαστε τον Θεό και Αυτός μας παίρνει πίσω στην εμπιστοσύνη Του και ξεχνά ότι είχαμε ποτέ αμαρτήσει Και δεν είπε μόνο «Οι αμαρτίες σου είναι συγκεχωρημένες» αλλά επίσης είπε «Σηκώθητι, και σήκωσον το κλινίδιόν σου και περιπάτι».

Αμέσως ο άνθρωπος σηκώθηκε, όχι μόνο στο σώμα αλλά και η ψυχή του επίσης θεραπεύτηκε. Ο Ιησούς ήξερε ότι ψυχή του ανθρώπου ήταν τόσο πιο πολύ σημαντική από το φυσικό σώμα: αλλά για να δείξει την αγάπη και το έλεός Του στον πόνο και στα βάσανα, θεράπευσε και το σώμα του.

Μια μέρα, καθώς ο Ιησούς και οι μαθητές Του έμπαιναν σε μια μικρή πόλη ονομαζόμενη Ναίν, συνάντησαν μια νεκρική ακολουθία που έβγαινε έξω από την πόλη. Χωρίς αμφιβολία θα υπήρχε χαρά και δοξολογία ανάμεσα στους πιστούς του Ιησού αφού είχαν γίνει μάρτυρες σε τόσα θαύματα, αλλά ξαφνικά βρίσκονται όλοι μπροστά στην παρουσία του θανάτου. Η ανθρώπινη αντίδραση είναι να γυρίσεις πίσω για να αποφύγεις την σκηνή ή πιθανόν να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου από σεβασμό, αλλά ο Ιησούς δεν γύρισε πίσω ή δεν σταμάτησε για να τους αφήσει να περάσουν. Σταμάτησε την ακολουθία και την μετέβαλε από κηδεία σε συγκέντρωση δοξολογίας.

Ο Χριστός ήρθε σ’ αυτή την πόλη για να δώσει ζωή, χαρά, θεραπεία και τα καλά νέα της σωτηρίας, αλλά αυτή η ομάδα έβγαινε έξω από την πόλη, στους νεκρούς. Αυτή ήταν μια ιδιαίτερα θλιβερή περίσταση καθώς η δακρυσμένη και δυστυχής μητέρα (χήρα) είχε χάσει τον μονάκριβό της γιο. Δεν υπήρχε κανείς να πάρει την θέση αυτού του γιου. Η όψη της μοναξιάς αυτής της γυναίκας μπήκε κατευθείαν στην καρδιά του Ιησού. Αυτή η γυναίκα δεν είχε τρόπο να γνωρίζει ότι ο Ιησούς ερχόταν στον δρόμο της ή να πιστεύει ότι θα Τον συναντούσε. Δεν ήξερε καν ότι ήταν εκεί, παρά μόνο όταν της είπε:»Μη κλαίε» Δεν ήταν αυτό ένα παράξενο πράγμα να κάνει;

Ποιος θα φανταζόταν να επέμβει σε μια νεκρώσιμη ακολουθία; Αλλά ο Ιησούς ήρθε και άγγιξε το φέρετρο και οι άνθρωποι που το βαστούσαν σταμάτησαν. Τι μεγάλη εξουσία σε αυτά τα χέρια του Ιησού.

Όταν η ζωή φαίνεται βάναυση και χωρίς ελπίδα, το θαυμαστό άγγιγμα του χεριού Του μπορεί να φέρει ζωή και νέα δύναμη. Σε ήσυχους τόνους εξουσίας ο Ιησούς μίλησε «Νεανίσκε προς σε λέγω, σηκώθητι». Ο θάνατος έχασε την εξουσία του (το δέσιμό του) και το νεαρό παιδί σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει. Κανείς δεν μπορούσε να το αμφιβάλλει.

Όλοι είδαν το μεγαλειώδες θαύμα. Ο θάνατος είναι ο διαχωρισμός του σώματος από την ψυχή και ο Χριστός τα ένωσε πάλι μαζί.

Όταν ένας άνθρωπος πεθάνει, δεν έχουν όλα τελειώσει. Κάποια μέρα η ίδια φωνή θα καλέσει τα σώματά μας από τον θάνατο και ούτε η θάλασσα, ούτε ο τάφος, ούτε η κόλαση δεν θα μπορεί να κρατήσει τους νεκρούς της, γιατί όλοι κάποια μέρα θα σταθούν μπροστά σε Αυτόν, και πάν γόνυ θα κάμψει, και πάσα γλώσσα θα ομολογήσει την δύναμη και την εξουσία Του.

«Και έφεραν προς αυτόν δαιμονιζομένους πολλούς και εξέβαλε τα πνεύματα με λόγον» Ματθ.η:16

Πολλές φορές στην διακονία του ο Ιησούς αντιμετώπιζε ανθρώπους των οποίων η ζωή ελεγχόταν από δαιμονικά πνεύματα. Σε μερικές περιπτώσεις τα δαιμόνια είχαν προκαλέσει φυσικές απώλειες, όπως έλλειψη όρασης Ματθ.ιβ:22, κώφωση Ματθ.θ:32,33 και σχιζοφρένεια Λουκ.η:27.

Σε κάθε περίπτωση ο Ιησούς έπαιρνε εξουσία πάνω στα δαιμόνια και τα εξέβαλε και τα άτομα θεραπεύονταν. Σε μια περίπτωση όταν ο Ιησούς πήγε στην χώρα των Γαδαρηνών, αντίκρισε μια δαιμονική φιγούρα μη φορώντας ρούχα, που έτρεξε να τον συναντήσει από ανάμεσα στους τάφους. Αυτός ο άνθρωπος ήταν κατειλημμένος  από μια λεγεώνα δαιμονίων και όταν ο Ιησούς ήταν έτοιμος να τα εκβάλλει, έκραξαν: «Ήλθες εδώ προ καιρού να μας βασανίσης»; Και τον παρακάλεσαν πολύ να μην τους πει να φύγουν μακριά από την χώρα. Ο Ιησούς τους διέταξε να βγουν έξω. Όταν είδαν ότι δεν είχαν άλλη εκλογή, από του να φύγουν από τον άνθρωπο, εκλιπάρησαν τον Χριστό να τους δώσει την άδεια να μπουν σε μια κοντινή αγέλη χοίρων. Οτιδήποτε ήταν καλύτερο από το να πάνε στην κόλαση. Κάνοντας αυτή την αίτηση, ελεύθερα, ομολόγησαν την εξουσία του Ιησού πάνω τους Μαρκ.ε:1-15.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ δαιμονικό βασανισμό, δαιμονική καταπίεση, δαιμονική εμμονή και δαιμονική κατάληψη. Όταν βασανίζεσαι από τον διάβολο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι κατειλημμένος. Αν είσαι παιδί του Θεού, είναι αδύνατο στον διάβολο να κατοικήσει μέσα στο μυαλό σου, γιατί είσαι καλυμμένος με το πολύτιμο αίμα Του. Το να καταπιέζεσαι από τον διάβολο σημαίνει, ότι έχει επικρατήσει (έχει πάρει δύναμη επάνω σου), αλλά δεν σημαίνει ότι είναι μέσα σου. Ο Ιησούς θεράπευε όλους αυτούς που καταπιέζονταν από τον διάβολο Πράξεις ι:38 Η σατανική εμμονή είναι χειρότερη από την καταπίεση. Το να έχεις εμμονές, είναι το να βασανίζεσαι μέρα και νύχτα. Δαιμονική κατάληψη, είναι, ένα πρόσωπο που ελέγχεται από τον διάβολο και ζητάει τον διάβολο να βγει έξω. Υπάρχει μια ασφάλεια εναντίον της δαιμονικής κατάληψης, και αυτό είναι να πληρωθείς με το Πνεύμα το Άγιο.

Υπάρχει ο κίνδυνος να μείνεις κενός, όταν θα ελευθερωθείς από τις δυνάμεις του Σατανά. Διάβασε Ματθ.ιβ:44-45. Οι δαίμονες επιθυμούν μια ανθρώπινη κατοικία. Εάν δεν έχεις ποτέ πληρωθεί με το Άγιο Πνεύμα, θυμήσου, το «σπίτι σου» (ή το σώμα που ο Θεός λέει ότι είναι  «ο ναός του Αγίου Πνεύματος») μπορεί να σκουπιστεί, αλλά μια επιγραφή στην πόρτα λέει «κενή θέση».

Στα δαιμόνια αυτό σημαίνει απλά «κενό, όχι γεμάτο με το Άγιο Πνεύμα». Οι δαίμονες είναι ελεύθεροι να περάσουν. Αλλά όταν ένας άνθρωπος είναι γεμάτος με το Πνεύμα, η πινακίδα λέει πολύ απλά, «ΠΛΗΡΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ».

Όλα τα δαιμόνια σέβονται (φοβούνται) αυτή την πινακίδα, επειδή ξέρουν ποιος κατοικεί εκεί και δεν υπάρχει κανείς άλλος τον οποίο φοβούνται πιο πολύ όσο το Άγιο Πνεύμα.

Όταν πάρεις όλη την πανοπλία του Θεού επάνω σου, θα είσαι ικανός να αντισταθείς στις επιθέσεις του Σατανά, σ’ αυτούς τους κακούς καιρούς.

Διάβασε Εφεσίους ς:10-18 Δίνοντας την θαυμαστή υπόσχεση ο Ιησούς είπε ότι η ίδια εξουσία που έχει πάνω στα δαιμόνια έχει μεταφερθεί και στον πιστεύοντα. Είπε: «εν τω ονόματί μου, θα εκβάλωσι δαιμόνια» Μαρκ.ις:17.

Γ. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΕ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ.

«Και περιήρχετο ο Ιησούς όλην την Γαλιλαίαν, διδάσκων εν ταις συναγωγάς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας» Ματθ.δ:23

Ο Χριστός έκανε πολύ πιο πολύ διδασκαλία παρά κηρύγματα. Κάθε λόγος από Αυτόν βάραινε από τη δύναμη της θείας εξουσίας. Η μέθοδος της διδασκαλίας για την οποία ο Ιησούς ήταν καλύτερα γνωστός είναι η χρήση της παραβολής. Μ’ αυτή την μέθοδο εικονογραφούσε βαθιές πνευματικές αλήθειες με τα απλούστερα πράγματα στην γη. Ο Ιησούς είχε ένα διπλό σκοπό που χρησιμοποιούσε τις παραβολές. Πρώτα έκρυβαν την αλήθεια από τα μυαλά που δεν είχαν λόγο να ακούνε. Δεύτερο, έκαναν καθαρό στους οπαδούς του αυτό το οποίο μπορεί να μην είχαν καταλάβει αλλιώς.

Καθώς συζητάμε αυτές τις τρεις παραβολές βάλτε κάποιον πρώτα να διαβάσει την παραβολή από τις Γραφές. Μαρκ.δ:3-8 και ιδ:14-20 είναι η παραβολή του σπορέα. Καθώς συζητάμε για αυτά τα 4 διαφορετικά είδη εδαφών, δείτε αν μπορείτε να ξεχωρίσετε τι είδους έδαφος εσείς είστε. Σε αυτήν την ιστορία ο Ιησούς δεν έδινε έμφαση στον σπορέα ή στον σπόρο. Όλη του η έμφαση ήταν πάνω στα διαφορετικά είδη εδαφών πάνω στα οποία ο σπόρος έπεφτε. Όλα τα χώματα δεν είναι ίδια. Μερικά είναι σκληρά, άλλα πέτρινα, άλλα αγκάθινα και μερικά καλά. Φυσικά όλα δεν επέφεραν τον ίδιο πλούσιο θερισμό, αλλά η διαφορά στο τι έφεραν, δεν ήταν το λάθος του σπορέα ή του σπόρου, αλλά το τι υποδοχή είχε το έδαφος. Υπάρχει μεγάλη σημασία στο σωστό είδος της ακοής.

Υπήρχαν άνθρωποι παρόντες στις μέρες του Ιησού, στους οποίους το μήνυμα πήγε εντελώς χαμένο. Μπορεί να άκουσαν το μήνυμα, αλλά τα μυαλά τους περιπλανιόντουσαν σε κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να ήταν εντελώς αδιάφοροι και στο τέλος της συγκέντρωσης παρατήρησαν τον φανατισμό του κήρυκα και τις ανοησίες Του. Μπορεί να άκουγαν με μεγάλη ευχαρίστηση και να συμφωνούσαν με κάθε λόγο, κουνώντας το κεφάλι τους καταφατικά. Αλλά, όταν τέλειωνε έφευγαν για να ζήσουν όπως ακριβώς ζούσαν πριν. Ο λόγος ήταν ότι οι καρδιές τους ήταν σκληρές. Άφησαν τους εαυτούς τους να γίνουν σαν το έδαφος που είναι στην άκρη, που το χώμα ήταν τόσο σκληρό, και δεν άφησε περιθώριο στον σπόρο κανένα περιθώριο να αυξηθεί. Κλειδώνει την πόρτα στο πρόσωπο του Χριστού που χτυπάει και πάει στον άθεο δρόμο του.

Ήταν επίσης παρόντες αυτοί που είχαν μια γρήγορη και έτοιμη ανταπόκριση στο κάλεσμα του Ιησού. Μετά βίας κρατιόντουσαν να τελειώσει το κήρυγμα, έτσι ώστε να έρθουν μπροστά και να υποσχεθούν στον Κύριο ότι θα τον ακολουθήσουν όπου κι αν πήγαινε. Ήταν όλο προσμονή και ενθουσιασμό, αλλά κατέληξαν μια μεγάλη αποτυχία, και στον εαυτό τους και στον Κύριο. Το πρόβλημά τους ήταν ότι ήταν τόσο γρήγοροι στο να τα παρατήσουν όσο γρήγοροι ήταν για να αρχίσουν με τον Θεό, γιατί ήταν επιφανειακοί. Το χώμα καψαλίστηκε από τον ήλιο. Ο ίδιος ήλιος που φέρνει άφθονη ζωή στον σπόρο που είναι στο καλό χώμα, έφερε θάνατο στον καρπό που βλάστησε στο αδύνατο χώμα.

Υπήρχαν επίσης και εκείνοι που άκουσαν και ανταποκρίθηκαν, αλλά η ανταπόκρισή τους γρήγορα έπαψε να είναι ανεπιφύλακτη. Ο σπόρος έπιασε και άρχισε να μεγαλώνει. Αλλά αγκάθια επίσης άρχισαν με μεγαλώνουν και στραγγάλισαν τον καλό σπόρο. Αν το να στραγγαλιστείς ήταν ένας φόβος στις ημέρες του Ιησού, είναι πολύ περισσότερο τώρα στην πυρετική βιασύνη στην οποία ζούμε. Τα αγκάθια είναι οτιδήποτε στραγγαλίζουν τον σπόρο. Ένα είδος αγκαθιού είναι η μέριμνα. Γεμάτοι μέριμνες, πυρετικές ψυχές έχουν δυσκολία στο να είναι γνήσια καρποφόρες. Άλλο αγκάθι είναι τα χρήματα. Τα χρήματα δεν είναι κάτι το κακό από μόνο τους, αλλά μπορούμε πολύ εύκολα να το κάνουμε. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί το καλύτερο να το πνίξει από το δεύτερο καλύτερο. Ο Θεός απαιτεί τα πρώτα, να είναι πρώτα. Οι απολαύσεις της αμαρτίας είναι μόνο για μια εποχή, αλλά τα πράγματα του Θεού είναι αιώνια. Οτιδήποτε, έστω αθώο ή καλό μπορεί να είναι από μόνο του, γίνεται ένα αγκάθι αν πνίξει τα πράγματα του Θεού.

Μετά είναι και ο καρποφόρος άνθρωπος που ακούει. Δόξα στον Θεό γι αυτόν, γιατί είναι η ελπίδα του κόσμου. Ήταν καρποφόρος γιατί φιλοξενήσει το μήνυμα στην καρδιά του. Είχε ένα ανοιχτό μυαλό, και ακούγοντας το μήνυμα το κράτησε. Ο καρποφόρος άνθρωπος που ακούει είναι υπομονετικός. «Ας μην γινόμαστε απαθείς στο να πράττουμε το αγαθό, γιατί εν καιρώ θα θερίσουμε, αν δεν αποκάμουμε».

Η παραβολή του κρυμμένου θησαυρού, μας δίνει την αξιολόγηση του Ιησού για την αξία της βασιλείας των ουρανών. Διάβασε Ματθ. ιγ:44 Αυτή η ιστορία είναι για έναν φτωχό άνθρωπο, πολύ φτωχό για να αγοράσει ένα χωράφι. Είναι μόνο ο μισθωτός. Ποτέ δεν κατάφερε να  πάει μακρύτερα. Όλες του οι μέρες είναι πολύ βαρετές, όταν ένα πρωί καθώς έσκαβε η τσάπα του έπιασε κάτι. Στην αρχή σκέφτηκε ότι ήταν μόνο μια πέτρα (ένας βράχος). Αλλά κοιτάζει και βλέπει ένα μέταλλο που γυάλιζε λίγο. Με την τσάπα του χαλαρώνει το λουρί μιας κασέλας που είχε θαφτεί πολλά χρόνια. Η καρδιά του σκιρτούσε ως τον λαιμό του. Με τρεμάμενα χέρια φτάνει στην κορυφή και κοιτάει μέσα (ανοίγει την κασέλα). Με δυσκολία πιστεύει ότι δεν ονειρεύεται, γιατί μπροστά του είναι ένας λόφος από θησαυρούς: χρυσάφι και ασήμι και πολύτιμοι λίθοι. Στην συνειδητοποίηση της απίστευτα καλής του τύχης, κρύβει τον θησαυρό και βιάζεται να φύγει για να αγοράσει το χωράφι, όση κι αν ήταν η τιμή του. Ξέρει ότι ο πλούτο που είχε ανακαλύψει είναι τόσο μεγάλος, που καμιά τιμή δεν ήταν δυνατό να είναι τόσο ακριβή γι αυτόν να την πληρώσει έτσι ώστε να τον έχει δικό του. Έτσι ο Ιησούς μας λέει την αξιολόγησή Του για τον πλούτο της Βασιλείας των ουρανών.

Υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που πραγματικά πιστεύουν ότι το Βασίλειό Του είναι σαν ένα κρυμμένο θησαυρό. Το γεγονός αποδεικνύεται από την έλλειψη ενδιαφέροντος αυτών για αυτό. Θα υπήρχαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι στην έρευνα για να το βρουν αν το πίστευαν πραγματικά. Αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην Βασιλεία των ουρανών αυτό δεν καταστρέφει την αξία του. Είναι πραγματικά ένα θησαυρός που ανταποκρίνεται στις βαθύτερες ανάγκες μας, όπου οι επίγειοι θησαυροί δεν μπορούν. Ο υλικός πλούτος ποτέ δεν ικανοποιεί και ποτέ δεν είναι για πάντα. Αλλά αυτός ο θησαυρός είναι μέσα στα όρια που μπορεί ο καθένας μας να τον αγγίξει. Είναι ο υπέρτατος θησαυρός και μπορεί να γίνει δικός μας για να τον απολαύσουμε.

Η τρίτη παραβολή μας είναι για το σινάπι. Ματθ.ιγ:31-32 και ιζ:20. Ένα απ’ τα αλάθητα μαθήματα αυτής της παραβολής είναι η σημασία των μικρών πραγμάτων. Πόσο μικροσκοπικό είναι το σινάπι, όμως παρόλα αυτά πόσο πολύτιμο !  Το μικρό αυτό σινάπι δεν είναι σημαντικό από μόνο του, αλλά η εμπειρία μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να το υποτιμά.

Είναι γεγονός ότι γενικά τα μεγαλύτερα πράγματα στον κόσμο είχαν μικρές αρχές. Το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία είχε την αρχή του σε μια στάνη στην Βηθλεέμ. Ο περήφανος και συνέχεια απασχολημένος Ρωμαϊκός κόσμος δεν παρατήρησε ότι ο Ιησούς είχε γεννηθεί.

Οι οπαδοί Του μετρούνταν με τις ντουζίνες (δωδεκάδες) και όχι με τις χιλιάδες. Και όμως από μια χούφτα ανθρώπων (οι μαθητές Του), και παρά τον θάνατο του αρχηγού τους στον σταυρό, εκεί ξεκίνησε να γίνεται η παγκόσμια εκκλησία του Ιησού Χριστού.

Μπορεί ένα πράγμα να ξεκίνησε πολύ μικρό, σχεδόν χωρίς ελπίδα όμως στο τέλος θα πετύχει γιατί είναι ο Θεός από πίσω. Ξανά ο Ιησούς χρησιμοποίησε το μέγεθος του σιναπιού, σε σχέση με την πίστη μας.

Αν η πίστη μας είναι στο μέγεθος μόνο ενός σιναπιού, μπορούμε να δούμε τα βουνά μας να μετακινούνται. Βουνά φόβων, αμφιβολίας, μέριμνας, απιστίας, και προβλημάτων μπορούν να μετακινηθούν από τις ζωές μας, απλά ασκώντας την πίστη μας στον Θεό.

Τίποτα δεν είναι δύσκολο γι’ Αυτόν και τίποτα δεν είναι τόσο ασήμαντο έτσι ώστε να μην ενδιαφέρεται. Μάθε να πιστεύεις στο Θεό και θα δεις το λαμπρό χέρι Του να εργάζεται για σένα.