Κολ.β:3
«εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και
της γνώσεως»
Στη
μελέτη μας πάνω σ’ αυτό το θέμα, βρίσκουμε ότι υπάρχουν δύο είδη σοφίας. Στην
Α΄Κορ.β:6 ο Παύλος μιλάει για σοφία «του αιώνος τούτου» που φθείρεται,
και για «τη σοφία του Θεού». Αυτή η σοφία είναι «μυστηριώδης» και
«αποκεκρυμμένη» και ο Θεός την «προώρισεν προ των αιώνων εις δόξαν
ημών την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε διότι αν ήθελον
γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης» (Α’ Κορ.β:7,8).
Ο
Σολομώντας είναι ένα θαυμαστό παράδειγμα ανθρώπου που είχε τη σοφία του κόσμου
(Β’ Χρον.α:7-12 & Α’ Βασ.γ:5-15). Ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου με
την κοσμική σοφία του, μέχρι που έφτασε στο σημείο να εκπληρώσει σχεδόν κάθε
επιθυμία της καρδιάς του στην προσπάθειά του να καταλάβει όσα συνέβαιναν «υπό
τον ουρανόν» (Εκκλ.α:12,13).
Είναι
ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τα δύο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου του
Εκκλησιαστή, γιατί εδώ θα αρκεστούμε μόνο σε μερικά εδάφια. Εκκλ.β:10,11. Αφού
πήρε ότι τα μάτια του πεθύμησαν κι αφού κάθισε να κάνει ένα απολογισμό της ζωής
του, είπε ότι: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως, Φοβού τον Θεόν,
και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το πάν του ανθρώπου» (Εκκλ.ιβ:13).
Η
επίγεια σοφία που είχε ο Σολομώντας, δεν τον οδήγησε να ζήσει με ευσέβεια, ούτε
τον έσωσε απ’ τον όλεθρο και την καταστροφή. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η σοφία
του τον βοήθησε να μην εμπλακεί σε πολέμους με άλλα κράτη, να πλουτίσει πάρα
πολύ και να γίνει σεβαστός απ’ όλους. Επί βασιλείας του το κράτος του Ισραήλ
αυξήθηκε όσο ποτέ άλλοτε κι έκτισε ένα περίλαμπρο ναό κι ένα πανέμορφο παλάτι.
Ήταν τόσο θαυμαστός ο Σολομώντας μέσα σ’ όλα αυτά τα επιτεύγματά του και τη
σοφία με την οποία τα τακτοποιούσε, που η φήμη του σκόρπισε σ’ όλο τον κόσμο.
Η
βασίλισσα της Σεβά άκουσε για τη σοφία του Σολομώντα, αλλά επειδή δεν πίστεψε
στ’ αυτιά της πήγε να το επιβεβαιώσει κάνοντάς του δύσκολες ερωτήσεις (Α’
Βασ.ι:1). Όταν βεβαιώθηκε για όσα είχε ακούσει και είδε το παλάτι του βασιλιά,
είπε: «Αληθής ήτο ο λόγος, τον οποίον ήκουσα εν τη γη μου, περί των έργων
σου, και περί της σοφίας σου αλλά δεν επίστευον εις τους λόγους, εωσού ήλθον,
και είδον οι οφθαλμοί μου και ιδού, το ήμισυ δεν απηγγέλθη εις εμέ η σοφία σου
και η ευημερία σου υπερβαίνουσι την φήμην την οποίαν ήκουσα» (εδ.6,7).
Ο
Σολομώντας, παρά τη σοφία που είχε, απομακρύνθηκε απ’ το Θεό και λάτρευσε τα
είδωλα με αποτέλεσμα ο Θεός να φέρει κρίση στη ζωή του, στο σπίτι του και στο
ναό που οικοδόμησε, μέχρι που και το βασίλειό του έφτασε στο μηδέν, για να
βεβαιωθούν για άλλη μια φορά τα λόγια του Παύλου ότι ο σοφία αυτού του αιώνα
φθείρεται.
Αν
και ο Σολομώντας δεν την εφάρμοσε στη ζωή του, ήξερε για την άλλη σοφία γιατί
μίλησε γι’ αυτήν στις Παρ.η. Πολλοί έχουν προσπαθήσει, στηριζόμενοι σ’ αυτά τα
εδάφια ν’ αποδείξουν την ύπαρξη του Γιου του Θεού σαν ένα ξεχωριστό πρόσωπο από
τον Πατέρα «προ των αιώνων». Διαβάζοντας όμως αυτά τα εδάφια προσεκτικά, δεν
βρίσκουμε τίποτα που να μπορεί να μας οδηγήσει σε μια τέτοια σκέψη. Ο λόγος του
Θεού μας διδάσκει ότι η αρχή της ύπαρξης του Γιου του Θεού ήταν μετά την εποχή
του Σολομώντα. Το όγδοο κεφάλαιο των Παροιμιών μας μιλάει για τη σοφία που ο
Θεός είχε πάντοτε, πριν τη δημιουργία (εδ.22,23).
Αυτή
η σοφία που ο Θεός είχε, τώρα είναι ένας θησαυρός κρυμμένος μέσα στο Χριστό και
είναι αδύνατον να βρεθεί έξω απ’ Αυτόν. Εμείς που ανήκουμε στο Χριστό και
αφήνουμε να διοικεί τη ζωή μας, έχουμε εξουσιοδότηση να χρησιμοποιούμε αυτή την
κρυμμένη απ’ τους άλλους σοφία.
Ο Παύλος μας λέει στην Α’ Κορ.β:13 ότι είναι το
Άγιο Πνεύμα που μας διδάσκει συγκρίνοντας τα πνευματικά με τα πνευματικά. Αυτή
η σοφία είναι κρυμμένη από τον κόσμο μέσα στο Χριστό και χρειάζεται το Άγιο
Πνεύμα για να μας βοηθήσει στην αναζήτησή της. Όπως ο Σολομώντας με τη σοφία
του κόσμου μπόρεσε να κατανοήσει επίγεια πράγματα, έτσι η σοφία του Θεού θα μας
κάνει να κατανοήσουμε τα πράγματα του Θεού.
Δεν
είναι μόνο η σοφία που είναι κρυμμένη στο Χριστό, αλλά οι θησαυροί της σοφίας
και της γνώσης. Είναι καλό να προσέξουμε ότι δεν κερδίζουμε γνώση στερούμενοι
σοφίας, επειδή χρησιμοποιούμαι σοφά τη γνώση που κατέχουμε. Η γνώση, μόνη της,
δημιουργεί ένα κακό ζήλο, ενθουσιασμό ή ακόμα φανατισμό, αλλά η σοφία μας βοηθά
να χρησιμοποιήσουμε σωστά αυτό το ζήλο και τον ενθουσιασμό.
Στην Α’ Κορ.η:1 διαβάζουμε:
«Η γνώσις φυσιοί». Συνεπώς, παράλληλα με τη γνώση μας, χρειαζόμαστε τη
σοφία για την οποία μιλάει ο Ιάκωβος: «Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι
καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών,,
αμερόληπτος και ανυπόκριτος» (γ:17). Αν αυτός που έχει γνώση είναι
ευπειθής, ευγενικός κτλ, δεν θα υπερηφανευτεί γι’ αυτή τη γνώση του. Άρα, η
γνώση και η σοφία πρέπει να βαδίζουν χέρι – χέρι.
Η
σοφία δεν μας βοηθά μόνο να καταλάβουμε κάποια πράγματα, αλλά και να φανερώσουμε
την αλήθεια του Θεού. Χρειαζόμαστε σοφία για να μπορέσουμε να ασκήσουμε τη
σωστή επιρροή στα μυαλά αυτών που δεν έχουν σοφία. Χρειαζόμαστε σοφία για ν’
αποφύγουμε την εμφάνιση του κακού. Ο Παύλος έγραψε στους Ρωμ.ις:19 ότι χάρηκε
όταν έμαθε για την υπακοή τους, αλλά ήθελε ακόμα απ’ αυτούς να είναι σοφοί στο
αγαθό και ακέραιοι στο κακό.
Προσεκτική
μελέτη των εδαφίων Α΄Κορ.α:18-31 θα μας κάνει να καταλάβουμε πως ο Θεός βλέπει
τη σοφία αυτού του κόσμου συγκρινόμενη με τη δική Του. Η σοφία του Θεού είναι
υπερφυσική κι όταν φανερώνεται, η σοφία του κόσμου μπλοκάρει. Η σοφία του
κόσμου λέει ότι ο Ιωσήφ ήταν ο Πατέρας του Ιησού κι ότι οι μαθητές κλέψανε το
σώμα του Κυρίου μας από τον τάφο. Η σοφία του κόσμου φωνάζει «ανοησίες» στην
παραμικρή προσπάθεια πλησιάσματος της σοφίας του Θεού. Δεν υπάρχει φόβος Θεού
σ’ αυτούς που έχουν μόνο τη σοφία του κόσμου όπως δεν υπάρχει τίποτα κοινό μ’
αυτούς που έχουν τη σοφία του Θεού, γιατί «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου»
(Ψαλμ.ρια:10).
Ο
Ιάκωβος λέει: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του
Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος και θέλει δοθή εις
αυτόν» (α:5).
