Κάθε τι στον κόσμο μας έχει το όνομά του.
Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα πράγματα. Από την πρώτη Δημιουργική μέρα, όπως
διαβάζουμε στο πρώτο βιβλίο της Άγιας Γραφής, τη Γένεση, παρακολουθούμε τον
ίδιο τον Θεό να ονομάζει τα έργα Του: το φως «Ημέρα», το σκοτάδι «Νύχτα», το
στερέωμα «Ουρανό», τη στεριά «Γη», τα συγκεντρωμένα νερά «Θάλασσα»
(Γεν.α:1-10).
Παράλληλα έδωσε στον προπάτορά μας Αδάμ το
προνόμιο να δώσει ονόματα στην υπόλοιπη δημιουργία: «έφερεν αυτά προς τον Αδάμ,
δια να ίδη πως να ονομάση αυτά, και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν
έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού. Και έδωκεν ο Αδάμ ονόματα εις πάντα τα
κτήνη, και εις τα πτηνά του ουρανού, και εις πάντα τα ζώα του αγρού»
(Γεν.β:19-20).
Αλήθεια πόσο μυαλό πρέπει να είχε ο Αδάμ
για να μπορέσει ν’ ανταποκριθεί στο δύσκολο αυτό έργο! Τόσα είδη - αναρίθμητα!
Κι έρχονται ύστερα κάποιοι να μιλήσουν για τον άνθρωπο τον «πρωτόγονο», που
μόλις και μετά βίας τον ξεχωρίζουν από τα κατώτερα ζώα.
Αλλά και στη γυναίκα, που του έπλασε ο
Θεός, ο Αδάμ έδωσε το όνομα «Εύα», που θα πει Ζωή.
Είναι χαρακτηριστικό τούτο το παράδειγμα,
που δείχνει πως οι άνθρωποι των βιβλικών χρόνων, - και όχι μόνο - συνήθιζαν να
ονομάζουν τα πρόσωπα ανάλογα με κάποιες τους ξεχωριστές ιδιότητες ή κάποια
ιδιαίτερα γεγονότα της ζωής τους, για παράδειγμα αναφέρουμε τον Κάιν, που
σημαίνει «απόκτηση», τον Μωυσή, που σημαίνει «σωσμένος απ’ το νερό» κ.α.π.
Και ο Θεός συνήθιζε να κάνει το ίδιο, όπως
έγινε με τον Ιησού και τον Βαπτιστή Ιωάννη, όχι μόνο, αλλά και να αλλάζει το
όνομα ανθρώπων ύστερα από κάποιο σοβαρό σταθμό της ζωής τους. Ας θυμηθούμε τις
περιπτώσεις του Αβραάμ, που τον έκανε «Αβραάμ» και του Ιακώβ που τον ονόμασε
«Ισραήλ». Τέλος στην Καινή Διαθήκη παρακολουθούμε τον Κύριο Ιησού ν’ αλλάζει το
όνομα του Σίμωνα σε Πέτρο και τον Σαύλο να μετονομάζεται Παύλος.
Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, οι μόνοι που
δεν διαλέγουμε το όνομά μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, που το φέρουμε. Όπως κανείς
δε μας ρώτησε αν θέλαμε να γεννηθούμε ή σε ποιο τόπο και λαό ν’ ανήκουμε, έτσι
και για το όνομά μας, ακόμη και σήμερα, αποφασίζουν συνήθως οι γονείς - αν δεν
έχουν ήδη αποφασίσει οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας...
Αλλά γιατί τόσος λόγος για ονόματα;
Αναμφίβολα τα όνομά μας είναι κάτι που
τελικά μας αντιπροσωπεύει. Μ’ αυτό αναφέρονται στο άτομό μας, μ’ αυτό μας
καλούν, μ’ αυτό παρουσιαζόμαστε στις αρχές, μ’ αυτό υπογράφουμε. Τέλος, αυτό
ίσως να μνημονεύεται για λίγο καιρό μετά το θάνατό μας.
Έτσι πολλοί άνθρωποι προσπαθούν με κάθε
τρόπο να κάνουν κάτι ώστε το όνομά τους να γίνει γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο,
θέλοντας μ’ αυτό τον τρόπο να μείνουν στην ιστορία του τόπου τους, γιατί όχι
και του κόσμου όλου... εξ ου και οι επιγραφές με «Ευεργέτες», «Δωρητές»,
«Πρόεδροι», που αναρτώνται σε τοίχους ναών, ιδρυμάτων, συλλόγων κ.λ.π.
Αυτή την επιθυμία του κοινού ανθρώπου
εκμεταλλεύτηκαν οι δημοσιογράφοι μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, που παρακολουθούσα
όχι πριν πολύ καιρό, και βγήκαν στους δρόμους να ρωτούν τους περαστικούς «Που
θα ήθελαν να δουν γραμμένο το όνομά τους».
Να μερικές από τις απαντήσεις που δόθηκαν:
·
Στην
εφημερίδα, δίπλα στον πρώτο αριθμό του λαχείου.
·
Στο
βιβλιάριο καταθέσεων του Μπιλ Γκέιτς.
·
Σαν
συγγραφέα σε λογοτεχνικά βιβλία.
·
Έξω
από κάποιο νοσοκομείο που θα κατάφερνα να χτίσω.
·
Γραμμένο
στις καρδιές των γυναικών.
· Στην
εφημερίδα, ύστερα από κάποια σπουδαία πράξη που θα έκανα για την ανθρωπότητα.
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγαν οι Αθηναίοι,
άντρες και γυναίκες, απαντώντας στο ερώτημα που τους τέθηκε, εκφράζοντας τις
κρυφές τους φιλοδοξίες ή προσπαθώντας να πρωτοτυπήσουν.
Όμως εγώ, καθώς άκουγα τις απαντήσεις τους,
δάκρυζα ευτυχισμένη κι ευχαριστούσα το Θεό, γιατί το δικό μου όνομα είναι
γραμμένο στο Βιβλίο της Ζωής!
Πόσα δεν ήρθαν στο νου μου απ’ αυτή την
αφορμή!
Και πρώτα - πρώτα τα λόγια του Κυρίου Ιησού
προς τους μαθητές Του - κι εμάς: «Χαίρετε
μάλλον, ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς» (Λουκ.ι:20).
Όποιος δεν γνωρίζει καλά τον Κύριό μας,
καθώς διαβάζει τούτα τα λόγια, μπορεί να λέει μέσα του πως η περηφάνια με
κατέλαβε. Και ποιά είμαι εγώ, αλήθεια, που έχω τέτοια καύχηση....
Είναι αλήθεια πως ούτε εγώ, ούτε κανένας
άλλος άνθρωπος, που τ’ όνομά του γράφτηκε στο Βιβλίο της Ζωής, δεν ήταν ούτε
μπορούσε να είναι οτιδήποτε σπουδαίο. Αλίμονό μας αν περιμένουμε μια τέτοια
τιμή και χάρη εξαιτίας του εαυτού μας....
Πόσο είμαστε ευγνώμονες στον Ουράνιο Πατέρα
για την απέραντη χάρη Του!
Βλέπετε οι Άγιες Γραφές το δείχνουν
ολοκάθαρα πως, όσο μεγάλη κι αν είναι τούτη η τιμή, ο Θεός την προσφέρει όχι σε
ξεχωριστά άτομα της ανθρώπινης φυλής, μα σε όλους εκείνους που θα δεχτούν το
δώρο της Σωτηρίας του Χριστού και θα επικαλεστούν το Όνομά Του.
«Αδερφοί μου, - θα πει ο Παύλος - βλέπετε
ποιοι είστε εσείς που σας κάλεσε ο Θεός, δε βρίσκονται ανάμεσά σας πολλοί σοφοί
με τα ανθρώπινα κριτήρια, ούτε πολλοί με ισχύ πολιτική ούτε πολλοί με
αριστοκρατική καταγωγή. Αλλά όσους ο κόσμος θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο
Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς κι όσους ο κόσμος θεωρεί ανίσχυρους,
εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους πολιτικά ισχυρούς, κι
όσους ο κόσμος θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, εκείνους διάλεξε ο
Θεός, τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι (..) Χάρη σ’
αυτόν όμως εσείς βρίσκεστε μέσα στην πίστη του Ιησού Χριστού, εκείνου που έγινε
από το Θεό σοφία δική μας και δικαίωση και εξαγιασμός και απελευθέρωση. Ώστε,
καθώς λέει η Γραφή, όποιος καυχιέται, μόνο τα έργα του Κυρίου ας καυχιέται.»
(Α΄Κορ.α:26-30)
Και κάτι ακόμη, πιο σπουδαίο και λαμπρό,
περιμένω να πάρω ένα ΝΕΟ ΟΝΟΜΑ, γιατί ο Σωτήρας και Κύριος μας υποσχέθηκε: «Όστις νικά, θέλω γράψει έπ’ αυτόν το όνομα
του Θεού μου, και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, και το
όνομά μου το νέον». (Αποκ.γ:22) Στη νέα ζωή που θα μου χαρίσει ο Θεός, μέσω
του Ιησού Χριστού «οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί
το πρόσωπόν αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».
(Αποκ.κβ:3-4)
Αν με ρωτούσαν λοιπόν, που θέλω να δω
γραμμένο το όνομά μου, τα παραπάνω θα τους έλεγα και εύχομαι ολόψυχα, να είναι
και δική σου επιθυμία αυτή, φίλη που διαβάζεις τούτες τις σελίδες.
