Α' Κορινθίους ι:1-22
Κάθε φορά που έχουμε το Δείπνο του Κυρίου, είναι σημαντικό, καθώς θα συμμετάσχουμε στο τραπέζι αυτό, να το κάνουμε σωστά. Δεν έχω πρόθεση να σταθούμε σε πράγματα για τα οποία είμαστε σίγουροι. Δηλαδή ξέρουμε πολύ καλά πως τα στοιχεία του Δείπνου, ο άρτος και ο οίνος συμβολίζουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Στο Ιωάν.ς:53-56 ο Χριστός είπε: Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.
Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος ο Ιησούς ο οποίος εξηγεί ότι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε πνευματικά και όχι μεταφορικά στο εδάφιο 35, Και είπε προς αυτούς ο Ιησούς· Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής· όστις έρχεται προς εμέ, δεν θέλει πεινάσει, και όστις πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε. Και πιο κάτω στα εδάφια 47 και 48 λέει το ίδιο: Αληθώς αληθώς, σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον. Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής.
Επίσης ξέρουμε πως με το Δείπνο διακηρύττουμε, καταγγέλλουμε το θάνατο του Χριστού.
Α΄ Κορ.ια:26, Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.
Διακηρύττουμε στους ανθρώπους, ο ένας στον άλλον, στον πνευματικό κόσμο ότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, πέθανε για μας. Πέθανε στη θέση μας. Πέθανε και πήρε επάνω Του την οργή του Θεού για τις αμαρτίες μας.
Και βέβαια γνωρίζουμε πως θα τελούμε αυτή την τελετή μέχρι να έρθει ο Κύριος. Γράφει το εδάφιο, «μέχρι της ελεύσεως αυτού». Μέχρι να έρθει ο Χριστός αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο όρισε να θυμόμαστε και να διακηρύττουμε τι έκανε Εκείνος για μας.
Η ερώτηση βέβαια που έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, είναι ποιος μπορεί να πάρει μέρος, και κάτω από ποιες προϋποθέσεις.
Α΄ Κορ.ια:28-32, Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου· διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι· αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου.
Υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα κάποιος να διακηρύττει το θάνατο του Χριστού, να πιστεύει και να ομολογεί το Χριστό, και όμως να παίρνει μέρος «ανάξια». Αυτός ο άνθρωπος είναι ένοχος, γιατί δεν διακρίνει το Σώμα του Κυρίου. Και είναι τόσο σοβαρό αυτό, που ο Θεός στην κοινότητα της Κορίνθου, επειδή ήταν γνήσια παιδιά Του, τους «παίδεψε».
Η γλώσσα του ευαγγελίου, δεν σημαίνει ότι αυτοί χάθηκαν αιώνια. Αλλά για να μην κατακριθούνε με τον κόσμο, ο Θεός τους παίδεψε. Η παιδεία του Θεού, μπορεί να συμπεριλαμβάνει αρρώστια ή ακόμη και θάνατο. Γι’ αυτό λέει στη μέση της περικοπής: Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου.
Τι είδους όμως είναι η δοκιμή στην οποία πρέπει εμείς να υποβάλουμε τον εαυτό μας. Προσοχή! Δεν μας δοκιμάζουν άλλοι! Ο λόγος του Θεού λέει πως εμείς οι ίδιοι πρέπει να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας.
Η δοκιμή έχει να κάνει με τις δύο διαστάσεις της πίστης μας. Δηλαδή αφορά τη σχέση μας με το Θεό και με τους ανθρώπους. Το πρόβλημα στην Εκκλησία της Κορίνθου, σύμφωνα με το Α΄Κορ.ια ήταν πως έπαιρναν μέρος στο Δείπνο του Κυρίου ανάξια γιατί «δεν διέκριναν το Σώμα του Κυρίου». Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήξεραν ότι αυτό που τρώνε συμβολίζει το Σώμα του Χριστού ή ότι αυτό που πίνουν συμβολίζει το αίμα του Χριστού.
Το Σώμα του Κυρίου είναι η Εκκλησία. Δεν διέκριναν, δεν καταλάβαιναν ότι καθώς ήταν όλοι μαζί, μαζί με την καταγγελία του θανάτου του Χριστού, έκαναν ακόμη μία «καταγγελία», πως είναι αδέλφια. Περιφρονούσαν το Σώμα του Κυρίου, περιφρονούσαν ο ένας τον άλλον.
Αυτή η περιφρόνηση φαίνονταν γιατί το Κυριακό Δείπνο συνδυάζονταν με κοινό γεύμα. Και εκεί άλλοι είχαν πολλά, άλλοι καθόλου, και άλλοι μεθούσαν.
ια:20-22, Όταν λοιπόν συνέρχησθε επί το αυτό, τούτο δεν είναι να φάγητε Κυριακόν δείπνον· διότι έκαστος λαμβάνει προ του άλλου το ίδιον εαυτού δείπνον εν τω καιρώ του τρώγειν, και άλλος μεν πεινά, άλλος δε μεθύει. Μη δεν έχετε οικίας διά να τρώγητε και να πίνητε; ή την εκκλησίαν του Θεού καταφρονείτε, και καταισχύνετε τους μη έχοντας; τι να σας είπω; να σας επαινέσω εις τούτο; δεν σας επαινώ.
Αυτό που κάνετε, δεν είναι Κυριακό Δείπνο. Σαν να τους λέει, «δεν ξέρω πως το ονομάζετε εσείς, μια φορά Κυριακό Δείπνο δεν είναι». Ο ένας τρώει πριν τον άλλον, και αφήνει τον πιο φτωχό να κοιτάει. Και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις. Ο σταυρός του Χριστού το απαγορεύει. Αν θες να φας, πήγαινε σπίτι σου και φάε, μην ντροπιάζεις αυτούς που δεν έχουν. Δεν μπορείς να ντροπιάζεις τα αδέλφια σου, να τα περιφρονείς και να διακηρύττεις ότι ο Χριστός με έσωσε. Αυτό που παίρνεις και τρως σου θυμίζει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Τώρα όμως, εδώ στη γη, η Εκκλησία είναι το Σώμα Του. Και όταν περιφρονείς το Σώμα του Χριστού (την Εκκλησία) περιφρονείς τον ίδιο το Χριστό.
Αν δεν εξετάζεις τον εαυτό σου αν πραγματικά αγαπάς τα αδέλφια σου, παίρνεις μέρος ανάξια. Λες πως αυτοί που κάθονται δίπλα σου είναι αδέλφια σου, αλλά δεν το πιστεύεις. Γιατί αν το πίστευες δεν θα τους περιφρονούσες.
Δεν μπορείς να διακηρύττεις αλήθειες που δεν ζεις. Είναι ψέμα. Και ξέρεις πόσο σοβαρό είναι τους λέει ο Παύλος. Τόσο σοβαρό που επειδή δεν κρίνετε εσείς τον εαυτό σας, σας παιδεύει ο Θεός. Κάποιοι αρρωσταίνουν και κάποιοι πεθαίνουν.
Και τελειώνει η περικοπή πολύ πρακτικά σχετικά με το συγκεκριμένο πρόβλημα στα εδάφια 33 και 34, Ώστε αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε διά να φάγητε, περιμένετε αλλήλους· εάν δε τις πεινά, ας τρώγη εν τη οικία αυτού, διά να μη συνέρχησθε προς κατάκρισιν. Τα δε λοιπά, όταν έλθω, θέλω διατάξει.
Πρέπει λοιπόν να κάνω την αυτοεξέταση μου οριζόντια. Γιατί ο θάνατος του Χριστού αλλάζει τις σχέσεις μου. Οι άνθρωποι που ομολογούν Χριστό, είναι το Σώμα Του. Και για μένα είναι αδέλφια μου. Δεν μπορώ να περιφρονώ τους αδελφούς μου και να παίρνω μέρος στο Δείπνο. Και η περιφρόνηση εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Η περίπτωση των Κορίνθιων είχε να κάνει με την οικονομική τους επιφάνεια. Οι φτωχοί να βλέπουν, οι πλούσιοι να απολαμβάνουν.
Αυτό και σήμερα θέλει προσοχή. Δεν μπορώ να είμαι αδιάφορος για τις υλικές ανάγκες των αδελφών μου, και να έρχομαι στο Δείπνο και να διακηρύττω τι ωραία οικογένεια που είμαστε! Γράφει στην Α΄ Κορ.ι:17, διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.
Περιφρονώ τους αδελφούς όταν δεν με ενοχλεί ο πόνος τους. Όταν περνούν καταστάσεις δύσκολες και εγώ αδιαφορώ. Τους περιφρονώ όταν τους πληγώνω και δεν με νοιάζει. Όταν ξέρω ότι τους έχω στεναχωρήσει και δεν ζητώ τη συγχώρεσή τους. Τους περιφρονώ όταν δεν δέχομαι τη συγνώμη τους.
Α΄ Ιωάν.δ:20, Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πως δύναται να αγαπά;
Οι σχέσεις μας λοιπόν, πρέπει να είναι σχέσεις αγάπης, συμφιλίωσης, ομόνοιας. Γιατί είμαστε ένα Σώμα. Είμαστε ενωμένοι εν Χριστώ. Και αυτή την ενότητα που διακηρύττουμε, πρέπει να τη ζούμε.
Το άλλο είδος αυτοεξέτασης είναι «κάθετο». Αφορά τη σχέση μας με το Θεό. Και γι’ αυτό θα κοιτάξουμε το Α΄ Κορ.ι
Στο κεφάλαιο αυτό μαθαίνουμε τη λάθος εικόνα που οι Κορίνθιοι είχαν για το Δείπνο του Κυρίου. Μπορεί να μας φανεί περίεργο αλλά από όλο το κεφάλαιο συνάγεται ότι έβλεπαν τη συμμετοχή τους στο Δείπνο σαν ένας είδος «αντίδοτου» στις κακές επιρροές που είχε η συμμετοχή τους σε τελετές και γιορτές ειδωλολατρικές.
Δεν μπορούσαν να δουν πως ο σκοπός του Κυριακού Δείπνου ήταν η κοινωνία με το Χριστό. Δεν ήταν ένα «εμβόλιο» που σου επέτρεπε να κάνεις ό,τι ήθελες.
Τo κεφάλαιο 10 είναι μια σειρά από παραδείγματα τα οποία δείχνουν τον κίνδυνο που διατρέχει κάποιος όταν δεν κάνει την αυτοεξέτασή του και δεν αγωνίζεται για καθαρότητα και εγκράτεια στη χριστιανική ζωή.
Στο κεφάλαιο θ:24-27 περιγράφεται η χριστιανική ζωή σαν αγώνας εγκράτειας: Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.
Στο ι:1-13 δίνονται παραδείγματα της αποτυχίας των Ισραηλιτών να ζήσουν αυτή τη ζωή. Και αυτά τα παραδείγματα δίνονται για να εξηγήσει ο απόστολος Παύλος παρακάτω τον κίνδυνο που υπάρχει όταν συμμετέχουν σε ειδωλολατρικές γιορτές και τελετές. Ένα παράλληλο θέμα που τους απασχολούσε ήταν το κρέας που δίνονταν από τις θυσίες.
Τα εδάφια ι:1-5, περιγράφουν 4 προνόμια που είχαν οι Ισραηλίτες και όμως δεν ήρθαν στη ζωή τους ποτέ οι ευλογίες από τα προνόμια αυτά. Ξεκινάει στο εδάφιο 1 λέγοντας «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί». Ποια ήταν τα προνόμια που είχαν; Α΄ Κορ.ι:1-5:
(1) Η οδηγία του Θεού μέσω της νεφέλης (Έξ.ιγ:21-22). Τους ακολουθούσε η νεφέλη τη μέρα και η στήλη φωτιάς τη νύχτα.
(2) Το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα (Έξ.ιδ:22-29). Ο Θεός άνοιξε τα νερά και πέρασαν. Αυτό μάλιστα το ονομάζει βάπτισμα στο Μωυσή αν και ούτε βράχηκαν.
(3) Το μάννα που έτρωγαν στην έρημο (Έξ.ις:4, 35)
(4) Το νερό που ήπιαν με θαυματουργικό τρόπο (Έξ.ιζ:6, Αριθ.κ:11).
Χωρίς αυτή την παρέμβαση του Θεού θα είχαν όλοι τους πεθάνει στο ταξίδι αυτό.
Παρόλο όμως, που ο λαός του Θεού ζούσε μ’ αυτά τα προνόμια, ο Θεός δεν ευαρεστήθηκε μαζί τους. Δεν ήταν ευχαριστημένος με το λαό Του. Γράφει στο εδάφιο 5, αλλά δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυτών· διότι κατεστρώθησαν εν τη ερήμω.
Κανένα από αυτά τα καθημερινά θαύματα δεν ήταν εγγύηση ότι ο Ισραήλ θα έφτανε στη Γη της Υπόσχεσης. Μόνο δύο μπήκαν τελικά, ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ που δεν ήταν κατά σάρκα απόγονος του Αβραάμ. Είχε όμως την πίστη του Αβραάμ και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Η ανυπακοή προκάλεσε την απώλεια της υπόσχεσης και το θάνατο στην έρημο.
Μάθετε λέει στους Κορίνθιους και σε εμάς το ίδιο, απ’ αυτό το λάθος.. Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών, δια να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν. Και θα μας εξηγήσει αμέσως πως εκείνοι έγιναν επιθυμητές κακών, ώστε να μην κάνουμε το ίδιο.
Στα εδάφια 7-10 δίνονται 4 παραδείγματα, 4 τρόποι με τους οποίους οι Ισραηλίτες αποδείχθηκαν άπιστοι και υπέφεραν για την αμαρτία τους: (1) ειδωλολατρία, (2) ανηθικότητα, (3) «δοκιμάζοντας» το Θεό, και (4) γογγύζοντας.
Κοιτάξτε ένα-ένα τα εδάφια:
[7], (Ειδωλολατρία): Μηδέ γίνεσθε ειδωλολάτραι, καθώς τινές εξ αυτών, ως είναι γεγραμμένον· Εκάθησεν ο λαός διά να φάγη και να πίη, και εσηκώθησαν να παίζωσι (Έξ.λβ:6). Αυτό συνέβη, την ίδια ώρα που ο Μωυσής ήταν επάνω στο βουνό και έπαιρνε τις 10 Εντολές, αυτοί λάτρευαν το χρυσό μοσχάρι.
[8] (ανηθικότητα): Μηδέ ας πορνεύωμεν, καθώς τινές αυτών επόρνευσαν και έπεσον εν μιά ημέρα εικοσιτρείς χιλιάδες (Αριθ.κε:1-9). Στο επεισόδιο αυτο οι άντρες των Ισραηλιτών πόρνευσαν με τις γυναίκες του Μωάβ.
[9] (πειράζοντας το Θεό): Μηδέ ας πειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν και απωλέσθησαν υπό των όφεων (Αριθ.κα:4-9). Αναφέρεται στην γκρίνια του λαού εναντίον του Θεού και του Μωυσή για τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν στην έρημο.
[10] (γογγυσμός): Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινές αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού (Αριθ.ις:41-50 ή ιδ:26-35). Αυτό έγινε όταν η αντίστασή τους στην κρίση του Θεού στον Κορέ οδήγησε να θανατωθούν άλλοι 14.700. Ή μπορεί να αναφέρεται σ’ αυτό που έγινε στο κεφάλαιο ιδ των Αριθμών όταν ο γογγυσμός τους οδήγησε στο θάνατο σχεδόν όλων όσων ήταν πάνω από 20 χρονών.
Ζούσε ο λαός του Θεού με 4 καταπληκτικά προνόμια. Και όμως, έχασαν την ευλογία. Και τα 4 παραδείγματα αναφέρονται για να μην κάνουμε κι εμείς τα ίδια. Μάλιστα, αυτή η προειδοποίηση αναφέρεται δύο φορές. Μία πριν τα παραδείγματα, στο εδάφιο 6 και μία μετά, στο εδάφιο 11.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι στο εδ.12, Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση. Αυτός που νομίζει ότι επειδή ζει και απολαμβάνει τα προνόμια του Θεού, αυτό του δίνει ασυλία από την τιμωρία του Θεού είναι γελασμένος.
Η ζωή είναι ένας αγώνας εγκράτειας. Είναι ένας αγώνας για να λάβουμε βραβείο που δεν φθείρεται. Και σ’ αυτό τον αγώνα πρέπει να είμαστε δόκιμοι. Πρέπει να εξετάζουμε τη ζωή μας. Να μην αγνοούμε τι έκανε ο Θεός στο παρελθόν.
Ο χαρακτήρας του Θεού δεν αλλάζει. Και ο άνθρωπος που ζει με την αυταπάτη ότι επειδή είναι σε χριστιανική οικογένεια, επειδή έρχεται στην εκκλησία, επειδή ίσως δίνει χρήματα και προσφέρει όπου και όπως μπορεί, αλλά δεν υπακούει, αυτός ο άνθρωπος νομίζει ότι στέκεται. Και αυτός που νομίζει ότι στέκεται είναι σε κίνδυνο.
Νομίζεις ότι στέκεσαι σήμερα; Πρόσεξε. Μην το νομίζεις. Εξέτασε τη ζωή σου. Οι Κορίνθιοι πίστευαν πως μπορούσαν να πηγαίνουν και στις γιορτές των ειδωλολατρών. Αλλά οι γιορτές αυτές ήταν ειδωλολατρικές, υπήρχε σεξουαλική αμαρτία και βέβαια «δοκίμαζαν» την υπομονή του Θεού, τον «πείραζαν» με τη συμπεριφορά τους.
Από την άλλη μεριά υπάρχει η καταπληκτική υπόσχεση στο εδ.13, Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.
Οι πειρασμοί που μπορεί να έχουμε στη ζωή μας, από οποιαδήποτε ειδωλολατρία, ποτέ δεν θα είναι περισσότεροι από ό,τι μπορούμε ν' αντέξουμε. Ο Θεός μας προσέχει. Ξέρει πόση πίστη έχουμε. Ξέρει το έργο που έχει γίνει στη ζωή μας. Και κυρίαρχα υπόσχεται πως θα δώσει λύση. Η λύση δεν είναι η «άδεια» να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Η λύση αφορά είτε στην απομάκρυνση του πειρασμού, είτε στη δική μας ενδυνάμωση, ώστε να μπορούμε ν’ αντέξουμε.
Αν κάποιος νοιώθει αδύναμος ν’ αντισταθεί, εκείνος ο άνθρωπος ας θυμάται πως ο Θεός είναι πιστός, θα δώσει λύση. Τον πειρασμό που αντιμετωπίζει, τον είχαν κι άλλοι στο παρελθόν, είναι «ανθρώπινος». Και ο Θεός θα δώσει χάρη.
Και φτάνουμε στο εδ.14, Δια τούτο, αγαπητοί μου, φεύγετε από της ειδωλολατρίας. Με το εδάφιο αυτό ξαναγυρνάει ο απόστολος Παύλος σ’ αυτό που ξεκίνησε στο κεφάλαιο η, στα ειδωλόθυτα. Να τρώμε ή να μην τρώμε από το κρέας που θυσιάστηκε σε ειδωλολατρική γιορτή; Αυτή ήταν η ερώτηση.
Και η απάντηση είναι πως παρόλο που το φαγητό αυτό καθ’ εαυτό είναι ουδέτερο, το να το φας στο πλαίσιο ειδωλολατρικής λατρείας είναι πάντα λάθος. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ειδωλολατρία. Και ο λαός του Θεού πρέπει να φεύγει μακριά από την ειδωλολατρία.
Για να τους δώσει να το καταλάβουν, χρησιμοποιεί δύο παραδείγματα, ένα από τον χριστιανισμό και ένα από τον Ιουδαϊσμό. Ξεκινάει στο εδάφιο 15 επικαλούμενος τη κοινή τους λογική: Λέγω ως προς φρονίμους· κρίνατε σεις τούτο το οποίον λέγω. Πρώτα από το χριστιανισμό, στα εδάφια 16 και 17, Το ποτήριον της ευλογίας, το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος, τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.
Το να συμμετέχει κάποιος στο Δείπνο του Κυρίου, αυτό είναι κοινωνία με τον αναστημένο Κύριο! Είναι κοινωνία με το Σώμα του Χριστού, την εκκλησία, τους αδελφούς. Το κοινό ψωμί, θυμίζει την ενότητα τους εν Χριστώ και πρέπει να τους απομακρύνει από κάθε ειδωλολατρία.
Αυτό μάλιστα συνέβαινε και στον Ισραήλ κατά σάρκα λέει το εδάφιο 18 (το 2ο παράδειγμα), Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα· οι τρώγοντες τας θυσίας δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου;
Είναι λοιπόν το αντικείμενο του ειδώλου κάτι; Είναι κάτι το ειδωλόθυτο; Όχι. Είναι απλά αντικείμενα. Αλλά, εδ.20, εκείνα, τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων.
Η λατρεία αυτή, είναι λατρεία σε δαιμόνια. Δεν μπορείτε να γίνεστε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν μπορείτε να είστε και στα δύο. Γιατί έτσι προκαλούμε το Θεό! Και δεν είμαστε ισχυρότεροί Του.
Εδ.21-22, δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Κυρίου και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Κύριον θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;
Μήπως δεν υπακούς στο Θεό; Μήπως γκρινιάζεις συνέχεια και αμφισβητείς τα σχέδιά Του. Όλα αυτά είναι σημάδια απείθειας. Είναι ειδωλολατρία. Ο Θεός δεν είναι αρκετά καλός στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, δεν κάνει σωστές επιλογές για τη ζωή μας. Εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γι’ αυτό έχουμε δίκιο να του κρατάμε «μούτρα». Και όταν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο κάτι καλύτερο από το Θεό στη ζωή μας, αυτό είναι ειδωλολατρία.
Αυτά που διαβάσαμε για το Δείπνο του Κυρίου, διδάσκουν το ποιοι είμαστε και το τι κάνουμε όταν δεν παίρνουμε μέρος στο Δείπνο. Διδάσκουν για την απειλή της ειδωλολατρίας στη ζωή μας κάθε μέρα.
Το μήνυμα του Θεού είναι: Αυτό που θα ζήσεις σε λίγα λεπτά, την κοινωνία με τους αδελφούς, μην τολμήσεις να το μολύνεις λατρεύοντας είδωλα στη ζωή σου.
Εσύ ξέρεις ποια είναι τα είδωλα στη ζωή σου. Φύγε μακριά από την ειδωλολατρία. Σ’ αυτό το τραπέζι διακηρύττεις, καταγγέλλεις το θάνατο του Χριστού. Διακηρύττεις πως κι εσύ έχεις πεθάνει μαζί με το Χριστό και έχεις αναστηθεί σε καινούργια ζωή. Αυτή η εμπειρία δεν πρέπει να βεβηλωθεί.
Σαφώς και κανείς μας δεν είναι αναμάρτητος. Δεν ερχόμαστε με τη δική μας αξία. Αυτό είναι αλήθεια. Αυτό το γεγονός όμως, της δωρεάν χάρης λέει στην Εβραίους δεν μπορεί να μας οδηγεί να θεωρούμε το αίμα της διαθήκης «κοινό». Δεν μπορούμε εφόσον μέσα μας κατοικεί ο Χριστός να χαϊδεύουμε οποιαδήποτε σε μας γνωστή αμαρτία. Δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε στο τραπέζι των ειδώλων, και στο τραπέζι του Χριστού.
Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου (Α΄ Κορ.ια:28)
Και αν η ζωή μας δεν είναι αυτή που πρέπει σήμερα. Αν ο έλεγχος μας ο οριζόντιος (με τους αδελφούς) και ο κάθετος (με το Θεό), μας δείχνει ελλιπείς, το θέλημα Του, δεν είναι απλά να πούμε ‘τουλάχιστον δεν παίρνω μέρος’. Αλλά να τακτοποιήσουμε ό,τι χρειάζεται, ό,τι μπορούμε εμείς να κάνουμε από δικής μας μεριάς, για να πάρουμε μέρος. Γιατί είναι θέλημά Του να παίρνουμε μέρος. Είναι κοινωνία Χριστού!
