εν μορφή Θεού υπάρχων

«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιπ.β:5-11).

Το θέμα του αποστόλου Παύλου σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι η ταπείνωση (β:3) και μας φέρνει σαν παράδειγμα τον Ιησού. Η ταπείνωση δεν έχει να κάνει με το Θεό, αλλά με τον άνθρωπο. Δεν συνδέει λοιπόν αυτή την αρετή με τον Ιησού σαν προϋπάρχοντα Θεό υιό, αλλά με τον άνθρωπο Ιησού όσο βρισκόταν εδώ στη γη, από τη γέννησή Του και μετά. Ο Κύριος Ιησούς ποτέ δεν μας ζήτησε να Τον ακολουθήσουμε και να Τον μιμηθούμε σαν Θεό αλλά σαν άνθρωπο.

όστις εν μορφή Θεού υπάρχων

Η λέξη «μορφή» σημαίνει σχήμα, εικόνα, εξωτερική εμφάνιση. Ο Θεός που είναι πνεύμα, πήρε σχήμα, εικόνα, εξωτερική εμφάνιση μόνο στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, προκειμένου να γνωριστεί στους ανθρώπους (Α΄Τιμ.γ:16).

Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Ο πιστεύων εις εμέ δεν πιστεύει εις εμέ, αλλ' εις τον πέμψαντά με, και ο θεωρών εμέ θεωρεί τον πέμψαντά με» (Ιωάν.ιβ:44-45).

Ο Ιησούς λοιπόν υπήρχε εν μορφή Θεού εδώ στη γη από τη γέννησή του και μετά. Η λέξη μορφή προϋποθέτει κάποιο ορατό σχήμα, κάτι που ανήκει μόνο στον άνθρωπο αφού ο Θεός είναι πνεύμα.

«όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» Κολ.α:15

«των οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νούν, διά να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού» Β΄Κορ.δ:4

Η μετοχή «υπάρχων» φανερώνει μια πράξη που έγινε στο παρελθόν. Τη στιγμή που ο απόστολος Παύλος γράφει αυτή την επιστολή, το γεγονός που περιγράφει σ’ αυτά τα εδάφια ήδη έχει γίνει όταν ο Χριστός ζούσε πάνω στη γη. Δεν σημαίνει ότι υπήρχε εν μορφή Θεού προαιωνίως!

«δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν»

Αν το «ίσα με τον Θεόν» αναφερόταν στην προΰπαρξη του Θεού υιού στον ουρανό, τότε, αφού ο θεός υιός έχει τις ίδιες ιδιότητες και προνόμια με το θεό πατέρα και το θεό πνεύμα άγιο, γιατί να το θεωρήσει αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό; Αφού αυτή ήταν δικαιωματικά η θέση του σαν θεός υιός.

Η έννοια της λέξης «αρπαγή» είναι ότι κάτι δεν σου ανήκει δικαιωματικά, αλλά σου είναι δοσμένο από καλή θέληση και το αρπάζεις βίαια για να το κάνεις δικό σου.

Ιωάν.ε:18 «Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν»

Το παραπάνω εδάφιο καθαρά μας διδάσκει ότι όταν ο Ιησούς ήταν εδώ στη γη ήταν «ίσα με τον Θεόν».

«αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους»

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε εδώ είναι ότι η κένωση συνέβη αφού ο Κύριος πήρε δούλου μορφή και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους. Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική γραμματική, ο χρόνος που συμβαίνει η πράξη που δηλώνει η μετοχή του αορίστου δευτέρου (λαβών), προηγείται από το χρόνο του ρήματος (εκένωσε).