«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον
ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν
το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος
όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν
εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο
Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, διά να
κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,
και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός»
(Φιλιπ.β:5-11).
Το θέμα του
αποστόλου Παύλου σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι η ταπείνωση (β:3) και μας φέρνει σαν
παράδειγμα τον Ιησού. Η ταπείνωση δεν έχει να κάνει με το Θεό, αλλά με τον
άνθρωπο. Δεν συνδέει λοιπόν αυτή την αρετή με τον Ιησού σαν προϋπάρχοντα Θεό
υιό, αλλά με τον άνθρωπο Ιησού όσο βρισκόταν εδώ στη γη, από τη γέννησή Του και
μετά. Ο Κύριος Ιησούς ποτέ δεν μας ζήτησε να Τον ακολουθήσουμε και να Τον μιμηθούμε
σαν Θεό αλλά σαν άνθρωπο.
