Υπό άλλες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιαστεί, να αντικρουστεί ή να δοθεί σημασία σε κάτι τόσο χονδροειδές, ανεκπαίδευτο και χρησιμοποιώντας την έκφραση του W. Pauli «ούτε καν λάθος». Ομως, τα πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν πως κάποια πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα χρειάζονται περαιτέρω εξήγηση και πως πλατιά στρώματα του κόσμου εθελοτυφλούν μπροστά στα προφανή, πρέπει κάποιες έννοιες που για τόσα χρόνια και μετά από επίπονη επιστημονική και φιλοσοφική έρευνα είχαν εξαλειφθεί να ξανά-αποδομηθούν. Μια τέτοια έννοια/θεωρία είναι της Ευγονικής (Eugenics).
Η καρδιά της ευγονικής βασίζεται, κατά τους εμπνευστές της, στη θεωρία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής.
Σύμφωνα με αυτήν τη σκοπιά, αποτρέποντας σε «ακατάλληλα» άτομα να αναπαραχθούν, επιτυγχάνεται μια εξέλιξη στο είδος (συνήθως αναφέρονται σε φυλή). Ετσι, αποσοβίζοντας επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς από το να κάνουν παιδιά, εξαλείφονται στο μέλλον οι μάστιγες που ταλανίζουν τη φυλή. Το κράτος ελαφρύνεται οικονομικά από την πρόληψη και την περίθαλψη και όσοι μπορέσουν να επιβιώσουν, περνώντας από τη «λυδία λίθο» κάποιων προτύπων που ορίζει ένας πεφωτισμένος αρχηγός, επιτροπή ή συμβούλιο, τους επιτρέπεται να αναπαραχθούν και να γεμίσουν τον κόσμο με τα «ευγενή» τους γονίδια.

 Η ευγονική, όπως ορίστηκε το 1904 από τον Francis Galton, είναι η «επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο όλες τις επιρροές που βελτιώνουν τα εκ γενετής χαρίσματα μιας φυλής». Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε στα προπολεμικά χρόνια και στο βωμό της θυσιάστηκε πλήθος ανθρώπων που οι κοινωνικές δομές της εποχής θεωρούσαν ακατάλληλους για αναπαραγωγή. Στα εμβρυικά της βήματα, στη Μεγάλη Βρετανία η ευγονική υποστηρίχθηκε προπολεμικά εκτός από τους συντηρητικούς όπως ο W. Churchill, και από «φιλελεύθερης» σκέψης άτομα όπως ο J. Maynard Keynes, ο πατέρας της οικονομικής θεωρίας του κεϊνσιανισμού που προβάλλεται εκτενώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόγραμμα όμως ποτέ δε νομιμοποιήθηκε στα μάτια της βρετανικής κοινωνίας και οι μόνες στειρώσεις ατόμων με νοητικά προβλήματα έγιναν κρυφά, πίσω από τις πύλες ιδρυμάτων που υποστήριζαν τις θεωρίες του Galton.

 Το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όμως στις ΗΠΑ, όπου εκτενέστατα προγράμματα στειρώσεων, ευθανασίας (εκτελέσεων σε θαλάμους αερίων) και απομονώσεις «ακατάλληλων» ατόμων λάμβαναν χώρα με τακτική και συστηματική δράση. Ακατάλληλα άτομα κρίνονταν, εκτός των άλλων, φορείς των ακόλουθων ασθενειών και «ασθενειών»: IQ κάτω του 70, κλινική κατάθλιψη, επιληψία, διπολική διαταραχή, ανηθικότητα, επιθετική συμπεριφορά, γυναικεία σεξουαλική διέγερση, πολυτεκνία (3406 γυναίκες ινδιάνικης προέλευσης στειρώθηκαν προκείμενου να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού από κατώτερες φυλές) κ.ά. Το 1927 μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune έδειχνε τα εξής τρομαχτικά αποτελέσματα, καθρεφτίζοντας το πνεύμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία την παρούσα στιγμή: Δύο στους τρεις αναγνώστες υποστήριζαν τα προγράμματα στείρωσης των «πνευματικά ακατάλληλων» και 63% τη στείρωση των εγκληματιών (όλων των βαθμίδων συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών εγκληματιών). Στον απόηχο αυτής της τρέλας που κράτησε μέχρι και τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου (με περιπτώσεις σαν της Β. Καρολίνας που διήρκεσε μέχρι το 1977) στειρώθηκαν πάνω από 60.000 άτομα με άγνωστο τον αριθμό των «ευθανασιών». Το πρόγραμμα ευγονικής των ΗΠΑ επικαλέστηκαν και οι σφαγείς της ναζιστικής Γερμανίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, προκειμένου να απολογηθούν για το δικό τους πρόγραμμα ευγονικής υπό τον Josef Mengele και τον Karl Brandt.

 Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί  ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος Aktion T4 που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων» μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας. Αυτή η αποτελεσματικότητα των γερμανικών αρχών εξέπληξε ακόμα και τους Αμερικανούς ευγονιστές με τη διάσημη παρατήρηση ότι «οι Γερμανοί μάς κερδίζουν στο ίδιο μας το παιχνίδι». Εκτενέστερες αναφορές στα προγράμματα και τη φιλοσοφία της ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας υπάρχουν διάσπαρτες στη βιβλιογραφία και δεν υπάρχει χώρος στο παρόν κείμενο για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης φρικαλεότητας. Προστίθεται μόνο ότι οι τρεις χώρες που ανεφέρθησαν δεν ήταν οι μόνες σε αυτήν την ιστορική περίοδο που προέβησαν σε προγράμματα ευγονικής. Tα παραδείγματα τα ακολούθησαν οι Γαλλία, Εσθονία, Δανία, Ισλανδία, Νορβηγία και Ελβετία με πρωταθλήτρια την ανεπτυγμένη και «παραδειγματική» Σουηδία όπου από το 1934 μέχρι και το 1975 επεβλήθησαν πάνω από 62.000 άτομα σε υποχρεωτική στείρωση κάνοντας τη Σουηδία τη δεύτερη χώρα σε αριθμό υποχρεωτικών στειρώσεων σε προγράμματα ευγονικής μετά τη ναζιστική Γερμανία.

Περί λευκής φυλής

 Ο όρος λευκή φυλή, ως μη επιστημονικά δόκιμος, αποτυγχάνει να προβλέψει στο δοκιμαστικό σωλήνα την εθνικότητα ενός ατόμου. Με περιορισμένες μόνο πιθανότητες μπορεί να εικάσει και να χαρακτηρίσει την προγονική του προέλευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με τις σύγχρονες μοριακές μεθόδους μπορούν να εντοπιστούν κάποιες μεταλλάξεις στο γονότυπο ενός ανθρώπου επιτρέποντας μια γενική και ομιχλώδη παρακολούθηση της διασποράς τους στον πληθυσμό κάθε γεωγραφικής περιοχής. Μιλώντας με ποσοστά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την επιμιξία (ακόμα και σε φυλετικά ομόλογα άτομα) που έχει επέλθει μέσα σε βάθος έστω και 5 γενεών είναι πρακτικά αδύνατο να υπολογιστεί με την καθαρότητα που χρειάζεται νομικά, ηθικά αλλά πάνω από όλα πρακτικά μια τέτοια κατηγοριοποίηση, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε θανατικές ποινές και καταδίκες.

 Για να κατανοηθεί αυτή η θέση θα παρουσιαστεί σαν παράδειγμα ένα στιχάκι: «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Αν θέλουμε να αναπαραγάγουμε αυτό το στιχάκι θα πρέπει κάπου να το αντιγράψουμε. Ομως οι συνθήκες της αντιγραφής και η φύση των αντιγραφέων αφήνουν χώρο για λάθη (μεταλλάξεις). Η πρόταση και αυτή η ορθογραφία θα λειτουργήσουν σαν μήτρα για την αναπαραγωγή της ίδιας από δυο αντιγραφείς. Βάζοντας λοιπόν, τους δύο γραφείς να το αντιγράψουν, ο ένας μπορεί να κάνει λάθος και να αποδώσει το κείμενο ως «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΦΥ». Οταν κληθούν άλλοι γραφιάδες να το αναπαραγάγουν από αυτήν την πηγή δεν το αναγνωρίζουν και επιστρέφουν στην αρχική…. Αυτή η μετάλλαξη δεν έβγαζε νόημα και αχρηστοποιήθηκε … πέθανε… Αν όμως η μετάλλαξη ή το λάθος δεν επηρεάζει την προσφώνηση της πρότασης αυτή κρατιέται «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Ετσι, στις επόμενες γενιές έχουμε έναν αυξανόμενο αριθμό και των δύο εκδοχών, καμία δεν πεθαίνει (…ακόμα). Αυτό είναι που δημιουργεί την πολυμορφία σε ένα είδος . Σε βάθος χρόνου περνάνε και άλλες μεταλλάξεις π.χ. «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» ή «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΕ ΠΑΧΥ». Μπορεί έτσι με σχετική ακρίβεια να βρεθεί η προέλευση ενός «λάθους» και να προβλεφθεί από ποια γενιά κατάγεται. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι μετά από εκατοντάδες μεταγραφές το «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΩ ΚΑΙ ΠΑΧΟΙ» επειδή έχει το Η στο ΑΡΝΑΚΗ, πρέπει να προήλθε από το κείμενο εκείνο ή από το γραφέα που έκανε το πρώτο εκείνο λάθος. Με αυτήν τη βάση μπορούμε να υποθέσουμε από πού προήλθε μια μετάλλαξη και το ρυθμό διασποράς της.

 Μέχρι στιγμής όλα είναι απλά και αυτή μόνο η παρατήρηση μπορεί να εξηγεί την καταγωγή διάφορων γονότυπων, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ευθύγραμμα για τον εξής λόγο: Δεν έχουμε μόνο ένα γονέα έχουμε δύο και αυτοί άλλους δύο και καθένας από αυτούς άλλους δύο. Ετσι σε βάθος 10 γενεών (περίπου λίγο πριν την επανάσταση του 1821) ο κάθε άνθρωπος έχει τον εκπληκτικό αριθμό των 1.024 προγόνων, ατόμων που και αυτοί είχαν δυο γονείς. Ετσι στις αρχές του 19ου αιώνα ο αριθμός των συμμέτοχων στη διαμόρφωση του γονότυπου του καθενός φτάνει στους 2.048(!). Αυτό συνεπάγεται ότι ο καθένας έχει συσσωρεύσει μέσα του πλειάδα από αυτές τις μεταλλάξεις και όχι μόνο αυτό. Εστω και αν στην εξέταση μιτοχονδριακού DNA ή Υ-χρωμοσώματος (που κληρονομούνται απευθείας από μάνα σε κόρη και από πάτερα σε  γιο αντίστοιχα), τυγχάνει να φανεί υποσαχάρια προέλευση μιας περιοχής του γονότυπου, αυτό είναι ενδεικτικό μόνο ως προς το ότι 1 από τους 2.048 προγόνους είχε κληρονομήσει αυτήν τη μετάλλαξη. Ετσι, στην «εμφάνιση» ο κάτοχος του «υποσαχάριου» τμήματος του DNA μπορεί να είναι ξανθός με γαλανά μάτια και ο κάτοχος ενός «ευρωπαϊκού» τμήματος να είναι Εσκιμώος. Προσοχή πρέπει να δοθεί στο ότι οι προελεύσεις των μεταλλάξεων έχουν γεωγραφικούς προσδιορισμούς ολόκληρων ηπείρων και ότι στα πλαίσια χωρών (π.χ. Ελλάδα – Αλβανία) δεν έχουν απολύτως καμία υπόσταση. Εχοντας ανιχνεύσει την πορεία ενός από τους χιλιάδες προγόνους κάθε ανθρώπου μένει να κοιτάξουμε ανά δυάδες λοιπόν και τους υπόλοιπους 2.047 προγόνους που έχτισαν τον γονότυπο του κάθε ατόμου.

 Αν ο ένας από τους δύο γονιούς έχει τη μετάλλαξη «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» και ο άλλος «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ» ο απόγονος συνθέτει τη δική του πρόταση, επιλέγοντας κάθε στοιχείο από έναν από τους δύο γονείς όταν κληθεί να αρχίσει να αντιγράφει (στη φύση αυτό γίνεται τυχαία). Ετσι έχουμε Α (όποιο Α και να πάρει από τους γονείς παραμένει Α) Ρ (το ίδιο) Ν (το ίδιο) κ.ο.κ. μέχρι να φτάσουμε στο επίμαχο σημείο: ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧ (εδώ λαμβάνει είτε το Ι είτε το Η, εν προκειμένω επιλέγει το Η) οπότε το ΠΑΧΙ σαν μετάλλαξη χάθηκε (στο παράδειγμά μας γιατί η γενετική είναι λιγάκι πιο πολύπλοκη) για πάντα από αυτόν και τους απογόνους του. Τώρα, όμως, καλούμαστε να αναρωτηθούμε: Ο φίλος μας με το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ με ποιον έχει μεγαλύτερη συγγένεια, με τον αδερφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ ή με τον πέμπτο εξάδελφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ;

 Ετσι, ανάμεσα σε συγγενείς ανθρώπους μπορούμε να βρούμε τεράστιες διαφορές, όπως και ομοιότητες με φαινομενικά ασυγγενή άτομα. Πάνω σε αυτήν τη γραμμή και με την υποστήριξη των πειραματικών δεδομένων μπορούμε να μιλάμε για ένα φάσμα διαφορετικότητας και όχι καθαρής φυλής. Τεράστιος όγκος δεδομένων υποστηρίζει το εξής παράδοξο (παράδοξο για τον φίλο μας Jacqes Bauge-Prevost N.M.D.): Κοιτώντας την γενετική διαφοροποίηση μεταλλάξεων σε πρωτεΐνες του αίματος, στην πλειοψηφία αυτών, 84% των διαφορών βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν πληθυσμό, 8,3% σε διαφορετικούς πληθυσμούς της ίδιας «φυλής» και μόνο 6,3% ανάμεσα στις διαφορετικές «φυλές».

 Συνέπεια: Υπάρχει μεγαλύτερη γενετική διαφορά ανάμεσα σε δύο καυκάσιους ή δύο πυγμαίους από τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε καυκάσιους και πυγμαίους σαν σύνολα. Κοινώς, η έννοια φυλή δεν έχει καμιά βιολογική ή βιοχημική υπόσταση.

Περί εξέλιξης και φυσικής επιλογής

 Ενα άτομο που φαίνεται να υστερεί σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό μπορεί να φανεί σωτήριο για τη συνέχιση αυτού. Το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας, καθώς και η ασθένεια, είναι ευρέως διαδεδομένη γύρω από τη Μεσόγειο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της υπεροχής των ατόμων με το στίγμα στην άμυνα από το πλασμώδιο (P. falcifarum) που προκαλεί την ελονοσία. 

 Στην περίπτωση του μελανώματος υπάρχει μια τρομερή αντιστοίχηση με το φαινότυπο του ατόμου και τις πιθανότητες εκδήλωσής του σε αυτό. Είναι ο ρυθμός παραγωγής μελανίνης από τα μελανοκύτταρα της επιδερμίδας. Στο 80% των Ευρωπαίων μέσω και της μετάλλαξης Α326G στο γονίδιο KITLG δεν επιτρέπεται στα  μελανοκύτταρά τους να επιβιώσουν και να κατανεμηθούν επαρκώς. Ας υποθέσουμε ότι αποφασιζόταν από κάποιο πεφωτισμένο άτομο ή επιτροπή ότι το μελάνωμα σαν μορφή καρκίνου είναι μάστιγα για όλη την κοινωνία (οικονομικά, συναισθηματικά κ.τ.λ.) και για να το προλάβουμε ώστε να απαλλαχτούμε από αυτό, θα έπρεπε να εξαλείψουμε τους επιρρεπείς και τους καρκινοπαθείς από την κοινωνία και τον πληθυσμό. Ευθανασία λοιπόν και στείρωση σε ολόκληρη τη «λευκή φυλή»: Είναι κατώτερη και δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί. Αυτό για κάποιον που τύγχανε μαύρος ρατσιστής ίσως δεν θα ήταν κακό, αλλά, και εδώ υπάρχει ένα θέμα…. Η «μαύρη φυλή» δεν μπορεί αποτελεσματικά να συνθέσει Βιταμίνη D σε κλίματα που στερούνται τον ήλιο …άρα έχοντας σφάξει και αφανίσει την «λευκή φυλή» για να εξαλείψουμε το μίασμα του μελανώματος που έχει λάβει μορφές επιδημίας θα έπρεπε να δημιουργούμε μια ανθρωπότητα με επιρρέπεια στην οστεομαλακία, στον ραχιτισμό και στο θάνατο. Υπάρχει κάποιος λόγος που ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον. Η ζωή βασίζεται στη διαφορετικότητα. Η φυσική επιλογή και μέσω αυτής η ζωή είναι ανύπαρκτη χωρίς τη διαφορετικότητα μεταξύ ατόμων, πληθυσμών, ζώων, βακτηρίων.

Σχετικά με την υποχρεωτική στείρωση των αλκοολικών και των ναρκομανών. 

 Πρόσφατες μελέτες έχουν εντοπίσει ένα μεγάλο αριθμό γονιδίων που συμβάλλουν στον εθισμό, αλλά ο εθισμός είναι τόσο πλατιά έννοια που συμπεριλαμβάνει, εκτός των τοξικών ουσιών και τη σοκολάτα, και την τηλεόραση και το διάβασμα. Επιπλέον, ο αριθμός και η σημαντικότητα των γονιδίων αυτών είναι τόσο μεγάλος που εκτιμάται ότι οι πιθανότητες κάποιος να μη φέρει τουλάχιστον ένα από αυτά είναι μικρότερες του 0.1% και αυτό το κομμάτι του πληθυσμού συνήθως βασανίζεται από περιορισμένη έκκριση ντοπαμίνης, πρόδρομο στάδιο στην κατάθλιψη. Εξολοθρεύοντας, έστω, ένα μέρος των «γενετικά προγραμματισμένων» τοξικομανών δε χτυπάει το πρόβλημα της εξάρτησης σε ουσίες, ουσιαστικά το αναπαράγει. Τα ψυχοσωματικά αίτια του εθισμού είναι εξίσου σημαντικά όσο τα γονιδιακά. Ετσι, λέγοντας σε κάποιον ότι είναι ασφαλής λόγω γονιδιώματος από τον εθισμό, οι πιθανότητες είναι ότι θα δοκιμάσει και θα συνεχίσει τη χρήση πιο εύκολα, καταλήγοντας στον ίδιο τον εθισμό που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε. Επιπλέον, ακόμα και αν οι χρήστες αυτοί δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, δεν θα υπάρχουν άλλοι κατά τα άλλα υγιείς, που όταν οι συνθήκες της διαβίωσής τους και το περιβάλλον τους τούς ωθεί θα στρέφονται στις ουσίες για διέξοδο/αναψυχή;

(αποσπάσματα από kar.org.gr)