Ο Υιός του Θεού.

Ποια είναι η σημασία και η σπουδαιότητα του τίτλου «Υιός Θεού»; Ο όρος αυτός δίνει έμφαση στη θεία φύση του Ιησού και το γεγονός της παρθενικής Του γέννησης. Είναι Γιος του Θεού γιατί συνελήφθη από το Πνεύμα του Θεού έτσι ώστε να είναι κυριολεκτικά Πατέρας Του ο Θεός (Λουκ.α:35).

Όταν ο Πέτρος ομολόγησε ότι ο Ιησούς ήταν «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.ις:16), στην πραγματικότητα αναγνώρισε το Μεσσιανικό ρόλο και τη θεότητα του Ιησού. Οι Εβραίοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς όταν ονόμαζε τον εαυτό Του Υιό Θεού ή όταν έλεγε ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας Του, γιατί προσπάθησαν να Τον σκοτώσουν επειδή έκανε τον εαυτό Του Θεό (Ιωάν.ε:18  ι:33). Με λίγα λόγια, ο όρος «Υιός Θεού» αναγνωρίζει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, ενώ την ίδια στιγμή έλκει την προσοχή στη θεότητά Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί.

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι οι άγγελοι ονομάζονται γιοι Θεού γιατί δημιουργήθηκαν κατευθείαν απ’ το Θεό (Ιώβ λη:7). Το ίδιο, ο Αδάμ ήταν γιος του Θεού στη δημιουργία (Λουκ.γ:38). Οι άγιοι, τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, είναι γιοι ή παιδιά του Θεού γιατί μας υιοθέτησε σ’ αυτή τη σχέση (Ρωμ.η:14-19). Είμαστε κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι με το Χριστό, έχοντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα της υιοθεσίας. Ωστόσο, ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού με την έννοια που κανείς άλλος δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί Αυτός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού (Ιωάν.γ:16). Είναι ο μόνος που συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα, έτσι που η μοναδική θέση Του σαν Γιος, αποδεικνύει καθαρά τη θεότητά Του.

Η αρχή του Υιού.

Ο ρόλος του Υιού ή ο Υιός ξεκίνησε να υπάρχει με τη σύλληψή του στη μήτρα της Μαριάμ. Οι Γραφές μιλάνε πολύ καθαρά πάνω σ’ αυτό το θέμα. Γαλ.δ:4 «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον». Ο Γιος του Θεού ήρθε στο πλήρωμα του χρόνου - δεν γεννήθηκε προ των αιώνων όπως συνηθίζεται να λένε. Ακόμα, ο Γιος γεννήθηκε από γυναίκα - δεν είναι αδημιούργητος. Ο Γιος διετέλεσε υπό το Νόμο - όχι πριν το Νόμο. (Δες ακόμα Εβρ.ζ:28). Ο όρος εγεννήθη αναφέρεται στη σύλληψη του Ιησού όπως περιγράφεται στο Ματθ.α:18-20 και στο Λουκ.α:35. Ο Γιος του Θεού γεννήθηκε, όταν το Άγιο Πνεύμα θαυματουργικά έγινε η αιτία της σύλληψης, μέσα στη μήτρα της Μαριάμ. Αυτό είναι βέβαιο, μόνο και μόνο από την έννοια της λέξης γεννώ, κι επίσης απ’ το Λουκ.α:35 όπου εξηγεί ότι επειδή το Άγιο Πνεύμα θα επισκίαζε τη Μαριάμ, γι’ αυτό το παιδί της θα ήταν Γιος Θεού. Θα πρέπει ακόμα να προσέξουμε εδώ το μέλλοντα χρόνο που χρησιμοποιείται - «θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (κληθήσεται).

Τα εδάφια Εβρ.α:5-6 αποκαλύπτουν επίσης ότι η γέννηση του Υιού συνέβη σε μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου, που σημαίνει ότι ο Γιος είχε μια αρχή μέσα στο χρόνο. «Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτέ, Υιός μου είσαι σύ, εγώ σήμερον σε εγέννησα; Και πάλιν, Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός; Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει, Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού».

Σ’ αυτά τα εδάφια μπορούμε να προσέξουμε ότι: ο Γιος γεννήθηκε μια συγκεκριμένη μέρα (σήμερον) μέσα στο χρόνο. Υπήρξε χρόνος που ο Γιος δεν υπήρχε κι ο Θεός μιλάει προφητικά γι’ Αυτόν λέγοντας «Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ». Ακόμα, ο Θεός «εισαγάγη» το Γιο Του στον κόσμο κάποια στιγμή μετά τη δημιουργία των αγγέλων. (Δες ακόμα Ψαλμ.β:7 & Πράξ.ιγ:33).

Όλα τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στο Γιο του Θεού είναι προφητικά και προσμένουν τη μέρα που ο Γιος του Θεού θα γεννηθεί (Ψαλμ.β:7, 12  Ησ.ζ:14, θ:6). Tο εδάφιο Δαν.γ:25 αναφέρεται σε άγγελο. Ακόμα όμως κι αν ήταν κάποια φανέρωση του Θεού, δεν μπορεί να ήταν με το σώμα του Χριστού που δεν υπήρχε ακόμα.

Απ’ όλα αυτά τα εδάφια, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, ότι ο Γιος δεν είναι αιώνιος, αλλά γεννήθηκε απ’ τον Πατέρα περίπου πριν 2.000 χρόνια.

Το τέλος του Υιού.

Ο Γιος του Θεού δεν είχε μόνο αρχή, αλλά κατά κάποιο τρόπο, θα έχει κι ένα τέλος. Αυτό γίνεται φανερό απ’ την Α’ Κορ.ιε:23-28. Ιδιαίτερα στο εδάφιο 24 λέει: «ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση (ο Χριστός) την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα...». Στο εδάφιο 28 λέει: «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι». Αυτό το εδάφιο της Γραφής είναι αδύνατον να εξηγηθεί από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο «Θεό Υιό» ο οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα και αιώνιος όπως ο Πατέρας. Μπορούμε όμως εύκολα να το ερμηνεύσουμε, όταν καταλάβουμε ότι ο όρος «Υιός Θεού» αναφέρεται σ’ ένα ιδιαίτερο ρόλο που πήρε προσωρινά ο Θεός για το σκοπό της απολύτρωσης.

Όταν οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού παύσουν να υπάρχουν, ο Θεός (ο Ιησούς) θα σταματήσει να ενεργεί με το ρόλο του Υιού, ο Υιός θα υποταχθεί στη μεγαλειότητα του Θεού, ο οποίος θα επιστρέψει στον αρχικό ρόλο, του Πατέρα, του Δημιουργού και Κυβερνήτη των πάντων. Το εδάφιο Εφεσ.ε:27 περιγράφει την ίδια ιδέα με διαφορετικούς όρους: «διά να παραστήση αυτήν (ο Χριστός) εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν....».

Ο Ιησούς θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του! Πώς μπορεί να γίνει αυτό, στο φως της Α’ Κορ.ιε:24, όπου περιγράφει τον Υιό να παραδίδει τη βασιλεία στον Πατέρα; Η απάντηση είναι απλή: ο Ιησούς σαν ο Υιός, στην τελική του ενέργεια μ’ αυτή την ιδιότητα, θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του σαν ο Πατέρας πλέον.

Άλλη μία ένδειξη ότι ο ρόλος του Υιού έχει τέλος, βρίσκεται στις Πράξ.β:34-35. Ο Πέτρος αναφέρει ένα απόσπασμα του Δαβίδ στον Ψαλμ.ρι:1 «Είπεν ο Κύριος (Γιάχβε) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Ας προσέξουμε τη λέξη εωσού.

Αυτό το εδάφιο περιγράφει τη διπλή φύση του Ιησού, με το Πνεύμα του Θεού (τον Γιάχβε) να μιλάει προφητικά στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, τον Κύριο (Αδών). Η έκφραση «εκ δεξιών μου» αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την εξουσία του Θεού. «Θέτω τους εχθρούς υποπόδιον των ποδών» σημαίνει την κατά κράτος νίκη του εχθρού, με τρόπο που ο καθένας μπορεί να δει. Εκείνο τον καιρό, οι νικητές το έκαναν αυτό καμιά φορά κατά γράμμα, έβαζαν το πόδι τους πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό του νικημένου (Ι.Ναυή ι:24).

Έτσι λοιπόν η προφητεία στον Ψαλμ.ρι είναι η εξής: Το Πνεύμα του Θεού θα δώσει όλη τη δύναμη και την εξουσία στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, το Γιο του Θεού, εωσού ο Γιος κατατροπώσει τελείως τους εχθρούς, την αμαρτία και το διάβολο. Ο Γιος θα έχει όλη τη δύναμη εωσού κάμει αυτό. Τι θα συμβεί στον Υιό μετά απ’ αυτό; Μήπως σημαίνει ότι ένα αιώνιο πρόσωπο της τριάδας δεν θα κάθεται πια στα δεξιά του Θεού, ή θα χάσει όλη του τη δύναμη; Όχι. Απλά σημαίνει ότι ο ρόλος του Γιου σαν κυβερνήτης παύει. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει τη φανέρωση εν σαρκί να νικήσει το Σατανά κι έτσι να εκπληρώσει το Γεν.γ:15 όπου είπε ότι το σπέρμα της γυναίκας θα συντρίψει το κεφάλι του διαβόλου. Μετά απ’ αυτό, ο Θεός δεν χρειάζεται πια τον ανθρώπινο ρόλο για να κυβερνήσει.

Αφού ο Σατανάς ριχτεί στη λίμνη του πυρός και κάθε αμαρτία θα έχει κριθεί στην κρίση του λευκού θρόνου (Αποκ.κ), δεν θα χρειάζεται πια ο Υιός να χρησιμοποιεί το θρόνο της δύναμης. Ο Ιησούς Χριστός θα σταματήσει να ενεργεί σαν Γιος και θα είναι ο Θεός για πάντα.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν θα χρησιμοποιεί πια το αναστημένο και δοξασμένο σώμα του Χριστού; Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το δοξασμένο σώμα Του σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό φαίνεται στην Αποκ.κβ:3-4 όπου περιγράφει το Θεό με τη μορφή του Αρνίου, μετά την τελική κρίση και μετά τη δημιουργία του νέου ουρανού και της νέας γης: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών». Ο Ιησούς είναι «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ.ζ:21), παρ’ όλα αυτά, δεν θα λειτουργεί σαν ιερέας μετά την τελική κρίση. Το δοξασμένο ανθρώπινο σώμα του Κυρίου θα είναι αθάνατο, ακριβώς όπως θα είναι και το δικό μας (Α’ Ιωάν.γ:2  Α’ Κορ.ιε:50-54). Αν και το ένδοξο σώμα του Χριστού θα συνεχίσει να υπάρχει, όλοι οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού δεν θα έχουν λόγο παραμονής και θα χαθούν καθώς και κάθε ρόλος που έπαιξε ο Υιός θα σταματήσει. Ο Υιός θα υποταχθεί ώστε ο Θεός να είναι τα πάντα εν πάσι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα σταματήσει ο ρόλος του Υιού.

Ο σκοπός του Υιού.

Αφού ο ρόλος του Γιου του Θεού είναι προσωρινός και όχι αιώνιος, γιατί ο Θεός διάλεξε να φανερώσει τον εαυτό Του δια του Υιού; Γιατί γέννησε τον Υιό;

Ο πρωταρχικός σκοπός του Υιού ήταν να γίνει ο σωτήρας μας. Το έργο της σωτηρίας απαιτούσε πολλούς ρόλους που μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να εκπληρώσει κι αυτοί ήταν της θυσίας, της εξιλέωσης, της αντικατάστασης, του στενού συγγενή, της συμφιλίωσης (συνδιαλλαγής), του μεσίτη, του παράκλητου, του αρχιερέα, του δεύτερου Αδάμ, του παραδείγματος. Αυτοί οι όροι συμπίπτουν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο καθένας αντιπροσωπεύει μια σπουδαία όψη του έργου της σωτηρίας, που σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, μπορούσε να γίνει μόνο από άνθρωπο.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ήταν απαραίτητο να χυθεί αίμα για την άφεση των αμαρτιών του ανθρώπου (Εβρ.θ:22). Το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να αφαιρέσει την ανθρώπινη αμαρτία, γιατί τα ζώα είναι κατώτερα απ’ τον άνθρωπο (Εβρ.ι:4). Κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να πληρώσει για την απολύτρωση κάποιου άλλου γιατί όλοι οι άνθρωποι είχαν αμαρτήσει κι έπρεπε να πληρώσουν το μισθό της δικής τους αμαρτίας, που είναι ο θάνατος (Ρωμ.γ:23 & ς:23). Μόνο ο Θεός ήταν αναμάρτητος, αλλά δεν έχει αίμα και σάρκα. Όμως, ο Θεός ετοίμασε ένα σώμα για τον εαυτό Του (Εβρ.ι:5), μέσα στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει μια αναμάρτητη ζωή - εν σαρκί - και να χύσει αθώο αίμα προκειμένου να σώσει το ανθρώπινο γένος. 

Μετάλαβε λοιπόν σάρκα και αίμα, ώστε να μπορέσει δια του θανάτου να νικήσει το διάβολο κι έτσι να ελευθερώσει τους ανθρώπους (Εβρ.β:14-15). Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς είναι ο ιλασμός των αμαρτιών μας - το μέσο δια του οποίου εξασφαλίζουμε τη συγχώρηση, η ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού, ο κατευνασμός της θείας οργής του Θεού (Ρωμ.γ:25). Η θυσία του Χριστού είναι το μέσο δια του οποίου ο Θεός συγχώρεσε την αμαρτία μας χωρίς να συμβιβαστεί με τη δικαιοσύνη Του. Σωζόμαστε σήμερα με τη θυσία του Ιησού Χριστού - την προσφορά του Υιού του Θεού (Εβρ.ι:10-20 & Ιωάν.γ:16). Έτσι, ο Υιός είναι η θυσία και ο ιλασμός των αμαρτιών μας.

Όταν ο Γιος του Θεού θυσιάστηκε, στην ουσία μας αντικατέστησε. Πέθανε στη θέση μας, βάσταξε τις αμαρτίες μας και πλήρωσε το μισθό του θανάτου γι’ αυτές (Ησ.νγ:5-6  Α’ Πέτρ.β:24). Γεύθηκε το θάνατο για κάθε άνθρωπο (Εβρ.β:9). Φυσικά, ο μόνος τρόπος που ο Ιησούς θα μπορούσε να γίνει ο αντικαταστάτης μας, και να πεθάνει στη θέση μας, ήταν με τη μορφή ενός τέλειου ανθρώπου.

Ο ρόλος του πλησιέστερου συγγενή, στο πρόσωπο του Χριστού, μπορούσε πάλι να συμβεί μόνο με την ιδιότητά του Υιού. Στην Παλιά Διαθήκη, αν κάποιος άνθρωπος πουλούσε την περιουσία του ή ο ίδιος πουλιόταν σαν δούλος, μόνο ένας στενός συγγενής είχε το δικαίωμα ν’ αγοράσει πίσω αυτή την περιουσία ή να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία (Λευιτ.κε:25, 47-49). Ο Ιησούς, ερχόμενος εν σαρκί έγινε ο αδελφός μας (Εβρ.β:11-12) κι έτσι είχε τις προϋποθέσεις για να μας ελευθερώσει από τη δουλεία. Η Γραφή Τον περιγράφει σαν λυτρωτή (Ρωμ.γ:24  & Αποκ.ε:9).

Σαν άνθρωπος ο Ιησούς μπορεί να μεσιτεύει, να στέκεται δηλαδή ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό αντιπροσωπεύοντας τον άνθρωπο προς το Θεό. Σαν μεσίτης, ο Ιησούς συνδιαλλάσσει τον άνθρωπο με το Θεό, φέρνοντάς τον πάλι σε κοινωνία μ’ Αυτόν (Β’ Κορ.ε:18-19). Το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, γεφυρώθηκε από τον αναμάρτητο άνθρωπο Ιησού Χριστό. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ.β:5). Να σημειώσουμε, πόσο προσεκτικά ο απόστολος Παύλος υποστηρίζει και διαφυλάττει τη μονότητα του Θεού σ’ αυτό το εδάφιο. Δεν υπάρχει διάκριση στο Θεό, αλλά η διάκριση είναι ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Δεν υπάρχουν δύο προσωπικότητες στο Θεό, αλλά ο Ιησούς σαν ο Θεός και σαν άνθρωπος. Δεν μεσιτεύει ο Θεός ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, ούτε ο «Θεός Υιός». Μάλλον είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός που μεσιτεύει, γιατί μόνο ένας αναμάρτητος άνθρωπος μπορούσε να πλησιάσει τον Άγιο Θεό για χάρη της ανθρωπότητας.

Στενά συνδεδεμένος με το ρόλο του Χριστού σαν μεσίτη, είναι ο ρόλος του ιερέα (Εβρ.β:16-18  δ:14-16). Σαν άνθρωπος, ο Ιησούς πειράχτηκε ακριβώς όπως εμάς κι έτσι μπορεί, σαν αρχιερέας, να συμπαθήσει τις ασθένειές μας. Εισήλθε στην επουράνια σκηνή, πέρασε το καταπέτασμα, μπήκε στα Άγια των Αγίων κι εκεί πρόσφερε το ίδιο Του το αίμα (Εβρ.ς:19  θ:11-12). Με τη θυσία Του και την εξιλέωση, εμείς έχουμε κατευθείαν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού (Εβρ.δ:16  ς:20). Ο Υιός είναι ο μέγας Αρχιερέας μας εξαιτίας του οποίου μπορούμε με θάρρος να πλησιάσουμε το Θεό.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η ανθρώπινη φύση του Ιησού, Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο παράκλητός, κάποιος που έχει καλεστεί να σταθεί στο πλευρό μας για βοήθεια (Α’ Ιωάν.β:1). Αν αμαρτήσουμε, έστω και μετά που θα πιστέψουμε, έχουμε κάποιον που θα μας υπερασπιστεί και θα ζητήσει έλεος, μπροστά στο Θεό. Για άλλη μια φορά, είναι ο ρόλος του Υιού που πληροί αυτή τη δυνατότητα, γιατί όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, το αίμα του Χριστού απλώνεται πάνω σ’ αυτές, κάνοντας έτσι την υπεράσπισή Του αποτελεσματική.

Σαν άνθρωπος, ο Χριστός είναι ο δεύτερος Αδάμ (Α’ Κορ.ιε:45-47). Ήρθε να νικήσει και να καταδικάσει την αμαρτία στη σάρκα (Ρωμ.η:3  Α’ Κορ.ιε:55-57). Ο άνθρωπος Χριστός, ο Υιός, αντικατέστησε τον Αδάμ σαν αντιπρόσωπο του ανθρώπινου γένους. Μ’ αυτό τον τρόπο, ανέτρεψε όλες τις συνέπειες της πτώσης του Αδάμ, γι’ αυτούς που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν (Ρωμ.ε:12-21). Ό,τι έχασε η ανθρωπότητα, εξαιτίας της πτώσης του Αδάμ, ο Ιησούς σαν δεύτερος Αδάμ το κέρδισε πίσω και είναι τώρα ο αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους.

Υπάρχει άλλη μια όψη της νίκης του Ιησού κατά της αμαρτίας στη σάρκα. Ο Χριστός έπρεπε να είναι άνθρωπος όχι μόνο για να πεθάνει, αλλά για να μας δώσει παράδειγμα για μια νικηφόρα ζωή, ώστε ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του (Α’ Πέτρ.β:21). Μας έδειξε πώς μπορούμε να νικάμε την αμαρτία στη σάρκα. Είναι ο Λόγος που έγινε σάρκα (Ιωάν.α:14). Έγινε ο ζωντανός Λόγος έτσι ώστε να μπορούμε να καταλαβαίνουμε καθαρά τι θέλει ο Θεός από μας. Φυσικά, μας δίνει τη δύναμη για ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του. Όπως συμφιλιωθήκαμε με το θάνατό Του, σωζόμαστε με τη ζωή Του (Ρωμ.ε:10). Το Πνεύμα Του μας δίνει τη δύναμη να ζήσουμε τη ζωή της δικαιοσύνης που ζητάει από μας (Πράξ.α:8  Ρωμ.η:4). Ο Υιός δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον άνθρωπο στο Θεό, αλλά και το Θεό στον άνθρωπο. Είναι απόστολος, διαλέχτηκε και στάλθηκε απ’ το Θεό για ένα συγκεκριμένο σκοπό (Εβρ.γ:1). Είναι προφήτης που εκπροσωπεί το Θεό ανάμεσα στους ανθρώπους και τους αποκαλύπτει το λόγο Του (Πράξ.γ:20-23  Εβρ.α:1-2). Η ανθρώπινη φύση του είναι καθοριστική σ’ αυτή την άποψη, γιατί ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή τη φύση του Υιού, για να πλησιάσει τον άνθρωπο σε ανθρώπινο επίπεδο.

Επιπλέον, κηρύττοντας το λόγο του Θεού, ο Υιός αποκάλυπτε τη φύση του Θεού στους ανθρώπους. Δια του Υιού, ο Θεός φανέρωσε την άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο αλλά και την παντοδυναμία Του, κατά τέτοιο τρόπο, που οι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν. O Θεός χρησιμοποίησε το όνομα του Ιησού σαν το αποκορύφωμα της αποκάλυψης της φύσης Του και το πρόσωπο του Ιησού σαν προφητικό αποκορύφωμα των φανερώσεων του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός ο λόγος ύπαρξης του Υιού εκφράζεται σε πολλά εδάφια της γραφής τα οποία διδάσκουν τη φανέρωση του Θεού εν σαρκί. Το Ιωάν.α:18 περιγράφει το σκοπό του Υιού: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν ο Μονογενής Υιός, ο ών εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν». Ο Ησαίας είχε προφητέψει ότι αυτή η αποκάλυψη θα ερχόταν: «Και η δόξα του Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε» (Ησ.μ:5). Ο Παύλος έγραψε ότι αυτό πραγματικά συνέβη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού: «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν τω προσώπω (κείμ.) του Ιησού Χριστού» (Β’ Κορ.δ:6). Με άλλα λόγια, ο Γιος του Θεού, έγινε το μέσο με το οποίο ο αόρατος και ακατανόητος Θεός, αποκάλυψε τον εαυτό Του στον άνθρωπο.

Ένας άλλος λόγος ύπαρξης του Υιού ήταν η εκπλήρωση των πολλών υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, το λαό Ισραήλ και το Δαβίδ. Ο Ιησούς θα εκπληρώσει στο πλήρες κάθε υπόσχεση που έχει να κάνει με τους απογόνους αυτών των ανθρώπων κι αυτό θα γίνει στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας Του στη γη (Αποκ.κ:4). Θα είναι ο κατά γράμμα Βασιλιάς του Ισραήλ και όλης της γης (Ζαχ.ιδ:16-17  Ιωάν.α:49). Ο Θεός υποσχέθηκε στο Δαβίδ ότι ο οίκος και ο θρόνος του θα στερεωθούν για πάντα (Β’ Σαμ.ζ:16). Ο Ιησούς θα το εκπληρώσει αυτό ακριβώς, στο πρόσωπό Του, εφόσον είναι κατευθείαν απόγονος του Δαβίδ από τη Μαριάμ (Λουκ.γ) και κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ από το νόμιμο πατέρα του Ιωσήφ (Ματθ.α).

Ακόμα, η ύπαρξη του Υιού, επιτρέπει στο Θεό να κρίνει τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι δίκαιος και τίμιος. Είναι επίσης ελεήμων. Μέσα στη δικαιοσύνη και το έλεός Του, αποφάσισε να μην κρίνει τον άνθρωπο μέχρι ο Ιησούς να περνούσε πραγματικά όλα τα προβλήματα και τους πειρασμούς της ανθρώπινης φύσης και να αποδείκνυε ότι είναι δυνατόν να ζήσει κανείς δίκαια σαν άνθρωπος, πάνω στη γη (φυσικά με τη δύναμη του Θεού, που είναι το ίδιο διαθέσιμη και σ’ εμάς σήμερα). Η Βίβλος αναφέρει σ’ αυτό το θέμα, ότι ο Θεός δεν θα κρίνει κανένα, ο Υιός θα κρίνει (Ιωάν.ε:22,27). Ο Θεός θα κρίνει δια Ιησού Χριστού (Ρωμ.β:16). Με άλλα λόγια, ο Θεός (Ιησούς) θα κρίνει τον κόσμο, με την ιδιότητα αυτού που έζησε εν σαρκί, νίκησε την αμαρτία στη σάρκα και έχει την ίδια δύναμη διαθέσιμη για όλο τον κόσμο.

Η προΰπαρξη του Χριστού

Υπάρχουν κάποιοι που χρησιμοποιούν το όγδοο κεφάλαιο των Παροιμιών σε μια προσπάθεια ν’ αποδείξουν ότι ο Υιός του Θεού προϋπήρχε μαζί με τον Πατέρα. Διδάσκουν, λοιπόν, ότι αυτό το κεφάλαιο αναφέρεται στον Υιό. Αυτό το κεφάλαιο, όμως, μιλάει για τη σοφία και σε καμία περίπτωση δεν αποδεικνύεται ότι αυτή ήταν ο Υιός του Θεού. Ο απόστολος Παύλος μας λέει στην Α’Κορ.α:30 ότι ο Χριστός «εγεννήθη εις ημάς σοφία», αλλά λέει «από Θεού», απ΄ τη θεότητα, όχι απ’ την ανθρώπινη φύση Του.

«Και τώρα δόξασόν με σύ, Πάτερ, πλησίον σου, με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος» (Ιωαν.ιζ:5). Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται μερικές φορές στην προσπάθεια ν’ αποδείξουν ότι ο Υιός ήταν ξεχωριστό πρόσωπο απ’ τον Πατέρα, αλλά κι αυτό δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση. Αυτό το εδάφιο είναι καλλίτερα να διαβαστεί απ’ το κριτικό κείμενο: «καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».

Πριν η Μαρία επισκιαστεί από το Άγιο Πνεύμα, ο Υιός υπήρχε μόνο στο νου και το σχέδιο του Θεού. Γι’ αυτό ο Πέτρος λέει ότι ήταν «προωρισμένος (στο κείμενο λέει «προεγνωσμένος» και δεν μπορεί να προ-γνωρίζεις κάποιον που ήδη υπάρχει) πρό καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας» (Α’ Πετρ.α:20,21).

Ενώ οι Γραφές μας διδάσκουν ότι ο Χριστός ήταν «το Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου» (Αποκ.ιγ:8), ποιος δεν θα συμφωνήσει με το Εβρ.θ:26 ότι ήταν στο Γολγοθά, εκεί  που πραγματικά το Αρνίο εσφάγη. Το μόνο συμπέρασμα που μπορούμε να  βγάλουμε είναι ότι προ καταβολής κόσμου, μόνο στο νου και το σχέδιο του Θεού μπορούσε να συμβεί αυτό. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεός είχε ένα Γιο μέσα στην πρόθεσή Του προ καταβολής κόσμου κι αυτός ο Γιος είχε δόξα, τη δόξα του Αρνίου του εσφαγμένου. Όπως, λοιπόν, το Αρνίο εσφάγη στο πλήρωμα των καιρών, έτσι κι ο Γιος γεννήθηκε στο πλήρωμα των καιρών (Γαλ.δ:4). Ο Θεός που πιστεύουμε, καλεί «τα μη όντα ως όντα»  (Ρωμ.δ:17).

Ο Ισαάκ, (τύπος του Υιού του Θεού), ήταν δοξασμένος μέσα στο νου του Αβραάμ, (τύπος του Πατέρα), ενώ αυτός ήταν ακόμα άτεκνος, επειδή πίστεψε στο Θεό (Ρωμδ:20). Έτσι και η ανθρώπινη φύση του Υιού του Θεού προϋπήρχε μόνο στο σχέδιο του Θεού. Ο Χριστός στην πραγματικότητα προϋπήρχε, αλλά σαν η θεότητα κι όχι σαν άνθρωπος.

Έχουν γίνει προσπάθειες ν’ αποδειχθεί η προΰπαρξη του Υιού απ’ τις πολλές φορές που αναφέρεται ότι «ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιόν του στον κόσμο». Ωστόσο, κανείς δεν έχει προσπαθήσει ν’ αποδείξει ότι οι απόστολοι προϋπήρχαν, απ’ το γεγονός ότι διαβάζουμε σε διάφορα σημεία ότι απεστάλησαν σ’ όλο τον κόσμο. Όπως οι μαθητές ήταν στον κόσμο πριν αποσταλούν, έτσι και ο Υιός. Αυτό επιβεβαιώνεται απ’ τα λόγια του Ίδιου του Ιησού: «Καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς»  «Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον» (Ιωαν.κ:21 & ιζ:18). Ο Θεός έδωσε τον Γιο Του, όχι απ’ τον ουρανό, αλλά όταν ήταν πάνω στο σταυρό. Η σειρά είναι, πρώτα «παιδίον εγεννήθη» και μετά «υιός εδόθη» (Ησ.θ:6). Το Ιωαν.γ:16 λέει ότι ο Θεός έδωσε το Γιο Του κι η ίδια σκέψη φαίνεται στα εδάφια 14 και 15. Στην Ρωμ.ε:8 φαίνεται καθαρά ότι αυτό έλαβε χώρα μέσα στο χρόνο κι όχι στην αιωνιότητα.

Μια δημοφιλής αντίρρηση στη διδασκαλία της μονότητας του Θεού είναι το εδάφιο Γεν.α:26 «Ας κάμωμεν άνθρωπον...». Ωστόσο, αυτό το εδάφιο δεν είναι καθόλου έξω απ’ το γενικό πνεύμα του λόγου του Θεού. Αντίθετα, έτσι όπως το μεταχειρίζονται οι υποστηρικτές του δόγματος της Τριάδας, έχει τα παρακάτω προβλήματα:

α) Σαν ερμηνεία είναι αντίθετη με τη γενική διδασκαλία της Γραφής. 

β) Αντικρούει πολλά καθαρά εδάφια. 

γ) Δεν ταιριάζει με το επόμενο εδάφιο (27).

Η λέξη Ελοχίμ σ’ αυτό το εδάφιο όπως και στο παρακάτω χρησιμοποιείται με ρήμα ενικού αριθμού (είπεν), που σημαίνει ότι όταν ο Ελοχίμ είπε “ας κάμωμεν...” εννοούσε τον εαυτό Του και κάποιον άλλον.

Το ρήμα “είπεν” δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στο ένα πρόσωπο της θεότητας που μιλάει - ενώ τα άλλα ακούν - γιατί μας λέει τι είπε ο Ελοχίμ που είναι το πλήρωμα της θεότητας και όχι ένα μέρος της. Ο Ελοχίμ, λοιπόν, δεν μιλάει σε μια άλλη θεότητα - γιατί δεν υπάρχει - αλλά σε κάποιο άλλο πρόσωπο που θα συνεργαστεί μαζί Του για να κάμει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Όμως αυτό το πρόσωπο στο οποίο μιλάει ο Ελοχίμ θα πρέπει να έχει την ίδια εικόνα και ομοίωση μ’ Αυτόν. Αν ψάξουμε μέσα στο λόγο του Θεού, θα βρούμε ποιος είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, ο χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού και το απαύγασμα της δόξης Αυτού.

Είπαμε παραπάνω ότι το εδ.26 του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης δεν ταιριάζει με το εδ.27 γιατί ενώ στο πρώτο λέει “Ας κάμωμεν...” μετά στο δεύτερο, η Γραφή λέει “Και εποίησεν ο Θεός...”. Που σημαίνει ότι αν ο πληθυντικός του πρώτου εδαφίου φανερώνει Τριάδα, (και γιατί όχι 13,54,2876 πρόσωπα αλλά 3;) ο ενικός του δεύτερου εδαφίου τη διαψεύδει.

Γιατί όλοι οι προφήτες της Π.Δ. που ήξεραν το λόγο του Θεού δεν κατέληξαν ποτέ σε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα διαβάζοντας αυτά τα εδάφια, αλλά παρέμειναν με πίστη στον ΕΝΑ, μονοπρόσωπο Θεό της Π.Δ.;

Όταν ο Θεός λέει αυτά τα λόγια στο εδάφιο που εξετάζουμε, δεν έχει δημιουργήσει ακόμα τον άνθρωπο αλλά αναφέρεται σ’ αυτό που σκοπεύει να κάνει.  Δεν αναφέρεται στη δημιουργία του ενός ανθρώπου Αδάμ, αλλά στην πρόθεσή Του να κάνει όλο το ανθρώπινο γένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Το εδ. 26 μας μιλάει για την πρόθεση του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος, και το εδ.27 μας μιλάει για την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους.

Ο Θεός “εποίησε” μόνος Του τον άνθρωπο Αδάμ, αλλά για το “κάμωμα” του ανθρώπινου γένους κατ’ εικόνα και ομοίωση Του, φαίνεται ότι χρειάζεται η συνεργασία και κάποιου άλλου προσώπου.

Οι όροι “κάμωμεν” και “ημών” στο εδάφιο 26 δεν αναφέρονται στα πολλά πρόσωπα της θεότητας γιατί ο Θεός έχει μόνο ένα πρόσωπο, αλλά αναφέρονται στον ΕΝΑ Θεό, τον Πατέρα, που μαζί με τον Αμνό της θυσίας, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ, που πέθανε για να εξαγοράσει όλο το ανθρώπινο γένος, “κάνουν” τον άνθρωπο κατά την εικόνα τους και την ομοίωσή τους.

Είναι λοιπόν μια προφητική αναφορά στο έργο που είχε ο Πατέρας να κάνει μαζί με τον Υιό Του, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.  Και επειδή ο Ιησούς είναι ο μόνος που έχει την εικόνα του Πατέρα (Κολ.α:15  Β’ Κορ.δ:4  Εβρ.α:3) γι’ αυτό και ο Πατέρας λέει “ας κάμωμεν” κατ’ εικόνα “ημών”.....  Μιλάει προφητικά, όπως και στους Ψαλμ.ρι:1,4 & β:2-7.

Στα Εβραϊκά το ρήμα κάνω είναι “ασά” που σημαίνει κάνω κάτι με κόπο, ενώ το ρήμα ποιώ είναι “μπαρά” που σημαίνει δημιουργώ κάτι εκ του μηδενός.  Ο Θεός “εποίησε” τον Αδάμ κατ’ εικόνα Του (και αναφέρεται όχι στο εξωτερικό σχήμα, αλλά σε πτυχές του είναι Του όπως: κεφαλή της δημιουργίας, έχει εξουσία, νοημοσύνη, ελεύθερη βούληση, ικανότητα κρίσης, κτλ).

Δεν μπορούσε όμως να τον κάνει από την αρχή και κατ’ ομοίωσή Του (η εσωτερική πνευματική αγιότητα του χαρακτήρα του Θεού) γιατί αυτό απαιτούσε τη συνεργασία και την ελεύθερη βούληση του Αδάμ. Η ομοίωση καλλιεργείται μέσα στον άνθρωπο καθώς μένει υποταγμένος και υπάκουος κάτω από τον Δημιουργό του, έχοντας κοινωνία μ’  Αυτόν.

Η αλήθεια που φανέρωσε ο Μωυσής στο Δευτ.ς:4  «Άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» ποτέ δεν ήρθε σε αντίθεση με κάποιο άλλο εδάφιο της Γραφής. Υπάρχει μόνο ένας Θεός, ΕΙΣ Κύριος, ο οποίος όμως, έχει φανερωθεί σαν ο Πατέρας ΕΝ Υιώ και σαν Πνεύμα Άγιο. Δεν υπάρχουν τρεις Θεοί, ούτε τρία πρόσωπα. Υπάρχει ένας Θεός και ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός (Α’ Τιμ.β:5).

Στη βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό (Ματθ.γ:16-17), ο Ιησούς που στεκόταν μέσα στο νερό ήταν «ο Θεός που εφανερώθει εν σαρκί» (Α’ Τιμ.γ:16) κι αυτό που είδε ο Ιωάννης (Ιωαν.α:32) ήταν η φανέρωση του Πνεύματος του Θεού σαν περιστέρι. Η φωνή που ακούστηκε απ’ τον ουρανό ήταν ο Θεός που φανερώθηκε μέσα απ’ αυτή τη φωνή. Ο Υιός δεν ήταν Θεός, κι αυτό που ήταν σαν περιστέρι δεν ήταν Θεός, γιατί τον Θεό κανείς δεν μπορεί να Τον δει, ενώ ο Ιωάννης είδε και τον Υιό και το περιστέρι. Έχουμε λοιπόν εδώ τρεις φανερώσεις του Ενός Θεού που είναι Πνεύμα. Τίποτα σ’ όλα αυτά δεν μπορεί ν’ αποδείξει τρία ξεχωριστά πρόσωπα στη θεότητα. Όταν βλέπουμε ένα αδελφό να έχει πέσει κάτω απ’ τη δύναμη του Πνεύματος, έναν άλλο να χορεύει εν Πνεύματι και κάποιο τρίτο να μιλάει σε γλώσσες καθώς το Πνεύμα δίδει σ’ αυτόν, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν τρία Άγια Πνεύματα! Σ’ αυτή την περίπτωση όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι το Ένα Άγιο Πνεύμα, φανερώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον Ιορδάνη ποταμό. Το αιώνιο Πνεύμα, ο Θεός, φανερώθηκε σαν Πατέρας με τη φωνή, φανερώθηκε ΕΝ Υιώ στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, φανερώθηκε και σαν Άγιο Πνεύμα σ’ αυτό που έμοιαζε με περιστέρι.

Το να διδάσκει κανείς ότι ο Υιός του Θεού προϋπήρχε σαν μονογενής υιός πριν απ’ τους αιώνες, χωριστά από δύο άλλα ίσα πρόσωπα, είναι παράλογο. Οι όροι «μονογενής» και «αιώνιος» δεν μπορούν να ισχύουν για το ίδιο πρόσωπο, επειδή αντιφάσκουν. Ο όρος «υιός» υποδηλώνει μια αρχή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον που υπήρχε σ’ όλη την αιωνιότητα.

Δεν ενσαρκώθηκε εν Χριστώ ο Θεός Υιός

Οι τριαδικοί διδάσκουν ότι ο Θεός Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας, ενσαρκώθηκε εν Χριστώ. Μ’ αυτό έρχονται σ’ αντίθεση με τη Βίβλο. Πουθενά η Γραφή δεν αναφέρει ότι μόνο ένα από τα τρία πρόσωπα κατοίκησε μέσα στο Χριστό ή ότι ο Θεός Υιός ενσαρκώθηκε εν Χριστώ. Αντίθετα, διακηρύττει ότι η θεότητα του Χριστού ήταν του Πατέρα. (Ιωάν.ι:37,38, ιδ:7-11, ιζ:21). 

Οι τριαδικοί δεν μπορούν να εναρμονίσουν τη διδασκαλία τους μ’ αυτές τις Βιβλικές αναφορές.

Σύμφωνα με τη Γραφή, δεν ενσαρκώθηκε εν Χριστώ ο Θεός Υιός - το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας, αλλά ο Πατέρας Θεός.

Η Βίβλος και η τριαδική διδασκαλία δεν μπορεί να είναι και οι δύο αληθείς και είναι φανερό ποιος έχει το λάθος.

Μια δεύτερη αντίφαση προκύπτει από τα εδάφια που δόθηκαν παραπάνω όπου αναφέρεται ότι ο Πατέρας κατοίκησε μέσα στο Χριστό. Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι το Άγιο Πνεύμα δημιούργησε το Χριστό, (Ματθ.α:18, Λουκ.α:35) και εξισώνει το Άγιο Πνεύμα με τον Πατέρα. Αν ο Πατέρας που κατοίκησε εν Χριστώ είναι το Άγιο Πνεύμα, τότε το Άγιο Πνεύμα ενσαρκώθηκε εν Χριστώ. Είναι παράξενο που οι τριαδικοί πιστεύουν ό,τι η Βίβλος δεν λέει (ο Θεός Υιός κατοίκησε μέσα στον Χριστό) και αρνούνται ό,τι πραγματικά λέει (ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα κατοίκησαν εν Χριστώ).

Η τριαδική άποψη ότι μόνο το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας ενσαρκώθηκε εν Χριστώ, έρχεται επίσης σε αντίθεση με τις περικοπές της Βίβλου που ορίζουν ότι όλο το πλήρωμα της θεότητας κατοίκησε μέσα σ’ Αυτόν (Κολ.α:19, β:9). Αν η Βίβλος εννοεί ό,τι λέει κι αν ο Θεός είναι τρία πρόσωπα, τότε και τα τρία πρόσωπα κατοίκησαν μέσα στο Χριστό.

Το όνομα του Ιησού

«Τις ανέβη εις τον ουρανόν και κατέβη; τις συνήγαγε τον άνεμον εν ταις χερσίν αυτου; τις εδέσμευσε τα ύδατα εν ιματίω; τις εστερέωσε πάντα τα άκρα της γής; τί το όνομα αυτού; και τί το όνομα του υιού αυτού, εάν εξεύρης;» (Παρ.λ:4).

Ο προφήτης ρωτάει για ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Πατέρα και του Υιού. Μπορούμε να δώσουμε την απάντηση μέσα απ’ το λόγο του Θεού;

Είδαμε προηγουμένως, ότι αυτό που έκανε τον Ιησού Κύριο, ήταν η θεότητα που κατοικούσε μέσα Του κι όχι η ανθρώπινη φύση Του. Κατά τον ίδιο τρόπο, είναι εύκολο να δούμε, ότι ήταν ο Θεός, όχι ο άνθρωπος, που έδωσε στο Χριστό το όνομά Του.

Διαβάζουμε: «Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν ΟΝΟΜΑ το υπέρ πάν ΟΝΟΜΑ, διά να κλίνη εις το ΟΝΟΜΑ του ΙΗΣΟΥ πάν γόνυ  επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλιπ.β:9,10).

Καθώς είναι αδύνατον να φανταστούμε κάποιο άλλο όνομα που να είναι πάνω απ’ το ΟΝΟΜΑ του Θεού, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός έδωσε στον Υιό Του το δικό Του ΟΝΟΜΑ γι’ αυτή την οικονομία. Ο Θεός, σε κάθε μία απ’ τις τρεις κύριες οικονομίες είχε το δικό Του ΟΝΟΜΑ. Πριν δοθεί ο Νόμος, ο Θεός φανερωνόταν σαν ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ (Εξ.ς:3). Για την οικονομία του Νόμου, όπως έκανε φανερό στο Μωυσή, το όνομά Του ήταν ΓΙΑΧBΕ (Εξ.γ:13,14,15). Το όνομα που ο άγγελος ανήγγειλε για την οικονομία του Ευαγγελίου είναι ΙΗΣΟΥΣ (Ματθ.α:21, Λουκ.α:31).

Ο Υιός του Θεού διακήρυξε: «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου» (Ιωαν.ε:43). Ο Παύλος για να στηρίξει ακόμα πιο πολύ αυτή την ομολογία, γράφει στην Εβρ.α:4 ότι ο Ιησούς έχει κληρονομήσει τ’ όνομά Του . Ο Πέτρος είπε στους Εβραίους ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα κάτω απ’ τον ουρανό, ανάμεσα στους ανθρώπους, δια του οποίου πρέπει να σωθούμε (Πραξ.δ:12). Τους αντικαθιστούσε δηλαδή το όνομα που μέχρι τότε ήξεραν, με το όνομα ΙΗΣΟΥΣ.

Έχουμε ήδη δώσει αρκετές αποδείξεις ότι ο Χριστός ήταν Θεός και άνθρωπος. Σαν Θεός, ήταν ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, και σαν άνθρωπος ήταν το ΠΑΙΔΙΟΝ που ΕΓΕΝΝΗΘΗ και ο ΥΙΟΣ που ΕΔΟΘΗ (Ησ.θ:6). Μ’ όλες αυτές τις αποδείξεις, ποιος θα μπορούσε ν’ αρνηθεί ότι ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Χριστού είναι ΙΗΣΟΥΣ; Ο Ιωάννης είπε: «Τις είναι ο ψεύστης, ειμή ο αρνούμενος ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός»; (Α’Ιωαν.β:22). Και σε τέλεια αρμονία με τη θαυμαστή αλήθεια ότι ο Χριστός είναι Θεός και άνθρωπος, προσθέτει: «ούτος είναι ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιόν». Πόσο πιο καθαρά θα μπορούσε κανείς να δει ότι ο Χριστός είναι ο Πατέρας και ο Υιός;

Στην Εξ.γ:15 βλέπουμε ότι ο Θεός είπε στο Μωυσή, ότι το όνομά Του θα είναι Γιάχβε για πάντα. Αυτό το γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι το όνομα ΙΗΣΟΥΣ είναι το όνομα του Θεού, γιατί δεν σημαίνει απλά «σωτήρας» όπως πολλοί νομίζουν. ΙΗΣΟΥΣ σημαίνει ΓΙΑΧΟΥΕ-ΣΩΤΗΡΑΣ ή ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ (Γιάχβε = αυτός είναι). Αυτό αποδεικνύεται απ’ το εδάφιο Ματθ.α:21-23 που μας διδάσκει ότι όταν η Μαριάμ έδινε στο παιδί που γέννησε το όνομα ΙΗΣΟΥΣ, απλά εκπλήρωνε την προφητεία Ησ.ζ:14.

Ενώ πιστεύουμε ότι έχουμε απαντήσει την ερώτηση του προφήτη στις Παρ.λ:4, ξεκαθαρίζοντας ποιο είναι το ΟΝΟΜΑ του Πατέρα και του Υιού, θέλουμε να στρέψουμε την προσοχή στο γεγονός ότι σ’ αυτό το όνομα, το όνομα του Ιησού είναι που εκβάλουμε δαιμόνια, μιλάμε άλλες γλώσσες, θεραπεύουμε τους αρρώστους (Μαρκ.ις:17,18). Πρέπει να χρίουμε τους ασθενείς με λάδι σ’ αυτό το ΟΝΟΜΑ (Ιακ.ε:14). Στην πραγματικότητα ο απόστολος Παύλος μας λέει: «Και πάν ότι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα» (Κολ.γ:17).