Μιχαίας ς:8
Η ταπείνωση, είναι ίσως η πιο βασική χάρη που μπορεί να έχει ένας Χριστιανός,
αν θέλει να έχει την αποδοχή του Θεού στη ζωή του. Οι περισσότεροι από μας, ενώ
δεν είχαμε τίποτα στη ζωή μας για το οποίο να υπερηφανευόμαστε μπροστά στο Θεό,
αισθανόμασταν ότι κάναμε κάτι πολύ σπουδαίο όταν ταπεινώσαμε τους εαυτούς μας
και ομολογήσαμε ότι ήμασταν χαμένοι, αβοήθητοι και χωρίς Χριστό. Όμως ο Θεός
ζητάει από μας να παίρνουμε αυτή τη θέση του νικημένου και αβοήθητου αμαρτωλού
ενώπιόν Του, πριν Αυτός μπορέσει να κάνει όλα αυτά που έχει ετοιμάσει για μας.
Μπορεί να μην έχουμε τίποτα για να υπερηφανευτούμε, αλλά ο παλιός τρόπος
ζωής θέλει να κρατάμε ψηλά το κεφάλι και να είμαστε κάποιοι. Είναι πολύ συχνό
φαινόμενο στο λαό του Θεού να υπάρχει μια υπερήφανη καρδιά που εμποδίζει να
προχωρήσει κανείς πολύ με τον Κύριο. Όμως καθώς ταπεινώνουμε τους εαυτούς μας
και ομολογούμε την ανάγκη μας ενώπιόν Του, μας έχει αποδείξει κάθε φορά ότι θα
κάνει αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε.
Ίσως το πιο απλό μάθημα που έχουμε μέσα απ’ το λόγο του Θεού για το θέμα
της ταπείνωσης, είναι όταν ο Ιησούς πήρε ένα μικρό παιδί, το έστησε ανάμεσα
στους ανθρώπους και είπε: «Αληθώς σας
λέγω, εάν δεν επιστρέψητε, και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις
την βασιλείαν των ουρανών. Όστις λοιπόν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο,
ούτος είναι ο μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.ιη:3,4).
Ένα μικρό παιδί είναι αβοήθητο, έχει ανάγκη και θέλει τη φροντίδα των
γονιών του και κατά τον ίδιο τρόπο κι εμείς θα πρέπει να σταθούμε αβοήθητοι μπροστά
στο Θεό ομολογώντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σωθούμε ή να
διατηρήσουμε τη σωτηρία μας.
Α’
Πετρ.ε:6 Κάτι που πρέπει να προσέξουμε πολύ σ’ αυτή μας τη μελέτη για την
ταπείνωση, είναι ότι εμείς πρέπει να ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας.
Αυτός που περιμένει το Θεό να τον ταπεινώσει, σίγουρα θα μετανιώσει που δεν
ταπείνωσε αυτός τον εαυτό του. Ο Θεός συχνά χρησιμοποιεί δραστικά μέσα για να
ταπεινώσει τον άνθρωπο που δεν ταπεινώνει τον εαυτό του. Έχει τους τρόπους και
τα μέσα να κάνει την πιο υπερήφανη καρδιά να καταρρεύσει. Είναι πολύ καλύτερα
να ταπεινωθούμε εμείς, όπως μας λέει ο λόγος του Θεού.
Α’
Πετρ.ε:5 Αν εμείς ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας δεν θα εκφύγουμε μόνο την κρίση
του Θεού, αλλά επιπλέον θα ωφεληθούμε. Το εδάφιο 6 που είδαμε προηγουμένως λέει
ότι όταν εμείς ταπεινωνόμαστε, Αυτός θα μας υψώσει.
Ησ.νζ:15
Προσέξτε ότι κατοικεί σε υψηλό και άγιο τόπο αλλά και μ’ αυτόν που έχει ταπεινό
και συντετριμμένο πνεύμα.
Έχουμε μερικά παραδείγματα μέσα στο λόγο του Θεού που μας δείχνουν πόσο
πολύ ο Θεός προσέχει και δίνει χάρη σ’ αυτόν που θα ταπεινώσει τον εαυτό του.
Ας δούμε για παράδειγμα τον βασιλιά Αχάβ στο Α’ Βασ.κα που ήθελε να πάρει το αμπέλι του Ναβουθαί επειδή ήταν
δίπλα στο παλάτι του. Ο Ναβουθαί που ήταν θεοσεβούμενος άνθρωπος δεν ήθελε να
το πουλήσει γιατί ήταν κληρονομιά απ’ τον πατέρα του (Αριθ.λς:7). Η κακιά βασίλισσα Ιεζάβελ μηχανεύτηκε ένα σχέδιο με το
οποίο σκότωσε τον Ναβουθαί κι έτσι ο Αχάβ πήρε το αμπέλι. Μετά, ο Θεός έστειλε
τον Ηλία να επιπλήξει τον Αχάβ για την αμαρτία του και να τον πληροφορήσει ότι
ο Θεός θα έφερνε κακό επάνω του και θα θανάτωνε τους απογόνους του. Διαβάζουμε
όμως ότι όταν ο Αχάβ άκουσε όλα αυτά που ο Θεός επρόκειτο να κάνει, ταπείνωσε
τον εαυτό του. Μετά, ο Θεός είπε στον Ηλία τα λόγια που διαβάζουμε στο εδάφιο 29.
Σίγουρα ο Θεός ευαρεστείται πολύ περισσότερο όταν τα παιδιά Του ταπεινώνονται
μπροστά Του, αφού πρόσεξε τόσο πολύ αυτή την πράξη ταπείνωσης αυτού του κακού
ανθρώπου.
Η περίπτωση της μεγάλης πόλης, της Νινευή, και πώς διέφυγε την κρίση του
Θεού, μας δείχνει επίσης πολύ καθαρά τη στάση του Θεού απέναντι στην ταπείνωση.
Αν και είναι κόντρα στην πιο απλή πίστη, όμως είναι γεγονός ότι ο Ιωνάς δεν
κήρυξε μετάνοια στη Νινευή. Απλά έδωσε το μήνυμα του Θεού: «Έτι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφή» (Ιων.γ:4) χωρίς να δώσει οδό διαφυγής
απ’ την επερχόμενη κρίση. Ο βασιλιάς όμως και οι υπήκοοί του ταπείνωσαν τους
εαυτούς τους μπροστά στο Θεό. Ήταν πραγματικά μια μεγαλειώδης στιγμή γιατί όλοι
από μικρού μέχρι μεγάλου ενεδύθησαν σάκους, νήστεψαν και ο Θεός μεταμελήθηκε
και δεν έφερε το κακό που είχε πει. Αν και μ’ αυτό μπορούσε να θεωρηθεί ο
άνθρωπος Του ψευδοπροφήτης, ο Θεός τίμησε την ταπείνωσή τους.
Η ταπείνωση δεν φέρνει μόνο τη χάρη του Θεού, αλλά κάνει και τη ζωή
αυτών που την δοκιμάζουν να είναι γεμάτη με ιδιαίτερους καρπούς. Σημείο
ταπείνωσης είναι η επιθυμία να δεις άλλους να υπερέχουν πνευματικά και υλικά.
Συχνά είναι πιο σκληρό να βλέπεις κάποιον να υπερέχει στα πνευματικά παρά στα
υλικά. Η αληθινή ταπείνωση, θα κάνει χώρο για τη χάρη και τον καρπό του
Πνεύματος, έτσι ώστε να φανερώνονται στη ζωή μας.
Ας προσέχουμε απ’ την προσποιητή ταπείνωση, ή απ’ αυτή που μας κάνει να
είμαστε υπερήφανοι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αηδιαστικό για ένα πνευματικό άτομο,
από το να βλέπει εξωτερικές πράξεις ταπείνωσης σε κάποιον που είναι γεμάτος
υπερηφάνεια και κομπασμό για την υποκριτική του ταπείνωση.
Η αληθινή ταπείνωση θα κάνει κάποιον να θεωρεί τους άλλους υπερέχοντας
και θα τον οδηγήσει σε μια ζωή που θα παίρνει πάντοτε τη δεύτερη θέση δίνοντας
στους άλλους το προνόμιο της πρώτης. Όταν όμως κάποιος προσποιείται ότι είναι
ταπεινός και ενεργεί ανάλογα με απώτερο σκοπό να τον προσέξουν και να τον
επαινέσουν, τότε γίνεται αηδιαστικός στους ανθρώπους και σίγουρα απογοητεύει το
Θεό.
Μένοντας κάποιος ταπεινός, είναι μια ασφάλεια ενάντια στα προσκόμματα ή
τα πεσίματα της χριστιανικής ζωής γιατί ποτέ κανείς δεν είδε κάποιον που είναι
ήδη κάτω, να πέφτει! Αν είμαστε πραγματικά ταπεινοί, δεν θα υποφέρουμε στις
απογοητεύσεις μας, αλλά θα αισθανόμαστε αυτό το τσίμπημα (πόνο) και την
απογοήτευση όταν άλλοι περνάνε δυσκολίες.
Η κραυγή μας πρέπει να είναι: «Κύριε, βοήθησέ με να ταπεινώσω τον εαυτό
μου και ελευθέρωσέ με από προσποιητή ταπείνωση» Αμήν.
