Ο εργάτης

Η θρησκεία πάντοτε βρίσκεται σε μια κατάσταση υπερέντασης για το πώς θα βελτιωθεί για να γίνει πιο πετυχημένη, αλλά ο Θεός ψάχνει για ανθρώπους που θα μπορέσει να τους εμπιστευτεί για να θέσει πάνω τους το Πνεύμα Του και να φανερώσει τη δύναμή Του.

Το σχέδιο του Θεού είναι να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο από ανθρώπους, και η επιτυχία στο να κρατηθεί το έργο Του σε ψηλά πνευματικά επίπεδα, εξαρτάται απ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να πληρώσουν την τιμή ώστε το Πνεύμα και η δύναμη του Θεού να μπορέσουν ν’ αναπαυθούν πάνω τους.

Η Μεταρρύθμιση συνδέθηκε με ανθρώπινους κρίκους - απ’ το Λούθηρο μέχρι τις μέρες μας - που ο Θεός χρησιμοποίησε «εν τη δυνάμει του Αγίου Του Πνεύματος». Όλη η αποκεκαλυμμένη αλήθεια που έχουμε σήμερα, έφτασε στα χέρια μας γραμμή με γραμμή καθώς ο Θεός είχε ανθρώπους που την έφερναν στο φως.

«Διότι οι οφθαλμοί του Κυρίου περιτρέχουσι διά πάσης της γής, δια να δειχθή δυνατός υπέρ των εχόντων την καρδίαν αυτών τελείαν πρός αυτόν» (Β’ Χρον.ις:9).

Εδώ ο Θεός διακηρύττει την αναγκαιότητα ανθρώπων και την εξάρτησή Του απ’ αυτούς σαν κανάλια από τα οποία θα μπορέσει να φανερώσει τη δύναμή Του.

Αυτό που η εκκλησία χρειάζεται σήμερα δεν είναι περισσότερος και καλλίτερος μηχανικός εξοπλισμός, αλλά άνθρωποι γεμάτοι με Άγιο Πνεύμα και φωτιά καθώς και με την όραση να δοξάσουν το Θεό με τη διακονία τους. Ο Θεός δεν χρίει σχέδια, αλλά χρίει ανθρώπους, ανθρώπους προσευχής.

Ο εργάτης είναι αυτός που μεταφέρει το μήνυμα του Θεού στον άνθρωπο. Είναι αυτός ο χρυσός σωλήνας που τον διατρέχει το άγιο έλαιο. Ο σωλήνας δεν πρέπει να είναι μόνο χρυσός, αλλά ανοικτός και χωρίς ελαττώματα (ραγίσματα), έτσι ώστε το λάδι να έχει πλήρη, ανεμπόδιστη, χωρίς απώλειες ροή.

Þ Ο Θεός πρέπει να φτιάξει τον άνθρωπο.

Þ Ο μηνυτής, αν είναι δυνατόν, πρέπει να είναι κάτι περισσότερο απ’ το ίδιο το μήνυμα.

Þ Ο εργάτης είναι κάτι περισσότερο απ’ το ίδιο το κήρυγμα.

Þ Είναι το αγγείο που θα δώσει γεύση στην τροφή του λόγου του Θεού εξαιτίας ενός συντετριμμένου κι εναρμονισμένου με το θέλημα του Θεού πνεύματος.

Þ Εδώ δεν χωράει προσποίηση ή μιμητισμός.

Þ Ο θησαυρός βρίσκεται μέσα σε οστράκινα σκεύη και μπορεί να βγει προς τα έξω δίνοντας είτε μια γλυκιά και υγιεινή γεύση, ή αηδιαστική εξαιτίας ενός ανάγιου σκεύους.

Þ Το κήρυγμα δεν είναι η παράσταση μιας ώρας, το κήρυγμα παίρνει για να γίνει τόσο χρόνο, όσο χρειάζεται για να φτιαχτεί ο άνθρωπος. Αυτό εξηγεί γιατί κηρύγματα από ανθρώπους που είναι ακόμα στο φτιάξιμο δεν είναι τόσο γευστικά.

·     Το κήρυγμα βελτιώνεται επειδή ο άνθρωπος βελτιώνεται.

·     Το κήρυγμα έχει δύναμη, επειδή ο άνθρωπος έχει δύναμη.

·     Το κήρυγμα είναι άγιο, επειδή ο άνθρωπος είναι άγιος.

·     Το κήρυγμα είναι γεμάτο από θεία ενέργεια, επειδή ο άνθρωπος είναι γεμάτος απ’ αυτή.

Ο Παύλος το ονόμασε «το Ευαγγέλιό μου», αφιέρωσε όλη τη ζωή του σ’ αυτό, κι αυτός έγινε ότι ήταν με τη χάρη του Θεού. Αυτό είναι, ό,τι ήταν αυτός προς το Θεό, ήταν κι η διακονία του.

Αυτό που κάνει το πιο απλό κήρυγμα μεγάλο ώστε να θρέψει τους αγίους δεν είναι η ευγλωττία του κήρυκα, αλλά το γεγονός ότι αυτό που κηρύττει, το ζει στη ζωή του με ικεσία και προσευχή.

Το κήρυγμα δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ’ τον κήρυκα. Νεκροί άνθρωποι δίνουν νεκρά κηρύγματα και τέτοια κηρύγματα σκοτώνουν! Όλα εξαρτώνται απ’ την πνευματική κατάσταση και το χαρακτήρα του κήρυκα.

Μπορεί να κοροϊδέψεις νέους πιστούς, αλλά οι πνευματικοί καταλαβαίνουν!

Η ζωή των εργατών πρέπει πάντοτε να είναι άψογη μπροστά στο Θεό, αν θέλουν να έχουν αυτό το «κάτι» στο μήνυμά τους που θ’ αγγίξει και θα κρατήσει την ψυχή. Τα κηρύγματά τους θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από ωραία κηρύγματα που κάθισαν κι έγραψαν ή αποστήθισαν.

Ο ζωντανός λόγος έχει επίδραση όταν κηρύττεται από ένα ζωντανό κήρυκα. Το μυστικό για όλα αυτά είναι ότι ο εργάτης του Θεού μαζεύει κι αποθηκεύει όλες αυτές τις άγιες αλήθειες τις οποίες ζει κι απ’ τις οποίες τρέφεται και μετά μπορεί με δύναμη να τις μεταδώσει σ’ αυτούς που τις έχουν ανάγκη.

Ο εργάτης πρέπει, δια του Αγίου Πνεύματος, να εκπροσωπεί το Ευαγγέλιο. Το θείο και πιο ευκρινές χαρακτηριστικό του, πρέπει να γίνει ένα σώμα μ’ αυτόν.

Ο αγώνας ν’ αρνηθεί τον εαυτό του πρέπει να είναι η ζωή του, να μη συμβαίνει στη ζωή του, αλλά να είναι η ζωή του.

Πρέπει να προχωράει ντυμένος την ταπείνωση και μέσα του να υπάρχει πραότητα. Να είναι σοφός σαν τα φίδια και άκακος σαν τα περιστέρια. Ο εργάτης πρέπει να εγκαταλείπεται με τέλεια πίστη, αδειάζοντας απ’ τον εαυτό του, μ’ ένα ζήλο που κατατρώγει, στο έργο για τις ψυχές.

Πάρα πολλοί εργάτες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν απ’ το Θεό, αφήνουν να χαθεί τόσο πολύ απ’ την ενέργειά τους και καταντούν ν’ ασχολούνται απλώς για να περνάει ο καιρός, ψάχνοντας για «καλά» μέρη, ικανοποιώντας ανθρώπους ή φοβούμενοι ανθρώπους. Ίσως να ξεκίνησαν με καλές προϋποθέσεις, αλλά η αυταπάρνησή τους έσπασε από κάποια προσωπική κατάσταση ή απ’ τον κόσμο κι έτσι δεν μπορούν να πάρουν όλη την ενέργεια της δύναμης του Θεού.

Ο Θεός θέλει να κάνει θαύματα όπως πάντοτε ήθελε, αλλά οι εργάτες του Θεού πρέπει να έχουν μια θεία τάξη που θα ενεργείται στη ζωή τους για να μπουν σ’ αυτά τα πράγματα.

Γενικά οι συνθήκες στην εκκλησία έχουν να κάνουν κατά πολύ στο να εμποδίσουν την είσοδό κάποιου σ’ αυτά.

Είναι δύσκολο να μην είσαι μέρος κάποιων κατεστημένων καταστάσεων. Αναφέρομαι στο πνεύμα του να θέλεις να είσαι σαν τους πολλούς, τους «πετυχημένους»!

Είναι ωραίο κι εύκολο να θέλουμε τις ενέργειες θαυμάτων για να δείξουμε ότι η εκκλησία μας ευλογείται και τιμάται απ’ το Θεό!

Πες ότι θέλεις, αλλά είναι μεγάλος αγώνας να μπορέσει να ελευθερωθεί κανείς απ’ αυτό, όταν κάθε μέρα έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τέτοιες καταστάσεις.

Όμως ο εργάτης που περιμένει να χρησιμοποιηθεί απ’ τη θαυματουργική δύναμη του Θεού πρέπει να μάθει ότι δεν μπορεί να διακατέχεται από ένα τέτοιο πνεύμα και να προχωρήσει πολύ με τη δύναμή Του.

Χρειάζεται ένα συντετριμμένο αγγείο για να φανεί η δύναμη του Θεού. Κι όταν το αγγείο είναι πραγματικά συντρίμμια, τότε θα χαρεί για τις 10 ψυχές που σώθηκαν στη διπλανή εκκλησία αντί τις 5 στη δική του. Τι παγίδες κι εμπόδια δεν βάζει ο διάβολος μπροστά στους ανθρώπους του Θεού, κι όμως ο Κύριός μας οδηγεί με ασφάλεια έτσι ώστε να τα ξεπερνάμε!

Το πιο κοφτερό και το πιο δυνατό κήρυγμα του εργάτη του Θεού πρέπει να γίνει στον εαυτό του. Η πιο δύσκολη και λεπτομερής δουλειά πρέπει να γίνει σ’ αυτόν. Οι εργάτες δεν καλούνται για να φτιάχνουν ωραία κηρύγματα, αλλά για να σώζουν ψυχές και να τις διατηρούν στη σωτηρία.

Το κήρυγμα κανονικά πρέπει να δίνει ζωή, ωστόσο μπορεί και να σκοτώσει. Ο κήρυκας κρατάει τα κλειδιά, μπορεί να κλειδώσει και να ξεκλειδώσει.

Το κήρυγμα είναι το βασικό στοιχείο με το οποίο ο Θεός φυτεύει και αυξάνει την πνευματική ζωή. Όταν τα πράγματα του Θεού, που τα οφέλη τους είναι ανείπωτα, ενεργηθούν λάθος, κανένα κακό δεν μπορεί να ξεπεράσει τις καταστρεπτικές συνέπειες.

Είναι πολύ εύκολο να καταστραφεί το ποίμνιο όταν ο ποιμένας βγει απ’ το δρόμο του. Είναι δουλειά του διαβόλου να φέρνει τέτοιες καταστάσεις και είναι πραγματικά σοφός ο άνθρωπος του Θεού που ανακαλύπτει τις πανουργίες του και τις επιτιμά.

Μετά απ’ όλα αυτά η ερώτηση του Παύλου είναι πάντα επίκαιρη: «Και πρός ταύτα τίς είναι ικανός;» (Β’ Κορ.β:16). Ο Παύλος λέει ότι η ικανότητά μας είναι απ’ το Θεό που μας έκανε ικανούς να είμαστε διάκονοι της Καινής Διαθήκης, όχι του γράμματος αλλά του Πνεύματος, γιατί το γράμμα θανατώνει ενώ το Πνεύμα ζωοποιεί (Β’ Κορ.γ:5,6).

Δεν είναι τα μεγάλα ταλέντα, δεν είναι οι μελέτες, δεν είναι οι μεγάλοι κήρυκες που χρειάζεται ο Θεός.

Ο Κύριος χρειάζεται ανθρώπους: μεγάλους σε αγιασμό,

μεγάλους σε πίστη,

μεγάλους σε αγάπη,

μεγάλους στο Θεό.

Ανθρώπους που κηρύττουν άγια κηρύγματα γιατί ζουν άγιες ζωές!

           

Όπου δεν υπάρχει κυβέρνηση, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει με αποτέλεσμα να μην υπάρχει θεία τάξη και πειθαρχία (Κριτ.ιζ:6).

Όποιος δεν μπορεί να ταπεινώσει τον εαυτό του και να υπακούσει αυτούς που ο Θεός έχει βάλει από πάνω του, είναι ακατάλληλος να κυβερνήσει άλλους (Εβρ.ιγ:17).

Ένα σύνολο ανθρώπων, ενωμένο με σύστημα και τάξη, μπορεί να εκπληρώσει πολύ περισσότερα πράγματα από το αν ο καθένας εργαζόταν μόνος του.

Ο ποιμένας πρέπει να είναι ταπεινός. Αυτό είναι στάση καρδιάς. Δεν πρέπει να έχει τον «αέρα» ή σκέψεις ματαιοδοξίας. Πρέπει να κρατάει τον εγωισμό του καρφωμένο στο σταυρό. Η αυτοπειθαρχία είναι αναγκαία.

Δεν μπορούμε να ζητάμε σεβασμό απ’ τους άλλους όταν εμείς δεν σεβόμαστε το ίδιο αυτούς που είναι από πάνω μας. Το πνεύμα του Αβεσσαλώμ είναι επικίνδυνο.

Συχνά συμβαίνει κάποιοι να θερίζουν εκεί που άλλοι έσπειραν. Πολλοί το ξεχνάνε αυτό. Ξεχνάνε τις θυσίες και τον κόπο αυτών που εργάστηκαν για να μπουν τα θεμέλια. Πρέπει να τιμάς τον προκάτοχό σου.

Να είσαι αυστηρά ειλικρινής και μετριοπαθής στις αναφορές σου.

Ο Ιησούς εκπαίδευσε τους μαθητές Του, τους έστελνε στο έργο, δεν έγιναν αμέσως απόστολοι.

Ο Φίλιππος ευαγγέλισε τη Σαμάρεια, αλλά οι απόστολοι έπρεπε να πάνε (ανώτερη εξουσία).

Πραξ.ια  Ο Πέτρος καλείται ν’ απολογηθεί για τον Κορνήλιο, άσχετα με το ποιος ήταν. Δέχτηκε την κριτική και απάντησε.

Ο Βαρνάβας στέλνεται στην Αντιόχεια, θα μπορούσε να καυχηθεί, όμως πήρε τον Παύλο!

Ο Παύλος μετά το τρίτο ιεραποστολικό ταξίδι έρχεται στην Ιερουσαλήμ για να δώσει πλήρη αναφορά στον Ιάκωβο και τους άλλους ηγέτες (Πραξ.κα:17-19).

Ο Παύλος ήταν υπεύθυνος για κάποιες εκκλησίες που είχε ιδρύσει, και όρισε υπεύθυνους εργάτες που δούλευαν κάτω απ’ αυτόν. Αυτοί συνέχεια τον ενημέρωναν για το τι γινόταν (πήγαιναν και τον εύρισκαν).

Οι σχέσεις του Παύλου με τον Τίτο και Τιμόθεο μας δείχνουν ότι υπήρχε μια στενή σχέση μεταξύ των εκκλησιών κι έτσι πάντοτε βρισκόταν οι λύσεις στα προβλήματα.

Υπήρχε σαφής ιεραρχία εξουσίας μέσα στην εκκλησία. Υπήρχαν υπεύθυνοι τοπικών συναθροίσεων και υπεύθυνοι περιοχών (Τίτος στην Κρήτη). Ο Παύλος ήταν πάνω απ’ τον Τίτο, επιβλέπων τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει. (ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣ).

Ο Παύλος στους εθνικούς, ο Πέτρος στους Ιουδαίους. Έτσι, κάθε εργάτης βρισκόταν κάτω από τη φροντίδα κάποιου ανώτερου στην ιεραρχία. Ακόμα κι ο Παύλος κι ο Πέτρος ήταν υποκείμενοι στην εκκλησία σαν σύνολο. Κι οι δύο έδωσαν αναφορές και δέχτηκαν συμβουλές. Η κυβέρνηση της εκκλησίας υπερβαίνει τη θέση κάποιου ακόμα κι αν έχει δοθεί απ’ το Θεό!