Το βιβλίο των αριθμών 09

ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ­

·        Νόμοι σχετικά με τους λεπρούς,  τους νεκρούς και την αποκατάστασή τους.

·        Νόμοι σχετικά με την υποψία συζύγου προς τη γυναίκα του για μοιχεία

ε:1-4

Βλέπουμε εδώ να αναπτύσσεται μπροστά μας η μεγάλη και θεμελιώδης αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η παιδεία της εκκλησίας: Η παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό Του Ισραήλ, απαιτούσε αγιότητα. Ο τόπος που κατοικεί ο Άγιος πρέπει να είναι άγιος.

Η απολύτρωση είναι η βάση της κατοίκησης του Θεού ανάμεσα στο λαό Του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παιδεία είναι απαραίτητη για την παραμονή Του ανάμεσά τους. Ο Κύριος μπορεί να υποφέρει και υποφέρει την άγνοια και την αδυναμία, αλλά τα μάτια Του είναι πολύ καθαρά ώστε να μην μπορούν να βλέπουν το κακό και την ανομία. Αν το έκανε, θα ήταν άρνηση της φύσης Του, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό Του.

Ο Θεός, αυτούς που έβγαλε από την Αίγυπτο, που τους πέρασε μέσα από την ερυθρά θάλασσα, που τους βάπτισε πάνω στο όρος Σινά με το Πνεύμα του Νόμου, αρχίζει να τους δίνει κι άλλες πιο λεπτομερείς εντολές για να καθαριστούν σαν σύνολο. Έτσι, απ' αυτούς που βγήκαν, αποχωρίζει ορισμένους.

Λεπροί: Κάθε άτομο που η αμαρτία είχε αναγνωριστεί σαν ενεργητική. Έπρεπε να τους βγάλουν έξω από το στρατόπεδο. Τύπος της αποβολής της αμαρτίας από το σώμα του Χριστού.

Γονόρροιοι = σπερματόρροια - βλεννόρροια. Κάποια εκροή εξαιτίας αρρώστιας. Φθοροποιός επίδραση. Λεπτομέρειες στο Λευιτ.ιε. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται σε αφροδίσια νοσήματα.

Μολυσμένοι δια νεκρόν: όταν κάποιος πέθαινε και τον έπιαναν για να τον θάψουν, αυτοί που τον έπιασαν είναι μολυσμένοι δια νεκρόν και τους δίνει ο Θεός μια ορισμένη προ­θεσμία να μείνουν έξω από το στρατόπεδο και μετά να ξαναμπούν μέσα.

Μέσα στο στρατόπεδο πρέπει να είναι οι καθαροί και οι υγιείς. Ο Θεός ζήτησε αυτά και για φυσικούς λόγους, για να τους προστατέψει από μολύσματα. Όπου υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν μικρόβια και οι άνθρωποι τότε δεν ήξεραν τί­ποτα γι’ αυτά. Ο Παστέρ ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε και μίλησε για τα μικρόβια. Η ιστορία λέει ότι οι Ισραηλίτες ήταν το πιο εύρωστο, το πιο καθαρό και το πιο δυνατό - υγιές έθνος.

Όμως, και οι σημερινοί πνευματικοί Ισραηλίτες πρέπει να είναι και φυσικά και πνευματικά καθαροί και υγιείς.

Αυτοί που κάποια αμαρτία ρέει απ' την ζωή τους (γονόρροιοι) και μυρίζει άσχημα, και ενοχλεί τους υπόλοιπους, το Πνεύμα του Θεού λέει ότι πρέπει να είναι έξω από την εκκλησία. Εδώ, θα καταλάβουμε λεπτομέρειες για το πώς πρέπει να είναι η εκ­κλησία που δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε ακόμα και στην Καινή Διαθήκη.

Η εκκλησία της Καινής Διαθήκης αντικατοπτρίζεται εδώ. Θα δούμε τον ζήλο του Θεού για την καθαρότητα. Σήμερα το να αμαρτάνεις είναι μόδα και γι’ αυτό όταν έρχεται ο λόγος του Θεού να κρίνει την αμαρτία θεωρείται αυστηρός.

Όμως, αυτοί είναι οι νόμοι του Θεού και πρέπει να υπακούσουμε και να υποταχτούμε σ’ αυτούς. Αν πεις σε κάποιον ότι ο Θεός απαιτεί ορισμένα πράγματα για να μένεις μέσα στο στρατόπεδο και δεν τα δεχτεί, τότε πρέπει να μένει έξω από το στρατό­πεδο. ...

Η λέπρα είναι τύπος της αμαρτίας που κάνει να πέφτουν - κόβονται - κομμά­τια από το σώμα του Χριστού όταν το μολύνει .

Ο Θεός αφού μας έβγαλε από την Αίγυπτο, μας πέρασε από το Σινά, τώρα θέλει να μας βάλει σε τάξη και απαιτεί πράγματα από εμάς. Το Θεό δεν τον νοιάζει πόσοι θα μείνουν, αλλά αυτοί που θα μείνουν να είναι όπως Αυτός, και μετά μ’ αυτούς να εργασθεί και στους υπόλοιπους.

Η επαφή με σώμα νεκρού, συμβολίζει την επαφή με ψευδοδιδασκαλίες, τυπικισμούς, που μολύνουν πνευματικά (Λουκ.ια:44). Ο Θεός δεν θέλει ούτε την νέκρα, ούτε τον τυπικισμό. Δεν θέλει να είμαστε γεμάτοι από εξωτερικά γε­λάκια κι από μέσα να είναι τάφος (Ψάλμ.ε:9). Δεν κρίνουμε και δεν απορρίπτουμε μια κακή διδασκαλία με σκοπό να υποστηρίξουμε τις δικές μας σωστές διδασκαλίες, ούτε αποκόπτουμε το ηθικά κακό για να διατηρήσουμε τη φήμη μας ή την αξιοπρέπειά μας. Η μόνο αρχή της κρίσης και αποκοπής είναι αυτή: «Εις τον οίκον σου ανήκει η αγιότης, Κύριε, εις μακρότητα ημερών» (Ψαλμ.93:5).

Βέβαια, μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι η εκκλησία δεν χρωστά να κρίνει το κακό. Μπορεί να σκεφτεί, ότι κι εμείς είμαστε φτωχοί θνητοί, άνθρωποι με αδυναμίες. Ότι και οι λεπροί, οι γονόρροιοι και οι μολυσμένοι είναι άλλο τόσο Ισραηλίτες όπως κι εμείς κι έχουν τα ίδια δικαιώματα στις ευλογίες και τα προνόμια του στρατοπέδου, άρα δεν μπορούμε να τουςδιώξουμε.

Τι απαντά ο Θεός σε τέτοιου είδους αντιρρήσεις; Ας διαβάσει ο ενδιαφερόμενος το Ι.Ναυή ζ και ας εξετάσει προσεκτικά εκείνο το «μέγα σωρόν λίθων»  στην κοιλάδα του Αχώρ. Μπορεί να έπραξε την αμαρτία ο Αχάν, αλλά ο Θεός βλέπει ότι αμάρτησε ο Ισραήλ (ζ:11-12). Πάρα πολλοί Ισραηλίτες θα αγνοούσαν την αμαρτία του Αχάν, όπως κι ο ίδιος ο Ιησούς του Ναυή, αλλά ο Θεός είπε: «ημάρτησεν ο  Ισραήλ, καί μάλιστα παρέβησαν τήν διαθήκην μου, τήν οποίαν προσέταξα αυτούς· καί έτι έλαβον από τού αναθέματος καί έτι έκλεψαν καί έτι εψεύσθησαν καί έτι έβαλον αυτό εις τά σκεύη αυτών».

«Δέν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον τό φύραμα ένζυμον» (Α΄Κορ.ε:6).

Ο Θεός δεν μπορεί να δώσει τη συγκατάθεση της παρουσίας Του σ’ ένα κακό που δεν έχει κριθεί. Δεν μπορούσε να δώσει νίκη στο λαό Του εναντίον της Για όσο ο Αχάν ήταν στο στρατόπεδο.

Η εκκλησία είναι υπεύθυνη να κρίνει τη διδασκαλία και τα ήθη όλων όσων ζητούν ν’ ανήκουν σ’ αυτή (Α’ Κορ.ε:12-13). Δεν οφείλουμε να κρίνουμε τους «έξω» αλλά τους «μέσα», αυτούς που έρχονται σαν Χριστιανοί, σαν μέλη της εκκλησίας του Ιησού Χριστού.

Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται δεκτός στην εκκλησία, πρέπει να ξέρει ότι η παιδεία ενεργείται σε κάθε τι που είναι αντίθετο με την αγιότητα Εκείνου που κατοικεί εκεί, χωρίς αυτό δεν προσβάλλει την ενότητα του σώματος.

Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Παύλος έθιγε την ενότητα της εκκλησίας της Κορίνθου, όταν έγραφε να: «εκβάλουν το κακόν εκ μέσου αυτών»; Όχι βέβαια! Ο άνθρωπος αυτός που αμάρτησε συνέχισε να είναι μέλος της εκκλησίας του Χριστού, γιατί τον βλέπουμε να αποκαθίσταται στη δεύτερη επιστολή. Η παιδεία της εκκλησίας είχε κάνει το έργο της στο μέλος της κι ο πλανεμένος στο κακό επανέρχεται. Αυτός ήταν ο σκοπός αυτής της ενέργειας. Δεν είχε αποκοπεί επειδή δεν ήταν Χριστιανός, αλλά επειδή αμάρτησε.

Μετά απ’ όλα αυτά, μπορεί κάποιος να ρωτήσει: Είναι δυνατόν να βρεθεί μια σωστή και αγνή εκκλησία; Η απάντηση είναι ότι αναμφίβολα μέσα σε κάθε εκκλησία υπάρχει κακό εξαιτίας αυτών που την αποτελούν. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι το κακό δεν πρέπει να επιδοκιμάζεται αλλά να κρίνεται και να συγκρατείται. Αυτό που μολύνει δεν είναι η αμαρτία που έχει κριθεί, αλλά η ανοχή και η επιδοκιμασία της. «Διότι εάν διεκρίνομεν έαυτούς, δέν ηθέλομεν κρίνεσθαι» (Α΄Κορ.ια:31).

Γι’ αυτό, όσο μεγάλο κι αν είναι το κακό μέσα σε μια εκκλησία, δεν πρέπει κανείς να αποχωρίζεται γι’ αυτό το λόγο. Αν όμως η εκκλησία δεν αναγνωρίζει τη σοβαρή ευθύνη της να κρίνει το κακό, είτε στη διδασκαλία, είτε στα ήθη, αυτό σημαίνει ότι δεν κρατά το χαρακτήρα της εκκλησίας του Θεού, με αποτέλεσμα να είναι επιτακτική η ανάγκη αποχώρησης απ’ αυτήν. Αν όμως διατηρεί το χαρακτήρα της εκκλησίας του Ιησού Χριστού, όσο αδύνατη ή ολιγάριθμη κι αν είναι, αν κάποιος χωριστεί δημιουργεί σχίσμα.

Μήπως όμως αυτό δικαιολογεί τις διαιρέσεις; Μάλλον όχι, γιατί μια τέτοια κίνηση έχει σαν αποτέλεσμα τη διακοπή σχέσεων με καθαρά ανθρώπινους οργανισμούς.