Ιωάννης 8 - γυναῖκα ἐπὶ μοιχείᾳ κατειλημμένη

Σήμερα, θέλω να δούμε ένα γνωστό απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, στο κεφάλαιο 8.

Θα μελετήσουμε την αναφορά της γυναίκας που μοίχευσε στο Ιωάν.η:1-11.

Τα εδάφια που ανοίγουν το όγδοο κεφάλαιο του Ιωάννη, είναι στην πραγματικότητα θέμα κάποιας διαμάχης, όπως ίσως γνωρίζετε.

Πολλοί βιβλικοί μελετητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η ιστορία με την οποία ανοίγει το όγδοο κεφάλαιο του Ιωάννη δεν γράφτηκε αρχικά από τον Ιωάννη.

Συγκεκριμένα, τα εδάφια από το Ιωάν.ζ:53 έως το Ιωάν.η:11, φαίνεται να έχουν προστεθεί αρκετούς αιώνες μετά που ο Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιό του.

Το κριτικό κείμενο αναγνωρίζει αυτή την άποψη, περικλείοντας αυτό το τμήμα σε παρένθεση για να δείξει την ύποπτη καταγωγή του.

Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που οδηγούν τους μελετητές σε αυτό το συμπέρασμα:

Το βιβλίο των αριθμών 09

ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ­

·        Νόμοι σχετικά με τους λεπρούς,  τους νεκρούς και την αποκατάστασή τους.

·        Νόμοι σχετικά με την υποψία συζύγου προς τη γυναίκα του για μοιχεία

ε:1-4

Βλέπουμε εδώ να αναπτύσσεται μπροστά μας η μεγάλη και θεμελιώδης αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η παιδεία της εκκλησίας: Η παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό Του Ισραήλ, απαιτούσε αγιότητα. Ο τόπος που κατοικεί ο Άγιος πρέπει να είναι άγιος.

Η απολύτρωση είναι η βάση της κατοίκησης του Θεού ανάμεσα στο λαό Του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παιδεία είναι απαραίτητη για την παραμονή Του ανάμεσά τους. Ο Κύριος μπορεί να υποφέρει και υποφέρει την άγνοια και την αδυναμία, αλλά τα μάτια Του είναι πολύ καθαρά ώστε να μην μπορούν να βλέπουν το κακό και την ανομία. Αν το έκανε, θα ήταν άρνηση της φύσης Του, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό Του.

Ο Ιησούς μπροστά στην αμαρτία

                               

Ιωάν.η:2-11

Έχουμε δει σε ταινίες, οι αστυνομικοί να πιάνουν τον κακό, να έρχονται οι φωτογράφοι γύρω του, κι αυτός να βάζει τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό του για να μην το δουν. Γιατί άραγε τόσο συχνά το κάνουν οι άνθρωποι αυτό; Ένας λόγος είναι η ντροπή. 

Ντροπή για το κακό που έκαναν, αλλά και για το γεγονός, ότι αυτό φανερώθηκε στους άλλους και δεν μπορούν να κρυφτούν. Η αμαρτία όταν αποκαλύπτεται, προξενεί ντροπή. 

Σε κάποιους επίσης προξενεί φόβο. Και είναι καλό αυτό. Ένα μικρό αγοράκι έκανε την αταξία, το ήξερε και πήγε και είπε στη μαμά του, «Μαμά, φοβήθηκα». Και βέβαια η μαμά του, το ρώτησε, «γιατί φοβήθηκες, έκανες κάτι κακό;». 

 

Ντροπή, φόβος, ενοχή, αυτά είναι που συνήθως νοιώθει ο άνθρωπος όταν η αμαρτία του, το κακό που έκανε, γίνει φανερό. Λίγο πολύ όλοι τα έχουμε νοιώσει. Μπορούμε, λοιπόν, έστω και λίγο να καταλάβουμε τι μπορεί να ένοιωθε αυτή η γυναίκα που την έπιασαν επ' αυτοφώρω να είναι στο κρεβάτι με ένα ξένο άνδρα και την πήγαν στους Φαρισαίους.