Ιωάννης 8 - γυναῖκα ἐπὶ μοιχείᾳ κατειλημμένη

Σήμερα, θέλω να δούμε ένα γνωστό απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, στο κεφάλαιο 8.

Θα μελετήσουμε την αναφορά της γυναίκας που μοίχευσε στο Ιωάν.η:1-11.

Τα εδάφια που ανοίγουν το όγδοο κεφάλαιο του Ιωάννη, είναι στην πραγματικότητα θέμα κάποιας διαμάχης, όπως ίσως γνωρίζετε.

Πολλοί βιβλικοί μελετητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η ιστορία με την οποία ανοίγει το όγδοο κεφάλαιο του Ιωάννη δεν γράφτηκε αρχικά από τον Ιωάννη.

Συγκεκριμένα, τα εδάφια από το Ιωάν.ζ:53 έως το Ιωάν.η:11, φαίνεται να έχουν προστεθεί αρκετούς αιώνες μετά που ο Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιό του.

Το κριτικό κείμενο αναγνωρίζει αυτή την άποψη, περικλείοντας αυτό το τμήμα σε παρένθεση για να δείξει την ύποπτη καταγωγή του.

Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που οδηγούν τους μελετητές σε αυτό το συμπέρασμα:

Πρώτον, η συντριπτική πλειοψηφία των αρχικών χειρογράφων του Ευαγγελίου του Ιωάννη παραλείπουν αυτό το απόσπασμα. Στην πραγματικότητα, το απόσπασμα αυτό άρχισε να εμφανίζεται σε χειρόγραφα του Ευαγγελίου του Ιωάννη μετά τον έκτο αιώνα. Πολύ μετά τον κανόνα της Καινής Διαθήκης που ιδρύθηκε επίσημα κατά τον τέταρτο αιώνα.

Επίσης, το ύφος της γραφής σε αυτό το απόσπασμα διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από το κανονικό στυλ του Ιωάννη. Μοιάζει πολύ περισσότερο να είναι από τους συγγραφείς των συνοπτικών Ευαγγελίων.

Και η τοποθέτησή του σε αυτό το σημείο, στο όγδοο κεφάλαιο του Ιωάννη, δημιουργεί μια δύσκολη διακοπή στην αφήγηση.

Αν πας από το Ιωάν.ζ:52 απευθείας στο Ιωάν.η:12, η αφήγηση ρέει απρόσκοπτα. Αυτό υποδηλώνει ότι τα ενδιάμεσα εδάφια μπήκαν αργότερα.

Έτσι, το καλύτερο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι αυτό το απόσπασμα δεν είναι κάτι που ο Ιωάννης έγραψε αρχικά.

Μα, τότε, θα πρέπει να μελετήσουμε αυτό το απόσπασμα; Βεβαιότατα!

Δεν υπονοώ ότι αυτή η ιστορία δεν είναι θεόπνευστη γραφή ή ότι δεν συνέβη.

Όπως οι περισσότεροι μελετητές, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλλω για την αυθεντικότητα αυτής της ιστορίας.

Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Λουκάς έγραψε αυτή την αναφορά σαν μέρος του Ευαγγελίου του, υπό την έμπνευση του Πνεύματος.

Το στυλ γραφής ταιριάζει στενά στο στυλ του, και αναφέρεται σε μια γυναίκα που κινδυνεύει, το οποίο είναι ένα αγαπημένο θέμα του Λουκά και τα γεγονότα θα ταιριάζουν πολύ όμορφα στην αφήγηση του Λουκ.κβ.

Γιατί λοιπόν ένας γραφέας ή αντιγραφέας να μετακινήσει αυτή την ιστορία από την σωστή της θέση στον Λουκά, στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη;

Με μια λέξη: ευκολία.

Όταν έγινε ο κανόνας της Βίβλου, σχολιασμοί κεφαλαίων και εδαφίων προστέθηκαν σε κάθε βιβλίο της Γραφής.

Αργότερα, γραφείς προσπάθησαν να γράψουν ολόκληρα βιβλία ή τουλάχιστον ολόκληρα κεφάλαια της Γραφής σε μονούς πάπυρους.

Το Ευαγγέλιο του Λουκά είχε μερικά από τα πιο μεγάλα κεφάλαια στην Καινή Διαθήκη, ενώ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη είχε μερικά από τα πιο μικρά.

Από τότε που η Γραφή άρχισε να γράφεται σε πάπυρους που είχαν σταθερό μήκος, ένας αντιγραφέας μπορεί να μην είχε άλλη περγαμηνή για το 22^ο κεφάλαιο του Λουκά.

Έτσι αποφάσισε να περικόψει το κεφάλαιο του Λουκά ελαφρώς για να χωρέσει.

Αλλά επειδή δεν θέλει να εξαλείψει εντελώς το υλικό, το προσθέτει σε ένα από τα μικρότερα κεφάλαια του Ιωάννη

Επανεξέτασα αυτό το θέμα, για να εμπιστευθείτε περισσότερο την αυθεντικότητα και την αξιοπιστία των Γραφών μας.

Πολλοί άπιστοι κριτικοί, επειδή στερούνται το Πνεύμα, δεν έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν την αλήθεια της Γραφής.

Μην αφήνετε την κερδοσκοπία και την κριτική των ανόητων να κλέψουν την εμπιστοσύνη σας στον λόγο του Θεού.

Θυμηθείτε, αυτοί οι κριτικοί δεν διαμαρτύρονται κατά της ανακρίβειας της Γραφής, επαναστατούν ενάντια στην αλήθεια του λόγου του Θεού.

Προσπαθούν να δυσφημίσουν τον λόγο του Θεού απλά γιατί είναι αλήθεια που διαπερνά την καρδιά τους, μια πραγματικότητα που αποδεικνύει την αυθεντικότητά της καλύτερα από οποιοδήποτε επιχείρημα.

Αλλά με τον ίδιο λόγο, ορισμένοι από αυτούς τους κριτικούς μπορεί να σωθούν, όπως ο Σαούλ έγινε Παύλος.

Έτσι, συνεχίζουμε να τον κηρύττουμε και να τον πιστεύουμε, ώστε ο Χριστός να δοξαστεί.

Όσο αφορά στο θέμα μας, ας το διαβάσουμε κατευθείαν:

Ιωάν.η:2-11 Και την αυγήν ήλθε πάλιν εις το ιερόν, και πας ο λαός ήρχετο προς αυτόν· και καθήσας εδίδασκεν αυτούς. Φέρουσι δε προς αυτόν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι γυναίκα συλληφθείσαν επί μοιχεία, και στήσαντες αυτήν εν τω μέσω, λέγουσι προς αυτόν· Διδάσκαλε, αύτη η γυνή συνελήφθη επ' αυτοφώρω μοιχευομένη. Εν δε τω νόμω ο Μωϋσής προσέταξεν ημάς να λιθοβολώνται αι τοιαύται· συ λοιπόν τι λέγεις; Έλεγον δε τούτο δοκιμάζοντες αυτόν, διά να έχωσι ίνα κατηγορώσιν αυτόν. Ο δε Ιησούς κύψας κάτω, έγραφε διά του δακτύλου εις την γην. Και επειδή επέμενον ερωτώντες αυτόν, ανακύψας είπε προς αυτούς· Όστις από σας είναι αναμάρτητος, πρώτος ας ρίψη τον λίθον επ' αυτήν. Και πάλιν κύψας κάτω έγραφεν εις την γην. Εκείνοι δε ακούσαντες, και υπό της συνειδήσεως ελεγχόμενοι, εξήρχοντο εις έκαστος, αρχίσαντες από των πρεσβυτέρων έως των εσχάτων· και έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυνή ισταμένη εν τω μέσω. Ανακύψας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν· Γύναι, που είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; δεν σε κατεδίκασεν ουδείς; Και εκείνη είπεν· Ουδείς, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε προς αυτήν· Ουδέ εγώ σε καταδικάζω· ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε.

Στην αρχή του αποσπάσματος, βρίσκουμε τον Ιησού στον Ναό να διδάσκει.

Και καθώς δίδασκε, οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς συνωμότησαν να Τον παγιδέψουν.

Μπορείτε να αναγνωρίσετε αυτόν τον τρόπο, από τα συνοπτικά Ευαγγέλια.

Οι Εβραίοι ηγέτες, που ήταν άπιστοι και πλάνοι, μεταμφιεσμένοι σαν άνθρωποι του Θεού, εμφανίζονται συχνά επινοώντας τρόπους για να δυσφημίσουν ή να κατηγορήσουν τον Ιησού.

Επινοούσαν καταστάσεις για να φέρουν τον Ιησού σε δίλημμα, από το οποίο δεν υπήρχε εύκολη διαφυγή.

Περίμεναν είτε ο Ιησούς να φανεί ανόητος μπροστά στα πλήθη, αγωνιζόμενος να αποφύγει την παγίδα, ή θα ήταν αναγκασμένος να παραβεί τον ρωμαϊκό νόμο.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν τον Ιησού σαν απειλή για την εξουσία τους.

Με την ευκαιρία αυτή, φέρνουν μια γυναίκα που κατηγορείται για μοιχεία και την στήνουν μπροστά από τον Ιησού, που δίδασκε το πλήθος.

Οι ηγέτες επέλεξαν αυτή τη στιγμή για την παγίδα τους, για καλό λόγο.

Ο Ιησούς καθόταν στην μεγάλη ανοικτή αυλή του Ναού, χώρος γεμάτος από πολλούς Εβραίους, αυτή την εβδομάδα του Πάσχα.

Ό, τι θα συνέβαινε στον Ιησού κατά τη διάρκεια αυτής της αντιπαράθεσης, θα γινόταν γνωστό σε κυριολεκτικά εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες οπαδούς Του.

Έτσι, οι Φαρισαίοι επέλεξαν αυτό το σκηνικό για να προκαλέσουν τη μέγιστη δυνατή ζημιά στη φήμη του Ιησού μεταξύ των οπαδών Του.

Ο χώρος του Ναού ήταν ένα μέρος στην εβραϊκή κοινωνία, όπου ο εβραϊκός λαός είχε κάποιο περιθώριο να εξασκήσει τον νόμο τους, απαλλαγμένοι από ρωμαϊκή παρέμβαση.

Στις μέρες του Ιησού, οι Εβραίοι ήταν ένα κατεχόμενο έθνος, υπό ρωμαϊκή κυριαρχία και καταπίεση.

Αν και οι Εβραίοι είχαν τον δικό τους νόμο, δεν τους επιτρεπόταν να ασκούν ποινές, ειδικά στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης.

Για παράδειγμα, οι εβραϊκές αρχές μπορούσαν να διεξάγουν δίκες σύμφωνα με το δικό τους νόμο, αλλά δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν καταδίκη χωρίς ρωμαϊκή άδεια και ρωμαϊκή επίβλεψη.

Αλλά στον χώρο του ναού, οι Εβραίοι ηγέτες είχαν μεγαλύτερη ελευθερία και περιθώριο για δράση, επειδή οι Ρωμαίοι δεν θα έμπαιναν στα εβραϊκά δικαστήρια του ναού.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο, οι Φαρισαίοι ζητούν από τον Ιησού να κρίνει την περίπτωση αυτής της μοιχείας.

Ισχυρίζονται ότι αυτή η γυναίκα πιάστηκε ακριβώς την στιγμή της πράξης της μοιχείας και ότι ένα τέτοιο έγκλημα τιμωρείται με λιθοβολισμό, σύμφωνα με τον Νόμο του Μωυσή.

Αν ο Ιησούς συμφωνούσε με την αξιολόγησή τους, τότε σχεδόν σίγουρα οι Φαρισαίοι θα καλούσαν το πλήθος να λιθοβολήσει την γυναίκα επί τόπου.

Προκαλούν τον Ιησού, να καταδικάσει αυτή την γυναίκα σε θάνατο.

Πριν εξετάσουμε την απάντηση του Ιησού, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι Φαρισαίοι έπαιζαν στα δάχτυλά τους τον Νόμο.

Ας δούμε τον νόμο σχετικά με την μοιχεία:

Λευιτ.κ:10 Και άνθρωπος, όστις μοιχεύση την γυναίκα τινός, όστις μοιχεύση την γυναίκα του πλησίον αυτού, εξάπαντος θέλει θανατωθή, ο μοιχεύων και η μοιχευομένη.

Η ποινή για μοιχεία ήταν ο θάνατος, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή, αλλά αυτό ίσχυε τόσο για τον άντρα, όσο και για την γυναίκα.

Έτσι, ρωτάμε πού είναι ο άντρας;

Οι Φαρισαίοι ισχυρίζονται ότι την έπιασαν επ' αυτοφώρω, πράγμα που σημαίνει ότι θα είχαν πιάσει και τον άντρα επ' αυτοφώρω, στην πράξη.

Και αν αυτό το αδίκημα ήταν αρκετά σοβαρό ώστε να δικαιολογεί τη μεταφορά αυτής της γυναίκας σε όλη τη διαδρομή προς τους χώρους του Ναού, μπροστά στον Ιησού, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε και ο άντρας να έχει την ίδια μεταχείριση, έτσι δεν είναι;

Γιατί λοιπόν δεν συνέλαβαν τον άντρα όπως την γυναίκα, γιατί δεν τους έφεραν και τους δύο ενώπιον του Ιησού;

Ο πιθανός λόγος είναι ότι αυτή η γυναίκα ήταν ένα πιόνι που οι Φαρισαίοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν στον αγώνα τους κατά του Ιησού.

 Ήταν προφανώς μια γνωστή πόρνη, και οι Φαρισαίοι αποφάσισαν να την χρησιμοποιήσουν για να παγιδέψουν τον Ιησού.

Δεν τους ενδιέφερε καθόλου η απόδοση δικαιοσύνης.

Στην πραγματικότητα, αν δεν ήθελαν να παγιδέψουν τον Ιησού, οι Φαρισαίοι δεν θα έκαναν ποτέ τον κόπο να φέρουν αυτήν την γυναίκα.

Δεν χρειάζονταν την έγκριση του Ιησού για να αποδώσουν δικαιοσύνη στην περίπτωσή της.

Έτσι, όλα σχετικά με αυτή την κατάσταση μυρίζουν χειραγώγηση από τους Φαρισαίους για έναν μόνο σκοπό: να δυσφημίσουν τον Ιησού.

Οι Φαρισαίοι παρερμήνευσαν την ποινή του νόμου περί μοιχείας.

Ο νόμος λέει ότι οι μοιχοί στο έθνος του Ισραήλ αξίζουν τον θάνατο, αλλά δεν λέει συγκεκριμένα ότι πρέπει να λιθοβοληθούν.

Στην πραγματικότητα, ιστορικά, η μέθοδος εκτέλεσης γι’ αυτό το αδίκημα είχε αντιμετωπιστεί με διάφορους τρόπους.

Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ήταν στραγγαλισμός!

Αργότερα την εποχή του Ιεζεκιήλ, έγδυναν τους δράστες δημόσια, το πλήθος τους λιθοβολούσε και στη συνέχεια κόβανε τα σώματα σε κομμάτια με σπαθί.

Και αν η μοιχευόμενη τύχαινε να είναι κόρη ιερέα, την έκαιγαν μέχρι θανάτου.

Αυτές οι ποινές ήταν τόσο σοβαρές, διότι το έγκλημα της μοιχείας - ιδιαίτερα μεταξύ της ιεροσύνης – έθετε την καθαρότητα της γραμμής του αίματος των φυλών, σε μεγάλο κίνδυνο.

Στις μέρες του Ιησού, ο λιθοβολισμός ήταν και πάλι μια εγκεκριμένη μέθοδος, αλλά δεν γινόταν από τα πλήθη στον δρόμο.

Έπρεπε να γίνει με επίσημο τρόπο, μόνο μετά από μια σωστή δίκη.

Αυτοί οι άνθρωποι ζητούσαν άμεση, εκδικητική δικαιοσύνη εναντίον της γυναίκας, η οποία παραβίαζε την δέουσα διαδικασία στο εβραϊκό δικαστικό σύστημα.

Βάζοντας όλα αυτά μαζί, παίρνουμε μια σαφή εικόνα για το τι ήθελαν να επιτύχουν οι Φαρισαίοι σε αυτή την παγίδα.

Έφεραν μια συμπαθητική κατηγορούμενη ενώπιον του Ιησού, σε ένα πολύ δημόσιο χώρο, με μια πολύ σοβαρή κατηγορία.

Απαιτούν ο Ιησούς να εκφέρει άμεση κρίση, και απαιτούν η ετυμηγορία, να οδηγήσει σε άμεση ποινή θανάτου με λιθοβολισμό.

Αυτό ήταν μια τεχνητή και παράλογη απαίτηση, αλλά άφησε τον Ιησού με δύο εξίσου επικίνδυνες επιλογές.

Από τη μία πλευρά, ο Ιησούς θα μπορούσε να συμφωνήσει με την ετυμηγορία, αλλά αυτό θα άφηνε τον Ιησού με το αίμα της γυναίκας στα χέρια Του.

Το πλήθος πρέπει να αναγνώρισε ότι οι Φαρισαίοι ενεργούσαν με σκληρούς και ύπουλους τρόπους σχετικά με αυτή τη γυναίκα.

Έτσι, θα ήταν μάλλον συμπονετικοί απέναντί της.

Και θα περίμεναν από τον Ιησού να υπερασπιστεί την γυναίκα ενάντια σε αυτή την αδικία.

Επιπλέον, ήξεραν ότι ο Ιησούς είναι ένας ραβίνος που δίδαξε έλεος, συγχώρεση και δικαιοσύνη.

Και τα πλήθη γενικά μισούσαν τους Φαρισαίους για την σκληρή επιβολή του Νόμου, την υποκρισία και την αυταρέσκειά τους.

Επιπλέον, αν ο Ιησούς είχε συμφωνήσει στον λιθοβολισμό, οι Φαρισαίοι θα μπορούσαν να Τον παραδώσουν στους Ρωμαίους επειδή διέταξε παράνομη εκτέλεση.

Έτσι, αν ο Ιησούς είχε συμφωνήσει με αυτούς τους άντρες και τους επέτρεπε να σκοτώσουν αυτή τη γυναίκα, η φήμη Του στα πλήθη θα είχε υποστεί σοβαρές ζημιές και θα καταζητείτο από τις ρωμαϊκές αρχές.

Από την άλλη πλευρά, αν ο Ιησούς είχε αντιστρέψει την απόφαση των Φαρισαίων να λιθοβοληθεί η γυναίκα, θα μπορούσε να κατηγορηθεί σαν παραβάτης του Νόμου.

Εβρ.ι:28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος·

Πώς ξεφεύγει ο Ιησούς από αυτή την παγίδα;

Στο εδ.6 διαβάζουμε ότι ο Ιησούς δεν μίλησε. Απλά σκύβει κάτω και αρχίζει να γράφει στο έδαφος.

Αν θέλαμε να εκτιμήσουμε ακριβώς τι συμβαίνει εδώ, πρέπει να βάλουμε τους εαυτούς μας ανάμεσα σε αυτό το πλήθος, καθισμένοι στο έδαφος στο δικαστήριο του Ναού μάρτυρες αυτής της σκηνής από ίσως 10-12 μέτρα απόσταση.

Απ’ αυτή την καθιστή θέση, βλέπουμε τον Ιησού να στέκεται στο κέντρο ενός μεγάλου πλήθους που κάθεται γύρω Του.

Ξαφνικά, μια ομάδα Φαρισαίων και γραμματέων έρχονται ανάμεσα από τα πλήθη σέρνοντας αυτή την γυναίκα από το χέρι και στέκονται ακριβώς δίπλα στον Ιησού.

Άκουσες την κατηγορία τους και την πρόκλησή τους προς τον Ιησού, και περιμένεις να ακούσεις τι θα απαντήσει.

Αισθάνεσαι ότι όλο αυτό είναι μια παγίδα και κρυφά περιμένεις από τον Ιησού να φέρει σε δύσκολη θέση τους Φαρισαίους, αφού είσαι με το μέρος Του.

Αναρωτιέσαι τι θα κάνει.

Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στον Ιησού που στέκεται δίπλα στο τσούρμο των Φαρισαίων μέσα σε αυτή την λαοθάλασσα.

Στη συνέχεια, την κρίσιμη στιγμή, ο Ιησούς απλά σκύβει προς τα κάτω για να γράψει στο έδαφος, εξαφανιζόμενος κατά κάποιο τρόπο από το προσκήνιο.

Ενώ παρακολουθούμε μια αντιπαράθεση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων, το επόμενο λεπτό, οι Φαρισαίοι μένουν μόνοι με αυτή την γυναίκα, στέκονται μόνοι τους και μοιάζουν λίγο σαν χαζοί.

Ο οπτικός αντίκτυπος είναι σαφής.

Ο Ιησούς απομακρύνθηκε λεκτικά και οπτικά από τη συνομιλία.

Το πιο σημαντικό, απέφυγε να κρίνει αυτή την γυναίκα.

Αφήνει τους Φαρισαίους να στέκονται στην μέση του πλήθους, απομονωμένοι με την κρίση τους γι’ αυτή την γυναίκα.

Ενώ έσκυψε κάτω, διαβάζουμε ότι ο Ιησούς κάνει κάτι που μάλλον ένα παιδί θα μπορούσε να κάνει επειδή βαριέται: σχεδιάζει ή γράφει στο χώμα.

Πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στις μέρες μας;

Μάλλον δεν θα σκύβαμε κάτω και θα γράφαμε στο έδαφος.

Αντ’ αυτού, θα βγάζαμε το κινητό μας για να ελέγξουμε το email μας ή να παίξουμε κανένα παιχνίδι ... κι έτσι θα φεύγαμε από την συνομιλία.

Έτσι, βλέπουμε τον Ιησού να εξαφανίζεται και μένουμε μόνο με τους στενοχωρημένους Φαρισαίους να στέκονται στη μέση του πλήθους και να φαίνονται λίγο ανόητοι.

Φυσικά, οι Φαρισαίοι αισθάνθηκαν άβολα από τον ελιγμό του Ιησού.

Πρέπει να αναγνώρισαν ότι ο Ιησούς προσπαθούσε να αποφύγει να δώσει μια απάντηση στην ερώτησή τους.

Έτσι, ο συγγραφέας μας λέει ότι οι Φαρισαίοι επέμειναν ρωτώντας τον Ιησού.

Σε αυτό το σημείο, ο Ιησούς σηκώνεται, και Τον βλέπουν πάλι όλοι, για λίγο.

Παρουσιάζει στους Φαρισαίους μια απλή αλλά αξιοσημείωτη δοκιμασία για το πώς μπορούν να προχωρήσουν αν πρόκειται να κρίνουν αυτή τη γυναίκα.

Λέει ότι αυτός από ανάμεσά τους που δεν έχει αμαρτία, μπορεί να της ρίξει την πρώτη πέτρα.

Μετά, ο Ιησούς επιστρέφει στη χαμηλή θέση Του κοντά στο έδαφος αφήνοντας τους Φαρισαίους να στέκονται μόνοι τους ξανά.

Αν η σκηνή δεν ήταν τόσο δραματική και το θέμα τόσο σοβαρό, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ακούγαμε κάποια πνιχτά γελάκια από το πλήθος.

Ο Ιησούς έχει καταφέρει να κάνει αυτούς τους άνδρες να φαίνονται ανόητοι, ενώ αποστασιοποιείται από τις ανόητες γελοιότητες τους.

Αναποδογυρίζει την κατάσταση και βάζει τους Φαρισαίους σε μια δική Του παγίδα.

Πριν προχωρήσω στην ιστορία, είμαι βέβαιος ότι περιμένετε να σας απαντήσω στο γνωστό ερώτημα ... Τι έγραψε ο Ιησούς στο έδαφος;

Πριν αρχίσουμε να κάνουμε εικασίες, ας αναγνωρίσουμε ένα σημαντικό γεγονός.

Ο συγγραφέας του Ευαγγελίου δεν σκέφτηκε ότι είναι σημαντικό να συμπεριληφθεί αυτή η λεπτομέρεια. Δεν δίνει απολύτως καμία προσοχή σε αυτό.

Aν αυτή η λεπτομέρεια ήταν σημαντική για την ιστορία, δεν θα περιμέναμε ότι ο συγγραφέας θα την είχε συμπεριλάβει;

Και αφού δεν το έκανε, μπορώ να προτείνω να ψάξουμε αλλού για να βρούμε τη σημασία του.

Οποιαδήποτε πρόταση για το τι έγραψε ο Ιησούς πρέπει να είναι καθαρή εικασία.

Είναι μια καλή εικόνα του πώς η άσκοπη κερδοσκοπία πάνω στο λόγο του Θεού, μπορεί συχνά να μας οδηγήσει μακριά από το τι είναι πραγματικά σημαντικό.

Α’ Τιμ.ς:4 είναι τετυφωμένος και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας, εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί,

Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι υπήρχε κάποια σημασία στο γράψιμο του Ιησού – πιθανώς, απλά να έκανε κάποια σχέδια.

Απλά, ο σκοπός Του ήταν να απεμπλακεί από τους Φαρισαίους και να αποφύγει την ερώτησή τους.

Ήθελε να διαχωριστεί οπτικά από τους Φαρισαίους αφήνοντάς τους να στέκονται μόνοι με την κρίση τους γι’ αυτή την γυναίκα.

Με άλλα λόγια, ο Ιησούς έσκυψε στο έδαφος για να κάνει σαφές ότι μόνο οι Φαρισαίοι ήθελαν να την κρίνουν.

Το πραγματικό σημείο αυτής της ιστορίας περιέχεται στα λόγια του Ιησού στο εδ.7.

Όταν σηκώνεται πάλι και ξαναμπαίνει στην συζήτηση, παρουσιάζει μια επιτακτική απαίτηση για την κρίση αυτής της γυναίκας.

Λέει, ότι μόνο όποιος είναι αναμάρτητος μπορεί να την κρίνει.

Δεν αρνείται τις κατηγορίες τους, ούτε επιμένει ότι η γυναίκα δεν ήταν ένοχη - αναμφίβολα ήταν μοιχεία και όλοι το ήξεραν.

Παρόλα αυτά, καθιερώνει ένα αδύνατο πρότυπο για την έκδοση κρίσης σε αυτή την περίπτωση: αναμαρτησία.

Γιατί ο Ιησούς σήκωσε τον πήχη τόσο ψηλά στην περίπτωση αυτής της γυναίκας;

Ο λόγος είναι απλός: οι Φαρισαίοι ήταν η νομική εξουσία στο Ισραήλ, αλλά παραχώρησαν την εξουσία τους στον Ιησού, να κρίνει αυτή την γυναίκα.

Επομένως, σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση και τον νόμο, εάν αυτή η γυναίκα έπρεπε να κριθεί για κάτι, αυτή η κρίση έπρεπε να γίνει από τον Ιησού.

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς.

Δεν είναι απλά άλλος ένας ραβίνος που παίρνει μια απόφαση σε μια απλή ποινική υπόθεση.

Ο Ιησούς είναι Ο ΚΡΙΤΗΣ, όλης της δημιουργίας, για όλη την αιωνιότητα.

Όταν ο Ιησούς κρίνει την αμαρτία, αυτό έχει αιώνιες συνέπειες.

Έτσι, αν ο Ιησούς έπρεπε να κρίνει την αμαρτία αυτής της γυναίκας, έπρεπε να κάνει μια αιώνια κρίση για την ψυχή της - σαν Κριτής όλης της οικουμένης, δεν μπορεί να κάνει τίποτα λιγότερο.

Όπως είπε ο Παύλος:

Πράξ.ιζ:30,31 Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.

Ο Ιησούς έχει οριστεί σαν ο Κριτής όλης της οικουμένης, αλλά δεν πρόκειται να εκδώσει την κρίση Του μέχρι την καθορισμένη ημέρα.

Ο Ιησούς έχει λάβει την εξουσία να κρίνει από τον Πατέρα, και θα κρίνει μόνο σύμφωνα με τις επιθυμίες του Πατέρα Του.

Όπως εξηγεί ο ίδιος λίγα εδάφια παρακάτω σ’ αυτό το κεφάλαιο:

Ιωάν.η:15,16 Σεις κατά την σάρκα κρίνετε· εγώ δεν κρίνω ουδένα. Αλλά και εάν εγώ κρίνω, η κρίσις η εμή είναι αληθής, διότι μόνος δεν είμαι, αλλ' εγώ και ο Πατήρ ο πέμψας με.

Με απλά λόγια, οι Φαρισαίοι ζήτησαν από τον Ιησού να κάνει κάτι που δεν μπορούσε να κάνει.

Του ζητούν να δικάσει αυτή την γυναίκα, αλλά ο Ιησούς δεν ήρθε για να κρίνει την αμαρτία αλλά για να προσφέρει σωτηρία στους αμαρτωλούς (Ιωάν.γ:17  Ιωάν.ιβ:47).

Αν είχε επιλέξει ο Ιησούς να κρίνει τον κόσμο, τότε ποιος θα μπορούσε να σταθεί;

Πριν από το έργο του εξιλασμού στο σταυρό, δεν υπήρχε καμία ελπίδα να επιβιώσει κανείς από την κρίση του Χριστού, επειδή «πάντες ήμαρτον».

Ιωάν.ιβ:47,48 Και εάν τις ακούση τους λόγους μου και δεν πιστεύση, εγώ δεν κρίνω αυτόν· διότι δεν ήλθον διά να κρίνω τον κόσμον, αλλά διά να σώσω τον κόσμον. Ο αθετών εμέ και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος, τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα·

Προσέξτε, ο Ιησούς προσθέτει, ότι εν τη εσχάτη ημέρα, θα κρίνει όλο τον κόσμο με τον λόγο Του.

Και όταν έρθει αυτή η έσχατη μέρα, θα αποδώσει τέλεια δικαιοσύνη φέρνοντας κάθε αμαρτωλό που δεν έχει δεχτεί το δώρο του ελέους και της χάρης να λογοδοτήσει για την αμαρτία του.

Δεδομένου ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα που ο Ιησούς θα κρίνει τον κόσμο, αφήνει την κρίση στους Φαρισαίους, αλλά υπό έναν όρο.

Ο Ιησούς κέρδισε το δικαίωμά Του να κρίνει τον κόσμο, επειδή είναι αναμάρτητος, έχοντας υπακούσει τέλεια τον Πατέρα.

Ο Ιησούς απαιτεί ότι αν αυτοί θέλουν να κρίνουν, πρέπει πρώτα να περάσουν την ίδια δοκιμασία που ο Ιησούς πέρασε.

Μόνο ο αναμάρτητος έχει τα προσόντα να κρίνει αυτή την γυναίκα.

Η αναμαρτησία δεν αποτελεί συνήθως προϋπόθεση για κρίση, σύμφωνα με τον νόμο.

Ατελείς δικαστές καλούνται να κρίνουν καθημερινά τους παραβάτες του νόμου.

Αλλά επειδή οι Φαρισαίοι επέλεξαν να αναθέσουν αυτό το συγκεκριμένο θέμα στον Ιησού, αποκαλώντας Τον Δάσκαλο και του ζήτησαν να κρίνει, του επέτρεψαν να καθορίσει τους όρους της κρίσης.

Και δεσμεύτηκαν να κάνουν ό,τι τους πει.

Διαφορετικά, αν ζητούσαν την γνώμη του Ιησού, και μετά την αγνοούσαν, θα αποδεικνυόταν ότι είναι υποκριτές και μηχανορράφοι.

Έτσι τώρα οι Φαρισαίοι βρίσκονται αυτοί παγιδευμένοι.

Αν επιλέξουν να λιθοβολήσουν τη γυναίκα, θα χλευαστούν από το πλήθος - και ίσως ακόμη να κατηγορηθούν για βλασφημία - επειδή τόλμησαν να θεωρήσουν τους εαυτούς τους αναμάρτητους.

Ούτε μπορούν να απορρίψουν την πρόταση του Ιησού, αφού Τον αναζήτησαν δημόσια και Του έδωσαν την άδεια να αποφασίσει για το θέμα.

Έτσι, ξεκινώντας από τους γεροντότερους, δηλαδή τους πιο σοφούς, της ομάδας, ένας προς έναν άρχισαν να αποχωρούν, αφήνοντας μόνη την γυναίκα.

Έτσι, καθώς η ιστορία φτάνει στο τέλος της, μόνο η γυναίκα παραμένει με τον Ιησού.

Ο Ιησούς την ρωτάει που είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; δεν σε κατεδίκασεν ουδείς; Λέει ουδείς, Κύριε.

Και ο Ιησούς απαντά, ούτε κι εγώ. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις άλλο.

Αυτό, το ίδιο μήνυμα, σας δίνει ο Σωτήρας από τις σελίδες της Γραφής απόψε.

Κανένας άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να σε κρίνει, γιατί κανείς δεν έχει τα προσόντα να κρίνει, σύμφωνα με το πρότυπο του Θεού.

Ούτε ο Ιησούς κρίνει την αμαρτία σου.

Αν είσαι πιστός, αν έχεις εμπιστευτεί τον Χριστό για την σωτηρία σου, τότε να ξέρεις με βεβαιότητα ότι κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει.

Οι αμαρτίες σου έχουν πλυθεί με το πολύτιμο αίμα του Χριστού.