Α' Κορ.ιβ:13 «διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα».
Αυτή ήταν η αρχή της εκκλησίας, το σώμα του Χριστού. Ένα νέο πράγμα διαμορφώθηκε, και ο Πέτρος αναγνώρισε ότι είχε μια αρχή, και η αρχή ήταν την Πεντηκοστή.
Και ξέρεις, υπάρχει μια σαφής διάκριση μεταξύ της εκκλησίας
και του Ισραήλ ακόμα και από εδώ και πέρα.
Α' Κορ.ι:32, ένα εδάφιο που πρέπει να εξοικειωθείς, γιατί
είναι πολύ βασικό σ’ αυτή τη μελέτη:
«Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού».
Παρατηρείς τρεις διαφορετικές ομάδες; Οι Εβραίοι, οι Εθνικοί
και η εκκλησία, πάντα ξεχωρίζουν. Ακόμα κι αν υπάρχουν πιστοί Εβραίοι και πιστοί
Εθνικοί στην εκκλησία, δεν είναι το ίδιο με το Ισραήλ. Η εκκλησία είναι μια
ξεχωριστή μονάδα, που ξεκίνησε στην Πεντηκοστή και τελειώνει στην Αρπαγή,
είμαστε μια παρένθεση. Ο Θεός άρχισε να ασχολείται με το Ισραήλ, το Ισραήλ Τον
απέρριψε. Μετακινήθηκε και κάλεσε τους Εθνικούς.
Ρωμ.ια:25,26 Διότι δεν θέλω να
αγνοήτε, αδελφοί, το
μυστήριον τούτο, διά να μη υψηλοφρονήτε, ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις
τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των εθνών, και ούτω πας ο Ισραήλ θέλει σωθή,
καθώς είναι γεγραμμένον· Θέλει ελθεί εκ Σιών ο λυτρωτής και θέλει αποστρέψει
τας ασεβείας από του Ιακώβ·
Οι Εβραίοι ποτέ δεν συνέλαβαν αυτού του είδους την σχέση:
Κολ.α:26,27 το μυστήριον, το οποίον ήτο
αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, τώρα δε εφανερώθη εις τους
αγίους αυτού, εις τους οποίους ηθέλησεν ο Θεός να φανερώση τις ο πλούτος της
δόξης του μυστηρίου τούτου εις τα έθνη, όστις είναι ο
Χριστός εις εσάς, η ελπίς της δόξης·
Οι Εβραίοι δεν ήξεραν για την εκκλησία. Φανερώθηκε όμως στους
αγίους Του. Ποιο μυστήριο; Το τέλος του εδ.27, «όστις είναι ο Χριστός» –
τι είναι; – «εν υμίν» (κείμενο), μέσα σας! Κανένας Εβραίος δεν το
κατάλαβε αυτό, γιατί στην Παλαιά Διαθήκη δεν υπήρχε έννοια του Μεσσία που
κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Αυτός είναι ο μοναδικός χαρακτήρας της εκκλησίας. Η
Παλαιά Διαθήκη δεν είδε ποτέ τον Μεσσία μέσα σου. Δεν είχαν τέτοια ιδέα. Η
εκκλησία είναι μοναδική, είναι ξεχωριστή.
Ιωάν.ιδ:20 «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὑμεῖς γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ
ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖς ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν ὑμῖν».
Τώρα κοίτα. Πότε θα το ήξεραν αυτό; Εκείνη την ημέρα. Δεν το
ήξεραν ακόμα, δεν μπορούσαν να το συλλάβουν ακόμα, αλλά θα το ήξεραν την ημέρα
της Πεντηκοστής όταν θα ερχόταν το Άγιο Πνεύμα.
Το ίδιο πράγμα λέει στο Ιωάν.ιζ:23, «ἐγὼ ἐν αὐτοῖς
καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν, ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας
καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» - αυτό το μοναδικό σώμα κατοικείται
από την παρουσία του Μεσσία. Και έτσι η εκκλησία είναι μοναδική, είναι ξεχωριστή.
Ρωμ.ια:17. Παρεμπιπτόντως το εδ.16 λέει ότι το Ισραήλ είναι
ευλογημένο (άγιο). Στη συνέχεια, δείτε το εδ.17: «Αλλ' εάν τινές των κλάδων
απεκόπησαν» - και αναφέρεται στο Ισραήλ ότι απεκόπη - ο κορμός είναι η ρίζα
της ευλογίας. Το Ισραήλ ευλογήθηκε από τον Θεό, αλλά το Ισραήλ κόπηκε. Γιατί
αποκοπήκανε; – «διά την απιστίαν απεκόπησαν».
«συ δε αγριελαία ούσα ενεκεντρίσθης μεταξύ αυτών».
Ποιος είναι αυτός; Οι Εθνικοί. Το Ισραήλ αποκόπηκε από την ρίζα της ευλογίας
λόγω της απιστίας, οι Εθνικοί μπολιάστηκαν μέσα της. Έτσι λέει, «και έγεινες
συγκοινωνός της ρίζης και της παχύτητος της ελαίας, μη κατακαυχάσαι εναντίον
των κλάδων· εάν δε κατακαυχάσαι, συ δεν βαστάζεις την ρίζαν, αλλ' η ρίζα σε»
- εδ.19 – «Θέλεις ειπεί λοιπόν· Απεκόπησαν οι κλάδοι, διά να εγκεντρισθώ εγώ».
«Καλώς· διά την απιστίαν απεκόπησαν, συ δε διά της πίστεως ίστασαι· μη
υψηλοφρόνει, αλλά φοβού· διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους,
πρόσεχε μήπως δεν φεισθή μηδέ σε».
Τώρα κοιτάξτε το εδ.24, «Επειδή εάν συ απεκόπης από της
φυσικής αγριελαίας» - τώρα προσέξτε – «και παρά φύσιν ενεκεντρίσθης εις
καλλιελαίαν, πόσω μάλλον ούτοι οι φυσικοί θέλουσιν εγκεντρισθή εις την ιδίαν
αυτών ελαίαν». Το Ισραήλ αποκόπηκε και νέα κλαδιά, η εκκλησία, μπολιάστηκαν.
Η εκκλησία κάποια μέρα θα αρπαχτεί, το Ισραήλ θα κεντριστεί ξανά. Αυτό δεν σου
λέει ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ Ισραήλ και εκκλησίας; Φυσικά και υπάρχει. Η
εκκλησία κεντρίστηκε, αλλά έρχεται η μέρα που ο Κύριος θα πάρει την εκκλησία
Του. Το Ισραήλ θα μπολιαστεί ξανά κατά τη διάρκεια της θλίψης, και η σωτηρία θα
έρθει στο Ισραήλ.
Εδ.25: «δεν θέλω αδελφοί», – εδώ το εξηγεί πνευματικά
– «Διότι δεν θέλω να αγνοήτε, αδελφοί, το μυστήριον τούτο, διά να μη
υψηλοφρονήτε, ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το
πλήρωμα των εθνών», μόνο μέχρι να ολοκληρωθούν όλα τα κλαδιά της εκκλησίας.
Στη συνέχεια, εδ.26 – «και ούτω πας ο Ισραήλ» - τι; – «θέλει σωθή». Θα
κεντριστεί ξανά.
Τώρα, το γεγονός ότι ο Παύλος προσπαθεί να κάνει διάκριση
μεταξύ της εκκλησίας και του Ισραήλ, δείχνει ότι υπάρχει διάκριση. Η ιστορία
του Ισραήλ στον κορμό της ευλογίας είναι στην αρχή και στο τέλος του σχεδίου του
Θεού, και το μόσχευμα είναι κάπου στη μέση. Ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής,
θα τελειώσει με την Αρπαγή, και το Ισραήλ μπολιάζεται ξανά. Έτσι, οι δηλώσεις του
Ρωμ.ια δείχνουν ότι υπάρχει διαφορά, και ότι η εκκλησία έχει παρενθετικό χαρακτήρα.
Ένα άλλο σημείο, κάτω από αυτή την πρώτη επικεφαλίδα της
φύσης της εκκλησίας, είναι η αρπαγή. Είδαμε ότι η πρώτη καταγεγραμμένη υπόσχεση
της αρπαγής καθιστά πολύ σαφή την φύση του γεγονότος.
Θα θυμάστε ότι στο Ιωάν.ιδ - θα επανεξετάσουμε μόνο εν
συντομία μερικές σκέψεις από την τελευταία φορά - ο Ιησούς υποσχέθηκε την
αρπαγή. Στο ιγ:33, θυμάστε είπε, «Τεκνία, έτι ολίγον είμαι μεθ' υμών. Θέλετε
με ζητήσει, και καθώς είπον προς τους Ιουδαίους ότι όπου υπάγω εγώ, σεις δεν
δύνασθε να έλθητε, και προς εσάς λέγω τώρα». Και αυτός ο λόγος τους τάραξε.
Ήθελαν τόσο πολύ να είναι μαζί Του.
Στο εδ.1 λέει, «Ας μη ταράττηται η καρδία σας· πιστεύετε
εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε». Προσέξτε, εδώ έρχεται η υπόσχεση: «Εν
τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω
να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και
θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ». Είναι
σαν να τους λέει, «Μην στεναχωριέστε, γιατί θα έρθω να σας πάρω και να σας πάω
στο σπίτι του Πατέρα».
Αυτό είναι τελείως ξένο για το εβραϊκό μυαλό. Ο Εβραίος δεν
είχε ιδέα για ένα τέτοιο γεγονός. Το μόνο που περίμενε ο Εβραίος ήταν ότι ο
Μεσσίας έρχεται στη γη, και στήνει ένα γήινο βασίλειο. Δεν είχε ιδέα ότι μπορεί
να φύγει και να πάει στο σπίτι του Πατέρα. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο νέο
που στέκονταν εκεί άναυδοι. Ο Θωμάς είπε: «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις·
και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν;» – εδ.5 – «Πού πας; Πώς θα πας
εκεί; Τι είναι αυτό; Πότε φεύγεις; Νομίζαμε ότι ήρθε ο Μεσσίας, ότι θα μείνει
μαζί μας, ότι θα εδραιώσει την Βασιλεία του. Αυτό είναι κάτι καινούργιο».
Τώρα σημειώστε αυτό: σε όλη την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός ποτέ,
μα ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι τέτοιο στο Ισραήλ. Σε καμία περίπτωση ο Θεός δεν
λέει στο Ισραήλ, «Θα έρθω να σε πάρω και θα σε φέρω στο σπίτι του Πατέρα». Αυτό
που ξέρανε ήταν ότι ο Μεσσίας θα έρθει και θα βασιλεύσει στη γη στην
υποσχεθείσα βασιλεία. Έτσι, εδώ έχουν κάτι εντελώς διαφορετικό από την εθνική
ελπίδα του Ισραήλ. Είναι ένα ξεχωριστό γεγονός.
Και στην Α' Κορ.ιε:51 λέει το ίδιο πράγμα: «Ιδού,
μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή». Τι είναι το
μυστήριο; Κάτι - τι; – κρυφό. Το Ισραήλ δεν ήξερε γι' αυτό. «πάντες μεν δεν
θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή
οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν
αναστηθή άφθαρτοι». Αυτό είναι ένα μυστήριο.
Η ανάσταση δεν είναι μυστήριο. Γνώριζαν για την ανάσταση,
που ήταν σε πολλά μέρη της Παλαιάς Διαθήκης: Ης.κς:19, Δαν.ιβ:2. Ήξεραν για την
ανάσταση. Αυτό που δεν ήξεραν ήταν η αρπαγή: μετάθεση χωρίς θάνατο. Δεν είχαν
ιδέα γι' αυτό. Και έτσι βλέπετε ότι πρέπει να υπάρχει μια διαφορά. Ο Εβραίος
δεν είχε ιδέα για την αρπαγή. Αυτό δεν είναι γι' αυτόν, αυτό είναι για την
εκκλησία.
Η Α’ Θες.δ:13 περιγράφει την αρπαγή: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων». Ανησυχούσαν επειδή κάποιοι Χριστιανοί είχαν πεθάνει και σκεφτόταν μήπως ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και χάσουν την αρπαγή. Γι’ αυτό λέει στο εδ.16 «επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον».
Όχι μόνο δεν θα χάσουν την Αρπαγή, αλλά θα φύγουν πρώτοι.
Αυτή είναι η αρπαγή. Τα νεκρά σώματα αναστήνονται, για να συναντήσουν τις ψυχές
που ήταν με τον Κύριο. Θυμηθείτε αυτό που έχουμε πει, ότι αν ένα άτομο πεθάνει
τώρα, το πνεύμα του είναι αμέσως στην παρουσία του Χριστού. Αργότερα, όταν το
σώμα του αναστηθεί και γίνει ένδοξο, θα συναντήσει το πνεύμα του που είναι ήδη
με τον Χριστό.
«έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ'
αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν
είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου». Αυτή είναι λοιπόν η Αρπαγή. Όλοι θα πάνε. Βλέπετε;
Μην ανησυχείτε για τους νεκρούς, θα πάνε κι αυτοί. «Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους».
Το ερώτημα που θα προκύψει αμέσως είναι, «Λοιπόν, πότε θα
συμβεί αυτό;». Κοιτάξτε το Α’ Θες.ε:1. «Περί δε των
χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις».
Πω πω, τι δήλωση. «Περί δε των χρόνων και των καιρών,
δεν χρειάζεται να σας γράψω». Ο Ιησούς είπε ότι καλύτερα να βεβαιωθώ ότι
δεν είμαι στην ταράτσα χωρίς τις βαλίτσες μου έτοιμες, και καλύτερα να βεβαιωθώ
ότι έχω όλα τα ρούχα μου μαζί, και καλύτερα να βεβαιωθώ ότι δεν είναι χειμώνας
και έχω φαγητό, και καλύτερα να σιγουρευτώ ότι η γυναίκα μου δεν θα έχει μωρό
και ότι δεν θα έχω μικρά παιδιά, γιατί όλα θα γίνουν γρήγορα και αν το κάνω ίσα
ίσα που θα σώσω την ζωή μου.
Ο Παύλος ποτέ δεν θα έλεγε, «παρηγορείτε αλλήλους με τους
λόγους τούτους, και δεν χρειάζεται να ξέρετε πότε θα έρθει». Αυτό θα ήταν
το αποκορύφωμα της αστειότητας. «Μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα. Δεν
χρειάζεται να ξέρεις. Είναι η Μεγάλη Θλίψη και πρόκειται να συμβεί η απόλυτη
καταστροφή του κόσμου». Θα ήταν μια ανόητη δήλωση το, «Περί δε των χρόνων
και των καιρών, δεν χρειάζεται να σας γράψω». Θα ερχόταν σε αντίθεση με
αυτό που είπε ο Ιησούς αν περνούσαμε την Θλίψη.
Τώρα προσέξτε τι λέει: «διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η
ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν Ειρήνη
και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος
όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει».
Αλλά κοίτα αυτό. Ποιος δεν θα ξεφύγει; Ποια είναι η αντωνυμία; «αυτοί».
Δέστε τώρα το εδ.4 «Αλλά,» - ποια είναι η αντωνυμία;
– «σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει, ώστε η ημέρα να
σας καταφθάση ως κλέπτης». Βλέπεις τη διαφορά; Κάποιοι δεν θα εκφύγουν όταν
έρθει η μέρα του Κυρίου, αλλά εσείς, αδελφοί, δεν θα είστε εκεί. Δεν θα σας
καταφθάσει. Γιατί; Επειδή: «πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας.
Δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους».
Κοίτα τα εδ.8-9. Λέει απλά να ζήσεις την χριστιανική σου ζωή:
«ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα
της σωτηρίας». Και μετά τι κάνεις; Απλά χαλαρώνεις – εδ.9 – «διότι ο
Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ' εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Η λέξη «σωτηρία» έχει και κάποιες άλλες έννοιες
εκτός από την γνωστή:
Δεν μας έχει προσδιορίσει σε οργή, αλλά σε διάσωση, λύτωση, διαφύλαξη σε ασφάλεια, αφού «απέθανεν υπέρ ημών, ίνα είτε αγρυπνούμεν είτε κοιμώμεθα ζήσωμεν» - τι; – «μετ' αυτού».
Δεν είμαστε προσδιορισμένοι σε κρίση, είμαστε προσδιορισμένοι
να είμαστε μαζί Του, εκεί θα είμαστε. Και ενώ η κρίση θα χτυπά τον κόσμο, είτε
ένας πιστός έχει πεθάνει είτε είναι ζωντανός, θα είναι με τον Ιησού.
Να σας πω, φίλοι μου, δεν περιμένω τον Αντίχριστο, περιμένω τον
Χριστό. Μετά, στο εδ.11, λέει, «Διά τούτο παρηγορείτε αλλήλους και
οικοδομείτε ο εις τον άλλον». Δεν νομίζω ότι είναι παρηγοριά το να περάσεις
την Θλίψη, πίστεψέ με. Παρηγοριά
είναι μόνο αν δραπετεύσουμε.
Η Βίβλος λέει στην Α’ Ιωάν.γ:2,3: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός». - τι; – «καθαρίζει εαυτόν;» Και αν αφαιρέσεις την ευλογημένη ελπίδα, αφαιρείς την μεγαλύτερη ώθηση για αγνότητα στην ζωή του πιστού.
Υπηρετώ τον Ιησού Χριστό, φίλοι μου, γιατί μία από αυτές τις
μέρες, θα σχίσει τον ουρανό με τον ερχομό Του και θα πει: «ιδού, έρχομαι
ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει
είσθαι το έργον αυτού» (Αποκ.κβ:12). Και όταν έρθει εδώ και πάω να Τον
συναντήσω στον αέρα, θέλω να ακούσω, «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ». Τον υπηρετώ γιατί τον περιμένω να έρθει.
