Γιατί ο Παύλος απαγορεύει στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες στην Α’ Τιμ.β:12;

Η επιστολή αυτή χωρίζεται σε δύο μέρη, με ένα «διάλειμμα» μεταξύ τους. Το πρώτο μέρος μας λέει ποια πρέπει να είναι η διακονία της εκκλησίας (Α’ Τιμ.α:3 - γ:13). Το δεύτερο μέρος μας λέει πώς η διακονία της εκκλησίας πρέπει να λειτουργεί (Α’ Τιμ.δ:6 - ς:19). Αλλά το «διάλειμμα» (Α΄Τιμ.γ:14 - δ:5) είναι το πιο σημαντικό μέρος, επειδή καθορίζει τον σκοπό του βιβλίου και τον σκοπό της εκκλησίας.

Ειδικότερα, στα εδάφια 14-15, ο απόστολος Παύλος δηλώνει ξεκάθαρα:

«Ταύτα σοι γράφω, ελπίζων να έλθω προς σε ταχύτερον· αλλ' εάν βραδύνω, διά να εξεύρης πως πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας»

Πλαισιώνει το σκοπό της εκκλησίας γύρω από τρεις τίτλους που ο καθένας καθορίζει μια συγκεκριμένη πτυχή αυτού του σκοπού, και ταυτόχρονα αποτελούν μια σύνθετη δήλωση της αποστολής της εκκλησίας.

Σαν οίκος Θεού, η εκκλησία διακηρύττει: Έχουμε την απάντηση. Αν η εκκλησία ακολουθεί τα βήματα του αρχικού οίκου του Θεού (σκηνή του Μαρτυρίου ή ο Ναός), τότε έχει την ίδια αποστολή: Να δείξει στον κόσμο ότι ο παράδεισος δεν χάθηκε.

Σήμερα, η εκκλησία το κάνει αυτό επισημαίνοντας τον απόλυτο ναό, τον Ιησού Χριστό, σαν απάντηση σ’ αυτό που αναζητά ο κόσμος (Ιωάν.β:21).

Σαν η Εκκλησία του Ζωντανού Θεού, η εκκλησία διακηρύσσει: Έχουμε την μόνη απάντηση. Πολλές άλλες θρησκείες ισχυρίζονται ότι έχουν απαντήσεις για να βοηθήσουν τον έκπτωτο κόσμο. Αλλά η εκκλησία πρέπει να αποδείξει ότι υπάρχει μόνο μία απάντηση, υπάρχει μόνο ένα άτομο, που μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο στον ουρανό. Το όνομά του είναι Ιησούς (Πράξ.δ:12).

 Σαν ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας, η εκκλησία δηλώνει: Έχουμε την μόνη απάντηση για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε. Υπάρχει μόνο μία απάντηση και υπάρχει μόνο ένα θεσμικό όργανο στο οποίο έχει ανατεθεί αυτή η απάντηση. Η εκκλησία φέρει την αποκλειστική ευθύνη να διατηρήσει την ελπίδα του Ευαγγελίου από γενιά σε γενιά. Περιττό να πούμε ότι η ευθύνη αυτή είναι μεγάλη, και η εκκλησία πρέπει να πάρει τη δουλειά της στα σοβαρά σαν ο μόνος φύλακας αυτής της ελπίδας. Ο συμβιβασμός δεν είναι επιλογή.

​

Ο Παύλος θέλει η εκκλησία να υιοθετήσει τον σκοπό της πλήρους αποστολής, ότι έχουμε τη μόνη απάντηση για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε. Όταν η εκκλησία καταλάβει ότι αυτός είναι ο ρόλος της στο σχέδιο του Θεού, θα διατηρήσει την πολύτιμη ελπίδα του Ευαγγελίου που δείχνει το δρόμο προς την νέα δημιουργία.

Αλλά αυτό που μπορεί να μας εκπλήξει είναι ότι ο τρόπος που ο Παύλος θέλει η εκκλησία να διατηρήσει την αλήθεια, είναι πρωτίστως με την συμπεριφορά της.

Ο λόγος που γράφει αυτό το γράμμα είναι έτσι ώστε ο Τιμόθεος «να εξεύρει πως πρέπει να πολιτεύηται εν τω οίκω του Θεού».

Η συμπεριφορά είναι το επίκεντρο και των δύο μερών του βιβλίου (Α’ Τίμ.α:3 – γ:13 & δ:6 – ς:19) και αυτό αρχίζει να μας βοηθά να δούμε γιατί ο Παύλος απαγορεύει στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες στο Α’ Τίμ.β:12. Αυτή η απαγόρευση πέφτει στην μέση του πρώτου μέρους. Περιγράφει μια πτυχή της συμπεριφοράς της εκκλησίας, ακριβώς όπως κάνει όλο το πρώτο μέρος. Και όπως είδαμε, ο Παύλος ανησυχεί για τη συμπεριφορά, επειδή επηρεάζει άμεσα την ακεραιότητα του Ευαγγελίου.

Ως εκ τούτου, φαίνεται πιθανό ότι ο θεμελιώδης λόγος που απαγορεύει στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες, είναι επειδή προστατεύει την ακεραιότητα του Ευαγγελίου. Με άλλα λόγια, αν επιτραπεί στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες, το Ευαγγέλιο θα διακυβευόταν ή θα συμβιβαζόταν με κάποιο τρόπο.

Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Έτσι, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι, «Υπάρχει κάποια απόδειξη ότι αυτή είναι η λογική που χρησιμοποιεί ο Παύλος στο Α’ Τιμ.β για να απαγορεύσει στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες;». Πιστεύω ότι υπάρχει και θέλω στο υπόλοιπο του άρθρου να αποδείξω ακριβώς αυτό.

​

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ​

 

​Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να περιορίσω την προσοχή μας από το εύρος της επιστολής στο βάθος του αποσπάσματος που μας απασχολεί. Το δεύτερο κεφάλαιο, όπου βρίσκουμε τον Παύλο να απαγορεύει στις γυναίκες να διδάσκουν και να αυθεντεύουν τους άνδρες, βρίσκεται μεταξύ δύο άλλων κεφαλαίων που τονίζουν δύο κατηγορίες της εκκλησίας, σχετικά με την συμπεριφορά της. Το πρώτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στην στάση της εκκλησίας κατά της ψευδοδιδασκαλίας (α:3–20). Το τρίτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στα πρότυπα ηγεσίας της εκκλησίας (γ:1–13). Και κάθε ένα από αυτά τα θέματα εμπίπτει στο θέμα του πρώτου μέρους, ποια πρέπει να είναι η διακονία της εκκλησίας. Το δεύτερο κεφάλαιο λοιπόν, δεν αποτελεί εξαίρεση. Εμπίπτει επίσης στην κατηγορία ποια πρέπει να είναι η διακονία της εκκλησίας, και επικεντρώνεται στη στρατηγική της εκκλησίας για την τάξη (β:1-15). Σ’ αυτό το κεφάλαιο, ο Παύλος προτείνει δύο τομείς που πρέπει να προσεχτούν ώστε να υπάρχει τάξη μέσα στην εκκλησία: η σχέση της εκκλησίας με τον κόσμο και η σχέση ανδρών και γυναικών μέσα στην εκκλησία.

​

1.  Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

​

​Στην αρχή του δεύτερου κεφαλαίου, βρίσκουμε τον Παύλο να καθοδηγεί την εκκλησία για τη σχέση της με τον κόσμο. Αυτό το βλέπουμε στην πρώτη εντολή προς ολόκληρη την εκκλησία στο Α’ Τίμ.β:1–2:

Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι, διά να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.

​

​Ο λόγος που ο Παύλος θέλει η εκκλησία να προσεύχεται για όλους, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνητικών αξιωματούχων, είναι η εκκλησία να αποτελεί παράδειγμα ζωής, ειρήνης και σταθερότητας ενώπιον του κόσμου.

Αυτό είναι μέρος της στρατηγικής για την δημιουργία τάξης μέσα στην εκκλησία. Και ο σκοπός πίσω από αυτό είναι να μην παρεμποδίζεται το Ευαγγέλιο. Ακριβώς όπως ισχυρίστηκα και πριν, η ακεραιότητα του Ευαγγελίου είναι ο απώτερος στόχος της συμπεριφοράς της εκκλησίας, και βλέπουμε αποδείξεις στα ακόλουθα εδάφια:

A’ Τιμ.β:3-6 Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του σωτήρος ημών Θεού, όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων, μαρτυρίαν γενομένην εν ωρισμένοις καιροίς,​

Η ήσυχη προσευχή και η ανησυχία για τους χαμένους, διατηρούν την ακεραιότητα του Ευαγγελίου μπροστά σε έναν χαμένο κόσμο. Αν η εκκλησία αποτύχει να συμπεριφερθεί με φροντίδα ή ευγένεια με την κοινωνία της, θα στερήσει από το Ευαγγέλιο την ελπίδα του και μπορεί να εμποδίσει κάποιον να αγκαλιάσει τον Χριστό σαν τον μόνο Μεσίτη, που μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο στον ουρανό. Μπορεί μερικές φορές να βλέπουμε τη ζωή της προσευχή μας ή την στάση μας απέναντι στην κυβέρνηση σαν ασήμαντη. Αλλά ο Θεός το βλέπει σαν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της αξιοπιστίας του Ευαγγελίου.

​

2.  Η ΣΧΕΣΗ ΑΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

​

Στην Α’ Τιμ.β:8, ο Παύλος μετακινείται από την εξωτερική σχέση της εκκλησίας με τον κόσμο, στην εσωτερική σχέση της εκκλησίας με τον εαυτό της. Ειδικότερα, επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών στην εκκλησία. Στην αρχή, αντιμετωπίζει το ρόλο κάθε φύλου μέσα στην εκκλησία, ξεχωριστά.

 

Για τους άντρες λέει:

​

Α’ Τιμ.β:8 Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν παντί τόπω, υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού.​

​Και πάλι, η έμφαση είναι στην τάξη. Ο Παύλος θέλει η συμπεριφορά των αντρών να είναι ειρηνική και ομαλή κατά την διάρκεια της δημόσιας λατρείας. Δεν υπάρχει χώρος για καυγάδες.

 

Για τις γυναίκες λέει:

​

Α’ Τιμ.β:9,10 Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα ή χρυσόν ή μαργαρίτας ή ενδυμασίαν πολυτελή, αλλά το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν, με έργα αγαθά.​

 

Για άλλη μια φορά, ο στόχος της συμπεριφοράς τους είναι η τάξη και η ευπρέπεια. Δεν πρέπει να καμαρώνουν για τα ρούχα τους. Αντ' αυτού, πρέπει να ντύνονται σεμνά και ταπεινά, έτσι ώστε να μην τραβάνε την προσοχή στον εαυτό τους αντί στο Ευαγγέλιο.

​Αμέσως μετά, ο Παύλος αλλάζει από τον ρόλο του κάθε φύλου, στο πώς τα δύο φύλα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους:

 

Α’ Τιμ.β:11,12 Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.​

 

Τώρα, φτάνουμε επιτέλους στο περίφημο εδάφιο στο οποίο ο Παύλος απαγορεύει στις γυναίκες να διδάσκουν και να αυθεντεύουν τους άντρες. Γιατί το απαγορεύει αυτό ο Παύλος; Μας δίνει δύο λόγους στα εδάφια 13 & 14. Ο ένας λόγος είναι πριν από την πτώση, ο άλλος είναι μετά την πτώση:

​

A. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (εδ.13)

​

Αρχικά, ο Παύλος λέει στο εδ.13, «Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα». Επικαλείται την σειρά της δημιουργίας για να αποδείξει ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να διδάσκουν και να αυθεντεύουν τους άντρες. Η γυναίκα δημιουργήθηκε από τον άνδρα, όχι το αντίστροφο, όπως λέει η Α’ Κορ.ια:8–9: «Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ' η γυνή εκ του ανδρός· επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά την γυναίκα, αλλ' η γυνή διά τον άνδρα..». Για τον λόγο αυτό, ο άντρας είχε εξουσία πάνω στην γυναίκα, ακόμη και πριν από την πτώση.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που διατάζει ο Παύλος είναι διαχρονικό. Στηρίζεται στην ίδια τη δημιουργία, όχι σε μια χρονική περίοδο ή μια κατάσταση που συνέβαινε ειδικά στις μέρες του Παύλου. Δεν προέρχεται από μια κουλτούρα που διακατέχεται από μισογυνισμό, όπου θα έβλαπτε την μαρτυρία της εκκλησίας να επιτρέπει στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες. Ούτε προέρχεται από μια κατάσταση στην εκκλησία της Εφέσου που απαιτούσε ένα μοναδικό περιορισμό, διαφορετικό από όλες τις άλλες εκκλησίες. Η απαγόρευση προέρχεται από το αρχικό σχέδιο του Θεού για τους άντρες και τις γυναίκες, και ισχύει για πάντα.

​Αλλά υπάρχουν κι άλλα. Ο Παύλος δεν αναφέρεται μόνο στην σειρά της δημιουργίας, αναφέρεται και στην ελπίδα του ουρανού. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι η Α’ Τιμοθέου είναι τοποθετημένη γύρω από τον σκοπό της εκκλησίας, που με την συμπεριφορά της διακηρύττει: Έχουμε την μόνη απάντηση για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε. Το κάνει αυτό, πρώτα απ’ όλα, υιοθετώντας τον τίτλο, «Οίκος του Θεού», σαν έμβλημα του πρώτου «Οίκου του Θεού», του Κήπου της Εδέμ.

Ο Παύλος στηρίζει την εντολή του για τις γυναίκες, να μην διδάσκουν στους άνδρες, με την ελπίδα μιας αποκατεστημένης δημιουργίας. Επισημαίνει την εποχή που όλα ήταν σωστά στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης μεταξύ άντρα και γυναίκας, και θέλει η εκκλησία να μιμηθεί εκείνη την ιστορική στιγμή.

Η εκκλησία το κάνει αυτό χειροπιαστά, μη επιτρέποντας στις γυναίκες να κηρύττουν στους άνδρες, διατηρώντας έτσι την τέλεια τάξη της δημιουργίας. Υποστηρίζει την τάξη που δίδαξε ο Παύλος, μιμούμενη την σειρά της δημιουργίας, και έτσι συνεχίζει να κηρύττει ότι ο παράδεισος δεν έχει χαθεί.

​

B. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ (εδ.14)

​

Μετά, ο Παύλος λέει στο εδ.14, «και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις». Αυτό το εδάφιο μπορεί να ακούγεται  σαν ότι η Εύα τιμωρείται επειδή φταίει περισσότερο από τον Αδάμ. Ωστόσο, αυτό μάλλον δεν ισχύει. Ο Αδάμ ήταν εξίσου ένοχος με την Εύα σύμφωνα με το Ρωμ.ε:12–21.

Μάλλον, το ζήτημα φαίνεται να είναι ότι η Εύα πήρε την εξουσία σε σχέση με τον Αδάμ, εκείνη τη στιγμή. Αποφάσισε και για τους δύο, αντί να αφήσει τον Αδάμ. Άρα, φέρει το πλήρες βάρος της εξαπάτησης, όχι αυτός. Με άλλα λόγια, αν τον άφηνε να αναλάβει αυτός την συζήτηση, θα είχε αυτός την ευθύνη της εξαπάτησης, όχι αυτή. Αλλά με αυτό που έκανε, γύρισε τη σειρά της δημιουργίας και βύθισε αυτήν και τον σύζυγό της στην αμαρτία, επειδή εξαπατήθηκε.

​Ο Παύλος δεν αναφέρεται μόνο σε μια στιγμή πριν από την πτώση, σαν λόγο για την απαγόρευση των γυναικών να διδάσκουν και να αυθεντεύουν στους άντρες, θυμάται και κάτι μετά την πτώση. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η αιτία όλων των επόμενων πτώσεων, επειδή αυτή εισήγαγε τον κόσμο στην κατάρα, και αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της μέχρι σήμερα.

Αν οι γυναίκες κηρύττουν στους άνδρες, αυτό δείχνει ότι η ίδια ενέργεια που έκανε την Εύα να προσπαθήσει να αντιστρέψει τη σειρά της δημιουργίας, είναι αποδεκτή από την εκκλησία. Θα υψώσει την ψευδοδιδασκαλία που εισήγαγε την αμαρτία στον κόσμο.

Αντ’ αυτού, η εκκλησία πρέπει να λάβει θέση κατά της πτώσης. Δεν είναι μόνο σημαντικό για την εκκλησία να δείξει στον κόσμο την ελπίδα μιας νέας δημιουργίας, πρέπει επίσης να υπενθυμίσει στον κόσμο ότι αυτός ο κόσμος είναι διαλυμένος εξαιτίας της αμαρτίας.

Η εκκλησία πρέπει να διατηρήσει το δογματικό της πρότυπο με τη συμπεριφορά της. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για σχέσεις έξω από την εκκλησία ή μέσα στην εκκλησία, για τους ρόλους των δύο φύλων, αν εξαρτάται ο ένας από τον άλλο ή δεν εξαρτάται ο ένας από τον άλλο. Η εκκλησία πρέπει να συμπεριφέρεται με τάξη σε κάθε περίσταση και με κάθε τρόπο, προκειμένου να διαφυλαχτεί η ακεραιότητα του Ευαγγελίου.

Αυτό περιλαμβάνει τους ρόλους που έχουν ή δεν έχουν οι γυναίκες στην εκκλησία. Όταν οι γυναίκες υποτάσσονται στην ανδρική ηγεσία τους και δεν ανατρέπουν τους ρόλους που τους έχουν δοθεί, η εκκλησία παίρνει θέση συμμορφούμενη με την τάξη του ουρανού, ενάντια στην ψεύτικη διδασκαλία της πτώσης. Διακηρύσσει με μία φωνή, «Μια νέα δημιουργία έρχεται!».

 

ΑΣ ΤΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΑΖΙ. 

 

Ήδη έχουμε δει αρκετά, αλλά μια τελευταία περίληψη δεν θα ήταν άσχημη. Έτσι, επιτρέψτε μου να ανακεφαλαιώσω για το καλό μας:

​

Η Α’ Τιμοθέου έχει να κάνει με την εκκλησία που διατηρεί την αλήθεια του Ευαγγελίου (Α' Τίμ.γ:14 – δ:5). Αυτό επιτυγχάνεται ενσωματώνοντας το μήνυμα που μεταφέρεται από τους τίτλους: (1) Οίκος του Θεού, (2) Εκκλησία του ζωντανού Θεού, και (3) στύλος και εδραίωμα της αληθείας (Α’ Τίμ.γ:15). Με άλλα λόγια, με τη συμπεριφορά του λαού της, η εκκλησία δείχνει στον κόσμο: «Έχουμε την μόνη απάντηση για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε».

Αυτή η απάντηση είναι ο Ιησούς (Α' Τίμ.γ:16). Μόνο Αυτός θα οδηγήσει τον κόσμο πίσω σε έναν παράδεισο, σαν την Εδέμ, αλλά πιο θαυμαστό (Α’ Τίμ.α:1, ς:14-16).

Η εκκλησία και μόνο αυτή, είναι ο μοναδικός θεματοφύλακας αυτού του μηνύματος (Α’ Τίμ.ς:20, Β’ Τίμ.α:14). Άρα, η εκκλησία πρέπει να προστατεύσει την αλήθεια του Ευαγγελίου μέσω της αυστηρής διδασκαλίας και της προσεκτικής συμπεριφοράς της.

Μέρος αυτής της συμπεριφοράς είναι αυτό που κάνει η εκκλησία στις σχέσεις της τόσο εντός της όσο και εκτός της (Α' Τίμ.β:1–15). Η συμπεριφορά της πρέπει να είναι πειθαρχημένη, έτσι ώστε το Ευαγγέλιο να μην χάσει την αποτελεσματικότητά του (Α' Τίμ.β:3–6).

Μέσα στην εκκλησία, οι άντρες και οι γυναίκες έχουν συγκεκριμένους ρόλους, προκειμένου να διευκολυνθεί η τάξη. Ειδικότερα, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να διδάσκουν ή να ασκούν εξουσία επί των ανδρών, η οποία περιλαμβάνει και το κήρυγμα, διότι διαφορετικά, δημιουργείται διαταραχή που αντιστρέφει την σειρά της δημιουργίας (Α’ Τιμ.β:13), και υποστηρίζει την εξαπάτηση της ψευδοδιδασκαλίας (Α’ Τιμ.β:14).

Αντ’ αυτού, η εκκλησία πρέπει να απαγορεύσει στις γυναίκες να κηρύξουν στους άνδρες, έτσι ώστε να φανερώνουν την τέλεια τάξη του ουρανού και να απορρίψουν την ατελή αταξία της πτώσης. Με αυτόν τον τρόπο, η εκκλησία οδηγεί τον κόσμο πίσω στον αρχικό «Οίκο του Θεού», τον Κήπο της Εδέμ, έτσι ώστε να μπορούν να ελπίζουν στο μόνιμο που θα έρθει.

Όπως μπορείτε να δείτε, όταν γυναίκες κηρύττουν σε άντρες, δεν είναι ένα ασήμαντο ζήτημα. Διακυβεύεται η ακεραιότητα του Ευαγγελίου και η ελπίδα για μια νέα δημιουργία.

Αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι οι άντρες είναι καλύτεροι από τις γυναίκες ή ότι οι γυναίκες είναι ανίκανες να κηρύξουν. Επειδή οι ρόλοι είναι διαφορετικοί, ο ένας δεν είναι λιγότερο πολύτιμος από τον άλλο. Και οι γυναίκες είναι εξίσου ικανές να κηρύττουν ή να διδάσκουν με τους άνδρες. Στην πραγματικότητα, οι ηλικιωμένες γυναίκες έχουν εντολή από τον Παύλο να διδάξουν τις νεότερες (Τίτος β:3-5). Αλλά επειδή οι γυναίκες μπορούν να κηρύξουν δεν σημαίνει ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να το κάνουν. Ο Θεός βάζει το όριο με τις γυναίκες να κηρύττουν στους άντρες. Η εκκλησία πρέπει να διατηρήσει το Ευαγγέλιο με την πειθαρχημένη συμπεριφορά της. Πρέπει να δείξει τον δρόμο για την νέα δημιουργία.