Αρπαγή στην Έβδομη σάλπιγγα;

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Στην Α’ Κορ.ιε, ο Παύλος λέει ότι η Αρπαγή θα συμβεί «εν τη εσχάτη σάλπιγγι». Αυτή δεν είναι η τελευταία σάλπιγγα κρίσης στην Αποκάλυψη; Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αρπαγή θα συμβεί στο δεύτερο μισό της θλίψης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Στην Α΄Κορ.ιε, ο Παύλος εξηγεί τον τρόπο της ανάστασης και της αρπαγής:

Α’ Κορ.ιε:51,52 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.

Ο Παύλος λέει ότι η στιγμή της μεταμόρφωσής μας σε ένδοξα σώματα, θα συμβεί ακαριαία «εν τη εσχάτη σάλπιγγι». Δεδομένου ότι ο Παύλος αποκαλεί αυτή την σάλπιγγα «έσχατη», πρέπει να υπήρξαν ήχοι σάλπιγγας που προηγήθηκαν της τελευταίας σάλπιγγας.

Στην Αποκ.ια, διαβάζουμε για την έβδομη (και τελική) σάλπιγγα της κρίσης των επτά σαλπίγγων:

Αποκ.ια:15 Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι· Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.

Αυτά τα δύο γεγονότα είναι διαφορετικά, συμβαίνουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Aν και τα δύο περιλαμβάνουν τη χρήση σάλπιγγας, αυτές είναι πολύ διαφορετικές σάλπιγγες. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των δύο στιγμών.

Η σάλπιγγα που αναφέρεται στην Α’ Κορ.ιε είναι μία από τις σάλπιγγες που σαλπίζουν παραδοσιακά κατά τη διάρκεια της εβραϊκής γιορτής Ρος Χασανα (γι’ αυτό ονομάζεται γιορτή των σαλπίγγων).

 

Οι σάλπιγγες

Στις θρησκευτικές τελετές του Ισραήλ χρησιμοποιούσαν δυο διαφορετικά είδη σαλπίγγων: Το ένα ήταν ασημένιες, σφυρήλατες σάλπιγγες (Αριθ.ι:2), φτιαγμένες από το ασήμι, που ο λαός από 20 ετών και πάνω πρόσφερε κατά την απαρίθμησή του, σαν λύτρο για την ψυχή του. Ήταν το «αργύριο της εξιλέωσης». Μιλούσε συνεπώς για τη λυτρωτική ενέργεια του Θεού, που θα καλούσε τον λαό Του να συγκεντρωθεί επειδή ο Θεός Του θα ερχόταν να τον ελευθερώσει.

Το άλλο ήταν από κέρατο κριαριού, ηχούσε σαν σάλπιγγα και το έλεγαν σοφάρ. Αυτό το δεύτερο είδος το χρησιμοποιούσαν στην τελετή που συνδεόταν με τη γιορτή των Σαλπίγγων. Στον Ναό χρησιμοποιούσαν πάντοτε την ίσια σάλπιγγα φτιαγμένη από κέρατα αντιλόπης. Όταν ο Ναός καταστράφηκε, χρησιμοποιούσαν πλέον τις σάλπιγγες στις Συναγωγές, όπου κάθε Ισραηλίτης έπρεπε να προστρέξει όταν άκουγε από μακριά τον ήχο τους.

Συνολικά ακούγονται 100 σαλπίσματα. Υπάρχουν 4 ειδών διαφορετικοί ήχοι της σοφάρ: «Τεκιά», ένας ήχος που κρατάει 3'', «Σεβαρίμ», τρεις ήχοι του 1'' ο καθένας, που αυξάνονται σε τόνο, «Τερουά», μια σειρά σύντομων ήχων, σαν staccato, που διαρκούν γύρω στα 3'', και «Τεκιά γκεντολά» (μεγάλο τεκιά), το τελευταίο σάλπισμα στη σειρά, που διαρκεί πάνω από 10''. Αυτό το σάλπισμα εννοούσε ο Παύλος, όταν έγραφε για την «έσχατη σάλπιγγα».

 

Το σάλπισμα στο αρχαίο Ισραήλ είχε δυο κυρίως σκοπούς:

α. Οι σάλπιγγες ηχούσαν για να αναγγείλουν τις γιορτές του Κυρίου και να καλέσουν τον λαό σε επίσημη συγκέντρωση ενώπιον του Θεού. Τότε ήταν που σάλπιζαν με τη Σοφάρ (Έξοδ.ιθ:13,17,19, Αριθ.ι:2).

β. Ήταν προειδοποίηση για εισβολείς και ετοιμασία για επικείμενο πόλεμο (Αριθ.ι:9, Κριτές ζ, Ιερεμ.δ:19-21). Ο Ιησούς του Ναυή σάλπισε με τη Σοφάρ για την κατάκτηση της Ιεριχώ (Ι. Ναυή ς:20), και ο Γεδεών στη μάχη με τους Μαδιανήτες (Κριτ.ζ:18). Ο Νεεμίας διέταξε, όταν οικοδομούσαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, να ηχεί η σάλπιγγα σε περίπτωση επίθεσης (Νεεμ.δ:18).

 

Η έσχατη σάλπιγγα

Μερικοί ταυτίζουν την έσχατη σάλπιγγα (Α' Κορ.ιε:52) με την έβδομη σάλπιγγα (Αποκ.ια:15-18), που την προσδιορίζουν στο τέλος της 70ης εβδομάδας του Δανιήλ (Μεγάλη Θλίψη). Αφού η Αρπαγή θα λάβει χώρα στην έσχατη σάλπιγγα, πιστεύουν σε μια Αρπαγή μετά την Μεγάλη Θλίψη. Αντίθετα άλλοι τη προσδιορίζουν στη μέση της 70ης εβδομάδας του Δανιήλ και πιστεύουν ότι η Αρπαγή θα γίνει στη μέση της Μεγάλης Θλίψης. Άλλοι τέλος, δεν προσπαθούν να ταυτίσουν τη στιγμή που θα ηχήσει η έσχατη σάλπιγγα του Παύλου, και πιστεύουν ότι η Αρπαγή θα γίνει πριν από τη Μεγάλη Θλίψη.

Ο Παύλος δίδαξε τους Κορίνθιους για την Ημέρα του Κυρίου, όταν έμεινε στην Κόρινθο και συνεπώς κατανοούσαν τη σημασία της έκφρασης «έσχατη σάλπιγγα». Όταν λοιπόν ο Παύλος αναφέρει ότι μια γενιά πιστών θα μεταμορφωθεί και θα αρπαχθεί στην έσχατη σάλπιγγα, καταλάβαιναν πως εννοούσε ότι οι πιστοί θα καλούνταν στην παρουσία του Θεού, πριν εκχυθεί η οργή του Θεού στη γη (Α' Θες.α:10, ε:9). Ποιος όμως ξέρει αν αυτό δεν είναι ένα σάλπισμα, το έσχατο σάλπισμα, που θα έχει δυο όψεις, ευφροσύνης για τους πιστούς και κρίσης για τους ασεβείς; Πράγματι, η αρπαγή είναι μυστήριο και ως προς το πότε θα γίνει και ως προς το πώς θα γίνει. Οι πιστοί του Κυρίου δεν έχουν παρά να προσμένουν με υπομονή και να αγρυπνούν. Συνεπώς, η εορτή των Σαλπίγγων προεικονίζει την Έλευση του Μεσσία, που έρχεται για να παραλάβει τους πιστούς Του και να κρίνει τους άνομους.

Αντίθετα, οι 7 σάλπιγγες της κρίσης σαλπίζουν όχι από ανθρώπους στην γη, αλλά από αγγέλους στον ουρανό κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού της Θλίψης. Αυτές δεν είναι σημεία της Αρπαγής. Αντίθετα, είναι ήχοι για να προειδοποιήσουν τους άπιστους για την επικείμενη κρίση.

Η ιστορική σειρά των επιστολών της Καινής Διαθήκης, αποκλείει κάθε ερμηνεία που θεωρεί ότι η έσχατη σάλπιγγα που αναφέρεται στην Α’ Κορινθίους, είναι η ίδια με την έβδομη σάλπιγγα που περιγράφεται στην Αποκάλυψη.

Στην Α’ Κορινθίους, ο Παύλος δίδαξε ότι η αρπαγή της Εκκλησίας γίνεται «εν τη εσχάτη σάλπιγγι». Η χρήση του οριστικού άρθρου «τη» στην περιγραφή της σάλπιγγας, μας δείχνει ότι ο Παύλος περίμενε από τους αναγνώστες της επιστολής να ξέρουν και να αναγνωρίζουν σε ποιο σάλπισμα αναφερόταν.

Λοιπόν, ποια σάλπιγγα περιγράφει ο Παύλος όταν είπε «εν τη εσχάτη σάλπιγγι»; Ξέρουμε ότι δεν θα μπορούσε να είχε κατά νου τις σάλπιγγες της Αποκάλυψης, επειδή αυτό το βιβλίο δεν είχε γραφτεί εκείνη τη στιγμή. Στην πραγματικότητα, η γνώση ότι θα υπήρχαν σάλπιγγες κρίσης σε μια μελλοντική ημέρα, δεν ήταν διαθέσιμη σε κανέναν, συμπεριλαμβανομένου του Παύλου, μέχρι που ο Ιωάννης έγραψε το βιβλίο της Αποκάλυψης σχεδόν 40 χρόνια μετά την επιστολή του Παύλου στην Κόρινθο.

Ως εκ τούτου, τη στιγμή που ο Παύλος έγραψε την Α’ προς Κορινθίους επιστολή,  το μόνο σάλπισμα που η Εκκλησία θα μπορούσε να σκεφτεί κατά την ανάγνωση της επιστολής του, ήταν τα σαλπίσματα στη γιορτή των σαλπίγγων.

Πρέπει λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ο Παύλος μιλούσε για την έσχατη σάλπιγγα της γιορτής των σαλπίγγων, δεν είναι η έβδομη σάλπιγγα της Αποκάλυψης.

Εν ολίγοις, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την Α’ Κορινθίους ιε σαν αποδεικτικό στοιχείο για να υποστηρίξουμε την άποψη ότι η Αρπαγή θα συμβεί κατά τη διάρκεια της Θλίψης. Αντίθετα, η Αγία Γραφή είναι σταθερά σαφής στην διδασκαλία ότι η Αρπαγή συμβαίνει πριν από την Θλίψη.