Είναι μια πραγματική ασθένεια, ή μήπως είναι αναφορά σε
ενοχλητικούς ανθρώπους που «βασάνιζαν» την διακονία του;
Ας αρχίσουμε διαβάζοντας το απόσπασμα:
Β’ Κορ.ιβ:1-10 Να καυχώμαι βέβαια δεν μοι
συμφέρει· διότι θέλω ελθεί εις οπτασίας και αποκαλύψεις Κυρίου. Γνωρίζω
άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων, είτε εντός του σώματος δεν εξεύρω,
είτε εκτός του σώματος δεν εξεύρω, ο Θεός εξεύρει· ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως
τρίτου ουρανού. Και γνωρίζω τον τοιούτον άνθρωπον, είτε εντός του σώματος είτε
εκτός του σώματος δεν εξεύρω, ο Θεός εξεύρει, ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και
ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση. Υπέρ
του τοιούτου θέλω καυχηθή, υπέρ δε εμαυτού δεν θέλω καυχηθή ειμή εις τας
ασθενείας μου. Διότι εάν θελήσω να καυχηθώ, δεν θέλω είσθαι άφρων, επειδή
αλήθειαν θέλω ειπεί· συστέλλομαι όμως μη στοχασθή τις εις εμέ ανώτερόν τι αφ'
ό,τι με βλέπει ή ακούει τι εξ εμού. Και διά να μη υπεραίρωμαι διά την υπερβολήν
των αποκαλύψεων, μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν διά να με
ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι. Περί τούτου τρίς παρεκάλεσα τον Κύριον διά να
απομακρυνθή απ' εμού· και μοι είπεν· Αρκεί εις σε η χάρις μου· διότι η δύναμίς
μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία. Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή
μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού.
Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους
διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε
είμαι δυνατός.
Ο Παύλος αφήνει την ασθένειά του σκόπιμα ασαφή, πιθανώς
επειδή δεν ήθελε να εστιάσει στον εαυτό του. Το θέμα του σ’ αυτά που γράφει,
ήταν ότι οι υπέρτατες αποκαλύψεις του μπορούσαν να αναπτύξουν μέσα του μεγάλη
υπερηφάνεια, την οποία ο Κύριος εξουδετέρωσε δίνοντάς του μια ασθένεια. Αν ο
Παύλος είχε μιλήσει ειδικά για την ασθένεια αυτή, θα ενεργούσε αντίθετα με τον
σκοπό για τον οποίο ο Κύριος του την είχε δώσει.
Ως εκ τούτου, ο Παύλος ποτέ δεν λέει τι του έδωσε ο Κύριος,
και αν ο Παύλος (και ο Κύριος) θέλει η φύση του συγκεκριμένου σκόλοπα να παραμείνει
απροσδιόριστη, τότε ούτε εμείς δεν πρέπει να κάνουμε προσπάθεια να την καθορίσουμε.
