Θα μπει η εκκλησία στην Μ. Θλίψη; (1)

Η εκκλησία θα αρπαχτεί, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Είναι πολύ σαφές στην Αγία Γραφή. Ο Ιησούς έρχεται για την εκκλησία Του. Το ερώτημα είναι: «Έρχεται για την εκκλησία Του πριν από την εποχή που είναι γνωστή σαν Μεγάλη Θλίψη, θα έρθει μετά την Μ. Θλίψη, ή μήπως στην μέση της Μεγάλης Θλίψης;»

Ο λόγος του Θεού παρουσιάζει ξεκάθαρα την Μ. Θλίψη στο βιβλίο της Αποκάλυψης.

Το ερώτημα είναι: «Η εκκλησία, δηλαδή εμείς που γνωρίζουμε και αγαπάμε τον Ιησού Χριστό και είμαστε το σώμα Του, θα μπούμε μέσα σ’ αυτή την περίοδο ή θα αρπαχτούμε λίγο πριν ξεκινήσει;». Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είναι η Αρπαγή το επόμενο γεγονός ή είναι η Θλίψη το επόμενο γεγονός; Θα μας αρπάξει ο Ιησούς και θα μας γλιτώσει από όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν ή πρέπει να τα περάσουμε όλα αυτά;

Τελικά ναι, είναι πολύ σημαντική ερώτηση. Στην πραγματικότητα, έχει πρακτικό χαρακτήρα.

Στο Ματθ.κδ:3, Ο Ιησούς «ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ' ιδίαν, λέγοντες· Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;». Ο Κύριος, άρχισε να περιγράφει κάποια πράγματα: πολέμους, φήμες πολέμων, σεισμούς και λοιμούς. Όλα αυτά τα τρομερά γεγονότα θα είναι το σημάδι της επιστροφής του Χριστού για να εγκαθιδρύσει την Βασιλεία Του.

Στη συνέχεια, στα εδ.16-22, διαβάζουμε: «τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη· όστις ευρεθή επί του δώματος, ας μη καταβή διά να λάβη τι εκ της οικίας αυτού· και όστις ευρεθή εν τω αγρώ, ας μη επιστρέψη οπίσω διά να λάβη τα ιμάτια αυτού. Ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας εν εκείναις ταις ημέραις. Προσεύχεσθε δε διά να μη γείνη η φυγή υμών εν χειμώνι μηδέ εν σαββάτω. Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ' αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σάρξ….». Θα σταματήσουμε εδώ.

Ο Ιησούς είπε ότι έρχεται μια εποχή μεγάλης θλίψης, και όταν ξεκινήσει δεν θα έχεις χρόνο ούτε για να κατεβείς στο σπίτι σου και να πάρεις ό, τι είναι εκεί, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τρέξεις.

Το κοινό εβραϊκό σπίτι είχε μόνο ένα δωμάτιο για όλη την οικογένεια. Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι πάνω σε ένα πάτωμα σκληρής λάσπης (Β’ Σαμ.ιβ:3). Εκεί αυξανόταν η οικογένεια, εκεί κοιμόταν όλο το βράδυ, σ’ αυτό το μοναδικό δωμάτιο.

Αν κάποιος έμπαινε από την μπροστινή πόρτα, θα μπορούσε να δει ένα παιδί σε μια αιώρα τυλιγμένο σε φασκιές, και μια γυναίκα να κάθεται στον χερόμυλο της. Θα μπορούσε ακόμα να δει τα φωτιστικά, την σόμπα, τα κρεβάτια, τζάκι, παράθυρα και την καπνοδόχο. Τα ζώα φυλάσσονταν σε κλειστό χώρο σε ελαφρώς χαμηλότερο επίπεδο χωρίς οροφή, βόδια, γάιδαροι, κατσίκες και άλλα ζώα. Υπήρχε εξωτερική σκάλα που οδηγούσε στην οροφή, όπου γινόταν διάφορες δουλειές.

Επειδή η φτωχή χήρα που φρόντισε τον Ηλία είχε ένα ανώγειο στο σπίτι της, δείχνει ότι δεν ήταν της φτωχότερης τάξης, αλλά ήταν σε δυσκολία μόνο λόγω της τρομερής πείνας (Α’ Βας.ιζ:8-19).

Στα Βιβλικά χρόνια, οι άνθρωποι δεν έχτιζαν σπίτια με το σκεπτικό να περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής ζωής τους μέσα τους. Το πρώτο τους ενδιαφέρον ήταν να ξοδέψουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο έξω από το σπίτι, ή πάνω στο σπίτι. Το σπίτι χρησίμευσε σαν τόπος ξεκούρασης. Για το λόγο αυτό, οι εξωτερικοί τοίχοι ενός ταπεινού σπιτιού δεν ήταν δελεαστικοί. Δεν γινόταν καμία προσπάθεια να προσελκύσουν την προσοχή σε αυτόν τον τόπο ξεκούρασης.

Ακόμα, θα είναι πολύ κακό αν έχεις μικρά παιδιά να σε καθυστερούν, ή αν θηλάζεις το παιδί σου και πρέπει να σταματήσεις για να το κάνεις αυτό. Προσεύχεστε είπε ώστε η φυγή σας να μην είναι τον χειμώνα, κάτι που θα σας επιβραδύνει, ή να μην είναι ημέρα Σαββάτου, η οποία από το νόμο θα μπορούσε να σας αναγκάσει να μην μπορείτε να ταξιδέψετε τόσο μακριά και ούτω καθεξής. Γιατί θα υπάρξει τέτοια θλίψη, που ο κόσμος δεν έχει δει ποτέ.

Αυτό, με αναγκάζει να αναρωτηθώ μια πολύ πρακτική ερώτηση: «Σαν Χριστιανός, εγώ πρέπει να προετοιμαστώ γι’ αυτό;». Γιατί αν πρέπει να το κάνω, τότε θα πρέπει να αρχίσω να κάνω κάτι για να ετοιμαστώ. Τώρα, αν μιλάμε για προετοιμασία ατομικού πολέμου, οι άνθρωποι φτιάχνουν καταφύγια. Αν πρέπει πραγματικά να κάνουμε κάτι για την Μ. Θλίψη, ίσως οι Χριστιανοί θα έπρεπε να αποθηκεύουν τρόφιμα κάπου μακριά από τις πόλεις, και ίσως να χτίσουμε μικρά καταφύγια, στη μέση του πουθενά. Ίσως θα έπρεπε να ετοιμαζόμαστε γι' αυτό, αν, πραγματικά, θα γίνει κάτι τέτοιο. Είναι πρακτικό πρόβλημα.

Αλλά από την άλλη πλευρά, αν ο Ιησούς πρόκειται να επιστρέψει για να πάρει την εκκλησία Του πριν συμβεί αυτό, τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βεβαιωθούμε ότι είμαστε έτοιμοι για Εκείνον. Στην μια περίπτωση, προσμένουμε τον Ιησού. Στην άλλη περίπτωση, προσμένουμε τον Αντίχριστο. Τώρα, αυτό έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις στην εκκλησία, αλλά μάλλον μόνο σε θεολογικό επίπεδο, ελπίζω.

Ας σχεδιάσουμε ένα μεγάλο κύκλο που αντιπροσωπεύει τη θλίψη. Τώρα, είμαστε ακόμα πριν από την Μ. Θλίψη. Το ερώτημα είναι, «Η εκκλησία φεύγει στην αρχή, πριν από τη θλίψη, στο τέλος μετά τη θλίψη, ή στη μέση;».

Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι η εκκλησία περνάει μέσα από όλη την Μ. Θλίψη και αρπάζεται στο τέλος. Η αρπαγή είναι ίδια με τη Δεύτερη Έλευση. Οπότε ανεβαίνει και κατεβαίνει αμέσως. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπαίνει η εκκλησία στην Μ. Θλίψη, μένει 3 ½ χρόνια μέσα και μετά αρπάζεται για να επιστρέψει στην Δεύτερη Έλευση. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι η εκκλησία φεύγει πριν από την Μ. Θλίψη, μένει στον ουρανό 7 χρόνια και επιστρέφει στην Δεύτερη Έλευση.

Τώρα το ερώτημα είναι, ποια από αυτές τις τρεις είναι η σωστή άποψη; Πριν, στη μέση ή μετά; Εγώ προσωπικά, είμαι πεπεισμένος, ότι ο Ιησούς θα αρπάξει την εκκλησία Του πριν από την Μ. Θλίψη.

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την Αρπαγή πριν από τη Θλίψη, και θα προσπαθήσω να σας δώσω μερικούς απ’ αυτούς. Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι απ’ αυτούς που θα αναφέρω εδώ, αλλά δεν θέλω να μιλήσω για πολύ για να μην μπερδευτούμε.

Υπάρχουν τρεις γενικοί τομείς που θα μιλήσουμε, οι οποίοι πιστεύω ότι φανερώνουν ότι η Αρπαγή θα γίνει πριν από τη Μ. Θλίψη: η φύση της εκκλησίας, η φύση της Θλίψης και η φύση της Δεύτερης Έλευσης.

Η φύση της εκκλησίας αισθάνομαι ότι δείχνει Αρπαγή πριν από την Θλίψη. Το ίδιο και η φύση της Θλίψης, όπως και η φύση της Δεύτερης Έλευσης. Ας ξεκινήσουμε με τη φύση της εκκλησίας.

Αν η εκκλησία πρόκειται να αρπαχτεί, αυτό πρέπει να είναι ένα μοναδικό γεγονός και το θέμα είναι το εξής: αν η αρπαγή της εκκλησίας είναι μόνο για κάποιους, αυτό δείχνει ότι είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Πρέπει τότε να εξετάσουμε τη φύση της εκκλησίας κι αυτό είναι κρίσιμο.

Πολλοί άνθρωποι έχουν πει ότι η εκκλησία και το Ισραήλ είναι το ίδιο. Αν η εκκλησία και το Ισραήλ είναι το ίδιο, τότε δεν μπορούμε να έχουμε αρπαγή πριν από την Θλίψη, γιατί αν όλοι φεύγανε τότε, και αυτό θα ήταν το τέλος, δεν θα υπήρχε καμία διαδικασία τελειοποίησης, δεν θα συνέβαινε καμία λύτρωση του Ισραήλ. Και αν πρέπει να υπάρχουν άγιοι μέσα στην Θλίψη, θα πρέπει να φύγουν όταν φύγουν και οι υπόλοιποι άγιοι.

Τώρα ας εξετάσουμε τον όρο «εκκλησία». Αν ο όρος εκκλησία σημαίνει «Ισραήλ και εκκλησία», τότε όλοι πρέπει να περάσουν από τη Θλίψη - γιατί; – επειδή το Ισραήλ θα είναι στη Θλίψη. Ονομάζεται  «καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμ.λ:7). Έτσι, αν η εκκλησία και το Ισραήλ είναι όλοι το ίδιο, τότε δεν μπορεί να υπάρξει αρπαγή πριν από την Θλίψη. Πρέπει να το περάσουμε όλοι μαζί, αν είμαστε όλοι το ίδιο. Και αυτό είναι το επιχείρημα της άποψης της αρπαγής μετά τη Θλίψη, ότι η εκκλησία και το Ισραήλ είναι το ίδιο. Περνάμε από τη Θλίψη, και όλοι πάμε πάνω και κατεβαίνουμε αμέσως στην Δεύτερη Έλευση.

Ωστόσο, αν εκκλησία είναι μια ειδική ομάδα ανθρώπων, χωρίς να συγχέεται με το έθνος Ισραήλ, τότε μπορούμε να έχουμε την αρπαγή πριν από την Θλίψη και να παραμείνουν ορισμένοι άγιοι μέσα στη Θλίψη. Αυτοί θα λυτρωθούν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Άρα, αν η εκκλησία είναι διαφορετική, τότε η εκκλησία μπορεί να είναι μια οντότητα από μόνη της. Μπορεί να υπάρχει από μόνη της, αν πραγματικά είναι ένα μοναδικό και ξεχωριστό σώμα. Έτσι, το κλειδί για να καταλάβουμε είναι, «Είναι η εκκλησία μια μοναδική ομάδα;».

Πρώτα απ’ όλα, σημαίνει συνέλευση ανθρώπων, αυτό είναι μια πολύ γενική χρήση. Εκκλησία σημαίνει ομάδα ανθρώπων, μπορεί και πολιτική. 

Για παράδειγμα, στις Πράξεις ιθ:39 μιλά απλά για μια συγκεντρωμένη ομάδα πολιτών (εἰ δέ τι περαιτέρω ἐπιζητεῖτε ἐν τῇ ἐννόμῳ ἐκκλησίᾳ ἐπιλυθήσεται»). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ανθρώπους που μαζεύονται για λατρεία, όπως στην Εβρ.β:12, ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναφερθεί στο Ισραήλ, σαν μια ομάδα ανθρώπων που καλούνται να βγουν από την Αίγυπτο (Πράξ.ζ:38). Σε μια πολύ γενική έννοια, μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων που καλούνται και συγκεντρώνονται για κάποιο ειδικό σκοπό.

Αλλά, η λέξη εκκλησία ξέφυγε από τη γενική συνέλευση για κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, άρχισε να σημαίνει την συνέλευση των Χριστιανών σε μια τοπική περιοχή. Για παράδειγμα, στις Πράξ.η:1&3 διαπιστώνουμε ότι η λέξη «εκκλησία» αναφέρεται σε μια πολύ, πολύ ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή, δεν είναι καθόλου γενική. Εκείνη την εποχή, υπήρξε μεγάλος διωγμός κατά της εκκλησίας που ήταν στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, εκεί η εκκλησία έχει να κάνει με μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Χρησιμοποιείται έτσι και στο Πράξ.ια:22, και σκέφτομαι επίσης το εδ.26, όπου μιλά για την εκκλησία στην Αντιόχεια. Τότε, λοιπόν, σήμαινε μια συγκεκριμένη ομάδα πιστών. Χρησιμοποιούταν επίσης για να δηλώσει μια ομάδα τέτοιων εκκλησιών. Έτσι, εκκλησία είναι μια τοπική συνέλευση πιστών και κάποιες τοπικές συνελεύσεις μαζί αποτελούν την εκκλησία.

Στη συνέχεια, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, η λέξη εκκλησία χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε όλους τους καθ’ ομολογία χριστιανούς. Και το χρησιμοποιούμε έτσι ακόμα και σήμερα, έτσι δεν είναι; Λέμε «η εκκλησία». Αυτός είναι ένας πολύ ευρύς όρος. Χρησιμοποιείται έτσι στο Πράξ.ιβ:1 «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας». Χρησιμοποιείται η λέξη «εκκλησία» με την έννοια του Χριστιανισμού σε γενικές γραμμές.

Δεν χρησιμοποιείται μόνο με μια γενική έννοια, δεν χρησιμοποιείται μόνο για κάποιον που έχει κληθεί «έξω από», έχει ξεχωριστεί, αλλά χρησιμοποιείται σαν η συνάθροιση της τοπικής κοινότητας ή αρκετές συναθροίσεις, ή η καθ’ ομολογία εκκλησία.

Αλλά, το πιο σημαντικό, χρησιμοποιείται για να αναφερθεί στο σώμα του Χριστού: την αληθινή εκκλησία, τους λυτρωμένους αναγεννημένους πιστούς. Αυτούς που έχουν μετανοήσει, έχουν βαπτιστεί στο νερό στο όνομα του Ιησού, έχουν βαπτιστεί στο Πνεύμα το Άγιο και αποτελούν το σώμα της εκκλησίας. Αυτό είναι βασικό. Η εκκλησία τότε, στον πιο αγνό ορισμό της, είναι οι λυτρωμένοι άγιοι, και έτσι χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη.

Τέσσερις διαφορετικές χρήσεις. Χρησιμοποιείται σε σχέση με το Ισραήλ – προσέξτε αυτό – μόνο με την έννοια που αναφέραμε προηγουμένως, σαν μια ομάδα που καλείται να φύγει από την Αίγυπτο. Δεν χρησιμοποιείται με την έννοια του Ισραήλ σαν σώμα Χριστού, σαν καθ’ ομολογία χριστιανισμός, ή σαν τοπικό εκκλησίασμα των πιστών. Η μόνη φορά που η λέξη εκκλησία από το εκ-καλέω χρησιμοποιείται για το Ισραήλ, χρησιμοποιείται με την έννοια μιας ομάδας που έχει κληθεί να εξέλθει, σε μια πολύ γενική έννοια.

Και τι θέλουν να πουν όλα αυτά; Όλα αυτά λένε το εξής: η εκκλησία δεν είναι και δεν περιλαμβάνει το Ισραήλ. Η εκκλησία περιλαμβάνει μεμονωμένους Εβραίους, που έχουν σωθεί με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Η εκκλησία είναι ξεχωριστή. Τώρα, αυτό είναι βασικό, γιατί αν η εκκλησία είναι διαφορετική από το Ισραήλ, τότε η εκκλησία μπορεί να φύγει πριν από τη θλίψη και το Ισραήλ θα εξακολουθεί να βρίσκεται εδώ για να λυτρωθεί.

Ματθ.ις:18. Ο Ιησούς είχε μια συνομιλία με τους μαθητές και ο Πέτρος είπε: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και ο Ιησούς είπε στο εδ.17, «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς». Στη συνέχεια, εδ.18: «Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου..» Τι χρόνος; Μέλλοντας.

Εδώ είναι η πρώτη αναφορά στην Καινή Διαθήκη στην εκκλησία, και είναι μια μελλοντική αναφορά από την πλευρά του Χριστού. Η εκκλησία τότε δεν πρέπει να συγχέεται με το Ισραήλ, το Ισραήλ υπήρχε από καιρό. Ο Ιησούς δεν είπε: «Θα προσθέσω στην εκκλησία Μου».

Παρατηρήστε κάτι άλλο: «και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής». Με άλλα λόγια, ο Σατανάς δεν θα καταστείλει ποτέ την εκκλησία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πήγαινε στην Αποκ.ιγ:7 και θα σου δείξω γιατί είναι σημαντικό.

Ο Σατανάς και η κόλαση δεν θα επικρατήσουν κατά της εκκλησίας. Αποκ.ιγ:7, εδώ είμαστε μέσα στη θλίψη. Προσέξτε: «Και εδόθη εις αυτό να κάμη πόλεμον με τους αγίους» – αυτό είναι το θηρίο – «και να νικήση αυτούς». Ο Ιησούς είπε, «και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής». Γι' αυτό είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή δεν μπορεί να είναι η εκκλησία, στη θλίψη.

Στην Αποκ.ιζ:5, έχουμε την ψευδοεκκλησία. Λέγεται, «Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης». Αν η αληθινή εκκλησία είναι η νύφη, η ψεύτικη εκκλησία είναι πόρνη. Και συνεχίζει την περιγραφή αυτής της εκκλησίας, εδ.3, «Και με έφερεν εν πνεύματι εις έρημον. Και είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον».

Εδώ είναι η ψεύτικη εκκλησία υπό τον έλεγχο του θηρίου. Ο Ιησούς είπε: «πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής». Κατά τη διάρκεια της Θλίψης ο Σατανάς και το θηρίο επικρατούν στους αγίους και στην πόρνη εκκλησία. Γι' αυτό πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρχει η αληθινή εκκλησία στην θλίψη. Αν ήταν, θα ήταν κάτω από τον Σατανά και τον αντίχριστο επειδή ο αντίχριστος κατά τη διάρκεια της θλίψης θα κυβερνά όλο τον κόσμο.

Πράξεις ια. Εδώ είναι ένας άλλος λόγος που πιστεύω ότι η φύση της εκκλησίας απαγορεύει την παρουσία της στην Θλίψη. Πράξ.ια:15. Ο Πέτρος αναφέρει στο Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ τι συνέβη με τον Κορνήλιο και τους Εθνικούς. Και λέει μερικά πολύ σημαντικά πράγματα εδώ: «Και ενώ ήρχισα να λαλώ», – ο Πέτρος μιλούσε στον Κορνήλιο – «το Πνεύμα το Άγιον επήλθεν επ' αυτούς» – παρακολουθήστε – «καθώς και εφ' ημάς» – πότε; – «κατ' αρχάς». Και πότε έπεσε πάνω τους το Άγιο Πνεύμα «κατ' αρχάς»; Πράξ.β. Την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε άρχισε η εκκλησία.

Ο Πέτρος λέει, «επήλθεν επ' αυτούς καθώς και εφ' ημάς κατ' αρχάς. Τότε ενεθυμήθην τον λόγον του Κυρίου, ότι έλεγεν· Ιωάννης μεν εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω». Και βλέπετε, το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι αυτό που σας τοποθετεί στην εκκλησία - έτσι δεν είναι; – Α’ Κορ.ιβ:13.

Ο Πέτρος αναγνωρίζει ότι η εκκλησία είχε μια αρχή, και λέει ότι αυτό που συνέβη στον Κορνήλιο ήταν το ίδιο που συνέβη και σ’ αυτούς στην αρχή. Επιστρέφουμε στις Πράξ.β, όλοι μιλάνε σε γλώσσες, όταν το Πνεύμα του Θεού τους βαπτίζει. Ξέρουμε τι συνέβη. Ήταν την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε ήταν η αρχή. Το Ισραήλ υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, δεν πρέπει να συγχέεται με την εκκλησία, η οποία ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής. Ήταν κάτι ολοκαίνουργιο.

Συνεχίζεται