«Και εγένησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, εσπαργάνωσεν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι» (Λουκ.β:7).
Δεν υπάρχει μέρος στην Αγία Γραφή που να ξέρουν τόσο καλά οι Χριστιανοί, όσο το μέρος αυτό που περιγράφει την γέννηση του Ιησού Χριστού. Η μητέρα του και ο Ιωσήφ ζούσαν στην πατρίδα τους την Ναζαρέτ. Η κυβέρνηση της Ρώμης διέταξε σε όλη την επικράτεια του Ρωμαϊκού κράτους απογραφή του πληθυσμού μόνο και μόνο για να γεμίσει τα ταμεία της αυτοκρατορίας με κεφαλικό φόρο. Έτσι και ο Ιωσήφ από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, βρέθηκε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας για να απογραφεί με την γυναίκα του Μαριάμ που ήταν έγκυος. Στη μικρή αυτή πόλη είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος λόγω της απογραφής. Όλα τα πανδοχεία και όλα τα χάνια ήταν γεμάτα. Και επειδή δεν υπήρχε χώρος προσωρινής διαμονής, ο πανδοχέας τους τοποθέτησε σε μια άκρη του στάβλου μαζί με τα ζώα.
Δεν υπήρχε τόπος γι' αυτούς εν τω
καταλύματι. Και δεν υπήρχε τόπος για τον Χριστό σ' όλη τη διάρκεια της ζωής
Του. Ήταν ξένος μεταξύ των ανθρώπων. «Εις τα ίδια ήλθεν και οι ίδιοι δεν
εδέχθησαν αυτόν».
Ο Χριστός, αγαπητοί μου, δεν ήταν
ακοινώνητος. Αγαπούσε να έχει παρέες. Όταν άρχισε τον δημόσιο βίο Του, το πρώτο
που έκανε ήταν να εκλέξει τους φίλους Του που θα είχε μαζί Του. Ήταν κοινωνικός
ο Χριστός. Όταν οι εχθροί Του ήθελαν να Τον κατηγορήσουν, δεν έλεγαν ότι ήταν
ακοινώνητος, αλλά έλεγαν ότι ήταν φίλος των τελωνών και αμαρτωλών, φάγος και
οινοπότης.
Και όμως ήταν μόνος. Δεν υπήρχε
τόπος για τον Χριστό. Όταν κήρυξε στην Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε, ξεσηκώθηκαν και
Τον έδιωξαν. Στα Γάδαρα θεράπευσε πολλούς, και επειδή ζημίωσε τα συμφέροντά
τους, τον παρεκάλεσαν να φύγει. Και οι Σαμαρείτες δεν τον δέχθηκαν, στο χωριό
τους. «Οι αλώπεκες έχουσι κατοικίες, και τα πετεινά του ουρανού φωλεάς, αλλά
ο υιός του ανθρώπου δεν είχε πού να κλείνη την κεφαλήν του». Όταν πήγε στον
κήπο για να αντιμετωπίσει το πικρό ποτήρι, πήρε μαζί Του τους τρεις επιστήθιους
φίλους Του, αλλά και αυτοί την τελευταία στιγμή Τον εγκατέλειψαν. Πράγματι δεν
υπήρχε τόπος για τον Χριστό όταν ζούσε στον κόσμο αυτόν. Στον κόσμο αυτό
υπάρχει τόπος για πολλά πράγματα. Υπάρχει τόπος για πλούτη, για διασκεδάσεις,
για φιλοδοξίες, υπάρχει τόπος για τον ληστή Βαραβά, αλλά όχι για τον Χριστό.
Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει
σήμερα; Τι προσφέρει, ο κόσμος σήμερα στον Χριστό αντί μέρος εν τω καταλύματι;
Κτίζουν ωραίες εκκλησίες, ξοδεύοντας εκατομμύρια χρήματα για τον Χριστό.
Έκπληκτος μένεις όταν επισκέπτεσαι τον καθεδρικό ναό του Μιλάνου στην Ιταλία,
την εκκλησία του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, τον ναό του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη,
τον ναό του Αγίου Στεφάνου στην Βιέννη, έργα σπουδαία από αρχιτεκτονικής
απόψεως. Όλες αυτές οι εκκλησίες κτίσθηκαν προς τιμήν του Ιησού Χριστού και
ξοδεύτηκαν εκατομμύρια χρημάτων. Και η ψυχή του ανθρώπου φωνάζει «εδώ είναι το
σπίτι που χτίστηκε για σένα Ιησού της Ναζαρέτ, Κύριε της δόξης. Εδώ είναι ο
οίκος σου». Αν η ψυχή, αγαπητοί μου δεν ήταν βαρήκοος, θα άκουε την απάντηση: «Ποιος
είναι ο τόπος της αναπαύσεώς μου; Ο Ύψιστος δεν κατοικεί σε χειροποίητους
ναούς. Εγώ κατοικώ στα ψηλά, και σε άγιους τόπους, και μετά του συντετριμμένου
την καρδία και του ταπεινού το πνεύμα».
Αγαπητοί μου, ο Κύριος της δόξης
ζητεί το ζεστό πανδοχείο της καρδιάς μας, αλλά εμείς Του προσφέρουμε μια φάτνη
από λάσπη. Τρομερό. Του προσφέρουμε μια καλώς επεξεργασμένη ιεροτελεστία. Οι
ιεροκήρυκες είναι απασχολημένοι με τα κηρύγματα. Οι χορωδίες ψάλλουν τους
καλύτερους ύμνους. Οι άνθρωποι φοράνε καινούργια ρούχα. Η ψυχή μας φωνάζει: Ιησού
Χριστέ ετοιμάσαμε για σένα μια ωραία ιεροτελεστία. Μείνε μαζί μας.
Αν όμως η καρδιά μας ήταν εντάξει,
θα άκουε: «Υιέ μου, δώσε μου την καρδιά σου». Ο Χριστός, αγαπητοί μου,
θέλει το πανδοχείο της ψυχής μας. Εμείς δυστυχώς όμως του προσφέρουμε στάβλο.
Υπάρχουν, Χριστιανοί που δεν δυσκολεύονται να σου κάνουν δέκα προσευχές την
ώρα, αλλά οι ίδιοι δεν δυσκολεύονται να σου πούνε χίλια δύο ψέματα και βρισιές
την ώρα. Τι να τρέχει; αυτοί δίνουν τόπο στον Χριστό στις προσευχές τους, αλλά
όχι στην καρδιά τους. Προσφέρουμε στον Χριστό ένα ωραίο καλώς συντεταγμένο εδάφιο,
και το γράψαμε πολύ ωραία στον τοίχο της εκκλησίας μας. Αλλά αν ανοίξουμε τα
αυτιά μας θα ακούσουμε: «Όταν ο υιός του ανθρώπου έλθει, θα βρει την πίστιν
επί της γης;» Ο Χριστός θέλει από μας ζωή, όχι λόγια. Του αφιερώνουμε διάφορα
ωραία εδάφια, αλλά τόπος εν τω καταλύματι δεν υπάρχει. Χωρίς προσωπική
θρησκεία, τα εδάφια αυτά είναι άχρηστα. Το κατάλυμα είναι κατειλημμένο με
ιδιοτέλεια, κακία, απιστία, αδιαφορία, μίσος, έριδες κ.λπ. κ.λπ. Δεν υπάρχει
τόπος για τον Χριστό.
Το σώμα μας αυτό, είναι το σπίτι
που ζητά ο Χριστός. Αυτό είναι το πανδοχείο της ψυχής. Ας μπούμε στο σπίτι αυτό
και ας εξετάσουμε διότι έχει πολλά δωμάτια. Ας μην κάνουμε το λάθος να μπούμε
στα σπίτια άλλων. Κάθε ένας από μας στο δικό του σπίτι. Θα δούμε πολλά, αλλά
τόπος για τον Χριστό δεν θα υπάρχει. Διότι, θέλουμε έξω από την ζωή μας τον
Χριστό. Πρώτον είμαστε απασχολημένοι με τις καθημερινές ανάγκες μας. Και έτσι η
επικοινωνία με τον Θεό, η προσευχή, σιγά σιγά χάνεται από την ζωή μας.
Δεύτερον, η ζωή μας είναι γεμάτη από μέριμνες και δεν υπάρχει τόπος για τον
Χριστό, δεν μπορούμε να σκεφθούμε για τον Χριστό. Τρίτον, οι διασκεδάσεις μας
απασχολούν τόσο που κρατούν μακριά από μας τον Χριστό. Και τέταρτο, δεν υπάρχει
τόπος για τον Χριστό, λόγω των αμαρτιών μας. Ο υπερήφανος, ο πλεονέκτης, ο
ιδιοτελής, όλοι αυτοί δεν έχουν τόπο για τον Χριστό. Όπου θέλει να μπει ο
Χριστός, οι αμαρτίες αυτές δεν έχουν θέση.
Όταν μελετούμε την διήγηση της γέννησης
του Ιησού όπως μας την περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, λυπούμαστε γιατί δεν
υπήρχε τόπος στο πανδοχείο για την Μαρία, και ο Χριστός γεννήθηκε στον στάβλο
με τα ζώα. Αγανακτούμε γιατί ο πανδοχέας δεν ετοίμασε καλύτερο μέρος όπου να
γεννηθεί ο Χριστός. Αλλά, αγαπητοί μου, σκεφθήκατε ποτέ ότι εμείς είμαστε
χειρότεροι όταν δεν αφήνουμε τον Χριστό να μπει στη ζωή μας;
Ας εξετάσουμε ο καθένας μας την
ζωή μας και ας δούμε αν υπάρχει τόπος για τον Χριστό στη ζωή μας.
