Το βιβλίο των αριθμών 13

ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο του βιβλίου των Αριθμών. Περιέχει λεπτομερή κατάλογο των ονομάτων των δώδεκα αρχηγών της συναγωγής και των σχετικών προσφορών τους με την ευκαιρία του στησίματος της σκηνής.

Ο μη πνευματικός αναγνώστης, διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο, εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί: «Γιατί κάτι που μπορεί να ειπωθεί σε δέκα γραμμές κρατάει τόσο πολύ; Αν κάποιος άνθρωπος θα ήθελε να αναφέρει τα γεγονότα που εξιστορεί αυτό το κεφάλαιο, θα τα συνόψιζε σε μια απλή διήγηση, ότι οι 12 άρχοντες πρόσφεραν αυτά κι αυτά.

Αυτό όμως δεν αρμόζει καθόλου στις σκέψεις του Θεού. Οι σκέψεις Του δεν είναι σκέψεις μας. Αυτός ήθελε ένα μακρύ λεπτομερέστατο κατάλογο των αρχηγών, που θα φαίνεται το όνομα, το όνομα της φυλής και θα προσδιοριζόταν ακριβώς η προσφορά, όχι ανακατεμένα.

Κάθε όνομα λάμπει σ’ αυτό το κεφάλαιο ξεχωριστά. Κάθε θυσία περιγράφεται με λεπτομέρεια και εκτιμάται όπως πρέπει. Ο άνθρωπος μπορεί να προσπεράσει με μια γρήγορη ματιά ή με αδιαφορία τα δώρα και τις προσφορές, αλλά ο Θεός δεν μπορεί να το κάνει. Ευαρεστείται να θυμάται κάθε μικρή υπηρεσία, κάθε μικρό δώρο αγάπης. Δεν ξεχνά ούτε τα ελάχιστα πράγματα. Κι όχι μόνο δεν τα ξεχνά ο ίδιος, αλλά φροντίζει ιδιαίτερα ώστε πολλοί να μπορέσουν να το γνωρίζουν.

Σίγουρα αυτοί οι 12 αρχηγοί δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι τα ονόματά τους θα μεταβιβαζόταν από αιώνα σε αιώνα ώστε να διαβάζονται από όλες τις γενιές. Κι όμως συνέβη, γιατί ο Θεός το ήθελε έτσι! Θα προτιμήσει κάτι να θεωρηθεί κουραστική λεπτομέρεια, παρά να παραλείψει το όνομα ενός από τους υπηρέτες Του ή μια λεπτομέρεια του έργου του.

Το ίδιο πράγμα μπορούμε να δούμε αν ανοίξουμε το Β’ Σαμ.κγ ή το Ρωμ.ις. Στο πρώτο βιβλίο έχουμε τα ονόματα και τις πράξεις των ένδοξων αντρών του Δαβίδ και στο δεύτερο τα ονόματα και τα έργα των φίλων του Παύλου στη Ρώμη.

Καθένας έχει την ιδιαίτερη θέση του στον κατάλογο, αλλά και στην καρδιά του Κυρίου! Ανάμεσα στους ισχυρούς άντρες του Δαβίδ έχουμε «τους τρεις πρώτους», «τους τρεις» και «τους τριάκοντα». Όχι μόνο κάθε όνομα, αλλά και κάθε πράξη έχει γραφτεί πιστά. Έχουμε το όνομα του άντρα, τι έκανε και πως το έκανε.

Το ίδιο βλέπουμε και στην επιστολή προς Ρωμαίους. Έχουμε πληροφορίες για τη Φοίβη, τι ήταν, τι έκανε και ποιο ήταν το στερεό θεμέλιο που στηριζόταν. Μετά βλέπουμε την Πρίσκιλλα και τον Ακύλα – πρώτα αναφέρεται η γυναίκα. Μετά έχουμε τον Επαίνετον τον αγαπητόν και τη Μαριάμ που δεν «κοπίασε» απλά, αλλά «πολλά εκοπίασε» για τον απόστολο. Το Πνεύμα του Θεού δεν θα μπορούσε να γράψει μόνο «εκοπίασε». Η μικρή λέξη «πολλά» ήταν απαραίτητη για να εκφράσει την ακριβή κατάσταση.

Στο εδ.12 γιατί ο θεόπνευστος συγγραφέας δεν βάζει μαζί την Τρυφαίνα την Τρυφώσα και την Περσίδα την αγαπητή; Αυτό συμβαίνει επειδή για τις δύο πρώτες δεν μπορούσε να γράψει κάτι παραπάνω από το ότι «κοπιάζουσι εν Κυρίω», ενώ ήταν δίκαιο να προσθέσει για την τελευταία ότι «πολλά εκοπίασεν εν Κυρίω».

Δεν υπάρχει ούτε μια πράξη υπηρεσίας που κάνουμε για τον Κύριο χωρίς να γραφτεί στο βιβλίο Του, κι όχι μόνο το είδος της πράξης, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται, γιατί ο Θεός εκτιμά τον τρόπο, όπως κι εμείς. Αγαπά εκείνον που δίνει πρόθυμα κι εκείνον που εργάζεται με την καρδιά του, επειδή έτσι ακριβώς ενεργεί και ο ίδιος.

ζ:1-9

Ο Θεός είχε βάλει επιστασίες μέσα στη σκηνή του Μαρτυρίου. Υπήρχε ο κατάλληλος άνθ­ρωπος για κάθε τι που υπήρχε μέσα στην σκηνή ώστε να το φροντίζει, να το κουβαλά, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει. O καθένας που υπηρετούσε μέσα στη σκηνή, ­είχε μια τακτή εργασία. Έτσι είναι και το σώμα του Χριστού. O καθένας ανάλογα με τα χαρίσματα ή με τη θέση που ο Θεός του έδωσε, έχει μια τακτή εργασία. Όπως η καρδιά, οι πνεύμονες, ο νους έχουν διαφορετικές αλλά πάντοτε τις ίδιες εργασίες να κάνουν. Το τι θα γίνει ο καθ ένας είναι δουλεία του Πνεύματος του Θεού και γι’ αυτό καλό είναι να προσευχόμαστε να μας δείξει ο Θεός τι θέλει να κάνουμε μέσα στο σώμα.

Άρχοντες: οι κεφαλές των 12 φυλών, μαζεύτηκαν και έκαναν μια αυτοπροαίρε­τη προσφορά. Δεν ζήτησε ο Θεός κάτι τέτοιο, δεν ήταν εντολή αλλά εθελούσια πρόσφορα για το έργο Του.

Χρειάζονται καρδιές που να θέλουν να θυσιάσουν και να προσφέρουν ώστε η εκκλησία να κινείται και να βαδίζει με το Θεό (προσφορά για τις διακονίες).

Εδώ οι άρχοντες πρόσφεραν 6 άμαξες και 12 βόδια για να τις τραβάνε. Oι άμαξες χρειαζόταν για να κινείται η σκηνή του Μαρτυρίου.

Β' Κορ.θ:6 Όταν είναι να κάνουμε μια προσφορά, να μην κλαίμε γι αυτό αλλά με όλη την καρδιά να δώσουμε για τον Κύριο. Με αγνότητα και καθαρότητα.

O Θεός είπε στο Μωυσή να δεχτεί την προσφορά (εδ.5). Δεν αρνείται ο Θεός ότι του δίνουμε γιατί Τον ενδιαφέρει το δόσιμο της καρδιάς. Κι επειδή δεν μπορούμε να βγάλουμε την καρδιά μας και να Του τη δώσουμε, όταν προσφέρουμε στο Θεό μέσα από την καρδιά μας του αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι Τον αγαπάμε. Β' Κορ.η:12

Ο Θεός δεν θα ζητήσει ποτέ κάτι που δεν έχεις, αλλά απ' αυτά που μπορείς να δώσεις.

Το σχέδιο του Θεού έχει πάρα πολύ χώρο για τέτοιες αυθόρμητες προσφορές αγάπης

Οι άμαξες μοιράστηκαν σύμφωνα με τις ανάγκες της διακονίας στην σκηνή, και έτσι διευκολύνθηκαν οι Λευίτες.