Το βιβλίο των αριθμών 11

ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ­

Η ευχή του Ναζηραίου

ς:1-8

Από τη ρίζα «Νατζάρ» που σημαίνει ξεχωρίζω τον εαυτό μου, απέχω, αφιερώνω τον εαυτό μου σε...κάτι.

Ήταν ιδιαίτερη ευχή αφιέρωσης στο Θεό. Ήταν εθελοντική, όχι επιβεβλημένη πράξη και μπορούσε κάποιος να την κάνει για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ή για όλη του τη ζωή, όπως ο Σαμψών.

Ο Κύριος θέλει να Του  παραχωρηθούμε όχι βεβιασμένα, αλλά με τη θέλησή μας. Η εντολή «Άγιοι γίγνεσθε κα­θώς εγώ είμαι Άγιος», έχει ισχύ μόνο σ' αυτούς που με τη θέλησή τους έχουν ανοίξει την καρδιά τους σ’ Αυτόν, λέγοντας: Κύριε, θέλουμε να πάμε στον ουρανό. Τότε, ο Θεός για να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία, σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Β' Κορ.η:5 Ρωμ.ιβ:1,2  Α' Πέτρ.ε:1,2

Ο Ιησούς είναι το αντίτυπο αυτής της ευχής, αλλά δεν την εκπλήρωσε κατά γράμ­μα γιατί και κρασί ήπιε και μακριά μαλλιά δεν είχε.

Η ευχή του Ναζηραίου είναι πολύ ενδιαφέρουσα και γεμάτη από πρακτική διδασκαλία. Σ’ αυτή βλέπουμε την περίπτωση εκείνου που αποχωρίζεται αυστηρά από πράγματα που δεν είναι αυτά καθ’ αυτά απολύτως κακά, ωστόσο είναι ικανά να ζημιώσουν την τέλεια αφιέρωση της καρδιάς στο Θεό.

Πρώτα απ’ όλα ο Ναζηραίος δεν έπρεπε να πίνει κρασί. Ο καρπός της αμπέλου κάτω από οποιαδήποτε μορφή του ήταν απαγορευμένος. Το κρασί λοιπόν, είναι σύμβολο κάθε επίγειας χαράς, η έκφραση της κοινωνικής χαράς στην οποία η ανθρώπινη καρδιά επιθυμεί τόσο πολύ να παραδίδεται. Ο Ναζηραίος όφειλε να φυλάσσεται απ’ αυτήν προσεκτικά. Γι’ αυτόν ήταν μια κατά γράμμα διάταξη. Δεν έπρεπε να διεγείρει τη φύση με ισχυρά ποτά.

Ας ψάξουμε όμως για να βρούμε και να μάθουμε ποιο είναι το μάθημα που μας διδάσκει η στέρηση του Ναζηραίου από κάθε τι που ανήκε στην άμπελο, «από φλοιού σταφυλής έως κόκκου αυτής», γιατί ο τύπος αυτός γράφτηκε για τη διδασκαλία μας. Πρώτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπήρξε παρά μονάχα ένας πραγματικός και τέλειος Ναζηραίος σ’ αυτό τον κόσμο. Είναι Αυτός που απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, τήρησε ένα πλήρη χωρισμό από κάθε γήινη χαρά. Απ’ τη στιγμή που μπήκε στο δημόσιο έργο Του, κράτησε τον εαυτό Του έξω από κάθε τι που ανήκε σ’ αυτό τον κόσμο. Η καρδιά Του ήταν απασχολημένη με το Θεό και το έργο Του, με μια αφοσίωση που τίποτα δεν μπορούσε να κλονίσει. Δεν άφησε ποτέ, ούτε για λίγο, τις απαιτήσεις της φύσης Του να τοποθετηθούν μεταξύ της καρδιάς Του και του έργου το οποίο έπρεπε να τελειώσει.

·        Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να είμαι εις τα του Πατρός μου;

·        Τί είναι μεταξύ εμού και σού γύναι;

Μ’ αυτούς και άλλους παρόμοιους λόγους, μήπως προσπαθούσε να ικανοποιήσει τα φυσικά Του δικαιώματα; Η καρδιά Του δεν ήταν μοιρασμένη και ο οφθαλμός Του ήταν απλός. Αυτό βλέπει κανείς απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής Του. Μπορούσε να λέει στους μαθητές Του:

·        Εγώ έχω φαγητόν να φάγω, το οποίον σεις δεν εξεύρετε

κι όταν οι μαθητές, επειδή δεν καταλάβαιναν τη βαθιά σημασία αυτών των λόγων είπαν, Μήπως τις έφερε προς Αυτόν να φάγη, απάντησε:

·        Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με και να τελειώσω το έργον Αυτού (Ιωαν.δ)

Έτσι, στο τέλος της γήινης ζωής Του Τον ακούμε να λέει:

·        Λάβετε τούτο και διαμοιράσατε εις αλλήλους διότι σας λέγω ότι δεν θέλω πίει από του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού (Λουκ.κβ:17-18).

Βλέπουμε λοιπόν πώς φερόταν πάντοτε ο τέλειος Ναζηραίος. Δεν μπορούσε να έχει καμία χαρά πάνω στη γη, καμία χαρά μέσα στο έθνος Ισραήλ. Ο καιρός δεν είχε έρθει ακόμα και γι’ αυτό αποχωριζόταν από τα ανθρώπινα συναισθήματα προς τους δικούς Του, για ν’ αφοσιωθεί σ’ αυτό που απασχολούσε συνέχεια το πνεύμα Του. Θα έρθει καιρός, που θα χαίρεται μαζί με το λαό Του πάνω στη γη. Αλλά μέχρι να έρθει η ευλογημένη αυτή στιγμή, είναι χωρισμένος σαν αληθινός Ναζηραίος, κι ο λαός Του είναι ενωμένος μαζί Του. «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου....» (Ιωαν.ιζ:16).  

Ας μελετήσουμε προσεκτικά αυτό το πρώτο γνώρισμα του χαρακτήρα του Ναζηραίου κι ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας στο φως του. Θα πρέπει να δούμε μέχρι ποιου σημείου, σαν χριστιανοί, καταλαβαίνουμε πραγματικά τη σημασία και τη δύναμη αυτού του τέλειου αποχωρισμού από κάθε διέγερση της φύσης και από κάθε γήινη χαρά. Μπορεί να ρωτήσει κανείς: «Τί κακό υπάρχει στο να διασκεδάσουμε λίγο; Δεν καλεστήκαμε για να γίνουμε καλόγεροι; Ο Θεός δεν μας έδωσε τα πάντα πλουσίως για να τ’ απολαμβάνουμε;»

Σ’ όλα αυτά, η απάντηση είναι: Δεν πρόκειται για το κακό που μπορεί να υπάρχει σ’ αυτό ή σ’ εκείνο το πράγμα. Εξετάζοντας το ζήτημα από γενική άποψη, δεν ήταν κακό να χρησιμοποιεί κανείς κρασί ούτε ήταν κακό ο καρπός της αμπέλου. Όμως, αν κάποιος πρόσφερε τον εαυτό του να είναι Ναζηραίος, αν ποθούσε αυτό τον άγιο αποχωρισμό για τον Κύριο, τότε όφειλε ν’ απέχει εξολοκλήρου από τη χρήση οίνου ή άλλων μεθυστικών ποτών. ΟΙ άλλοι μπορούσαν να τα πίνουν, ο Ναζηραίος όμως δεν έπρεπε να τ’ αγγίξει! 

Το ζήτημα λοιπόν για μας είναι: Θέλουμε να είμαστε Ναζηραίοι; Θέλουμε τον τέλειο αποχωρισμό και την αφιέρωση των εαυτών μας, σώμα ψυχή και πνεύμα στο Θεό; Αν ναι, πρέπει να μένουμε αποχωρισμένοι απ’ όλα αυτά τα πράγματα στα οποία η φύση βρίσκει την απόλαυσή της. Σ’ αυτή την αλήθεια στηρίζεται όλο το ζήτημα. Η ερώτησή μας λοιπόν δεν πρέπει να είναι: «Καλόγεροι θα γίνουμε;» Αλλά, «Αισθανόμαστε την ανάγκη να είμαστε Ναζηραίοι;» Θέλουμε να είμαστε σαν τον Κύριό μας; Ξεχωρισμένη από κάθε γήινη χαρά γι’ Αυτόν; Απ’ όλα αυτά που αν και δεν είναι απόλυτα κακά, αυτά καθ’ αυτά, όμως μπορούν να εμποδίσουν την τέλεια αφιέρωση της καρδιάς που είναι το πραγματικό μυστικό κάθε πνευματικής παραχώρησης. Σίγουρα όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που ασκούν επιζήμια επίδραση στο πνεύμα μας και τα οποία αν τα δούμε με το μέτρο της συνηθισμένης ηθικής, θεωρούνται αθώα.