Το βιβλίο των αριθμών 12

Η ευχή του Ναζηραίου (συνέχεια)

Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι οι Ναζηραίοι του Θεού δεν μετρούν τα πράγματα μ’ αυτό τον κανόνα. Η ηθική τους δεν είναι η συνηθισμένη ηθική. Παρατηρούν τα πράγματα από μια θεία και ουράνια σκοπιά, έτσι ώστε να μην μπορούν να θεωρήσουν αθώο κάτι που με οποιοδήποτε τρόπο συγκρούεται με τον υψηλό χαρακτήρα της αφιέρωσης στο Θεό που τόσο πολύ ποθούν οι ψυχές τους.

Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει αυτό που στην περίπτωσή του θα μπορούσε να είναι σαν το κρασί ή άλλο δυνατό ποτό. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν κάτι μηδαμινό, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τίποτα απ’ αυτά που διακόπτουν τη ροή της κοινωνίας της ψυχής με το Θεό και μας στερούν την άγια αυτή οικειότητα που είναι προνόμιό μας, δεν μπορεί να είναι κάτι μηδαμινό.

Κάτι άλλο που χαρακτήριζε το Ναζηραίο, ήταν ότι δεν έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι του όλες τις μέρες της αφιέρωσής του (εδ.5). Απ’ την Α’ Κορ.ια:14 μαθαίνουμε ότι τα μακριά μαλλιά είναι έλλειψη αξιοπρέπειας για τον άντρα. Αυτό μας δείχνει ότι, αν πραγματικά θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή αποχωρισμού για το Θεό, πρέπει να είμαστε έτοιμοι ν’ αρνηθούμε τη φυσική μας αξιοπρέπεια. Αυτό το έκανε τέλεια ο Κύριός μας. Ταπείνωσε τον εαυτό Του και αρνήθηκε όλα τα δικαιώματά Του. Μπορούσε να λέει:

·        Εγώ δε είμαι σκώληξ και ουχί άνθρωπος (Ψαλμ.κβ:6).

Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε τόσο λίγο να κάνουμε. Είναι φυσικό να υπερασπιζόμαστε την αξιοπρέπειά μας και να ζητάμε να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί και σαν πράξη ανδρισμού! Αλλά ο τέλειος άνθρωπος δεν το έκανε ποτέ. Αν θέλουμε να είμαστε Ναζηραίοι δεν πρέπει να το κάνουμε κι εμείς.

Ας παρατηρήσουμε πάλι εδώ, ότι το ζήτημα δεν είναι να μάθουμε αν αυτό ή εκείνο το πράγμα επιτρέπεται ή είναι κακό. Κατά γενικό κανόνα, αυτό που άρμοζε σ’ ένα άντρα ήταν να κόβει τα μαλλιά του, αλλά για τον Ναζηραίο αυτό δεν ήταν καλό. Αυτή είναι όλη η διαφορά. Για ένα κοινό άνθρωπο ήταν φυσικό να ξυρίζεται και να πίνει κρασί, αλλά ο Ναζηραίος δεν ήταν κοινός άνθρωπος, αυτός είχε ξεχωρίσει τον εαυτό του από κάθε τι συνηθισμένο για να περπατήσει πάνω σ’ ένα άλλο δρόμο. Αυτό το έκανε επειδή ο ίδιος το ήθελε και γι’ αυτό η πράξη ονομαζόταν «ευχή». Αν ρωτήσει κανείς: Είναι κακό ν’ απολαμβάνουμε τις απολαύσεις της γης και να διατηρούμε τ’ αξιώματα της φύσης, η απάντηση είναι ότι δεν είναι καθόλου κακό αν θες να περπατάς σαν κοινός άνθρωπος. Αλλά αν θες να περπατήσεις σαν Ναζηραίος, αυτό είναι ολέθριο.

Αυτό απλοποιεί πάρα πολύ τα πράγματα, απαντάει σε πάρα πολλές ερωτήσεις και λύνει πολλές δυσκολίες. Είναι ανώφελο να διυλίζουμε τον κώνωπα σ’ ότι αφορά το κακό που είναι δυνατόν να υπάρχει σε τούτο ή σ’ εκείνο το πράγμα. Το ζήτημα είναι: Ποιος είναι ο σκοπός μας και ποιο είναι το πραγματικό αντικείμενό μας; Θέλουμε απλά να φερόμαστε σαν τους ανθρώπους ή αισθανόμαστε την ανάγκη να ζούμε σαν Ναζηραίοι;

Σύμφωνα με το Α’ Κορ.γ:3 οι εκφράσεις «περιπατείτε κατά άνθρωπον» και «είσθε σαρκικοί» είναι συνώνυμοι. Μπορούμε να μπούμε στο πνεύμα αυτής της Γραφής και να καταλάβουμε τ’ αποτελέσματά της; Ή μήπως μας κυβερνά το φρόνημα του κόσμου που δεν έχει Χριστό; Δεν ωφελεί να χάνουμε τον καιρό μας συζητώντας ζητήματα που ποτέ δεν θα είχαν προκύψει, αν οι ψυχές μας βρισκόταν σε καλή ηθική κατάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι τελείως νόμιμο και τελείως φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, ν’ απολαμβάνουν ό,τι ο κόσμος τους προσφέρει και να διατηρούν μ’ όλη τη δύναμή τους τα δικαιώματα και τ’ αξιώματά τους. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, αυτό που είναι νόμιμο, φυσικό και συνεπές για τους ανθρώπους του κόσμου τούτου, είναι κακό, αφύσικο και ασυνεπές για τους Ναζηραίους του Θεού. Στο κεφάλαιο του βιβλίου των Αριθμών που εξετάζουμε, βλέπουμε ότι αν ο Ναζηραίος έπινε κρασί ή ξύριζε το κεφάλι του, η ευχή έχανε την αξία της και δεν ίσχυε. Αυτό δεν μας λέει κάτι; Ότι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να περπατάμε με μια τέλεια αφιέρωση της καρδιάς μας στο Θεό, πρέπει ν’ απέχουμε από τις χαρές του κόσμου και ν’ αρνούμαστε τ’ αξιώματα και τα δικαιώματα της φύσης. Πρέπει να συμβαίνει αυτό, γιατί ο Θεός και ο κόσμος, η σάρκα και το Πνεύμα δεν συμφωνούν και δεν μπορούν να συμφωνήσουν.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γεγονός για το Ναζηραίο, ήταν ότι δεν έπρεπε να αγγίξει νεκρό σώμα (εδ.6-7). Βλέπουμε ότι, είτε έπινε κρασί, είτε ξύριζε το κεφάλι, είτε άγγιζε νεκρό σώμα, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Καθένα απ’ αυτά τα τρία πράγματα μόλυνε την ευχή. Ακόμα και ο πιο στενός του συγγενής κι αν πέθαινε ή ο καλύτερός του φίλος, αυτός δεν έπρεπε να πλησιάσει το νεκρό σώμα. Έπρεπε να κρατήσει τον εαυτό του μακριά απ’ την ακάθαρτη επίδραση του θανάτου κι αυτό γιατί η «αφιέρωσις αυτού είναι επί της κεφαλής αυτού».

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε καλά σχετικά με την ευχή του Ναζηραίου, είναι ότι δεν πρόκειται για τη σωτηρία της ψυχής, για την αιώνια ζωή, ή για την τέλεια ασφάλεια της ψυχής που είναι εν Χριστώ. Αν δεν καταλάβει κανείς αυτή τη διαφορά μπορεί να βρεθεί σε αμηχανία και να έρθει σκοτάδι στο νου. Στο χριστιανισμό υπάρχουν δυο μεγάλοι κρίκοι, που αν και είναι πολύ στενά συνδεδεμένοι, είναι τελείως ξεχωριστοί. Είναι ο κρίκος της αιώνιας ζωής και ο κρίκος της προσωπικής κοινωνίας. Ο πρώτος, δεν μπορεί να σπάσει με τίποτα, ο δεύτερος είναι δυνατό να σπάσει σε μια στιγμή εξαιτίας μιας μηδαμινής αφορμής. Η διδασκαλία της ευχής του Ναζηραίου έχει να κάνει με τον δεύτερο κρίκο.

Στο πρόσωπο του Ναζηραίου βλέπουμε εκείνον που μπαίνει σε μια ιδιαίτερη θέση αφιέρωσης και αφοσίωσης στο Χριστό. Η δύναμη για να συνεχίσει αυτό το δρόμο βρίσκεται στη στενή κοινωνία με το πρόσωπο του Κυρίου, έτσι ώστε αν η κοινωνία διακοπεί, η δύναμη σταματά. Ακριβώς αυτό το γεγονός κάνει το θέμα μας πολύ σοβαρό. Είναι πολύ επικίνδυνο να θέλει κανείς ν’ ακολουθεί αυτό το δρόμο, όταν δεν υπάρχει η πηγή της δύναμης γι’ αυτό. Είναι  πολύ καλύτερα να ομολογεί κανείς την πτώση του και να παίρνει την πραγματική του θέση, παρά να κρατά μια ψεύτικη εμφάνιση. Εξετάσαμε τα διάφορα πράγματα που μπορούν να διακόψουν την κοινωνία του Ναζηραίου, αλλά είναι αδύνατον να περιγράψουμε το ηθικό επακόλουθο των προσπαθειών που καταβάλλουν μερικοί να διατηρήσουν το φαινόμενο της ευχής του Ναζηραίου, όταν η εσωτερική πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ο Θεός θέλει την πραγματικότητα και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα η αφροσύνη και η αδυναμία μας θα φανερωθούν. Είναι κάτι πολύ λυπηρό και ταπεινωτικό όταν «οι Ναζηραίοι οι οποίοι ήσαν καθαρώτεροι χιόνος....κατημαυρώθησαν υπέρ την ασβόλην (καπνιά)» (Θρήνοι δ:7-8), αλλά είναι πολύ χειρότερο, όταν κάποιοι που έγιναν έτσι, ισχυρίζονται ότι είναι καθαροί.

Ας εξετάσουμε τη σοβαρή περίπτωση του Σαμψών που περιγράφεται στους Κριτές ις. Σε μια ολέθρια στιγμή γι’ αυτόν, πρόδωσε το μυστικό του και έχασε τη δύναμή του και την έχασε χωρίς να το γνωρίζει. Αλλά ο εχθρός το κατάλαβε πολύ γρήγορα. Πολύ γρήγορα έγινε φανερό ότι ο Ναζηραίος είχε μολύνει την κεφαλή της αφιερώσεώς του (εδ.16-17).

Δυστυχώς! Πρόδωσε το μυστικό της δύναμής του. Μέχρι τότε η ζωή του ήταν γεμάτη δύναμη και νίκες, απλούστατα γιατί αυτός είναι ο δρόμος αυτών που αποφασίζουν να ξεχωρίσουν. Αλλά ο κόλπος της Δαλιδά κατόρθωσε να γοητεύσει το Σαμψών και κατάφερε αυτό που δεν μπορούσαν να καταφέρουν χίλιοι Φιλισταίοι. Ο Σαμψών έπεσε από τα ύψη της ευχής του Ναζηραίου, στο επίπεδο ενός κοινού ανθρώπου.

Κριτ.ις:18-21 Τι θλιβερή εικόνα, πόσο σοβαρό είναι αυτό και τί μας διδάσκει! Όταν ο Σαμψών ξύπνησε είπε: «θέλω εξέλθει καθώς άλλοτε και θέλω εκτιναχθεί...»! Δυστυχώς το «καθώς» δεν έχει πια τη θέση του. Μπορούσε να εκτιναχθεί, αλλά όχι πια «καθώς άλλοτε» γιατί η δύναμή του είχε εξαφανιστεί «ο Κύριος είχεν απομακρυνθή απ’ αυτού». Ο πριν λίγο δυνατός Ναζηραίος έγινε ένας τυφλός φυλακισμένος. Αντί να θριαμβεύσει κατά των Φιλισταίων, υποχρεώθηκε να γυρίζει το μύλο μέσα στη φυλακή.  Να τι συμβαίνει όταν υποχωρεί κανείς στη φύση. Ο Σαμψών δεν ανέκτησε ποτέ την ελευθερία του. Η χάρη του Θεού του επέτρεψε να κερδίσει ακόμα μια νίκη κατά των απερίτμητων, αλλά αυτή του στοίχισε τη ζωή.

Οι Ναζηραίοι του Θεού χρεωστούν να παραμένουν καθαροί, διαφορετικά χάνουν τη δύναμή τους. Γι’ αυτούς η δύναμη και η καθαρότητα είναι αχώριστα. Δεν μπορούν να προχωρούν αν δεν έχουν την εσωτερική αγιότητα. Είναι λοιπόν επείγουσα ανάγκη γι’ αυτούς να φυλάσσονται απ’ όλα αυτά που μπορούν να παρασύρουν την καρδιά, ν’ απασχολούν το πνεύμα και να υποβιβάζουν το βαθμό της πνευματικότητας. Ας μην ξεχνάμε αυτό που λέει στο εδ.8 «Πάσας τας ημέρας της αφιερώσεως αυτού είναι άγιος εις τον Κύριον».

Τί πρέπει λοιπόν να κάνω; Θα ρωτήσει ίσως κανείς. Η Γραφή μας δίνει την απάντηση: Αριθ.ς:9-12. Βρίσκουμε εδώ την εξιλέωση σαν τον μόνο τρόπο που ο Ναζηραίος μπορούσε να ξαναβρεί τη χαμένη κοινωνία. Είχε μολυνθεί κι αυτή η μόλυνση δεν μπορούσε ν’ αφαιρεθεί παρά με το αίμα της θυσίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει σαν ασήμαντο το γεγονός ότι άγγιξε ένα νεκρό σώμα και μάλιστα κάτω απ’ τις συνθήκες που έγινε. Θα μπορούσε να πει: Πώς μπορούσα ν’ αποφύγω ν’ αγγίξω το σώμα αφού έπεσε δίπλα μου; Η απάντηση είναι συγχρόνως απλή και σοβαρή. Οι Ναζηραίοι του Θεού οφείλουν να διατηρούν την προσωπική τους καθαρότητα κι επιπλέον το μέτρο που κανονίζεται αυτή δεν είναι ανθρώπινο, αλλά θείο. Η απλή επαφή με το θάνατο ήταν αρκετή να σπάσει τον κρίκο της κοινωνίας κι αν ο Ναζηραίος συνέχιζε την ευχή του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, θα παράκουε την εντολή του Θεού με αποτέλεσμα σοβαρή κρίση εναντίον του.

Αλλά ας είναι ευλογητός ο Θεός, η χάρη Του προέβλεψε γι’ αυτό. Υπήρχε το ολοκαύτωμα, τύπος του θανάτου του Χριστού. Υπήρχε η θυσία περί αμαρτίας, τύπος του ίδιου θανάτου. Υπήρχε ακόμα η θυσία περί ανομίας. Με μια λέξη, χρειαζόταν το πλήρωμα της αποτελεσματικότητας του θανάτου του Χριστού, για ν’ αφαιρεθεί ο μολυσμός που προξενήθηκε από την απλή επαφή μ’ ένα νεκρό σώμα. Η αμαρτία είναι κάτι πολύ βδελυρό στα μάτια του Θεού. Μια μόνο σκέψη, μόνο ένα βλέμμα, μόνο ένας λόγος, αρκούν για να ρίξουν πάνω στην ψυχή ένα σκοτεινό σύννεφο που θα μας κρύψει το φως του προσώπου του Θεού και θα μας βυθίσει σε βαθιά θλίψη και αθλιότητα.

Ας προσέχουμε λοιπόν να μη βλέπουμε μ’ επιπολαιότητα την αμαρτία. Ας θυμόμαστε ότι για να εξαλείψει μία μόνο κηλίδα της ενοχής της αμαρτίας, ακόμα και την πιο μικρή, ο Κύριος Ιησούς πέρασε απ’ όλους τους ανέκφραστους τρόμους του Γολγοθά. Η κραυγή: «Θεέ μου, Θεέ μου, διατί με εγκατέλιπες;» είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας δώσει μια ιδέα τι είναι αμαρτία.

Είναι αλήθεια ότι η χάρη συγχωρεί και ανορθώνει, αλλά ποτέ δεν ξαναπαίρνουμε εκείνο που χάσαμε. Αυτό το βλέπουμε πολύ καθαρά στο εδ.12. Όταν ο Ναζηραίος είχε μολυνθεί για οποιαδήποτε αιτία, έστω και με την επαφή με νεκρό,  έπρεπε ν’ αρχίσει πάλι απ’ την αρχή. Δεν έχανε μόνο τις μέρες που μολύνθηκε, αλλά και όλες τις μέρες της προηγούμενης αφιέρωσής του.

Όταν παρεκτρεπόμαστε, έστω και κατ’ ελάχιστο, από τη στενή οδό της κοινωνίας με το πρόσωπο του Θεού, και απομακρυνόμαστε απ’ τον Κύριο, οφείλουμε να αρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή. Μέσα στη Γραφή έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Ας θυμηθούμε τον Αβραάμ (Γεν.ιβ, ιγ:3-4). Οι μέρες που πέρασε στην Αίγυπτο χάθηκαν και δεν υπολογίστηκαν καθόλου. Ίσως τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ορισμένοι έχουν αργή πρόοδο στην πρακτική καθημερινή ζωή.

Είναι αλήθεια ότι οι παρεκτροπές τα πταίσματα και οι πτώσεις μας, μας φανερώνουν την κατάσταση των καρδιών μας, μας μαθαίνουν να δυσπιστούμε στους εαυτούς μας και μας κάνουν να γνωρίσουμε καλύτερα την άπειρη αγάπη του Θεού. Όμως το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα απ’ όλα αυτά, είναι κάτι πολύ φτωχό. Το πραγματικό μέσο για να μάθουμε αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι η διατήρηση της κοινωνίας με το πρόσωπο του Θεού. Κι όταν μαθαίνουμε έτσι, δεν θα είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με την κατάστασή μας, αλλά μάλλον με την εξοχότητα της γνώσης του Κυρίου μας!

            Αριθ.ς:13-21 και μετά ταύτα δύναται να πίη οίνον ο Ναζηραίος

Ο θαυμαστός αυτός «νόμος» μας οδηγεί σε κάτι που αφορά το μέλλον. Όταν το τελικό αποτέλεσμα του τέλειου έργου του Χριστού θα φανερωθεί, όταν θα έρθει αυτή η λαμπρή μελλοντική μέρα, που ο Ιησούς μαζί με τον αγαπημένο λαό Του θ’ απολαμβάνει την αληθινή χαρά πάνω σ’ αυτή τη γη.

Ας παρατηρήσουμε ότι το Άγιο Πνεύμα μας διηγείται όλη τη διάταξη της ευχής του Ναζηραίου στο βιβλίο των Αριθμών, στο βιβλίο της ερήμου!

Τελειώνοντας, ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του:

·        Θέλω να είμαι πραγματικά ένας Ναζηραίος;

·        Θέλω να περπατώ στη στενή οδό του αποχωρισμού για το Θεό;

·        Αν ναι, είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω κάθε τι που μπορεί να με μολύνει ή να με αποσπάσει απ’ το Θεό;

Τέλος, ας θυμόμαστε ότι έρχεται καιρός που «ο Ναζηραίος θα δύναται να πίνει οίνον». Καιρός που δεν θα χρειάζεται αγρύπνια, όλα θα είναι καθαρά, τα αισθήματα θα μπορούν να εκδηλώνονται ελεύθερα, με λίγα λόγια, θα υπάρχουν «Νέοι ουρανοί και νέα γη, όπου η δικαιοσύνη κατοικεί».