ψαλμός β
Δύο φορές η Καινή Διαθήκη, μία στην προσευχή των αποστόλων έπειτα από την απόλυσή τους από τη φυλακή (δ:25) και την άλλη στο κήρυγμα του Παύλου στην Αντιόχεια (ιγ:33), αναφέρεται στον ψαλμό τούτο.
1. Η φωνή του Θεού - Κυβερνήτη, ακούγεται στα πρώτα έξη εδάφια, που δείχνουν τη συμπεριφορά των εθνών απέναντι του Θεού, ως και την αντίδραση του Θεού στην ανθρώπινη αποστασία. Ας έλθουμε πιο κοντά:
α. Η ανθρώπινη συμπεριφορά, περιέχει: την απόρριψη του Θεού από τον άνθρωπο ατομικά, τη συμφωνημένη απόρριψη από τα οργανωμένα κράτη και τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου μακριά από τον Θεό. Οι διατυπώσεις στα εδ.1-3, μας οδηγούν στο Ρωμ.α, όπου κει βλέπουμε την ατομική και συλλογική απόρριψη του Θεού «καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει» (28), καθώς το αδιέξοδο του ανθρώπινου νου μακριά από το φως του Θεού «φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν» (22). Τούτη η ανθρώπινη απόρριψη, αποκορυφώνεται στο «και κατά του Χριστού αυτού» (2). Το «δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ’ ημάς» της ευαγγελικής παραβολής (Λουκ.ιθ:14), περιγράφει μια παγκόσμια απόρριψη.
β. Η αντίδραση του Θεού, όπως δίνεται στα εδ.4-6, έχει δύο σκέλη: Το πρώτο, «ο καθήμενος εν ουρανοίς... θέλει συνταράξει αυτούς». Αυτό που ονόμασε ο Κύριος «επί γης συνοχή εθνών εν απορία» (Λουκ.κα:25), περιγράφει με δραματική ενάργεια την κατάσταση του κόσμου, που το σύστημα διακυβέρνησής του έχει αποδοκιμάσει ο Θεός. Όμως, επειδή σ’ όλες τις χειρονομίες του Θεού «το έλεος κατακαυχάται της κρίσεως» (Ιάκωβος β:13), ο Θεός έδωσε Βασιλέα, ο όποιος κι αν απορρίφθηκε, θα βασιλεύσει «επί Σιών, το όρος το άγιον του Θεού» (6), μαζί δε και οι πιστοί του (Αποκάλυψη κ:4).
2. Η φωνή του Μεσίτη, ακούγεται στα εδ.7-9. Είναι αυτός που θα βασιλεύσει «εωσού θέσει τούς εχθρούς του υποπόδιον των ποδών του» (Ματθαίος κβ:44). Τούτο, που δεν επαληθεύτηκε πλήρως στη βασιλεία του Δαβίδ, θα επαληθευτεί στο πρόσωπο του Κυρίου του Δαβίδ. Η φωνή του Μεσίτη, συνοψίζεται στα:
α. «Θέλω αναγγείλει» (7). Στο πρόσωπο του Χριστού, έχουμε το ενδοξότερο άγγελμα, τη διαβεβαίωση ότι δι’ αυτού ο Θεός σχεδίασε έργο λύτρωσης κι αποκατάστασης των χαλασμάτων που η ανθρώπινη αμαρτία προκάλεσε. Το «εγώ σήμερον σε εγέννησα» (7), το χρησιμοποιεί η Καινή Διαθήκη για την ανάσταση του Χριστού (Πράξεις ιγ:33), την αυγή δηλαδή μιας νέας λυτρωμένης ανθρωπότητας.
β. «Θέλεις ποιμάνει» (9). Μπορεί στα τραγικά γεγονότα του Γολγοθά, να πραγματοποιήθηκε προσωρινά το «θέλω πατάξει τον Ποιμένα και θέλουσι διασκορπιστεί τα πρόβατα» (Ματθαίος κς:31), όμως η τελική ποίμανση του κόσμου ανήκει στον «Ποιμένα και Επίσκοπο των ψυχών ημών» (Α’ Πέτρου β:25). Τότε, που θα υπάρξει «μία ποίμνη, με έναν Ποιμένα» (Ιωάννης ι:16).
3. Η φωνή του Θεού, δίνεται στα τελευταία τρία εδάφια του ψαλμού. Είναι μια προτροπή προς όλους, ιδιαίτερα τούς ηγέτες τούτης της γης.
α. το «φιλείτε τον Υιόν» (12), είναι η βασική παραίνεση, γιατί από τούτη τη συμφιλίωση με τον Χριστό, την επιστροφή σ’ Αυτόν με μετάνοια και πίστη, αρχίζει κάθε θεραπεία κι ανοικοδόμηση, ατόμων και εθνών. Όμως, τούτο είναι ένα τρίτο βήμα, αν προηγηθεί το...
β. «συνετίσθητε» (10), που σημαίνει- ελάτε στον εαυτό σας, αποβάλετε την εγωπάθεια που σας έχει πνευματικά τυφλώσει, σκεφθείτε λογικά. Επιπλέον, δε...
γ. «διδάχθητε» (10). Αν οι αποτυχίες μας δεν μας γίνουν δάσκαλοι και δεν μας νουθετήσουν, τότε θα ’ναι ένα «κακόν αμιγές καλού». Το παιδί όταν κάψει το δάχτυλό του στη σόμπα, δεν το ξανακουμπάει ούτε όταν είναι σβησμένη. Εμείς, γιατί να επιμένουμε στα στραβά μας μονοπάτια!..
δ. «δουλεύετε τον Κύριον» (11). Τόσο καιρό χωρίς καρπό η με καρπούς ολόπικρους, δουλέψαμε την αμαρτία, την εγωπάθειά μας, τις ποικίλες ανόητες επιθυμίες μας. Καιρός, να στραφούμε στον Κύριο. Να τον φιλήσουμε και να τον υπηρετήσουμε.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
«Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επί τον Κύριον» (12).
«Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επί τον Κύριον» (12).
