Ο Θεός μισεί τους υπερήφανους οφθαλμούς (Παρ.ς:17). Στους
υπερήφανους αντιτάσσεται και δίνει χάρη στους ταπεινούς (Ιακ.δ:6). Η
υπερηφάνεια ήταν η αμαρτία που έγινε αιτία για την πτώση του Σατανά, και που θα
γίνει η αιτία της πτώσης και της καταστροφής όλων όσων την υποκρύπτουν
(Ησ.ιδ:12-15 Παρ.ις:18).
Η υπερηφάνεια
της ζωής ή η αλαζονεία του βίου είναι μια από τις τρεις βασικές κατηγορίες
κοσμικότητας που πειράζουν τους χριστιανούς (Α΄Ιωάν.β:16). Ο Ιωάννης ο
βαπτιστής και ο Ιησούς κήρυξαν τα πιο σκληρά τους κηρύγματα ενάντια στην
υποκρισία και την υπερηφάνεια των γραμματέων και των Φαρισαίων. Πόσο σημαντικό
είναι το γεγονός ότι αυτά τα βίαια και ορμητικά λόγια δεν ειπώθηκαν σε
αμαρτωλούς, αλλά στους θρησκευτικούς αρχηγούς του καιρού εκείνου. Βλέπουμε ότι
συχνά οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι περισσότερο επιδεκτικοί στην αμαρτία της
υπερηφάνειας.
Οι Χριστιανοί,
ωστόσο, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί να μην αφήσουν να εμφανιστεί κάποια
τέτοια στάση. Όταν μιλάμε για αγιασμό, είναι πολύ εύκολο ν’ αρχίσουμε να αυτοδικαιωνόμαστε
και να κρίνουμε τους άλλους. Αυτό είναι υπερηφάνεια και υποκρισία. Μπορεί να
είμαστε οι πιο άγιοι φαινομενικά άνθρωποι στον κόσμο, αλλά αν είμαστε γεμάτοι
από υπερηφάνεια δεν θα δικαιωθούμε στα μάτια του Θεού. Για παράδειγμα αυτού του
γεγονότος, διάβασε την προσευχή του Φαρισαίου και σύγκρινέ την μ’ αυτή του
τελώνη στο Λουκ.ιη:9-14. Ο Θεός απέρριψε την προσευχή του πρώτου, αλλά άκουσε
την κραυγή της καρδιάς του δεύτερου.
Θα πρέπει να
προσέχουμε δύο πράγματα: Πρώτο, να μην αφήσουμε να μπει στην καρδιά μας
υπερηφάνεια εξ αιτίας του αγιασμού μας και της γνώσης μας για την αλήθεια, και
δεύτερο να μην έχουμε υπερήφανο βλέμμα. Οι εργάτες είναι ιδιαίτερα επιδεκτικοί
σ’ αυτούς τους δύο τομείς. Ωστόσο ο Θεός μισεί ακόμη και το υπερήφανο βλέμμα.
Θέλει προσοχή λοιπόν το πώς συμπεριφερόμαστε. Μήπως ο τρόπος που μιλάς στους αδελφούς
σου, ο τρόπος που κάθεσαι ή στέκεσαι πάνω στον άμβωνα, ή ακόμα ο τρόπος που
περπατάς έχοντας τη Βίβλο στα χέρια σου δείχνουν κάποια υπερηφάνεια;
Άσχετα με το
πόσο πνευματικοί είμαστε, η υπερηφάνεια είναι κάτι που πρέπει να προσέχουμε
πάντοτε με μεγάλη προσοχή. Όσο πιο πνευματικοί είμαστε, τόσο πιο πολύ ο
διάβολος θα προσπαθήσει να μας κάνει να υπερηφανευτούμε. Πρέπει να είμαστε
ταπεινοί, αλλά να μην έχουμε ψευτοταπείνωση. Πολλές φορές άνθρωποι στην
προσπάθειά τους να φανερώσουν πόσο ταπεινοί είναι, υπερηφανεύονται για την
ταπείνωσή τους. Αν θέλουμε να διακρίνουμε τους εαυτούς μας, αν νομίζουμε ότι είμαστε
πραγματικά ταπεινοί το πιο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε. Αν τελικά νομίζεις ότι
πέτυχες το να είσαι ταπεινός, μάλλον μόλις έχασες αυτό το προνόμιο.
Ο μόνος τρόπος
να ξεριζώσουμε την υπερηφάνεια και το υπερήφανο βλέμμα, είναι να προσευχόμαστε.
Πέσε κατά πρόσωπο μπροστά στο Θεό, άρχισε να προσεύχεσαι μέχρι ν’ αρχίσεις να
κλαις. Ομολόγησε τις αμαρτίες σου και σκέψου το πόσο ανάξιος είσαι να
απολαμβάνεις το έλεος του Θεού. Αυτή η προσευχή δεν μετριέται σε λεπτά αλλά σε
ώρες. Αφού το πνεύμα σου θα έχει σπάσει τελείως μπροστά στο Θεό, σήκω πάνω και
μην πεις σε κανένα γι’ αυτή την προσευχή και την εμπειρία που είχες. Αυτή η
εμπειρία πρέπει να ανανεώνεται περιοδικά για να μπορέσεις να κρατήσεις μακριά
την υπερηφάνεια.
