Ίσως μας είναι τελείως άγνωστο αυτό που θα ονομάσω για να
συνεννοηθούμε «μόλυνση του διαστήματος». Ναι, εδώ δεν πρόκειται για νάιλον σακούλες
ή για χημικά απόβλητα. Είναι μιας άλλης μορφής μόλυνση, που έχει όμως τις ίδιες
τραγικές και σχεδόν άγνωστες στην έκτασή τους συνέπειες.
Τη στιγμή αυτή που μιλάμε υπάρχουν σε τροχιά γύρω από τον
πλανήτη μας 5000 περίπου αντικείμενα. Πολλά απ’ αυτά φέρουν πυρηνική ενέργεια.
Μερικά απ’ αυτά έχουν ήδη πέσει στη Γη, ενώ έγινε μεγάλος αγώνας να τηρηθούν
μυστικές οι πιθανές συνέπειες. Το Σκάιλαντ, ο αμερικανικός διαστημικός σταθμός,
είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Έπεσε στη Γη το 1979 με έκρηξη που σκόρπισε συντρίμμια
του σε ακτίνα 6.500 χιλιόμετρα. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το Ρωσικό Κόσμος 954
που έπεσε ζωσμένο στις φλόγες το 1978 σε αραιοκατοικημένη περιοχή του Β.
Καναδά. Αυτή τη φορά όμως διέρρευσε. Το Κόσμος 954 ήταν ένας ιπτάμενος
πυρηνικός αντιδραστήρας και κουβαλούσε 50 κιλά ραδιενεργό ουράνιο. Είναι
γνωστό, πως για τις αποστολές αυτές στο διάστημα ξοδεύονται τεράστια ποσά. Για
το τελευταίο τους διαστημικό πείραμα οι Αμερικανοί ξόδεψαν 24 δισεκ. δολάρια,
ενώ οι Ρώσοι προγραμματίζουν για 70.
Ξεκίνησε από τους κάμπους, το νερό, την ατμόσφαιρα, την
εξοχή. Πήρε προαγωγή και στο διάστημα. Μα τώρα ο κίνδυνος δεν υπολογίζεται με
τις ίδιες μονάδες μέτρησης. Πάνω από τα κεφάλια μας στροβιλίζονται πυρηνικά εργαστήρια,
δορυφόροι, διαστημικά συγκροτήματα. Και το ερώτημα, γιατί πάντα υπάρχει το
αναπάντητο ερώτημα, είναι μόνος του ο άνθρωπος που έφτασε εκεί που έφτασε;
Μήπως κάποιος άλλος τον σπρώχνει, του κυριεύει το μυαλό, του κλέβει το φως, τον
κρατά υποδουλωμένο; Μήπως υπάρχει κάποιος που τρίβει ικανοποιημένος τα χέρια
του βλέποντας το δράμα μας που ζούμε το καθημερινό; Και να ναι, σίγουρα δεν
είναι κάποιος από μας αυτός. Γιατί εμείς όλοι πάνω σε τούτο τον ταλαίπωρο
πλανήτη θερίζουμε, βασανιζόμαστε σκληρά.
Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο με 50.000 φωτογραφίες της Γης
τραβηγμένες από μετεωρολογικούς δορυφόρους. Στις φωτογραφίες αυτές βλέπει
κανείς την ανθρώπινη αποκοτιά σε όλη της τη δόξα. Εικόνες ενός πολιτισμού που
ασφυκτιά, ενός πλανήτη που πεθαίνει. Βαναυσότητες μοναδικές για το είδος τους
στην Ιστορία. Γιατί πουθενά στην Ιστορία δεν φαίνεται ο άνθρωπος να μισεί τόσο
πολύ τον εαυτό του, τη ζωή του, όσο στις μέρες μας, ώστε να αδιαφορεί για τις
συνέπειες των πράξεών του. Ο πρόεδρος της επιτροπής του πολύτιμου αυτού αρχείου
φωτογραφιών Χάιντς Καμίνσκι σχολιάζοντας το υλικό των φωτογραφιών είπε πως από
το διάστημα μπορούμε να δούμε τον πλανήτη μας με ένα εντελώς καινούριο τρόπο,
κι αυτό που βλέπουμε είναι πως κινδυνεύει.
Από τι όμως; Τι φταίει; Τα μάτια όλων στρέφονται πάνω στον
ήρωα, τον πρωταγωνιστή της μόλυνσης. Ο άνθρωπος, ο ακατανόητος, ο άγνωστος, ο
δυστυχισμένος, ο καταδικασμένος.
Ο ίδιος δημιουργεί και ο ίδιος θερίζει τις συνέπειες.
Έχουμε μάθει να ρωτάμε και να περιμένουμε απάντηση. Η μεγάλη
ευθύνη του ανθρώπου στο δράμα των ημερών μας βρίσκεται στην εκλογή του, στη
συνειδητή του απομάκρυνση από το Θεό. Τα υπόλοιπα είναι οι φυσικές συνέπειες,
έρχονται μόνα τους. Όπως όταν αφήσεις ένα μικρό παιδί μόνο στο σπίτι με ένα
μαχαίρι και ένα κουτί σπίρτα για να παίζει...
Χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή μας ο Θεός είδε και
γνώριζε τις συνέπειες και μας τις έδωσε με τον προφήτη Ησαΐα. «Η γη πενθεί,
μαραίνεται. Ο κόσμος ατονίζει μαραίνεται. Οι υψηλοί εκ των λαών της γης είναι
ητονισμένοι. Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής. Διότι παρέβησαν τους
νόμους, ήλλαξαν τα διατάγματα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον. Δια τούτο η αρά
κατέφαγεν την γην και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν» (Ησαΐας κδ).
Προσπαθήσαμε να ψυχολογήσουμε τη συμπεριφορά του ανθρώπου
την τόσο παράξενη.
Έχασε το φως του ο άνθρωπος. Έχασε την οδηγία που του
πρόσφερε ο Θεός Πατέρας. Έμεινε χωρίς στήριγμα. Δεν ορίζει τις κινήσεις του.
Δεν γνωρίζει πού πάει, πώς θα αποκτήσει αυτό που έχει ανάγκη. Μερικοί
επιστήμονες μιλούν σοβαρά για την ύπαρξη γονιδίων αυτοκαταστροφής, αυτοκτονίας
στον άνθρωπο. Ό,τι βγαίνει από τα χέρια του είναι θανατικό. Και παρήγορα λόγια,
αισιόδοξα δεν υπάρχουν πουθενά. Αν δεν ταπεινωθεί ειλικρινά ο άνθρωπος να
αναγνωρίσει τα δίκαια του Θεού, να Τον κάμει Κύριο και μοναδικό αφέντη του, δεν
υπάρχει ελπίδα. Ούτε να μαζευτούμε, ούτε να τα συμφωνήσουμε. Αυτό που χτίστηκε
έξω από το θέλημα του Θεού είναι καταδικασμένο να πέσει, να πεθάνει. Και μαζί
του όλοι όσοι δεν σοβαρεύτηκαν με την αγάπη του Θεού και την θεώρησαν κάτι
κοινό, φτηνό και προσπέρασαν προκλητικά.
