Το βάπτισμα στο νερό δεν είναι απλά μια δημόσια ομολογία.

Αυτοί που δεν πιστεύουν ότι στο βάπτισμα συγχωρούνται οι αμαρτίες, υποστηρίζουν ότι είναι μια απλή δημόσια ομολογία πίστης, μια ανακοίνωση ότι οι αμαρτίες έχουν ήδη συγχωρεθεί, ή μια διακήρυξη ένωσης με την ορατή εκκλησία. Ωστόσο, πολλές βιβλικές αναφορές δείχνουν ότι δεν είναι πρώτιστα μια δημόσια διακήρυξη ή σημείο πνευματικού γεγονότος του παρελθόντος.

Ο Αιθίοπας ευνούχος βαπτίστηκε καταμεσής της ερήμου, χωρίς να υπάρχει κανείς να παρακολουθεί τη βάπτιση (Πράξ.η:26-39). Ο δεσμοφύλακας στους Φιλίππους βαπτίστηκε γύρω στα μεσάνυχτα από τον Παύλο και τον Σίλα, που μόλις είχαν μαστιγωθεί βάναυσα (Πράξ.ις:25-33). Αν το βάπτισμα ήταν μια απλή δημόσια τελετή κι όχι άμεση ανάγκη, σίγουρα θα μπορούσαν να περιμένουν μέχρι ο Παύλος κι ο Σίλας να συνέλθουν λίγο από τις πληγές τους, ή τουλάχιστον μέχρι το πρωί. Οι μαθητές του Ιωάννη είχαν ήδη βαπτιστεί μία φορά κι είχαν κάνει δημόσια ομολογία, αλλά το χριστιανικό βάπτισμα είναι τόσο σημαντικό που ο Παύλος τους βάπτισε στο όνομα του Ιησού (Πράξ.ιθ:1-5). Ο Κορνήλιος και οι οικιακοί του έλαβαν το Άγιο Πνεύμα και μίλησαν με γλώσσες σαν σημείο προς όλους όσους βρισκόταν εκεί, παρόλα αυτά ο Πέτρος τους διέταξε να βαπτιστούν στο νερό (Πράξ.ι:47-48).

«Δέν μέ απέστειλεν ο Χριστός διά νά βαπτίζω»

Σε μία προσπάθεια να μειώσουν τη σπουδαιότητα του βαπτίσματος, κάποιοι αναφέρονται σ’ αυτά τα λόγια του Παύλου: «Διότι δέν μέ απέστειλεν ο Χριστός διά νά βαπτίζω, αλλά διά νά κηρύττω τό ευαγγέλιον» (Α’ Κορ.α:17). Λίγο πριν απ’ αυτό το εδάφιο, ο Παύλος επίπληξε τους Κορίνθιους γιατί δημιούργησαν σχίσματα ανάμεσά τους με το να λένε ότι άλλοι είναι του Παύλου, άλλοι του Απολλώ, κάποιοι του Κηφά και κάποιοι του Χριστού (Α΄ Κορ.α:11-13). Ο Παύλος με ανακούφιση είπε ότι προσωπικά δεν είχε βαπτίσει παρά λίγους απ’ αυτούς. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει ότι προσπάθησε να σύρει μαθητές από πίσω του ή να βαπτίσει στο όνομά του (Α’ Κορ.α:14-16). Σε ότι είχε να κάνει με τον Παύλο, άλλοι μπορεί να είχαν την τιμή να βαπτίζουν, αλλά αυτός είχε μια ιδιαίτερη κλήση, να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Δεν έχει σημασία ποιος ενεργεί το βάπτισμα, αρκεί να κηρύττεται το Ευαγγέλιο.

Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Παύλος ήθελε να τονίσει στους Κορίνθιους, ότι η σωτηρία είναι αποκλειστικά και μόνο από το Χριστό κι όχι από κάποιους μεγάλους άντρες! Αντί να βλέπουν στα πρόσωπα που τους είχαν κηρύξει ή τους είχαν βαπτίσει, καλά θα έκαναν να βλέπουν στο Χριστό και το Ευαγγέλιό Του. Αυτό που ήθελε να πει ο Παύλος, δεν είναι ότι το βάπτισμα δεν είναι σημαντικό, αλλά ότι δεν έχει σημασία ποιος διενεργεί το βάπτισμα. Άλλωστε, όλα τα μέλη της εκκλησίας της Κορίνθου ήταν βαπτισμένα στο όνομα του Ιησού. Σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να μειώσει τη σπουδαιότητα του βαπτίσματος σαν μέρος του ευαγγελίου, κάτι που κήρυξε σε τόσα άλλα εδάφια.

Το ανθρώπινο στοιχείο κατά το βάπτισμα.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το βάπτισμα δεν πρέπει να είναι απαραίτητο, γιατί τότε η σωτηρία φαίνεται σα να προέρχεται από ανθρώπινα έργα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το βάπτισμα είναι μια πράξη πίστης, είναι η στιγμή που ο Θεός διάλεξε να συγχωρεί τις αμαρτίες του μετανοημένου πιστού.

Ο Θεός συχνά ζητά κάποια ορατή ανταπόκριση πίστης απ’ τη μεριά του ανθρώπου, πριν Αυτός ενεργήσει το πνευματικό έργο. Οι απαιτήσεις της Παλαιάς διαθήκης σχετικά με την περιτομή, τις αιματηρές θυσίες, τις καθαριστικές τελετουργίες, ταιριάζουν ή έχουν να κάνουν με τη δικαίωση δια πίστεως. Πριν ο Ιησούς μετατρέψει το νερό σε κρασί, ζήτησε από τους υπηρέτες να γεμίσουν τις υδρίες (Ιωάν.β:7). Πριν ο Κύριος αναστήσει το Λάζαρο, ζήτησε απ’ αυτούς που παρακολουθούσαν να κυλήσουν την πέτρα (Ιωάν.ια:39). Θα μπορούσε να είχε κάνει και τα δύο θαύματα χωρίς βοήθεια, αλλά ζήτησε μια εκδήλωση πίστης και υπακοής.

Το γεγονός ότι άνθρωπος βαπτίζει άλλο άνθρωπο, αυτό δεν σημαίνει ότι τον σώζει κιόλας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες, χρησιμοποιείται από το Θεό σαν εργαλείο για να μεταδώσει το Ευαγγέλιο. Με την ίδια λογική, ο Θεός χρησιμοποιεί το κήρυγμα κάποιου για να φέρει σωτηρία (Α’ Κορ.α:18,21), γιατί κανείς δεν μπορεί ν’ ακούσει διαφορετικά το μήνυμα της σωτηρίας παρά από ένα κήρυκα (Ρωμ.ι:13-17). Όταν ο Θεός συνέλαβε τον Παύλο στο δρόμο για τη Δαμασκό, δεν του φανέρωσε το σχέδιο της σωτηρίας, αλλά τον οδήγησε σ’ ένα κήρυκα, που τον έλεγαν Ανανία (Πράξ.θ). Ο άγγελος του Θεού δεν κήρυξε στον Κορνήλιο, αλλά τον οδήγησε στον Πέτρο για ν’ ακούσει το μήνυμα της σωτηρίας (Πράξ.ι). Ο Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους για να φέρουν το μήνυμα της σωτηρίας σε άλλους ανθρώπους, και το βάπτισμα στο νερό είναι απλά άλλο ένα παράδειγμα του ίδιου γεγονότος.

Αν αγνοήσουμε την εντολή να βαπτιστούμε στο νερό γιατί το θεωρούμε «έργο», τότε θα πρέπει να αγνοήσουμε και την εντολή της μετάνοιας. Αυτό όμως οδηγεί σε παραλογισμό, ότι κάποιος μπορεί να σωθεί χωρίς να μετανοήσει.