Το 1961, το υπεραστικό λεωφορείο συμβόλιζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις διακρίσεις στις Η.Π.Α. Ο φυλετικός διαχωρισμός στα λεωφορεία και τις στάσεις τους είχε κηρυχθεί αντισυνταγματικός από το Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά στις πολιτείες του Νότου παρέμενε, όπως και πολλές άλλες μορφές ρατσισμού, σε ισχύ.
Έτσι, στις 4 Μαΐου του 1961, μία ομάδα λευκών και μαύρων "Επιβατών για την Ελευθερία", όπως θα έμεναν στην ιστορία, ξεκίνησαν από την Ουάσινγκτον ταξίδι από κοινού με λεωφορείο.
Τελικός προορισμός ήταν η Νέα Ορλεάνη. Ωστόσο, το ταξίδι τελείωσε στην Αλαμπάμα, όπου, απούσης της αστυνομίας, μέλη και οπαδοί της Κου-Κλουξ-Κλαν, απαγόρευσαν τη διέλευση των λεωφορείων και ξυλοκόπησαν με μανία τους επιβάτες, οι οποίοι υποχρεώθηκαν τελικά να επιστρέψουν στην Ουάσινγκτον αεροπορικώς.
Τη θέση τους, όμως, πήραν λίγο αργότερα δεκαοκτώ φοιτητές που ταξίδεψαν από το Μπέρμιγχαμ στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα, το Μοντγκόμερι. Στο τέλος της διαδρομής, τους επιβάτες περίμεναν εκατοντάδες συγκεντρωμένοι ρατσιστές. Όλοι οι διαδηλωτές, αλλά και μέλη του τύπου, ξυλοκοπήθηκαν, αλλά με ιδιαίτερη μανία χτυπήθηκαν οι λευκοί που συμμετείχαν στο "ταξίδι της ελευθερίας". Τα επεισόδια έλαβαν τέτοια έκταση που η πολιτεία τέθηκε υπό στρατιωτικό νόμο.
Έτσι, στις 4 Μαΐου του 1961, μία ομάδα λευκών και μαύρων "Επιβατών για την Ελευθερία", όπως θα έμεναν στην ιστορία, ξεκίνησαν από την Ουάσινγκτον ταξίδι από κοινού με λεωφορείο.
