......και η μιζέρια της ελληνικής οικογένειας
Η
κορύφωση της υπηρέτησης των παιδιών μας ως καταναλωτών κορυφώνεται όσο
εντείνεται η κοινωνική κρίση.
Υπηρετούμε
τα παιδιά μας με λιγότερη φροντίδα και αγάπη και περισσότερο χρήμα.
Στερούμαστε
για να έχουν.
Χάνουμε
χρόνο κυνηγώντας περισσότερα έσοδα για τα έξοδά τους, όταν τον ίδιο χρόνο αν
τους δίναμε, θα τους προσφέραμε περισσότερη φροντίδα, γνώση και ευτυχία.
Στο
βωμό τής δήθεν και κατ’ επίφαση δωρεάν παιδείας και του μεταξύ μας αδυσώπητου ανταγωνισμού,
πληρώνουμε για ιδιαίτερα, φροντιστήρια, πρόσθετες γνώσεις κ.ά., στερώντας τις
οικογένειές μας από έσοδα τα οποία χρειάζονται καθημερινά.
Ήρθε
ο καιρός να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.
Θρέφουμε
τα πλέον αμόρφωτα, αγύμναστα, παχύσαρκα (ή υπέρβαρα) και κακομαθημένα παιδιά.
Οι
τύψεις μας και οι ενοχές μας μας οδηγούν σε εκδηλώσεις αγάπης μονοσήμαντες, με ένα
και μόνο κύριο χαρακτηριστικό την σπατάλη χρημάτων και την
"τσιγκουνιά" χρόνου γι’ αυτά.
Με
το χαρτζιλίκι, τα δώρα, την υπερβολική επιπλέον παιδεία και την τηλεόραση, αντικαθιστούμε
την ουσιαστική αγάπη και φροντίδα, η οποία -πάνω από όλα- απαιτεί επένδυση του
μόνου αγαθού που είναι πραγματικά δικό μας. Του χρόνου μας.
Αγαπάμε
τα παιδιά μας; Απόδειξη! Όποιος αγαπά, πονά.
Ένα
παιδί κοστίζει σήμερα τουλάχιστον το 1/3 των οικογενειακών δαπανών.
Τα
παιδιά δεν έχουν ιδέα για τις εισοδηματικές δυνατότητες της οικογένειάς τους, αφού
έχουν σχεδόν ό,τι και να ζητήσουν.
Έτσι
ελαχιστοποιείται και η αξία των δώρων, προσφορών και θυσιών, εξαιτίας της
εύκολης και άμεσης ανταπόκρισής μας στις επιθυμίες τους ή και της τάσης μας...
να τις προλαμβάνουμε.
Η
απαξία των εξωτερικών φαινομένων της αγάπης και της φροντίδας μας, τείνει να
καταστρέψει το οικοδόμημα γενεών.
Η
χαλάρωση της οικογένειας, η σπανιότητα της οικογενειακής συνεύρεσης την ώρα του
φαγητού, η σταδιακή έκπτωση της αλληλεγγύης των γενεών (με την εγκατάλειψη των
γονέων μας) δίνει στα παιδιά μας το παράδειγμα. Το ίδιο ακριβώς θα κάνουν σε
μας.
Στην
καλύτερη περίπτωση θα πληρώσουν το γηροκομείο.
