Έχεις αναγκαστεί να φύγεις, προφανώς χωρίς την οικογένεια σου, και καταντάς να τρέχεις με ανθρώπους που δεν έχεις συναντήσει ξανά, αλλά με τους οποίους τώρα μοιράζεσαι έναν κοινό στόχο - να μείνεις ζωντανός.
Πολλές ώρες ή μέρες αργότερα, φθάνεις σ' ένα απάγκιο. Είσαι κουρασμένος, εξαντλημένος και φοβισμένος. Φτάνεις στο σημείο να μοιράζεσαι μια σκηνή με 40 έως 60 άλλους ξένους όπου το μπάνιο, η κρεβατοκάμαρα και η κουζίνα σου μαζί, μόλις ξεπερνάνε το μέγεθος ενός κανονικού κρεβατιού και αυτό θα είναι το σπίτι σου για τους επόμενους μερικούς μήνες, ίσως χρόνια, και σε μερικές περιπτώσεις, δεκαετίες. Αυτό συμβαίνει σ' ένα άτομο που δραπετεύει από διωγμό, πόλεμο ή πολιτική διαφωνία.
Φαντάσου να ζεις έτσι για χρόνια αν όχι για δεκαετίες, μεγαλώνοντας τα παιδιά σου σ' ένα στρατόπεδο προσφύγων επειδή δεν μπορείς να γυρίσεις στη χώρα σου.
Τα πρόσωπά τους φανερώνουν πόνο, απογοήτευση και οργή. Η ζωή τους, η ζωή ενός πρόσφυγα.
Σε παρακαλώ πάρε λίγο χρόνο σήμερα και δόξασε το Θεό για όλες τις ευλογίες που σου έχει δώσει. Ευχαρίστησέ Τον για πράγματα που πάρα πολλοί δεν έχουν: τρόφιμα, νερό, επαρκή ιματισμό, μια δουλειά(όσοι έχουν ακόμα), ένα κατάλυμα, κ.λπ....
Μετά, ξόδεψε λίγο χρόνο προσευχής για τα 15 εκατομμύρια πρόσφυγες στον κόσμο -- πολλοί από τους οποίους έχουν κακομεταχειρισθεί απαίσια.
Λευιτ.ιθ:10 Έξ.ιβ:49 Έξ.κβ:21 Λευιτ.ιθ:33,34 Έξ.κγ:9
