Κανείς χριστιανός δεν αμφιβάλει για το ότι η ανάσταση του Χριστού είναι το κεντρικό σημείο της χριστιανικής πίστης. Στην ανάσταση κατέληξε η διακονία του Χριστού. Η ανάσταση ήταν αυτό που συνέβη μετά το πάθος. Ο Χριστός δεν έμεινε στο Σταυρό, ούτε στον τάφο, αλλά αναστήθηκε.
Αν ο Χριστός είχε μείνει στον τάφο δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένας ακόμη ιδρυτής μιας θρησκείας. Ένας ιδεολόγος που πέθανε γι’ αυτό που πίστευε.
Η ανάσταση του Χριστού αποδεικνύει πως υπάρχει συνέχεια στη ζωή, πέρα απ’ αυτό που βλέπουμε.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, η ίδια η Αγία Γραφή γράφει πως όλα αυτά που πιστεύουμε και κάνουμε είναι μάταια και πάνε χαμένα.
Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ' ο Χριστός ανέστη· αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν. Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων (Α΄ Κορ.ιε:16-19).
Είμαστε αξιοθρήνητοι για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους φαίνεται στο εδάφιο 19: έχουμε ελπίδα μόνο γι’ αυτή τη ζωή. Το να ζω μόνο για το τώρα, ακόμη κι σαν χριστιανός, είναι αξιοθρήνητο, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα ούτε μέλλον.
Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί (Α’ Κορ.ις:20). Κι αυτό τα ανατρέπει όλα. Βεβαιώνει πως υπάρχει ζωή «μετά» και αυτό επηρεάζει τη ζωή μου τώρα. Αλλάζει τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλάζει τις αξίες μου, τις προτεραιότητες μου.
Το γιατί είναι απλό. Η ανάσταση του Χριστού εγγυάται κι εξασφαλίζει τη δική μας ανάσταση.
Εάν δε κατοική εν υμίν το Πνεύμα του αναστήσαντος τον Ιησούν εκ νεκρών, ο αναστήσας τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών διά του Πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν. (Ρωμ.η:11).
Αυτός που ανέστησε το Χριστό, θα αναστήσει κι εμένα.
Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. (Α΄ Θες.δ:13-14).
Και ο Θεός που ανέστησε τον Κύριο, με τη δύναμή του θα αναστήσει κι εμάς (Α΄ Κορ.ς:14).
Με ποιους τρόπους αλλάζει αυτή η αλήθεια τη ζωή μου σήμερα; Και τι έγινε που θα αναστηθώ; Τι σημασία έχει για τη δουλειά μου; Τι σημασία έχει τα παιδιά μου; Για το πώς κάνω τις δουλειές μου; Για το πώς ζω τη ζωή μου.
Εκτός του ότι η ανάσταση επηρεάζει τη στάση μου απέναντι στο θάνατο, καθορίζει το πώς στέκομαι απέναντι στη ζωή.
Η ανάσταση και τα παθήματα για την πίστη μας.
Εφόσον υπάρχει ζωή στον ουρανό πέρα από εδώ, αυτό θα φαίνεται από το πως αντιδρούμε στα παθήματα, που έχουν να κάνουμε με την πίστη μας.
Εβρ.ι:32-34, Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, ποτέ δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.
Αυτοί οι άνθρωποι στάθηκαν στο διωγμό με παρρησία γιατί πίστευαν σε κάτι άλλο και αυτό το άλλο ήταν τόσο αληθινό που όταν τους άρπαζαν τα πράγματα το έκαναν με χαρά. Είναι σημαντικό αυτό, γιατί όσο ζω εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκρουστώ με τους ανθρώπους γύρω μου, εξαιτίας της διαφορετικής ζωής που ζω, επειδή υπάρχει ο Χριστός.
Στην Αγία Γραφή μαθαίνουμε πως «όλοι» όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια θα διωχθούν (Β’ Τιμ.γ:12). Ο Χριστός εξήγησε πολύ καθαρά στην επί του Όρους ομιλία πως είμαστε μακάριοι όταν μας διώξουν εξαιτίας του, όχι «αν», αλλά «όταν».
Η ανάσταση και οι δοκιμασίες της ζωής
Η ανάσταση αλλάζει τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες.
Καμιά άλλη θρησκεία ή φιλοσοφία δεν προσφέρει ελπίδα για το ένδοξο σώμα της ανάστασης όπως ο Χριστός υπόσχεται τον ουρανό. Έχουμε πληγωμένες καρδιές, σπίτια, σχέσεις, φήμη. Ο Χριστός όμως υπόσχεται γιατρειά. Γιατρειά που αρχίζει από τώρα, και ολοκληρώνεται εκεί στην άμεση παρουσία Του.
Τώρα πια η κατοικία του Θεού είναι μαζί με τους ανθρώπους. Θα κατοικήσει μαζί τους, κι αυτοί θ' αποτελούν το λαό του. Ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Θα διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δε θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν (Αποκ.κα:3-4).
Η ανάσταση μου θυμίζει πως ότι κι αν περάσω δεν είναι ποτέ τυχαίο, ούτε κατά λάθος. Ο Θεός μου υπόσχεται πως τα πάντα συνεργούν στο καλό μου, το οποίο είναι να μοιάσω στο Χριστό και να γίνω σαν Αυτόν.
Η ανάσταση και η υλική μας περιουσία
Η ανάσταση αλλάζει στο πως διαχειριζόμαστε την περιουσία μας εδώ στη γη. Μας προστατεύει από την πλεονεξία. Θυμάστε την παραβολή του άφρονα πλούσιου; Λουκά ιβ:13-21
Το λάθος αυτού του ανθρώπου ήταν ότι νόμιζε πως όλα ήταν δικά του και πως ο ουρανός είναι εδώ. Το λάθος του ήταν ότι ξέχασε, είτε δεν κατάλαβε, είτε δεν πίστεψε πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Δυστυχώς έζησε μόνο για το τώρα, αδιαφορώντας για το μετά. Πήρε τα δώρα του Θεού και έζησε γι’ αυτά ξεχνώντας το Θεό.
Αντίθετα, διαβάζουμε στην Α΄ Τιμ.ς:17-19, ποιος είναι ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιώ τις υλικές ευλογίες που ο Θεός μου έχει χαρίσει.
Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, διά να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.
Αν πιστεύω πως υπάρχει ουρανός, τότε θα προσπαθήσω με ό,τι μέσα έχω να μαζέψω εκεί θησαυρό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μου εκεί θα είναι και η καρδιά μου. Θα είμαι γενναιόδωρος, θα υπηρετώ. Θα μου φαίνεται φυσιολογικό αυτό που έκανε ο Ζακχαίος, να δώσει τα μισά του λεφτά στους φτωχούς, κι όποιον αδίκησε του το ανταπέδωσε στο τετραπλάσιο.
Η ανάσταση με οδηγεί να δίνω για το έργο του Θεού, όχι από ό,τι μου περισσεύει, αλλά και από το υστέρημά μου. Θα δίνω σ’ αυτούς που δεν έχουν με χαρά, γιατί και για μένα αυτά που έχω είναι δώρα από το Θεό.
Με βοηθάει η ανάσταση, να ξεκολλήσω αν θέλετε από τα δώρα του Θεού για τη γη αυτή. Με βοηθάει να τα βλέπω μόνο σαν δώρα, όχι σαν αυτοσκοπό. Θα είμαι διατεθειμένος, αν χρειαστεί να γίνω φτωχός, ή να ζήσω με λιγότερα για χάρη του ευαγγελίου. Γιατί; Γιατί δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο. Είμαι πάροικος. Και γιατί ακόμη και αν έχω θλίψεις, οι θλίψεις αυτές είναι προσωρινές και ελαφριές σε σχέση με τη δόξα που με περιμένει.
Η ανάσταση και η καθημερινή μου συμπεριφορά
Η ανάσταση με κάνει να θέλω να ζήσω πιο καθαρή ζωή.
Αφού, λοιπόν, αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό, να επιδιώκετε τα αγαθά που βρίσκονται στον ουρανό, εκεί που κάθεται ο Χριστός στα δεξιά του Θεού· οι σκέψεις σας να είναι στραμμένες προς αυτά κι όχι προς τα γήινα πράγματα. Γιατί πεθάνατε μαζί με το Χριστό κι η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό. Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι στην παρουσία του (Κολ.γ:1-4).
Αφού είμαι του Χριστού, θα περιμένω το Χριστό να φανερωθεί γιατί τότε θα δοξαστούμε και εμείς μαζί του. Και αφού αυτή είναι η ελπίδα μας, τι λέει παρακάτω;
Απονεκρώστε, λοιπόν, ό,τι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: Την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία… Πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας: Την οργή, το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειές του (Κολ.γ:5-9).
Η σωματική ανάσταση που περιμένω, την οποία ήδη ζω πνευματικά, κάνει να διαλέγω να υπακούω στον Θεό σήμερα. Όποιος έχει την ελπίδα αυτή, διαβάζουμε στην Α΄ Ιωάννου καθαρίζει τον εαυτό του, καθώς Αυτός είναι καθαρός (3:3).
Η ανάσταση και η υπηρεσία μας στο έργο του Θεού
Θυμάστε πως τελειώνει το Α΄ Κορινθίους 15; Είναι το κεφάλαιο που μιλάει κατεξοχήν για την ανάσταση. Όταν λοιπόν, διαβάσουμε για το ότι η ανάσταση έγινε, για το τι περιμένουμε, για το ότι ο Χριστός φανερώθηκε αναστημένος σε πολλούς, πως καταλήγει; Ώστε, αγαπητοί μου αδελφοί, γίνεστε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντας πάντοτε στο έργο τού Κυρίου, γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω (Α΄ Κορ.ιε:58).
Αφού υπάρχει η ανάσταση προσέξτε τι λέει:
Γίνεστε «στερεοί»:
Μην κοιτάς πίσω, βάλε το χέρι στο «άροτρο» και συνέχισε, να είσαι σίγουρος για την απόφασή σου να ακολουθήσεις το Χριστό.
Γίνεστε «αμετακίνητοι»:
Όταν έρθουν προβλήματα, μην τα παρατάς, μην απογοητεύεσαι. Γιατί τα προβλήματα θα έρθουν.
Περισσεύοντες στο έργο του Κυρίου:
Όχι απλά υπηρέτησε, αλλά γέμισε τις μέρες σου, τις ώρες σου, τα όνειρά σου, τις επιδιώξεις σου, με αιώνια πράγματα της βασιλείας του Θεού
Ο κόπος για τον Θεό (υπάρχει «κόπος» στη διακονία) δεν πάει ποτέ χαμένος.
Αν ο Θεός επιτρέψει και φτάσουμε τα 70 ή τα 80 χρόνια, κανείς δεν θα μετανιώσει επειδή
Δεν είδε πολλές ταινίες στην τηλεόραση
Δεν έπαιξε πιο πολλές ώρες στο ίντερνετ
Δεν ξόδεψε περισσότερες ώρες στο γραφείο
Δεν αναλώθηκε περισσότερο στη βελτίωση της εμφάνισής του.
Θα μετανιώσουμε όμως, αν αυτά τα χρόνια δεν τα ξοδέψουμε για τη δόξα του Θεού.
Η ανάσταση μας οδηγεί να ζήσουμε μεγαλώνοντας παιδιά για τη δόξα του Θεού
Εργαζόμενοι στις δουλειές μας «ως εις τον Κύριο»
Η ανάσταση μας οδηγεί, είτε τρώμε, είτε πίνουμε «προς δόξα» Θεού να το κάνουμε
Η ανάσταση μας οδηγεί να υπηρετούμε με θυσία, από το υστέρημα ίσως του χρόνου και των δυνάμεών μας. Να ομολογούμε τον Ιησού Χριστό, Κύριο..
Θυμηθείτε ακόμη το Μωυσή! Άλλου είδους παθήματα για την πίστη. Ο Μωυσής άφησε την Αίγυπτο και υπέφερε μαζί με τον λαό του Θεού επειδή πίστευε στον ουρανό. Έτσι γράφει στο κεφάλαιο της πίστης, στην προς Εβραίους ια. Διαβάζουμε στα εδάφια 24-26, Με την πίστη ο Μωυσής, όταν πια μεγάλωσε, αρνήθηκε να ονομάζεται γιος της κόρης του Φαραώ· προτίμησε να υποφέρει μαζί με το λαό του Θεού, παρά ν' απολαμβάνει την πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τον εξευτελισμό, σαν εκείνον που υπέφερε ο Χριστός, γιατί απέβλεπε στην ανταπόδοση.
Η εικόνα του ουρανού τον έκανε να πει όχι στο τώρα για να κερδίσει κάτι μεγαλύτερο. Και αυτή η εικόνα ήταν τόσο δυνατή στο μυαλό του, ώστε τα χρόνια μέσα στην έρημο, να μην κάνει πίσω. Αδέλφια μου η ζωή αυτή είναι μικρή τελειώνει. Και μετά αρχίζει ο ουρανός. Σκεφτείτε, 40 χρόνια στην έρημο! 40 χρόνια. Και όμως μπροστά στην αιωνιότητα είναι λίγα. Αξίζει να περιμένω.
Το μονοπάτι της δόξας στο Θεό και της χαράς κοστίζει τη ζωή σου.
Ο Χριστός είπε: «όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου και για χάρη του ευαγγελίου θα την σώσει» (Μάρκος η:35)
Με άλλα λόγια, είναι καλλίτερα να χάσεις τη ζωή σου για το Χριστό και το ευαγγέλιο, παρά να τη χαραμίσεις.
Ακόμη κι αν πεθάνεις στην υπηρεσία του Χριστού. Αυτό δεν είναι τραγικό. Το να αγαπάς τη ζωή σου περισσότερο από το Χριστό, αυτό είναι τραγικό.
Ώστε αγαπητοί μου αδελφοί γίνεστε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντας πάντοτε στο έργο τού Κυρίου, γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω (Α΄ Κορ. ιε:58)
Νομίζω αδελφοί μου, πως έχουμε καταλάβει την εικόνα. Αν πιστεύω στην ανάσταση,, αυτό πρέπει να φανεί στη ζωή μου.
Θα ήθελα να κλείσουμε με την εξής σκέψη. Τι χρειαζόμαστε να κάνουμε για να ζούμε έτσι; Θα μπορούσε να προτείνει κάποιος πολλές λύσεις. Να αλλάξουμε προτεραιότητες. Να διαβάζουμε τη Γραφή. Να ξυπνήσουμε κάποιος άλλος. Θα ήθελα να σας προτείνω το εξής μέσα από το λόγο του Θεού. Μας χρειάζεται να μπει βαθειά μέσα στην καρδιά μας η αλήθεια για τη ζωή μας, και τον Θεό. Ποια αλήθεια; Το γεγονός πως όλα αυτά, η απόλαυση της αμαρτίας αν θέλετε, είναι πρόσκαιρα. Έχουν ημερομηνία λήξης. Όλα αυτά που μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν έχουμε και τόση ανάγκη τον ουρανό, είναι αληθινά, αλλά και απατηλά.
Διαβάζουμε στην Α΄ Ιωάννου β:17, Ο κόσμος όμως παρέρχεται και μαζί του όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι να κατέχουν μέσα σ' αυτόν· ενώ όποιος εκτελεί το θέλημα του Θεού θα ζήσει αιώνια.
Ο κόσμος φεύγει και μαζί και η επιθυμία του. Όμως αυτός που πράττει το θέλημα του Θεού μένει αιώνια. Θές να ζήσεις για πάντα; Έλα στο Χριστό. Ζήσε για το αύριο και το σήμερα σωστά.
Και ξέρεις κάτι. Ζώντας για το αύριο, ζούμε και το σήμερα σωστά. Την άφθονη ζωή που χαρίζει ο Χριστός δεν την δίνει κανένας άλλος. Γιατί κανείς δεν με αγαπάει και δεν σε αγαπάει όπως Εκείνος. Γιατί κανείς άλλος δεν πέθανε για μας.
