Οι θυσίες των Χριστιανών

Οι θυσίες είναι χαρακτηριστικό της λατρείας όλων των λαών, και ιδιαίτερα της ειδωλολατρίας. Η πρώτη Εκκλησία αντιμετώπισε τη λατρεία των ειδώλων και τις θυσίες που γίνονταν σ’ αυτά, και το ανάλογο ισχύει ακόμη και σήμερα. Γνωρίζουμε πως ό,τι έχει «ανακαλύψει» ο Διάβολος, δεν είναι παρά κακό αντίγραφο του γνήσιου και αυτό ισχύει επίσης με τις θυσίες. Εδώ όμως θέλουμε να δούμε το γνήσιο. Τι ισχύει, λοιπόν, σήμερα με τις θυσίες;

Ας θυμηθούμε ότι από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, ο Θεός τους δίδαξε πώς να προσφέρουν θυσίες σ’ Εκείνον. Ο Άβελ και ο Κάιν πρόσφεραν θυσίες στον Κύριο. Ο Νώε και ο Αβραάμ, όπως και όλοι οι Πατριάρχες, οι Κριτές και οι Βασιλείς, έκαναν το ίδιο. Όταν τελείωσε ο πρώτος Ναός, ο Σολομώντας θυσίασε εκατόν είκοσι χιλιάδες πρόβατα και είκοσι δύο χιλιάδες βόδια. (Α' Βασ.η:63). Καθώς προσφέρανε τις θυσίες αυτές στον Θεό κατέβηκε η παρουσία του Θεού και σκέπασε το χώρο. Και όταν ζεις μέσα στην παρουσία του Θεού, θέλεις να προσφέρεις θυσίες σ’ Εκείνον. Αν ερευνήσουμε το λόγο του Θεού, θα δούμε ότι το στοιχείο της θυσίας κυριαρχεί σε όλα τα βιβλία του.

Που πηγαίνουν οι νεκροί;

Ξέρουμε από την Αγία Γραφή, ότι μετά το θάνατο, οι ψυχές των ανθρώπων συνεχίζουν να ζουν. Πηγαίνουν σε κάποιο τόπο και περιμένουν την ανά­σταση, οπότε θα ενωθούν με το νέο σώμα που θα τους δώσει ο Θεός.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο τόπος διαμονής όλων των νεκρών μέχρι την ανάσταση του Χριστού ήταν ο Άδης. Ο Άδης δεν ήταν τόπος βασάνων για όλους τους νεκρούς. Ένα τμήμα του, που ο Χριστός το ονομάζει «Κόλπο του Αβραάμ» (αγκαλιά του Αβραάμ), ήταν τόπος ανάπαυσης και παρηγοριάς. Εκεί πήγαν ο Αβραάμ και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί πήγε και ο Λάζαρος (Λουκ.ις:19-31). Το τμήμα αυτό ήταν ο παράδεισος[1] των ψυχών των δίκαιων της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν πέθανε ο Χριστός η ψυχή του πήγε εκεί (Πράξ.β:27). Λίγες ώρες αργότερα πήγε εκεί και ο ληστής που μετανόησε, όπως του είχε υποσχεθεί ο Χριστός (Λουκ.κγ:43: «σήμερον[2] θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω»).

Καλημέρα

Ο ΛΕΜΟΝΟΣΤΙΦΤΗΣ

Σε ένα τοπικό μπαρ στην Αθήνα, ο ιδιοκτήτης & μπάρμαν, ήταν τόσο σίγουρος ότι ήταν ο δυνατότερος άνθρωπος της περιοχής, που πρόσφερε ένα στοίχημα 1.000 €.

Ο μπάρμαν θα έστυβε στο χέρι του ένα λεμόνι μέχρι να τρέξει όλος ο χυμός σε ένα ποτήρι, και στη συνέχεια θα έδινε το λεμόνι σ’ ένα πελάτη.

Όποιος μπορούσε να βγάλει δύο ακόμα σταγόνες χυμού από το στυμμένο λεμόνι, θα κερδίσει τα χρήματα.

Πολλοί άνθρωποι είχαν προσπαθήσει, όλα αυτά τα χρόνια: αρσιβαρίστες, λιμενεργάτες, ποδοσφαιριστές κ.λπ., αλλά κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να το κάνει.

συνοικοδομείσθε στην ΟΜΟΦΡΟΣΥΝΗ

«Ο δε Θεός της υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν,» (Ρωμ.ιε:5)

Συνοικοδομείσθε λοιπόν στην ομοφροσύνη.

Η Εκκλησιαστική ιστορία με στεντόρεια φωνή μας διδάσκει ότι κύριος και μόνιμος στόχος του Σατάν είναι η ενότητα των πιστών. Είναι ο δημιουργός της σύγχυσης, της αντιγνωμίας, του διχασμού, της ετεροδιδασκαλίας, του κομματισμού κι όλων των άλλων νοσηρών πνευματικών καταστάσεων διαλυτικών της αδελφικής ενότητας. Όμως μέσα από τη Βίβλο ανακαλύπτουμε τη δύναμη που μπορεί να συντρίψει αυτή την καταλυτική για την Εκκλησία τακτική του εχθρού. Αυτή η δύναμη λέγεται... «ομοφροσύνη» του σώματος του Χριστού. Ας τη μελετήσουμε κι ας τη λαχταρήσουμε.

Η Γη θα καταστραφεί ή «μένει εις τον αιώνα»;

Η Αγία Γραφή λέει, ότι, μέσα στο σχέδιο του Θεού για το μέλλον, είναι και η δημιουργία καινούργιας κτίσης, νέου ουρα­νού και νέας γης. Η υλική δημιουργία, όπως την ξέρουμε σήμε­ρα, με τη γη, τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, θα καταστραφεί και στη θέση της θα κτιστεί νέα δημιουργία, με νέα γη και ουρανό, προσαρμοσμένη στη νέα, άφθαρτη, αθάνατη και αιώνια ζωή, που θα καθιερώσει ο Θεός.

Καλημέρα

Προς Ρωμαίους (031)

Ρωμ.ς:4

Το βάπτισμα, λοιπόν, είναι ταύτιση με την κατάσταση της νέκρωσης του Χριστού, και ιδιαίτερα με τον ενταφιασμό Του. Κολ.β:12 «συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι». Ακριβώς όπως ο άνθρωπος Χριστός πέθανε και θάφτηκε ενώ ήταν νεκρός, έτσι κι εμείς πεθαίνουμε ως προς την αμαρτία στη μετάνοια και βαφτιζόμαστε ενώ είμαστε μετανιωμένοι.

3 συνηθισμένα είδωλα μέσα στις εκκλησίες

Ο Εζεκίας εμφανίζεται στην Αγία Γραφή σαν ο άνθρωπος που «έκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου» (Β’ Βας.ιη:3). Το επόμενο εδάφιο μας δίνει τις λεπτομέρειες των πράξεων του: «Αυτός αφήρεσε τους υψηλούς τόπους και κατέθραυσε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και κατεσύντριψε τον χάλκινον όφιν, τον οποίον έκαμεν ο Μωϋσής· διότι έως των ημερών εκείνων οι υιοί του Ισραήλ εθυμίαζον εις αυτόν· και εκάλεσεν αυτόν Νεουσθάν» (ιη:4).

Ο Θεός είχε πει στον Μωυσή:

Καλημέρα

και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος.

Αποφάσεις...

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπιτιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου». 

Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγαλέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις. Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμένους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα. 

συνοικοδομείσθε στην ΕΚΤΙΜΗΣΗ

«προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10)

Θέμα καυτής επικαιρότητας και τούτο, για ν' αντιμετωπίσει μια σφαλερή - που ίσως υποθάλπει απωθημένους και ανομολόγητους εγωισμούς- τακτική, που μ' έναν απαίσιο οδοστρωτήρα έρχεται να γκρεμίσει και να ισοπεδώσει μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, κάθε αξία και πνευματική ιεραρχία. Που εντούτοις και η μια και η άλλη υπάρχουν κι είναι αποδεκτές από τον Θεό.

Αυτό δε τον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης τον πήρε ήδη η νέα γενιά στα χέρια της και... ποιος μπορεί να την καταδικάσει αν τον χρησιμοποιεί;

Ο Χριστιανός σύζυγος

Ο ρεαλισμός του Πέτρου

Από τις πολλές νουθεσίες σχετικά με την οικογενειακή ζωή που βρίσκουμε στην Καινή Διαθήκη, αυτή του Πέτρου είναι μοναδική από πολλές απόψεις. Οι περισσότερες από τις άλλες νουθεσίες προέρχονται από την πένα του Παύλου, ο οποίος δεν ήταν παντρεμένος όταν τις έγραψε (Α’ Κορ.ζ:7), και απ’ ότι ξέρουμε, ποτέ δεν παντρεύτηκε.

Αντίθετα, ο Πέτρος ήταν παντρεμένος, όταν έγινε μαθητής του Ιησού. Ένα από τα πρώτα θαύματα του Ιησού ήταν να θεραπεύσει την πεθερά του Πέτρου (Μάρκ.α:30-31). Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Πέτρος ήταν ακόμα παντρεμένος, χρόνια αργότερα, όταν του δόθηκαν τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών και ταξίδευε σε όλες τις εκκλησίες της περιοχής της Μεσογείου (Α’ Κορ.θ:5). Η εμπειρία του Πέτρου σαν άνθρωπος οικογενειάρχης, εξηγεί γιατί τα σχόλιά του σχετικά με τον γάμο είναι εξαιρετικά άμεσα και προσγειωμένα, περισσότερο από του Παύλου, που, αν και απόλυτα σωστά, κάποιες φορές φαίνονται σχεδόν θεωρητικά συγκρινόμενα με αυτά του Πέτρου.

Κ α λ η μ έ ρ α

Σύμβολο

Είναι σημείο, σχήμα ή αντικείμενο με το οποίο υποδηλώνονται κατά συνθήκη ορισμένες έννοιες, πράγματα ή γεγονότα.

Η λέξη προέρχεται από το συν+βάλλω, δηλαδή το να βάλλεις, να ρίξεις δύο πράγματα μαζί ώστε το ένα να αντιπροσωπεύει το άλλο. Η Βίβλος είναι γεμάτη από σύμβολα. Οι προφητείες του Δανιήλ και σχεδόν όλη η Αποκάλυψη είναι γραμμένα σε συμβολική γλώσσα.

Ο Βιβλικός συμβολισμός είναι, από πολλές απόψεις, ένα απ’  τα δυσκολότερα  αντικείμενα για τον μελετητή. Πνευματικές αλήθειες, προφητείες κι αόρατα, αιώνια πράγματα συμβολίζονται “αινιγματωδώς” με “καλυμμένα” σύμβολα. Φαίνεται ότι είναι ευχαρίστηση του υψίστου να κρύβει μ’ αυτό τον τρόπο  πολλά από τα άγιά Του.

Εξαιτίας αυτού του “κρυμμένου” χαρακτήρα των συμβόλων ο ερμηνευτής πρέπει να βαδίζει με διάκριση και προσοχή, εκτεταμένη μελέτη κι έρευνα, με λογική και σωστή σειρά σε κάθε πτυχή της μελέτης του και να ζητάει, πάνω απ’ όλα,  την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, του συγγραφέα της Βίβλου.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ

Υπάρχουν δύο στοιχεία για το κήρυγμα: Η αλήθεια και η προσωπικότητα. Το ευαγγέλιο είναι προσωπικό, ο Ιησούς είναι η αλήθεια. Έτσι, η αλήθεια πρέπει να μεταβιβάζεται μέσα από την προσωπικότητα. Το μήνυμα διαβιβάζεται μέσα από την ίδια την ζωή του αγγελιοφόρου. Ένας κήρυκας δεν μπορεί ποτέ να κηρύξει ένα δυνατό μήνυμα, εάν δεν το ζει ο ίδιος. Ο ίδιος ο χαρακτήρας και η ψυχή του μεταδίδουν στο ποίμνιο του κάθε μήνυμα που διαβιβάζουν. Η ζωή που ζει μπροστά στο ποίμνιο του και το παράδειγμα που δίνει, κηρύττει το πιο πειστικό κήρυγμα προς την εκκλησία απ’ ότι όλες οι λέξεις που θα πει. Ο ποιμένας δεν μπορεί να οδηγήσει το ποίμνιο του πέρα από το σημείο που έχει φτάσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να ανυψώσει το ποίμνιο του ψηλότερα από την κορυφή στην οποία ο ίδιος έχει ανεβεί.

Σε καμία άλλη κλήση ή επάγγελμα η εργασία ενός ανθρώπου δεν ασκεί τόσο σημαντική επιρροή με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα ένας γιατρός μπορεί να είναι μέθυσος, όμως συνεχίζουν να τον αναγνωρίζουν ως ικανό γιατρό. Ένας δικηγόρος μπορεί να μην είναι τίμιος, όμως συνεχίζει να αναγνωρίζεται ως ικανότατος και εξυπνότατος δικηγόρος. Πρέπει να ζει πρακτικά αυτά που κηρύττει. Στην διακονία το “να ζεις” είναι πιο σημαντικό και θα ασκήσει μεγαλύτερη επίδραση από το “να κάνεις”.

Στην μελέτη αυτή αναφέρουμε έναν μερικό κατάλογο ιδιοτήτων που πρέπει να προσιδιάζουν στο χαρακτήρα του ποιμένα.

Κ α λ η μ έ ρ α

Πρόσκληση

Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής. Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσ­παθεί να βρει ειρήνη με το Θεό. Και για χιλιάδες χρόνια, η Αγία Γραφή διακηρύττει, «οι ανομίες σας έβαλαν χωρίσματα μεταξύ εσάς και του Θεού, και οι αμαρτίες σας έκρυψαν το πρό­σωπο Αυτού από σας, για να μην ακού­ει» (Ησαΐας 59:2).

 Η αμαρτία είναι το εμπόδιο μεταξύ Θεού και ανθρώπου και αφαιρεί από τον άνθρωπο τη σχέση και επικοινω­νία με τον Άγιο Θεό. Κι αφού «όλοι αμάρτησαν και στερού­νται της δόξας του Θεού» (Ρωμ.γ:23), όλοι οι άνθρωποι είναι μακριά απ' το Θεό, κι όλοι έχουν την επεί­γουσα ανάγκη όσο ζουν σ' αυτή τη ζωή, να έρθουν κοντά Του.

ΤΥΠΟΣ

Ο τύπος είναι ένα είδος  μεταφοράς που δεν αποτελείται απλώς και μόνο από λέξεις αλλά από πράξεις, πρόσωπα ή αντικείμενα τα οποία προσδιορίζουν παρόμοιες πράξεις, πρόσωπα ή αντικείμενα σε μελλοντικό χρόνο.

Η λέξη “τύπος” θα πει κτύπημα, αποτύπωμα. Προέρχεται από το ‘τύπτω” και σημαίνει “το εκ πλήγματος ή πιέσεως ίχνος ή σημείον, αποτύπωμα σφραγίδας, παν σημείον ή αποτύπωμα δια πιέσεως ή δι’ εκθλίψεως”. Το αποτύπωμα λοιπόν ή το ίχνος είναι ο “τύπος” και το αντικείμενο που προκαλεί τον τύπο (σφραγίδα) λέγεται “χαρακτήρας”.

Είναι μία πρόσωπο με πρόσωπο εικόνα του τύπου με το χαρακτήρα, αυτού που πιέζεται (αντικειμένου ή προσώπου) μ’ αυτόν που πιέζει για να δημιουργήσει αποτύπωμα.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Η σημασία της λέξης «ποιμένας» είναι «βοσκός» και «τροφοδότης». Ο προφήτης Ιερεμίας μίλησε γι’ αυτή τη διακονία: 

Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει ποιμένας επ’ αυτά κατά την καρδίαν μου, και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει. 

Ιερ.κγ:4 και θέλω καταστήσει ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά και δεν θέλουσι φοβηθή πλέον, ουδέ τρομάξει, ουδέ εκλείψει, λέγει Κύριος.

Καλημέρα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΘΕΟ

Α’ Κορ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

Μερικές φορές γίνεται άσοφη κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική προέρχεται κυρίως από τις παρακάτω δύο πηγές.

1.   Από ένα άτομο που έχει βγει από κάποιο προβληματικό χώρο όπου πληγώθηκε, θέλει να αισθανθεί ελεύθερο απ’ όλα αυτά, κι έτσι πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.

2.   Από ένα άτομο που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, κι έτσι υιοθετεί μια ανεξάρτητη θέση και στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, κι έτσι προάγει την αποκαλούμενη «ελεύθερη» εκκλησία.

Εβραϊσμοί

Μ’ αυτή τη λέξη εννοούμε ορισμένες εκφράσεις και όρους που είναι χαρακτηριστικά της Εβραϊκής κουλτούρας. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι απαραίτητη κάποια γνώση αυτών των Εβραϊσμών για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον πρώτο ερμηνευτικό κανόνα. Όταν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτούς  θα δούμε ότι πολλά δύσκολα σημεία ερμηνεύονται  και πολλές φαινομενικές αντιξοότητες εξαφανίζονται.

Παραδείγματα

Ήταν συνήθεια ανάμεσα στους Εβραίους να ονομάζουν ένα πρόσωπο υιό κάποιου “πράγματος”,  το οποίο τον χαρακτήριζε μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο. Έτσι ένας άνθρωπος που ήταν ειρηνικός και χρηστών ηθών ονομαζόταν «υιός ειρήνης», οι φωτισμένοι και πολυμαθείς «υιοί φωτός», οι απειθείς κι ανυπάκουοι «υιοί απειθείας», κ.λ.π. (Λουκ.ι:6, Εφεσ.ε:8, ε:6).

Κ α λ η μ έ ρ α

ΣΧΗΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ

Εδώ θα εξετάσουμε διάφορες μεταφορικές εκφράσεις που συναντάμε στη Βίβλο για να εξοικειωθούμε μ’ αυτές και να μάθουμε πώς θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σωστά καθένα απ’ αυτά τα σχήματα λόγου. Το κυριότερο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε ως προς τον σκοπό της μελέτης αυτής είναι ότι υπάρχουν εδάφια μέσα στη Γραφής τα οποία δεν ερμηνεύονται πεζά.

   

Θα εξετάσουμε σχήματα λόγου όπως μεταφορές, προσωποποιήσεις, ειρωνείες, υπερβολές, αλληγορίες, αινίγματα, τύπους, σύμβολα, παραβολές, παρομοιώσεις, αποστροφές, αντιθέσεις, παροιμίες κι Εβραϊσμούς.

Πολλά απ’ αυτά τα σχήματα συναντώνται παράλληλα, έτσι ώστε, π.χ. μία ιστορία να είναι αλληγορία μαζί και τύπος ή μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη ειρωνεία, υπερβολή κι αντίθεση.

Έχεις σωθεί;

Να μια καλή ερώτηση που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου!

Προς τα που βαδίζεις;

Δεν είμαστε σωτήρες, αλλά μπορούμε να σου συστήσουμε Αυτόν που πέθανε για σένα για να σωθείς!

Συνοικοδομείσθε στην ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ

«γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας» (Ρωμ.ιβ:10)

Την αδελφική σχέση οι περσότεροι από μας την έχουμε γευτεί και εξακολουθούμε να τη ζούμε. Ανέφελη στα μικρά παιδικά χρόνια. Με τα προβλήματά της, αργότερα. Κάποτε η ένταση, κινδύνεψε να φέρει τη ρήξη. Τα σύννεφα να σκεπάσουν τον όμορφο δεσμό. Όμως, τελικά κέρδισε η σχέση του αίματος. Νίκησε και θριάμβευσε ο δεσμός της αγάπης. Τ' αδέλφια ό,τι και να 'γινε, παράμειναν αδέλφια. Το «αδελφός», αποδείχτηκε πιο μεγάλο από το συμφέρον, την παρεξήγηση, τη μπόρα.

Καλημέρα

ΠΕΜΠΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΩΝ (4)

Παραλληλισμοί μεταφορικού λόγου

Ορισμένες φορές είναι ανάγκη να καταφεύγουμε σε παραλληλισμούς για να καταλάβουμε αν ένα κείμενο πρέπει να το πάρουμε με την πεζή ή την μεταφορική του έννοια.

Για παράδειγμα, μερικές φορές, βλέπουμε το Θεό να παρουσιάζεται απ’ τους προφήτες σαν κάποιος που κρατάει ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, από το οποίο θέλει να δώσει να πιουν αυτοί που σκοπεύει να τιμωρήσει, ώστε να πέσουν κάτω μεθυσμένοι και ζαλισμένοι (Ναούμ γ:11, Αββ.β:16, Ψαλμ.οε:8). Αυτή η εικόνα του Θεού την οποία συναντάμε περιληπτικά και χωρίς πολλές εξηγήσεις σε ορισμένα κείμενα, σκιαγραφείται με σαφήνεια στις παράλληλες Γραφές, στον Ησ.να:17, 22, 23 όπου βλέπουμε ότι το ποτήρι είναι η οργή, ο θυμός κι η δίκαιη αγανάκτηση του Κυρίου. Εκεί βλέπουμε ακόμη ότι η μέθη κι η ζάλη συμβολίζουν την καταστροφή και την αβάσταχτη τιμωρία.

Το βιβλίο των αριθμών 43

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

λγ:1-49 Απαρίθμηση των ταξιδιών στην έρημο.

Γράφτηκαν, για να μην αμφισβητεί κανείς ότι πράγματι έγιναν όλα αυτά, επειδή ο Μωυσής έβλεπε ότι οι επερχόμενες γενιές θα τα ξέχναγαν όπως κι έγινε στον καιρό του Ιωσία.

λγ:50-56 Προειδοποίηση του Μωυσή ώστε να καταλάβουν πλήρως τη γη.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

εδ.1-12 Τα όρια της γης Χαναάν (αρκτικόν = βόρειο)

εδ.13-15 φυλές παίρνουν την ανατολική του Ιορδάνη.

εδ.16-29 Ορίζονται άνδρες από κάθε φυλή σαν υπεύθυνοι για την δίκαια μοιρασιά της γης.

Κ α λ η μ έ ρ α

Προς Ρωμαίους (030)

Νεκροί κατά την αμαρτία, ζώντες κατά Θεό (ς:1-14)

Το έκτο κεφάλαιο ρωτά, «Μπορεί ένας χριστιανός να αμαρτάνει;» Διαιρεί το ερώτημα σε δύο επερωτήσεις:

(1) Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, διά να περισσεύση η χάρις; (εδ.1) μας ενθαρρύνει δηλαδή η χάρη να αμαρτάνουμε;

(2) Τι λοιπόν; θέλομεν αμαρτήσει διότι δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν; μη γένοιτο. Δηλαδή η χάρη μας επιτρέπει να αμαρτάνουμε; (εδ.15).

Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι ένα παταγώδες Όχι! " Τα εδάφια 1-14 αναλύουν την πρώτη ερώτηση.