«Ο
δε Θεός της υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν
αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν,» (Ρωμ.ιε:5)
Συνοικοδομείσθε λοιπόν στην
ομοφροσύνη.
Η Εκκλησιαστική ιστορία με στεντόρεια
φωνή μας διδάσκει ότι κύριος και μόνιμος στόχος του Σατάν είναι η ενότητα των
πιστών. Είναι ο δημιουργός της σύγχυσης, της αντιγνωμίας, του διχασμού, της
ετεροδιδασκαλίας, του κομματισμού κι όλων των άλλων νοσηρών πνευματικών
καταστάσεων διαλυτικών της αδελφικής ενότητας. Όμως μέσα από τη Βίβλο ανακαλύπτουμε
τη δύναμη που μπορεί να συντρίψει αυτή την καταλυτική για την Εκκλησία τακτική
του εχθρού. Αυτή η δύναμη λέγεται... «ομοφροσύνη» του σώματος του Χριστού. Ας
τη μελετήσουμε κι ας τη λαχταρήσουμε.
Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ
Ο Πέτρος στην Α' Επιστολή του, αφού
πραγματευθεί τις ανθρώπινες σχέσεις στον εκκλησιαστικό χώρο (β:1-12), στον
κοινωνικό (β:13-25) και στον οικογενειακό (γ:1-7), δίνει στο γ:8 την προτροπή
κλειδί και συμπέρασμα: «Τελευταίον δε,
γίνεσθε πάντες ομόφρονες».
Όλα δηλαδή, τα παραπάνω συνοψίζονται
(και επιτυγχάνονται) στην «ομοφροσύνη». Ή, πετυχαίνουν και γίνονται δυνατά με
την «ομοφροσύνη». Αν όλοι δηλαδή μέσα στο όποιο κοινόβιο μας (οικογένεια,
εκκλησία, κοινωνία), έχουμε το ίδιο φρόνημα, την ίδια πνευματική θεώρηση της
ζωής, των αξιών και των ευκαιριών της.
Σαν προτροπή, είναι βέβαια άριστη. Και
όλοι ξέρουμε πως η διαίρεση και ο κατακερματισμός ξεκινούν από τη διαφορετική
θεώρηση και τοποθέτηση που καθένας παίρνει στη ζωή. « Έτσι το βλέπω εγώ... αυτή
την ανάγκη θ' αντιμετωπίσω πρώτα... μ' αυτό τον τρόπο θ' αντιδράσω στο πρόβλημα
κλπ.». Κι αν κάποιος συλλάβει τυχόν τη σπουδαιότητα της ομο- φροσύνης και την
επιδιώξει, συνήθως την προσπαθεί με το να πείσει όλους τους άλλους για την ορθότητα
των δικών του απόψεων και κρίσεων!..
Η προτροπή καλή, μα ποιος ο δρόμος της
επίτευξής της; Τα παρακάτω σχεδιαγράμματα, ίσως βοηθήσουν, μ' έναν απλοποιημένο
τρόπο, στην κατανόηση του θέματος.
ΕΙΚΟΝΑ Α'
Ο βαθμός της «ομοφροσύνης» και «ομοψυχίας»
(Φιλιπ.β:20), μεταξύ των πιστών, είναι ανάλογος με την προσωπική τους σχέση με
τον Χριστό, δηλαδή του βαθμού ταύτισής τους με το δικό Του θέλημα. Όσο δηλαδή
μακρύτερα βρίσκεται ο καθένας από τον Κύριο (ο Α' μακρύτερα από τον Χριστό από
τον Β' και τον Γ'), τόσο μακρύτερα βρίσκονται και ο ένας από τον άλλο. Ποια
ομοφροσύνη να περιμένει κανείς τότε; Αταύτιστοι με τον Χριστό και όχι σπάνια
έξω και από τον καθορισμένο κύκλο του δικού Του θελήματος ή μόλις στην
περίμετρο του, πώς και σε ποιο έδαφος να θεμελιωθεί η ισοψυχία και η
ομοφροσύνη; Μια τέτοια κατάσταση περιγράφεται μάλλον με το «πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Χριστού» (Φιλιπ.β:21).
ΕΙΚΟΝΑ Β’
Η λύση δεν είναι να διανύσει κανείς
την απόσταση που τον χωρίζει από τον άλλο. Είναι μεγάλη μια τέτοια απόσταση και
δύσβατη στην ανθρώπινη φύση. Κι αν ακόμα από κάποιους αποφασιστεί να διανυθεί,
το κοινό σημείο συνάντησης ποιο να είναι, αν όχι ο Κύριος! Αν είναι ανθρώπινο,
είναι συχνά τόσο ευμετάβλητο όσο και σαρκικό. Τέτοιες μετακινήσεις και
ομαδοποιήσεις, δεν είναι άγνωστες στην εκκλησιαστική μας πείρα. Είναι τα «εγώ Παύλου... εγώ Απολλώ... εγώ Κηφά» (Α’
Κορ.α:12). Που στο τέλος όχι μόνο στην «ομοφροσύνη» δεν οδηγούν, αλλά αντίθετα
στον τραυματισμό της ενότητας για την οποία τόσο ένθερμη προσευχή έκανε ο
Χριστός (Ιωάν.ιζ:21,22).
ΕΙΚΟΝΑ Γ’
Δέστε όμως τι συμβαίνει, όταν καθένας υιοθετήσει
την πνευματική φιλοτιμία, να πλησιάσει πιο κοντά στον Χριστό. Αυτό το πλησίασμα
η Βίβλος το ονομάζει «νουν
Χριστού» (Α’ Κορ.β:16) ή «φρονείν κατά Χριστόν» (Ρωμ.ιε:5) ή «φρονείν εις το σωφρονείν» (Ρωμ.ιβ:1) ή «ουχί εγώ, αλλά Χριστός εν εμοί» (Γαλάτ.β:29).
Γι' αυτό και η προτροπή του Παύλου «να
φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις», είναι θεμελιωμένη πάνω στην ουσιαστικά απαραίτητη
προϋπόθεση «Ο
δε Θεός … να σας δώση …. κατά Χριστόν Ιησούν».
Να το τονίσουμε πιο πολύ. Ομοφροσύνη «κατά Χριστόν», σημαίνει «ομοφροσύνη εν
Χριστώ». Όχι στο δόγμα τούτο και το άλλο καταστατικό. Σημαίνει, ότι
πλησιάζοντας όλοι μας τον Κύριο, πλησιάζουμε ταυτόχρονα ο ένας τον άλλο και
πετυχαίνουμε το συνοικοδομείσθε στην ομοφροσύνη.
ΕΙΚΟΝΑ Δ'
Αυτό είναι μια ορθοτόμηση του λόγου.
Ότι δηλαδή όσο πλησιάζουμε στον Χριστό και ταυτιζόμαστε με το δικό Του θέλημα
κι αποχτούμε «νουν Χριστού», τόσο ουσιαστικότερα
και συντομότερα πλησιάζουμε ο ένας στον άλλο και πετυχαίνουμε την «ομοφροσύνη».
«Το αυτό φρονείν κατά Χριστόν», σ'
έναν κύκλο του οποίου κέντρο είναι ο Κύριος και ο οποίος μικραίνει τόσο, όσο
καθένας μας πλησιάζει τον Χριστό κι αποχτάει το δικό Του «νου» (Α’ Κορ.β:16).
Έπειτα από την ουσιαστική τούτη
πνευματική τοποθέτηση, να δούμε τώρα μερικά πρακτικά βήματα που μπορούμε και
πρέπει να κάνουμε, για να συμβάλουμε προσωπικά και υπεύθυνα, σε τούτη την
ποθητή ομοφροσύνη.
ΒΗΜΑ
1:
Αναγνώρισε ότι η «ομοφροσύνη» στην εκκλησιαστική ή οικογενειακή συμβίωση, είναι
κατορθωτή μόνον «εν Χριστώ». Όποια άλλη τοποθέτηση όσο ρομαντικά κι αν
ακούγεται («απόλυτη ταύτιση χαρακτήρων» κλπ.), είναι ουτοπιστική και
επικίνδυνη. Είναι... επώδυνη ματαιοπονία. Και επειδή αρνητικά το γεύτηκες στην
οικογενειακή και την εκκλησιαστική συμβίωσή σου, αμαρτία είναι να επιμένεις σε
μια τέτοια επώδυνη ματαιοπονία. Σαν μέλη της οικογένειάς μας, μα και της οικογένειας
του Θεού, ας προσεγγίσουμε όλοι τον Κύριο. Σ' Αυτόν -μόνον σ' Αυτόν- βρίσκεται
η πολυπόθητη ομοφροσύνη μας.
ΒΗΜΑ
2:
Πίστεψε, ότι είναι δυνατή. Πολλά πνευματικά αγαθά δεν τ' απολαμβάνουμε, γιατί
δεν πιστεύουμε ότι είναι εφικτά. Ένας τέτοιος αρνητισμός, οδηγεί συχνά στον
μοιρολατρισμό ότι τίποτα καλύτερο δεν μπορούμε να ελπίζουμε. Θα προσευχόταν
εξάλλου ο Κύριος και ο Παύλος, για κάτι που πρακτικά ανήκει στη σφαίρα του
αδύνατου;
ΒΗΜΑ
3:
Αυτή η ομοφροσύνη δεν είναι κάτι το αυτόματο. Η προτροπή του Παύλου στους Εφες.δ:3,
δείχνει ότι τούτη η ομοφροσύνη χρειάζεται την καθημερινή όλων μας φροντίδα και
συμβολή - «σπουδάζοντες τηρείν την ενότητα
του πνεύματος». Τούτη η σπουδή, σημαίνει αντιμετώπιση κι όχι κουκούλωμα.
Όταν λόγου χάρη το πρόβλημα της παραμέρισης των χηρών των ελληνιστών ανέκυψε, η
κατάσταση αντιμετωπίστηκε -δεν κουκουλώθηκε- και η ομοφροσύνη της Εκκλησίας
διασώθηκε (Πράξ.ς:1-6). Κι όταν το «εάν
μη περιτμηθήτε» δημιούργησε τη γνωστή αναστάτωση, πάλι το θέμα αντιμετωπίστηκε
(Πράξεις ιε) και η ομοφροσύνη αποκαταστάθηκε.
ΒΗΜΑ
4:
Η προτροπή για ομοφροσύνη, όχι τυχαία προλογίζεται με το «Ο δε Θεός της
υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση» (Ρωμ.ιε:5). Ναι, χρειάζεται πολύ
υπομονή και αδιάλειπτη προσευχή, όχι μόνο για την απόκτηση της ομοφροσύνης,
αλλά και για τη διατήρησή της. Είναι και καθολικός και προσωπικός τούτος ο πνευματικός
αγώνας. Θα παίξεις τον όμορφο ευλογημένο ρόλο σου α) εσύ προσωπικά κι ανεξάρτητα
από το τι και πόσο θα κάμουν οι άλλοι και β) εσύ μαζί με τους αδελφούς σου,
στην ομόψυχη προσπάθεια όλων, για το συνοικοδομείσθε στην ομοφροσύνη.
Ας το προσευχηθούμε
