ΕΞΟΔΟΣ - κα

Αυτό το κεφάλαιο, όπως και τα επόμενα τρία, έχουν αρκετό υλικό για να γεμίσουν την καρδιά μας από θαυμασμό για την ανεξιχνίαστη σοφία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού. Μπορούμε να φανταστούμε μια βασιλεία που θα κυβερνάται από νόμους που έχει θεσπίσει ο Θεός, αλλά και πόσο συγκαταβατικός μπορεί να είναι με το λαό Του, ώστε να κρίνει τη διαφορά μεταξύ δύο ανθρώπων όταν πεθάνει το βόδι που είχε εμπιστευτεί ο ένας στον άλλο (κβ:10).

Το γεγονός ότι ο Θεός υποχρεώθηκε να εκδώσει νόμους εναντίον ορισμένων εγκλημάτων, αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος ήταν ικανός να τα διαπράξει. Αν αυτό δεν συνέβαινε ή δεν υπήρχε τέτοια τάση, οι νόμοι δεν θα χρειαζόταν.

ΕΞΟΔΟΣ - κ

 

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κανείς τον αληθινό χαρακτήρα και το αντικείμενο του ηθικού νόμου, όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το κεφάλαιο. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να συγχέουν τις αρχές του νόμου με τις αρχές της χάρης, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να καταλάβουν σωστά ούτε το νόμο ούτε τη χάρη.

Αποστερούν το νόμο από το σοβαρό και άκαμπτο μεγαλείο του και τη χάρη από τα θεία χαρακτηριστικά της. Το αποτέλεσμα είναι οι απαιτήσεις του Θεού να παραμένουν χωρίς απάντηση, αλλά και οι μεγάλες ανάγκες του αμαρτωλού να μένουν ανικανοποίητες.

Ο νόμος είναι η έκφραση αυτού που ο άνθρωπος όφειλε να είναι, ενώ η χάρη φανερώνει αυτό που ο Θεός είναι.

Αν οι δέκα εντολές είναι η έκφραση της σκέψης του Θεού, δικαιολογημένα θα ρωτήσει κάποιος: δεν υπάρχει στη σκέψη του Θεού τίποτε άλλο εκτός από «Μη κάμεις» και «Κάμε»; Δεν υπάρχει καθόλου χάρις, έλεος, αγαθότητα; Στο χαρακτήρα του Θεού υπάρχουν μόνο άκαμπτες απαιτήσεις και απαγορεύσεις; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να λέμε ότι ο Θεός είναι νόμος κι όχι ότι «Ο Θεός είναι αγάπη».

ΕΞΟΔΟΣ - ιθ

Ο λόγος του Θεού δεν λέει τίποτα άσκοπα. Ο Θεός θέλησε να έχουμε ένα βιβλίο που να περιέχει το θέλημά Του. Έπρεπε δηλαδή να περιορίσει το άπειρο σε μερικές σελίδες. Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι σελίδες είναι γεμάτες αποκάλυψη και πληροφορίες για τον άνθρωπο που ακόμα κι αν ζήσει 100 ζωές, να είναι αδύνατον να τις πάρει όλες.

ιθ:1

την ημέραν ταύτην

Είναι η πρώτη μέρα του 3^ου μήνα σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση, δηλαδή 45 μέρες από τότε που ο Θεός τους είπε να γιορτάσουν το πάσχα (14^η του Αβίβ).

Από το μήνα Αβίβ υπολείπονταν ……………………………………15 μέρες

Ο μήνας Ζιφ (όπως όλοι οι μήνες) …………………………………  30 μέρες

Ο Μωυσής ανέβηκε στο όρος (εδ.3) ……………………….………..  1 μέρα

Έφερε την απάντηση του λαού στο Θεό (εδ.7,8) ……………..  1 μέρα

Προετοιμασίες (εδ.11) ………………………………………………….    3 μέρες

Από το Πάσχα, μέχρι που δόθηκε ο νόμος στο Σινά ……… 50 μέρες

ΕΞΟΔΟΣ - ιη

Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα δούμε μια πολύ όμορφη εικόνα της μελλοντικής δόξας που περιλαμβάνει τρία μεγάλα μέρη: τους Ισραηλίτες, τους Εθνικούς και την Εκκλησία. Όταν ο Μωυσής απορρίφθηκε και παραμερίστηκε από τους αδελφούς του (Ισραηλίτες), του δόθηκε μια σύζυγος, η σύντροφος της απόρριψής του, που γι’ αυτήν ήταν «νυμφίος αιμάτων».

Αυτό ακριβώς είναι η εκκλησία για το Χριστό και ο Χριστός για την εκκλησία. Η ένωση της εκκλησίας με το Χριστό στηρίζεται στο θάνατο και την ανάστασή Του και η εκκλησία είναι προσκολλημένη  στην κοινωνία των παθημάτων Του. Όταν ο Ισραήλ απίστησε, ο Κύριος άρχισε να μαζεύει την εκκλησία Του. Όταν «θα εισέλθη το πλήρωμα των εθνών» (Ρωμ.ια:25), τότε ο Ισραήλ σαν έθνος θα έρθει πάλι στο προσκήνιο.

Βλέπουμε εδώ όλους τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ μαζεμένους θριαμβευτικά μπροστά στο Γιάχβε,  τον εθνικό να προσφέρει θυσία και τη γυναίκα του λυτρωτή να μπαίνει μαζί με τα παιδιά που της χάρισε ο Θεός. Η Γραφή ξεχωρίζει τους Ιουδαίους, τους Εθνικούς και την εκκλησία του Θεού (Α’ Κορ.ι:32).

ΕΞΟΔΟΣ - ιζ

ιζ:1

Ραφιδείν

Σημαίνει υποστηρίξεις ή σταθμός ανάπαυσης. Σύμφωνα με τη γνώμη των περισσοτέρων σχολιαστών, αναφέρεται σε μια τοποθεσία που βρίσκεται στην είσοδο του Χωρήβ, μια μέρα δρόμος από το Σινά. Είναι καλλιεργήσιμος τόπος με άφθονο νερό και φοίνικες, αλλά μερικές φορές ξεραίνεται τελείως.

Οι Ισραηλίτες συνεχίζουν το ταξίδι τους από την Αιλείμ προς τη Ραφιδείν (στους Αριθ.λγ:12-14 αναφέρονται δύο ενδιάμεσες στάσεις) όπου συναντούν καινούριες δυσκολίες.

Αν οι Ισραηλίτες είχαν μεταφερθεί κατ’ ευθείαν από την Αίγυπτο στη Χαναάν, δεν θα είχαν δώσει τόσο θλιβερές αποδείξεις της κατάστασης της ανθρώπινης καρδιάς, που σημαίνει ότι δεν θα είχαμε εμείς αυτά τα θαυμαστά παραδείγματα και τύπους. Τα 40 χρόνια που πέρασαν περιπλανώμενοι στην έρημο, είναι για μας πλούσια πηγή διδασκαλίας. Βλέπουμε και πάλι την αδιόρθωτη τάση της ανθρώπινης καρδιάς να δυσπιστεί στο Θεό, να ξεχνά και να παραπονιέται. Με όλα μπορεί να συμφωνήσει ο άνθρωπος, εκτός απ’ το Θεό. Προτιμά να στηρίζεται στο ελάχιστο ανθρώπινο μέσο, που δεν έχει μεγαλύτερη αντοχή απ’ τον ιστό της αράχνης, παρά στον ισχυρό βραχίονα του Θεού. Δίκαια λοιπόν η καρδιά του ανθρώπου ονομάζεται «πονηρά καρδία απιστίας», έτοιμη «να αποστατήση από του ζώντος Θεού» (Εβρ.γ:12).

ΕΞΟΔΟΣ - ις (2)

ΤΟ ΜΑΝΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

           

1.     Πρέπει να μετέχουμε τον Χριστό για να καταλάβουμε τη Γραφή (Ψαλμ.μ:7 Ιωάν.ε:39, ς:32). Ο Χριστός είναι ο ζωντανός άρτος απ’ τον ουρανό που μπορεί να θρέψει την ψυχή μας. Όλα τα άλλα είναι μάταια.

2.     Η δόξα του Κυρίου συνόδευσε το δόσιμο του Μάνα (ις:7,10-12) και ο Χριστός είναι η φανέρωση της δόξας του Θεού στον κόσμο. Ιωάν.α:14  Β' Κορ.δ:6 έτσι φανερώθηκε σ' εμάς ο Θεός. Σ' εκείνους έδωσε τον τύπο, μια άσπρη αλευροειδή ουσία που ήταν η φανέρωση της δόξας Του, της φροντίδας Του, της σωτηρίας Του.

3.     Ενώ τους άξιζε κρίση για τους γογγυσμούς τους, πήραν δώρο το μάνα. Εμείς, ενώ ήμασταν αμαρτωλοί και έπρεπε να πεθάνουμε, ο Θεός μας δίνει δώρο τον Ιησού Χριστό (Ιωάν.γ:16  B' Kορ.θ:15).

4.     Το μάνα ήταν μόνο για τον Ισραήλ. Όχι για τα έθνη. Ιωάν.ι:11 ο Χριστός έβαλε την ψυχή Του για τα πρόβατα, όχι για τα κατσίκια, ούτε για τους χοίρους. Ο Χριστός κοιτάζει αυτούς που έχουν προβατοειδη φύση μέσα τους.

ΕΞΟΔΟΣ - ις (1)

ις:1,2

Εσηκώθησαν από Αιλείμ

Δεν μπορούμε να μένουμε για πάντα στην όαση, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά γιατί ο Θεός έχει να μας δώσει περισσότερα. Όταν η νεφέλη σηκώθηκε, οι Ισραηλίτες άρχισαν να οδοιπορούν προς την έρημο Σιν που βρίσκεται ανάμεσα στην Αιλείμ και το Σινά.

Σίν

Η έννοια της λέξης είναι άγνωστη. Ο Γεσένιος λέει ότι πιθανόν να προέρχεται από μια αχρησιμοποίητη ρίζα που σημαίνει λασπωμένος, αργιλώδης.

του δευτέρου μηνός

Πέρασε ακριβώς ένας μήνας από τότε που έφυγαν απ’ την Αίγυπτο και γόγγυσαν τρεις φορές: 1) Πριν περάσουν την Ερυθρά θάλασσα 2) Στη Μερρά 3) Στην έρημο Σιν. Ο Θεός τους είχε ελευθερώσει ήδη δύο φορές. Ας μη γινόμαστε ανόητοι και βραδείς την καρδίαν στο να πιστεύουμε (Λουκ.κδ:25). Αξίζει να είναι κανείς στην έρημο με το Θεό, παρά στα καμίνια των πλίνθων με το Φαραώ.

ΕΞΟΔΟΣ - ιε (2)

ιε:23

Τελικά, από μακριά, είδαν το λαμπύρισμα νερών και σίγουρα θα επιτάχυναν το βήμα τους για να τα φτάσουν, αλλά η απογοήτευσή τους ήταν τόσο μεγάλη όταν κατάλαβαν ότι ήταν πικρά, με την έννοια δηλητηριώδη, ώστε να μην μπορούν να πιουν. Το νερό που προσφέρει αυτός ο κόσμος φαίνεται καλό, αλλά όμως δηλητηριάζει τον άνθρωπο .

           

ιε:24

Αντί να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο, υπενθυμίζοντας το μεγάλο θαύμα που μόλις είχαν δει να κάνει ο Θεός, άρχισαν να μουρμουρίζουν εναντίον στο Μωυσή. Ξαφνιάστηκαν από την έλλειψη του νερού και γι’ αυτό αντέδρασαν έτσι. Το «τι θα φάγωμεν» και «τι θα πίωμεν» είναι οι δοκιμασίες της ερήμου. Τα νερά της Μερρά, δοκίμασαν την καρδιά του λαού Ισραήλ και φανέρωσαν το πνεύμα της μεμψιμοιρίας τους. Όμως, ο Θεός, έκανε τον Ισραήλ να δει ότι δεν υπάρχει πικρία που με τη χάρη Του να μην μπορεί να γλυκαθεί.

ΕΞΟΔΟΣ - ιε (1)

ιε:1

Αυτό το κεφάλαιο ανοίγει με τη μεγαλοπρεπή ωδή του θριάμβου του Ισραήλ, στην παραλία της Ερυθράς θάλασσας, όταν είχαν πλέον δει «το μέγα εκείνο έργον, το οποίον έκαμεν ο Κύριος επί τους Αιγυπτίους» (ιδ:31). Είχαν δει τη σωτηρία του Κυρίου γι’ αυτό δοξολογούν και διηγούνται τα μεγάλα έργα Του.

Είναι ο πρώτος ψαλμός που αναφέρεται στη Γραφή. Μέχρι τώρα δεν ακούσαμε ούτε μια νότα δοξολογίας. Ακούσαμε τις κραυγές αγωνίας, όταν καταπιεζόταν στην Αίγυπτο. Ακούσαμε την κραυγή της απιστίας τους όταν ήταν περικυκλωμένοι από δυσκολίες που τις έβλεπαν αξεπέραστες, αλλά δεν ακούσαμε δοξολογία. Μόνο όταν, σαν λαός σωσμένος πλέον, κατάλαβαν ότι είναι περικυκλωμένοι από τις αποδείξεις της σωτηρίας του Θεού, ξέσπασαν σ’ αυτό το άσμα του θριάμβου. Εκατομμύρια στόματα έψαλαν το άσμα της νίκης. Η Ερυθρά θάλασσα κυλούσε μεταξύ αυτών και της Αιγύπτου κι αυτοί ήταν στην παραλία, ελεύθεροι!

ΕΞΟΔΟΣ - ιδ (3)

ιδ:15

Φαίνεται ότι ο Μωυσής δεν ήξερε τι να κάνει κι έκραξε, αλλά η απάντηση του Θεού ήταν:

«ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι».

Ο Θεός έχει πάντοτε οδό διαφυγής. Δεν ήταν ώρα για προσευχή, αλλά για δράση (Ι.Ναυή ζ:6,7  10-13). Είναι ανώφελο να βοά κανείς προς το Θεό, όταν οφείλει να ενεργεί, όπως είναι ανώφελο να ενεργεί όταν οφείλει να περιμένει.

Αυτός που έχει εξουσία πάνω στα στοιχεία της φύσης είναι ο Πατέρας μας και πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε το Θεό μας. Τα νερά που μπορεί να είναι για μας θάνατος, ο Θεός μπορεί να τα σχίσει στα δύο για να περάσουμε.

«να κινήσωσι»

Δεν έρχεται σε αντίθεση με το «σταθήτε» του εδαφίου 13, γιατί δεν μπορείς να κινήσεις με πίστη μπροστά, αν δεν σταθείς πρώτα για να δεις τη νίκη δια πίστεως. Μόνο όταν έχουμε μάθει να μένωμεν ήσυχοι, μπορούμε να προχωράμε αποτελεσματικά. Στην πραγματικότητα μπορούμε να «στεκόμαστε» και να «προχωράμε» συγχρόνως. Η σάρκα στέκεται με υπομονή στον Κύριο, ενώ το πνεύμα μας προχωράει μπροστά. Πρέπει να σταματήσουμε από τα έργα μας για να εργαστεί στη ζωή μας το Πνεύμα του Θεού.

Οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να αναρωτηθούν: Που να πάμε; Μπροστά τους απλωνόταν η θάλασσα που εμπόδισε κάθε κίνηση. Ο Θεός ποτέ δεν δίνει μια εντολή, χωρίς να μεταδώσει ταυτόχρονα και τη δύναμη της υπακοής. Η πραγματική κατάσταση της καρδιάς δοκιμάζεται με τις εντολές του Θεού, αλλά ο άνθρωπος που με τη χάρη του Θεού είναι διατεθειμένος να υπακούει, παίρνει και τη δύναμη να κάνει αυτό που ο Θεός διατάζει. Ο άνθρωπος που διέταξε ο Χριστός να εκτείνει το ξερό χέρι του, θα μπορούσε φυσικότατα να ρωτήσει: Πώς να εκτείνω ένα νεκρό χέρι; Δεν ρώτησε όμως, γιατί με την εντολή, από την ίδια πηγή, ήρθε και η δύναμη προς υπακοή.

ΕΞΟΔΟΣ - ιδ (2)

Αιτίες που ο Θεός οδήγησε τον Ισραήλ απ’ αυτό το δρόμο:

1. Για να δείξει τη δύναμή Του και ν’ αυξήσει την πίστη τους
2. Για να δώσει στο Φαραώ την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί τις πληγές, όταν θα έβλεπε το διαχωρισμό των υδάτων και τον Ισραήλ να ξεφεύγει.
3. Για να συντρίψει το στρατό του Φαραώ αν δεν μετανοούσε.
4. Για να μπορέσει ο Ισραήλ ανενόχλητος να πάρει το νόμο μέσα στην έρημο, να οργανωθεί και να ετοιμαστεί για τη Χαναάν.
5. Για να ταπεινώσει και να δοκιμάσει τον Ισραήλ αν πραγματικά Τον εμπιστεύονται (Δευτ.η:2,3).

ΕΞΟΔΟΣ - ιδ (1)

ιδ:1-6

Όταν οι Ισραηλίτες αποχαιρέτισαν την Αίγυπτο, ο Κύριος σχεδίασε το ταξίδι της επιστροφής τους κατά τέτοιο τρόπο που θα τους φάνηκε πολύ παράξενο. Υπάρχει ένας σύντομος κι εύκολος δρόμος να φτάσει κανείς στη Χαναάν, αλλά ο Θεός δεν τους επιτρέπει να πάνε απ’ αυτό το δρόμο (Εξοδ.ιγ:17-18).

Τι πολύτιμο μάθημα παίρνουμε εδώ, όταν δηλαδή προτιμούμε ν’ ακολουθούμε το δρόμο που υποδεικνύει ο Θεός παρά αυτόν που εμείς βλέπουμε καλό. Αν μπορούσαμε ν’ ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο, θα διαλέγαμε τον πιο σύντομο και τον πιο εύκολο. Όμως, πολλές φορές ο Θεός περιορίζει τα σχέδιά μας, γιατί Αυτός ξέρει τους κινδύνους που υπάρχουν στη διαδρομή, που τα δικά μας πεπερασμένα μάτια δεν μπορούν να καταλάβουν. Ο Κύριος είδε ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί παρά σαν σκλάβοι, εμπλεκόταν ξαφνικά σε πόλεμο, θ’ αποθαρρυνόταν με αποτέλεσμα να επιστρέψουν στην Αίγυπτο. Ο δρόμος του Θεού μπορεί αρχικά να φαίνεται σκληρός, όμως στην ώρα του αποδεικνύεται ο καλλίτερος.

ΕΞΟΔΟΣ - ιγ (2)

ιγ:Ι7-Ι8 

Ο Θεός τους οδήγησε και δεν τους πήγε από το σύντομο δρόμο, γιατί θα συναντούσαν πόλεμο με τους Φιλισταίους. Για τον κόσμο, η πορεία που ακολουθούμε φαίνεται ανόητη και παράξενη αλλά για το Θεό, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος. Μπορούμε να διακρίνουμε εδώ την τρυφερή συμπάθεια του Κυρίου για το λαό Του (Ψαλμ.ργ:14). Όταν τους εξαγόρασε για να τους φέρει σε μια άγια κοινωνία με τον Εαυτό Του, μέσα στην ανεξιχνίαστη χάρη Του, ανέλαβε τη φροντίδα όλων των αναγκών και όλων των αδυναμιών του λαού Του. Δεν είχε σημασία η κατάστασή τους ή οι ανάγκες τους, όταν Αυτός που ονομάζεται «Εγώ ειμί» τους συνόδευε.

Ο Θεός έβγαλε τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο για να τους πάει στη γη Χαναάν, όμως πρώτα τους είχε πει ότι έπρεπε να Τον λατρέ­ψουν σ' αυτό το όρος (Έξ.γ:Ι2) κι αυτός ήταν ο πιο σύντομος δρόμος για να πάνε στο Σινά. Μάλλον θα είχαν ξεχάσει ότι πρέπει να πάνε πρώτα να θυσιάσουν στον Κύριο, όπως κι εμείς.

ΕΞΟΔΟΣ - ιγ (1)

ιγ:1,2

Τα πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου, μας διδάσκουν με σαφήνεια ότι η προσωπική αφοσίωση και αγιότητα είναι καρποί που ο Θεός παράγει σ’ εκείνους που αγαπάει. Η καθιέρωση των πρωτοτόκων και η γιορτή των αζύμων παρουσιάζονται εδώ σε άμεση σχέση με την απελευθέρωση του λαού από την Αίγυπτο.

Τα πρωτότοκα (αρσενικά) έπρεπε να ξεχωριστούν για το Θεό, επειδή Αυτός τα είχε σώσει από την πληγή.

Το πρωτότοκο είναι η αρχή της δύναμης, της αναπαραγωγής του πατέρα και παραχωρείται στο Γιάχβε, σαν αναγνώριση ότι Αυτός είναι που δίνει τα πάντα. Εμείς, σήμερα, πρέπει να δίνουμε την αρχή της δύναμής μας, την καλύτερη ώρα μας στον Κύριο.

Ο Χριστός είναι η αρχή της αναπαραγωγής των νέων υιών και θυγατέρων του Θεού. Σαν το πρωτογέννημα του μεγάλου θερισμού ξεχωρίστηκε απόλυτα για το Θεό και ανήκε ολοκληρωτικά στον Πατέρα.

ΕΞΟΔΟΣ - ιβ (2)

ιβ:16-20

           

Η πρώτη μέρα της γιορτής των άζυμων ήταν η επόμενη μέρα του Πάσχα κατά την οποία  όπως και κατά την τελευταία δεν έπρεπε να κάνουν κανένα δουλευτικό έργο, σαν το Σάββατο.

Όταν η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο του Χριστού ήταν «εις μίαν σαββάτων» (Ματθ.κη:1). Ο Κύριος πέθανε την Πέμπτη, 14 του Αβίβ, στις 15.00 μετά το μεσημέρι. Η επόμενη μέρα που ήταν Παρασκευή, επειδή ήταν η πρώτη των άζυμων, εθεωρείτο σαν Σάββατο και γι’ αυτό μιλάει για Σάββατα. Ο Κύριος έμεινε στον τάφο μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής 17 του Αβίβ, οπότε αναστήθηκε. Ήταν η μέρα που ο Θεός τους είχε πει να γιορτάζουν τη γιορτή των απαρχών, των πρώτων καρπών και ο Ιησούς Χριστός είναι ο πρώτος καρπός απ’ τους νεκρούς.

«εν τη πρώτη ημέρα»

Είναι η 15^η του μήνα Αβίβ (Λευιτ.κγ:6). Η 7^η μέρα των άζυμων ήταν η 21^η του Αβίβ.

«σύναξις αγία» Για λατρεία.

ΕΞΟΔΟΣ - ιβ (1)

Αυτό το κεφάλαιο πρέπει να το διαβάσει κανείς καλά, μέχρι να εξοικειωθεί απόλυτα με το περιεχόμενό του, γιατί είναι ένας πραγματικός θησαυρός αλήθειας. Θα δούμε ότι οι παραμικρές λεπτομέρειες έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Όπως ο θάνατος ήταν η τελευταία από τις πληγές, έτσι και ο δεύτερος θάνατος θα είναι η τελευταία και τελική κρίση γι’ αυτούς που απορρίπτουν τον Ιησού. Η μέθοδος του Θεού για τη διαφυγή των Ισραηλιτών, περιγράφει ακριβώς το τρόπο που κι εμείς θα διαφύγουμε το δεύτερο θάνατο. Το κλειδί για να καταλάβουμε την τυπολογία αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται στην Α’ Κορ.ε:7 γιατί όπως η δική τους απολύτρωση βασίστηκε στο αίμα του αρνίου, έτσι και η δική μας βασίζεται στο αίμα του Χριστού: «διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός». 

Έξοδος - ια

10^η πληγή: Ο θάνατος όλων των πρωτοτόκων.

Ο Θεός προσβάλει και πάλι το δημιουργό θεό Ρα. Τα πρωτότοκα αφιερωνόταν από τη γέννησή τους σ’ αυτόν και ήταν ιερά. Ακόμα, τη θεά της γέννας Μεσκεμίτ και το Μιν, θεό του ανδρισμού και της γενεαλογίας. Το Αιγυπτιακό πάνθεο είχε περισσότερους από 2.200 θεούς.

ια:1

έτι μίαν πληγήν

Για πρώτη φορά, ο Θεός αποκαλύπτει το τέλος και τον αριθμό των πληγών.

ολοκλήρως

Αυτό σημαίνει ότι ο Φαραώ θα καταλάβαινε ότι δεν θα πήγαιναν μόνο για τρεις μέρες.

Έξοδος - ι

ι:1-20

8^η πληγή: Ακρίδες που κατέφαγαν ότι απέμεινε.

Οι υπηρέτες του Φαραώ τον παροτρύνουν να τους αφήσει να φύγουν, αλλά αυτός δεν αφήνει τα παιδιά να φύγουν με τους μεγάλους. Ο Μωυσής δεν το δέχεται αυτό και η πληγή ξεκινάει. Ο Θεός πολλές φορές έχει χρησιμοποιήσει τα στοιχεία της φύσης (ακρίδες, σφήγκες) χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί ν’ αντισταθεί, όσα όπλα κι αν έχει.

ΑΚΡΙΔΑ (Από το «Bible Dictionary» του Unger).

Στα Εβραϊκά λέγεται «Χαργκόλ» ή «Άρμπε». Η καταστροφή που μπορούν να επιφέρουν αυτά τα έντομα, τα έκανε μια απ’ τις 10 πληγές της Αιγύπτου.

Βρίσκονται στις νότιες έρημους (Σαχάρα, Αραβίας), αλλά από καιρού εις καιρόν, πολλαπλασιάζονται σε τεράστιους αριθμούς και σκορπίζονται σ’ όλο τον τόπο επιφέροντας καταστροφή. Τα ποιητικά και προφητικά βιβλία είναι γεμάτα από ζωηρές περιγραφές της καταστροφικότητάς τους καθώς και της αδυναμίας του ανθρώπου να τις αντιμετωπίσει. Οχτώ Εβραϊκές λέξεις αναφέρονται στις ακρίδες που μάλλον έχουν να κάνουν με τα διάφορα στάδια ανάπτυξης. Σίγουρα ήταν φαγώσιμες.

Έξοδος - θ

θ:1-7

5^η πληγή: Θανατικό βαρύ σφόδρα.

Οι πληγές όσο προχωράνε βαραίνουν και γίνονται πιο σκληρές. Όσο παρακούμε το Θεό, τα πράγματα γίνονται πιο σκληρά και πιο δύσκολα μέχρι να σπάσουμε μπροστά Του και να ταπεινώσουμε κάθε έπαρση που παραμένει μέσα μας και σκληραίνει την καρδιά. Τώρα πια, οι μάγοι δεν υπάρχουν.

Για τον Φαραώ ήταν δύσκολο ν’ αφήσει να φύγουν 3 εκατομμύρια άνθρωποι που μπορούσε να τους κάνει ότι θέλει.

Στο εδάφιο 6 λέει ότι «απέθανον πάντα τα κτήνη», αλλά αυτό πρέπει να το δούμε σε σχέση με το εδάφιο 19 όπου τα ζώα προστατεύονται από την 7^η πληγή. Με τη λέξη «πάντα» αναφέρεται μάλλον στα ζώα που ήταν έξω, στους αγρούς, εκείνη την ώρα (εδ.3).

Αυτή η πληγή ήταν μεγάλη οικονομική καταστροφή για την Αίγυπτο: βόδια που χρησιμοποιούσαν για όργωμα, καμήλες, άλογα για μεταφορές, προβατοειδή για γάλα. Η θεά των αγελάδων Χατμόρ, συμβολιζόταν με ανθρώπινο σώμα και κεφάλι αγελάδας. Ακόμα ο «Άπις» ήταν ο ιερός ταύρος με το τρίγωνο της αιωνιότητας στο μέτωπό του.

Έξοδος - η

η:1-15

2^η πληγή: Βάτραχοι παντού.

Αντίδραση του Φαραώ: Επειδή οι μάγοι μιμήθηκαν και πάλι το γεγονός -με κάποιο τρόπο- άλλωστε υπήρχαν τόσοι βάτραχοι παντού, ο Φαραώ δεν πείστηκε. Αυτό όμως που δεν μπορούσαν να κάνουν ήταν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτούς. Ο Φαραώ ενοχλήθηκε, ζητά από το Μωυσή να διώξει τους βατράχους, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, σκληρύνει και πάλι την καρδιά του.

Ο Θεός πρόσβαλε: Τη θεά βατραχίνα Χέκτ που είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι βατράχου. Ήταν σύμβολο της ανάστασης και της γονιμότητας. Σήμερα, ο βάτραχος έχει γίνει από τους ανθρώπους σύμβολο καλής τύχης.