ΕΞΟΔΟΣ - ιβ (1)

Αυτό το κεφάλαιο πρέπει να το διαβάσει κανείς καλά, μέχρι να εξοικειωθεί απόλυτα με το περιεχόμενό του, γιατί είναι ένας πραγματικός θησαυρός αλήθειας. Θα δούμε ότι οι παραμικρές λεπτομέρειες έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Όπως ο θάνατος ήταν η τελευταία από τις πληγές, έτσι και ο δεύτερος θάνατος θα είναι η τελευταία και τελική κρίση γι’ αυτούς που απορρίπτουν τον Ιησού. Η μέθοδος του Θεού για τη διαφυγή των Ισραηλιτών, περιγράφει ακριβώς το τρόπο που κι εμείς θα διαφύγουμε το δεύτερο θάνατο. Το κλειδί για να καταλάβουμε την τυπολογία αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται στην Α’ Κορ.ε:7 γιατί όπως η δική τους απολύτρωση βασίστηκε στο αίμα του αρνίου, έτσι και η δική μας βασίζεται στο αίμα του Χριστού: «διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός». 

ιβ:1-2

Από δω και στο εξής, ο μήνας που απελευθερώθηκαν θα ήταν ο πρώτος του ημερολογίου τους. Ήταν ο μήνας Αβίβ, που αργότερα, όταν πήγαν στη Βαβυλώνα του έδωσαν το Χαλδαϊκό όνομα Νισάν και συμπίπτει με το δικό μας Μάρτιο ή Απρίλιο. Τότε χρησιμοποιούσαν το σεληνιακό ημερολόγιο, που κάθε μήνας είχε 30 μέρες. Ο Αβίβ λοιπόν που ήταν ο 7^ος μήνας του πολιτικού ημερολογίου, γίνεται ο 1^ος μήνας του θρησκευτικού ημερολογίου.

Η ζωή των Ισραηλιτών σαν έθνος, ξεκινά από τη στιγμή που φεύγουν από την Αίγυπτο. Κατά τον ίδιο τρόπο κι εμείς, αρχίζουμε να ζούμε για το Θεό, απ’ τη στιγμή που θα ελευθερωθούμε απ’ τα δεσμά του Σατανά. Όλα τα χρόνια που ζήσαμε στην αμαρτία είναι χαμένα χρόνια. Καθόλου παράξενο λοιπόν που ο αμαρτωλός δεν είναι ευτυχισμένος, αφού ο Θεός λέγει: «Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς» (Ησ.νζ:21).

Η γνώση της τέλειας σωτηρίας και της σταθερής και εξασφαλισμένης ειρήνης με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, τοποθετεί τον άνθρωπο ανάμεσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, είναι η αρχή της ζωής του με το Θεό. Μέχρι τότε, είναι σύμφωνα με το λόγο του Θεού, «νεκρός εις τας παραβάσεις και τας αμαρτίας» (Εφεσ.β:1 & δ:18). Ολόκληρη η ιστορία του είναι ένα κενό διάστημα, αν και ανθρώπινα μπορεί να θεωρείται μια αδιάκοπη σειρά γεγονότων που ίσως να προκαλούν το θαυμασμό των ανθρώπων. Οι τιμές, τα πλούτη, οι χαρές της ζωής, όταν εξεταστούν με το φως της κρίσης του Θεού και ζυγιστούν με την πλάστιγγα του αγιαστηρίου, δεν είναι παρά ένα τίποτα, ένα μηδέν. «Όστις απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν» (Ιωάν.γ:36). Το μόνο αληθινό μέσο να δει κανείς τη ζωή είναι να πιστέψει στο Γιο του Θεού (Α’ Ιωάν.ε:12 & Ψαλμ.λβ:1).

Είναι αλήθεια ότι ο διάβολος ξέρει να χρωματίζει αυτή τη ζωή έτσι, ώστε να κάνει τον άνθρωπο να νομίζει ότι είναι ολόχρυση. Ανοίγει πολλά κέντρα διασκέδασης για να χαροποιεί όλους αυτούς που ζουν επιπόλαια και δεν θέλουν να θυμούνται ότι ο Σατανάς προΐσταται αυτής της κίνησης με σκοπό να απομακρύνει τις ψυχές από το Χριστό και να τις παρασύρει στην αιώνια απώλεια. Δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό, το σταθερό και ικανοποιητικό παρά μόνο στο Χριστό. Έξω από το Χριστό «τα πάντα είναι ματαιότης και θλίψις πνεύματος» (Εκκλ.β:17).

Εμείς μετράμε τα χρόνια της ζωής μας πολύ διαφορετικά απ’ ότι ο κόσμος, γιατί η βάση της δικής μας ζωής είναι ο Ιησούς. Απ’ τη στιγμή που θα αναγεννηθούμε, αρχίζουμε να ζούμε. Πιο συχνά ρωτάμε πόσο καιρό είναι κάποιος πιστός παρά πόσων χρονών είναι! Δε σκεφτόμαστε ότι γερνάμε, αλλά ότι πλησιάζουμε στη μέρα που θα συναντήσουμε τον Κύριό μας. Αφού ο άνθρωπος χωρίς Χριστό είναι νεκρός για το Θεό, ο χρόνος της ζωής του ανθρώπου, για το Θεό, ξεκινά όταν γνωρίσει τον Ιησού (Β’ Κορ.ε:17).

Το κοινό ή πολιτικό ημερολόγιο ακολουθούσε τη συνηθισμένη πορεία του, μέχρι που ο Γιάχβε το διέκοψε για χάρη του λαού Του, για να του δείξει ότι πρέπει να ξεκινήσει μια καινούρια χρονολογία μαζί Του. Η προηγούμενη ιστορία του Ισραήλ δεν έπρεπε να λογαριάζεται, η απολύτρωση ήταν το πρώτο βήμα στην πραγματική ζωή.

ιβ:3

Οι Εβραίοι φτάνουν τώρα στο σημείο που πρέπει ν’ αποδείξουν την πίστη τους με συγκεκριμένες ενέργειες. Η Βιβλική πίστη κάποιου, αποδεικνύεται πάντοτε με τη συμπεριφορά του (Ιάκ.β:17-20). Πολλοί που αρνούνται να υπακούσουν στο λόγο του Θεού, δικαιώνουν τους εαυτούς τους επειδή η Βίβλος λέει ότι αν πιστέψεις στον Κύριο Ιησού θα σωθείς. Αυτό είναι σίγουρα αλήθεια, αλλά αυτός που πιστεύει σ’ Αυτόν που είπε «εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή» δεν θα πρέπει να περιμένει τίποτε άλλο από την απώλεια αν δεν μετανοήσει! Το να πιστεύεις απλά σ’ ένα ιστορικό Χριστό δεν είναι Βιβλική πίστη και κατά συνέπεια δεν έχει σαν αποτέλεσμα τη σωτηρία. Η Βιβλική πίστη συνεπάγεται υπακοή κι έτσι θα μας οδηγήσει σε μια ζωή πλήρη Πνεύματος Αγίου (Ιωάν.ζ:38-39).

Έχουμε εδώ την απολύτρωση του λαού που στηρίζεται στο αίμα του Αρνίου σύμφωνα με το αιώνιο σχέδιο του Θεού και τι είναι εκείνο που την κάνει σταθερή και βέβαιη. Η απολύτρωση δεν ήταν μια δεύτερη (εναλλακτική) σκέψη για το Θεό. Πριν γίνει ο κόσμος, ο Σατανάς, η αμαρτία, πριν η φωνή του Θεού διακόψει τη σιωπή της αιωνιότητας και καλέσει τους κόσμους σε ύπαρξη, το σχέδιο της αγάπης Του ήταν εκεί. Γι’ αυτό η βουλή Του για την απολύτρωση του ανθρώπου δεν έχει το στερεό θεμέλιό της στη δημιουργία. Όταν ο σατανάς προσπάθησε να διαφθείρει τον άνθρωπο, δεν έκανε τίποτε άλλο από το ν’ ανοίξει το δρόμο για τη φανέρωση των βαθύτερων σχεδίων του Θεού στην απολύτρωση.

Η θαυμαστή αυτή αλήθεια μας φανερώνεται σαν τύπος στο γεγονός ότι το αρνί «εφυλάττετο από της δεκάτης ημέρας μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας». Αναμφισβήτητα, αυτό το αρνί ήταν μια εικόνα του Χριστού (Α’ Κορ.ε:7  Α’ Πέτρ.α:18-20).

Από την αρχή, όλα τα σχέδια του Θεού σχετιζόταν με το Χριστό και καμία προσπάθεια του Σατανά δεν μπόρεσε ποτέ να τα προσβάλλει. Αντίθετα, όλες του οι προσπάθειες απλά συντελούσαν στο να φανερώνεται η ανεξιχνίαστη σοφία και η αναλλοίωτη σταθερότητα των βουλών του Θεού. Αν, «το χωρίς ελάττωμα ή κηλίδα Αρνίον» ήταν «προγνωρισμένον προ καταβολής κόσμου», ασφαλώς και η απολύτρωση υπήρχε στη σκέψη του Θεού προ καταβολής κόσμου.

Τη 10^η μέρα του Αβίβ έπρεπε να ξεχωρίσουν το αρνί και να το κρατήσουν μέχρι τη 14^η, οπότε και θα το έσφαζαν. Το αρνί κρατιόταν ζωντανό 4 μέρες. Ο Χριστός προγνωρίστηκε και προορίστηκε από καταβολής κόσμου για θάνατο (Α’ Πέτρ.α:18-20), αλλά θυσιάστηκε μετά από 4.000 χρόνια για τη σωτηρία του ανθρώπου (Γαλ.δ:4). Έτσι, το αρνί που ξεχωριζόταν τη δεκάτη ημέρα και φυλασσόταν μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας, μας φανερώνει το Χριστό προγνωρισμένο προαιωνίως, αλλά φανερωθέντα εις τον ορισμένο καιρό για μας. Αν πάρουμε τα χίλια χρόνια σαν μια μέρα (Ωσηέ ς:2), ο Ιησούς «φυλάχτηκε» 4 μέρες, αφού τόσο ήταν περίπου το διάστημα απ’ τη στιγμή που αμάρτησε ο άνθρωπος μέχρι που ο Κύριος πέθανε στο Γολγοθά.

Το αιώνιο σχέδιο του Θεού εν Χριστώ είναι το θεμέλιο της ειρήνης του πιστού. Τίποτε άλλο, εκτός απ’ αυτό, δεν θα ήταν αρκετό. Μεταφερόμαστε έτσι πολύ πιο πίσω από τη δημιουργία, πολύ πιο πέρα από τα όρια του χρόνου, πολύ πιο πέρα από την είσοδο της αμαρτίας στον κόσμο, στα ανεξιχνίαστα βάθη της αιωνιότητας, όπου βρίσκουμε το Θεό να ετοιμάζει τα σχέδια της απολυτρωτικής αγάπης Του, στηρίζοντάς τα στο εξιλαστήριο αίμα του άσπιλου και πολύτιμου Αμνού. Ο Χριστός υπήρξε πάντοτε η πρώτη σκέψη του Θεού.

“εις εαυτούς έκαστος”

Όλοι πρέπει να «φάνε» από το Χριστό, αν θέλουν να έχουν ζωή.

“εν αρνίον δι’ έκαστον οίκον”

Το ίδιο κάνουμε σήμερα στο δείπνο του Κυρίου, που είναι ένας τύπος του θανάτου του Χριστού, κάθε επιτόπια εκκλησία κόπτει τον άρτο.

ιβ:4

Ο Χριστός είναι για όλους, ο Θεός καλεί τον καθένα στο δείπνο Του. Αν ήταν λίγοι και δεν μπορούσαν να καταναλώσουν όλο το αρνί (εδ.10), έπρεπε να έρθουν κι άλλοι να βοηθήσουν. Έχουμε τόσο πολύ από το Χριστό που μπορούμε συνεχώς να καλούμε κι άλλους για να Τον μοιραστούμε μαζί τους.

ιβ:5

Έπρεπε να διαλέξουν από το κοπάδι τους ένα αρνί χωρίς κανένα ελάττωμα. Αν ακολουθούσαν όλες τις οδηγίες, ο θάνατος αυτού του αρνιού θα αντικαθιστούσε το πρωτότοκο που κανονικά έπρεπε να πεθάνει κι αυτό θα ήταν αποδεκτό από το Θεό. Ο μισθός της ανυπακοής στους νόμους του Θεού είναι θάνατος (Ρωμ.γ:23). Η μόνη περίπτωση να ξεφύγει κανείς αυτό το θάνατο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Θεός προμήθευσε ένα άμωμο αρνί του οποίου ο αντικαταστατικός θάνατος θα ικανοποιούσε τη δικαιοσύνη του Θεού (Α’ Πέτρ.α:18-19). Ο Ιησούς ήταν άμωμος επειδή δεν γνώρισε αμαρτία (Α’ Πέτρ.γ:18  Ιωάν.α:29  Ησ.νγ:7  Αποκ.ε:12). Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που οι λυτρωμένοι ονομάζονται «εκκλησία πρωτοτόκων» (Εβρ.ιβ:23), αφού ο Ιησούς πήρε τη θέση του πρωτότοκου στο θάνατο.

“το αρνίο σας"

Ο Χριστός μας ανήκει, είναι δικός μας. Μπορεί άλλα πράγματα να μη μπορούμε να τ’ αποκτήσουμε, όμως ο Κύριος μπορεί να γίνει δικός μας!

“τέλειον”

Επειδή συμβολίζει τον τέλειο Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς δεν ήταν ευτελής θυσία, αλλά η καλύτερη (Α’ Πέτρ.α:19  Εβρ.θ:14).

“ενιαύσιον”

Τότε το αρνί είναι πάνω στην ακμή του και ο Χριστός θυσιάστηκε στην καλύτερη ηλικία, 33 ½ χρονών.

“εκ των προβάτων”

Σύμβολο της αθωότητας, της καθαρότητας, της δικαιοσύνης και της υποταγής μέχρι θανάτου στο Θεό.

“εξ αιγών”

Σύμβολο ανυποταξίας, απείθειας, υπερηφάνειας και της αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου. Ο Χριστός έγινε αμαρτία για μας (Β’ Κορ.ε:21) κι έτσι όλη η οργή του Θεού έπεσε πάνω Του.

ιβ:6

“μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός”

14=2Χ7 η τελειότητα (7) σε διπλό μέτρο. Ο Χριστός γεννήθηκε περίπου 1400 χρόνια μετά την Έξοδο, στο πλήρωμα του χρόνου. Έφαγε το Πάσχα τη νύχτα της 14^ης, προδόθηκε, δικάστηκε την ίδια νύχτα και πέθανε γύρω στις 3 μ.μ. την επόμενη μέρα που για τους Εβραίους ήταν ακόμα 14 του Αβίβ εφόσον μετρούσαν τη μέρα από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 6 το απόγευμα της επόμενης. Ο Αμνός του Θεού σφάχτηκε πραγματικά στις 14 του μήνα Αβίβ ή Νισάν!

“άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ”

Εδώ δεν αναφέρεται κάποιος αριθμός οικογενειών με πολλά αρνιά (που είναι αλήθεια εξάλλου), αλλά μία συναγωγή και ένα αρνί. Κάθε οικογένεια ήταν η τοπική έκφραση ολόκληρης της συναγωγής, μαζεμένης γύρω από το αρνί. Το ίδιο συμβαίνει με την παγκόσμια εκκλησία του Ιησού Χριστού, της οποίας κάθε τοπική συνάθροιση, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, πρέπει να είναι η έκφρασή της.

Το έκανε ο Θεός έτσι, για να δείξει ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού κι ότι πρέπει να δεχτούμε τη θυσία του Χριστού αν θέλουμε να μπούμε στη διαθήκη του Θεού. Μιλάει για ένα αρνί, για να μας θυμίσει ότι δεν είναι τα πολλά αρνιά που κάνουν κάτι, αλλά το Αμνός του Θεού.

ιβ:7

“θέλουσι λάβει εκ του αίματος”

Όχι οποιοδήποτε αίμα, αλλά το αίμα του αρνίου, γιατί «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις». Δεν ήταν αρκετό να σφάξουν το αρνί, έπρεπε να βάλουν από το αίμα στους παραστάτες για να φανεί η θυσία κι αυτό είναι ένα έργο πίστης (Εβρ.ια:28). Μια απλή διανοητική αποδοχή της θυσίας του Χριστού δεν είναι αρκετή, όλοι λένε ότι «ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας», αλλά αυτό δεν σώζει!

Το αίμα έπρεπε να ραντιστεί στο ανώφλι και τους δύο παραστάτες της πόρτας. Δεν έπρεπε όμως να μπει στο κατώφλι, γιατί το αίμα του Χριστού δεν είναι για να καταπατείται (Εβρ.ι:29). Όταν ο εξολοθρευτής άγγελος περνούσε από τη χώρα, δεν έκανε διαχωρισμό ανάμεσα σε καλούς και κακούς ανθρώπους. Δεν ξεχώρισε τους ευυπόληπτους πολίτες από τους αλήτες του δρόμου. Ήταν το αίμα  που έκανε τη διαφορά. Αυτή η αλήθεια δίνει ένα δυνατό χτύπημα στην αυτοδικαίωση. Ο Κύριος δεν λέει, «Όταν δω τη σωστή ζωή που έχεις ζήσει» ή «Όταν δω ότι έχει πάρει κάποιες καλές αποφάσεις», αλλά ξεκαθάρισε: «και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει» (εδ.13). Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι αν έχει ζήσει κάποιος μια καλή ζωή, αλλά αν έχει τοποθετήσει το αίμα του Χριστού στους παραστάτες της καρδιάς του μέσω της μετάνοιας και της πίστης προς το Θεό (Ρωμ.γ:24-25). Βέβαια, αυτή η πράξη ήταν βδέλυγμα για τους Αιγυπτίους, να δουν αίμα αρνιού στις πόρτες των σπιτιών, αλλά και σήμερα ο Θεός μας καλεί να κάνουμε πράγματα που για τον κόσμο είναι βδελύγματα (Α’ Κορ.α:18  Ρωμ.α:16). Αν έσφαζαν το αρνί και άλειφαν τους παραστάτες από τη μέσα μεριά, ο άγγελος δεν θα τους παράτρεχε (κρυφοί μαθητές)!

Το αίμα στο ανώφλι της εξώθυρας, εξασφάλιζε την ειρήνη στον Ισραήλ. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο παρά να ραντιστεί το αίμα, για να απολαμβάνει κανείς μια σταθερή ειρήνη σε ότι αφορά τον εξολοθρευτή άγγελο.

Οι απαιτήσεις της δόξας του Θεού, αλλά και η ανάγκη του Ισραήλ, βρήκαν στο αίμα του αρνίου την ικανοποίησή τους. Το αίμα έξω από το σπίτι έλεγε ότι όλα ήταν τελείως τακτοποιημένα, αφού ο ίδιος ο Θεός είχε επέμβει. Ακόμα και μια σκιά αμφιβολίας στην καρδιά του Ισραηλίτη θα ήταν ύβρις κατά του αίματος του εξιλασμού.

Σίγουρα, καθένας απ’ αυτούς που ήταν μέσα σε σπίτι, που η πόρτα του είχε ραντιστεί με το αίμα, θα αισθανόταν ότι η ρομφαία του εξολοθρευτή θα κτυπούσε κι αυτόν αν έπρεπε να γίνει δίκαιη ανταπόδοση των αμαρτιών του. Όμως, το αρνί είχε πάρει τη θέση του και είχε πεθάνει γι’ αυτόν. Πιστεύοντας αυτό, μπορούσε με ειρήνη και ησυχία να κάθεται και να τρώγει το κρέας του αρνίου μέσα στο σπίτι του. Έτσι, το εγώ, είχε αποκλειστεί τελείως. Δεν έλπιζαν ότι θα σωθούν, ούτε προσευχόταν για να σωθούν. Ήξεραν ότι ήταν σωσμένοι.

Δεν στηριζόταν στις σκέψεις τους, στα συναισθήματά τους, στην πείρα τους σε ότι αφορούσε το αίμα. Ο Θεός δεν είχε πει: «Όταν σεις δείτε το αίμα και το εκτιμήσετε όπως πρέπει, τότε θα σας παρατρέξω». Κάτι τέτοιο θα τους απέλπιζε, γιατί πως μπορεί ο άνθρωπος να εκτιμήσει όπως πρέπει το αίμα του αρνίου. Όμως, το γεγονός ότι τα μάτια του Γιάχβε αναπαυόταν στο αίμα του αρνίου, ήταν αρκετό ώστε ο Ισραηλίτης να έχει ειρήνη.

Η εφαρμογή όλων αυτών στο ζήτημα της ειρήνης που πρέπει να έχει ένας αμαρτωλός είναι πολύ απλή: Ο Κύριος Ιησούς, αφού έχυσε το πολύτιμο αίμα Του, προκειμένου να μας λυτρώσει από την αμαρτία, το έφερε μπροστά στο Θεό κι εκεί το ράντισε. Ο Θεός μαρτύρησε στέλνοντας το Άγιο Πνεύμα, βεβαιώνοντας έτσι τον αμαρτωλό που πιστεύει, ότι όλα έχουν τακτοποιηθεί.

Όμως, αν το έργο του Χριστού είναι αρκετό, γιατί να υπάρχουν αμφιβολίες και φόβοι στη ζωή μας; Πολλές φορές με τα χείλη ομολογούμε το τελειωμένο έργο του Χριστού, αλλά οι αμφιβολίες μας και οι φόβοι της καρδιάς λένε ότι δεν είναι. Αυτό όμως είναι άρνηση της τελειότητας της θυσίας του Χριστού.

ιβ:8

«Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνη...»

Το αρνί, γύρω από το οποίο βρισκόταν η κάθε οικογένεια, έπρεπε να φαγωθεί. Πρέπει να γίνουμε κοινωνοί της φύσης του Χριστού (Β’ Πέτρ.α:4) για να έχουμε τη δική Του ζωή, το χαρακτήρα Του και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

«οπτόν εν πυρί»

Το αρνί έπρεπε να περάσει τη δοκιμασία της φωτιάς (Ησ.μη:10). Σ’ αυτό το αρνί βλέπουμε «το πάσχα ημών», το Χριστό (Α’ Κορ.ε:7). Ο Χριστός πάνω στο σταυρό έπρεπε ν’ αντέξει τη φωτιά της οργής του Θεού, πριν εμείς μπορέσουμε να φάμε τη σάρκα Του. Υπήρχε ένας ξεχωριστός σκοπός για το αίμα και τη σάρκα του αρνίου. Σώθηκαν από το θάνατο με το αίμα, αλλά πήραν δύναμη για το ταξίδι τρώγοντας τη σάρκα του αρνίου. Αυτά μας θυμίζουν τα λόγια του Ιησού στο Ιωάν.ς:53-54. Το αίμα του Ιησού χύθηκε για να μας ελευθερώσει από το δεύτερο θάνατο, αλλά και το σώμα Του πληγώθηκε για τη θεραπεία μας (Ησ.νγ:5 & Α’ Πέτρ.β:24).

«με άζυμα»

Το άζυμο ψωμί γίνεται από αλεύρι, νερό, λάδι και αλάτι. Όταν ψήνεται δε φουσκώνει γιατί δεν έχει προζύμι. Ο Ιησούς δεν ήταν φουσκωμένος, δεν ζούσε με φαντασιώσεις, αλλά καθημερινά υπάκουε και υποτασσόταν στο θέλημα του Πατέρα. Η ζύμη συμβολίζει την αμαρτία, την ψευδοδιδασκαλία και την υποκρισία. Ο Κύριος δεν ανέχεται αμαρτία ανάμεσα στο λαό που τον έπλυνε με το αίμα Του. Ο Χριστός δεν πέθανε για να μας ελευθερώσει μόνο απ’ το μισθό της αμαρτίας, αλλά απ’ την ίδια την αμαρτία (Λουκ.ιβ:1  Α’ Κορ.ε:8  Β’ Κορ.ζ:1  Β’ Χρον.κθ:5  15-18).

Αργότερα, έπρεπε να τρώνε άζυμα για 7 ημέρες μετά το πάσχα. Αυτές οι 7 μέρες συμβολίζουν την πληρότητα της χριστιανικής ζωής μετά την αναγέννηση που πρέπει να ζήσουμε χωρίς αμαρτία, αφού πλυθήκαμε από τις αμαρτίες μας με το αίμα του Χριστού. Ο Ισραηλίτης δεν σήκωνε το προζύμι για να σωθεί, αλλά επειδή ήταν σωσμένος. Είναι αδύνατο να είναι κανείς ευτυχισμένος κάτω από την προστασία ενός ανωφλιού εξώθυρας ραντισμένου με αίμα, αν υπάρχει προζύμι μέσα στο σπίτι.  Ο Ισραηλίτης δεν σώθηκε εξαιτίας του άζυμου άρτου, αλλά με το αίμα. Ωστόσο, ο ένζυμος άρτος θα του στερούσε την κοινωνία και σε ότι αφορά στο Χριστιανό, δεν σώζεται με τον πρακτικό αγιασμό, αλλά με το αίμα. Όμως, αν επιτρέπει αμαρτία στη ζωή του, σε σκέψεις, λόγια ή έργα, δεν θα έχει την αληθινή χαρά της σωτηρίας, ούτε κοινωνία με το πρόσωπο του Αρνίου. Ίσως εδώ βρίσκεται το μυστικό μεγάλου μέρους της πνευματικής φτώχειας και έλλειψης αληθινής και διαρκούς ειρήνης που συναντά κανείς ανάμεσα στα παιδιά του Θεού. Δεν ζουν άγια, δεν φυλάνε «την εορτήν των αζύμων» (Έξ.κγ:15). Το αίμα είναι στο ανώφλι της εξώθυρας, αλλά το προζύμι τους εμποδίζει να απολαύσουν την ασφάλεια που τους παρέχει το αίμα. 

Η επιδοκιμασία και αποδοχή της αμαρτίας καταστρέφει την κοινωνία μας, αν και δεν διακόπτει το δεσμό που ενώνει τις ψυχές μας με το Θεό. Αν σωθήκαμε κατά χάριν, σωθήκαμε για να είμαστε άγιοι, όχι για να επιμένουμε στην αμαρτία (Ρωμ.ς:1). Η χάρις δε σώζει μόνο την ψυχή με αιώνια σωτηρία, αλλά της μεταδίδει και μια φύση που ευχαριστιέται σε ότι είναι απ’ το Θεό. Είμαστε κοινωνοί θείας φύσεως, η οποία δεν μπορεί να αμαρτάνει επειδή είναι απ’ το Θεό (Ιωάν.α:13  γ:3,5  Β’ Πέτρ.α:4  Α’ Ιωάν.γ:9  ε:18). Σ’ αυτή τη φύση δεν υπάρχει «ζύμη παλαιά» ούτε «ζύμη κακίας και πονηρίας» (Α’ Κορ.ε:8).

Το Αρνί που ξεχωρίστηκε πριν 4000 χρόνια πρέπει να το σφάξουμε, με πίστη να πάρουμε απ’ το αίμα και να βάλουμε στους παραστάτες της καρδιάς μας, να το φάμε και να συνεχίσουμε να περπατάμε άγια μπροστά στο Θεό. Είμαστε υπεύθυνοι για τον αγιασμό μας (Α’ Ιωάν.ε:18) που ξεκινά με την αναγέννηση.

«χόρτα πικρά»

Για να θυμούνται την πικρία της αμαρτίας από την οποία βγήκαν (Αίγυπτος). Πρέπει να έχουμε άγιο μίσος κατά της αμαρτίας, να είμαστε πάντα προσεκτικοί και να μη ξεχνάμε το λάκκο της ταλαιπωρίας από τον οποίο μας ελευθέρωσε ο Κύριος (Ψαλμ.ρα:3  μ:1  ριθ:104).

ιβ:9

«μη φάγητε απ’ αυτού ωμόν»

Έπρεπε να συμβολίζει τον πάσχοντα Χριστό. Δεν μπορούμε να γίνουμε κοινωνοί του Χριστού χωρίς να γίνουμε κοινωνοί των παθημάτων Του (Φιλιπ.γ:10). Πολλοί Χριστιανοί αποτυγχάνουν ακριβώς σ’ αυτό το θέμα. Αρκούνται στο ότι είναι σωσμένοι με το έργο που ο Κύριος έκανε γι’ αυτούς, χωρίς όμως να μένουν σε μια άγια κοινωνία μαζί Του.

«μηδέ βραστόν εν ύδατι»

Κανένας μετριασμός της θλίψης και της έντασης της φωτιάς, γιατί ο Κύριος υπέφερε όλη την ένταση της φωτιάς της κρίσης του Θεού πάνω στο σταυρό.

«την κεφαλήν αυτού….μετά των ποδών….εντοσθίων»

Όλα τα μέλη του Χριστού δόθηκαν για μας. Η κεφαλή συμβολίζει τη σοφία, την εξουσία και τη γνώση του Χριστού. Τα πόδια συμβολίζουν το άγιο πνευματικό βάβισμα του Κυρίου, που όσο περπατούσε δίδασκε και κήρυττε, κι έχουν να κάνουν με το διδακτικό και πρακτικό μέρος του λόγου του Θεού. Τα εντόσθια συμβολίζουν τον εσωτερικό κόσμο, τα συναισθήματα και την αφιέρωση του Ιησού Χριστού που κι εμείς πρέπει να έχουμε.

ιβ:10

«μη αφήσητε υπόλοιπον …. ό,τι δε περισσεύση απ’ αυτού έως το πρωί, καύσατε εν πυρί»

Στο Χριστό, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι για πέταμα. Είναι όλος χρήσιμος, όπως και ο λόγος του Θεού. Μπορεί ορισμένα μέρη να είναι δύσπεπτα (δυσκολονόητα), όμως είναι ωφέλιμα. Μακάριος είναι όποιος έχει την αποκάλυψη και τα έχει καταλάβει. Δεν μπορείς να τρως μόνο το ψαχνό και να πετάς τα υπόλοιπα! Πρέπει να σεβόμαστε το λόγο του Θεού.

Εντόσθια, κόκαλα, δεν έπρεπε να τ’ αφήσουν αφάγωτα μέχρι το πρωί, γιατί θα αλλοιωνόταν ή θα τα έτρωγαν τα ζώα και η προφητεία σχετικά με το Χριστό είναι καθαρή στους Ψαλμ.ις:9-10 «Δια τούτο ευφράνθη η καρδία μου, και ηγαλλίασεν η γλώσσα μου έτι δε και η σαρξ μου θέλει αναπαυθή επ’ ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν». Η ανάσταση έπρεπε να γίνει πριν το σώμα του Χριστού αρχίσει ν’ αλλοιώνεται (Πράξ.β:31).

ιβ:11

Έπρεπε να φάνε το αρνί περιζωσμένοι την οσφύ, τα παπούτσια στα πόδια και τη ράβδο στο χέρι. Με άλλα λόγια, δεν έπρεπε να περιμένουν μέχρι τη στιγμή της αναχώρησης για να ετοιμαστούν, αλλά έπρεπε να είναι έτοιμοι, ντυμένοι για το ταξίδι. Οι μωρές παρθένες στο Ματθ.κε βιάστηκαν να ετοιμαστούν, αλλά μόνο όσες ήταν έτοιμες μπήκαν στο γάμο. Αν και ήταν περασμένη ώρα, δεν έπρεπε να κοιμηθούν, όπως έκαναν οι ανόητες παρθένες.

Έπρεπε να φάνε το πάσχα σαν ένας λαός που είναι έτοιμος ν’ αφήσει πίσω του τη γη του θανάτου, του σκοταδιού, της οργής και της κρίσης για να προχωρήσει προς τη γη της επαγγελίας.

Εφες.ς:14 Η αλήθεια μας ετοιμάζει και μας δυναμώνει για να μπορέσουμε ν’ αφήσουμε την Αίγυπτο, τον κόσμο. Μόλις κάποιος γνωρίσει το Χριστό, η επόμενη κίνηση είναι, έξω απ’ τον κόσμο.

«Τα υποδήματα εις τους πόδας», έτοιμοι να βαδίσουν στην έρημο (διωγμοί, θλίψεις, πειρασμοί, πόλεμοι, δίψα, πείνα). Οι ανατολίτες δεν φοράνε τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι, αλλ’ αυτοί έπρεπε να τα φορέσουν για να είναι έτοιμοι για το ταξίδι. Ο λαός του Θεού, αν και είναι ξένοι και πάροικοι σ’ αυτή τη γη (Εβρ.ια:13), πρέπει να έχει «υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης» (Εφες.ς:15).

«Η ράβδος εις την χείραν», ο λόγος του Θεού που μας στηρίζει πρέπει να είναι στο χέρι μας. Είναι σύμβολο ενός αποδημητή λαού που στηρίζεται σε κάτι έξω από τον εαυτό του.

ιβ:12-13

«το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς δια σημείον»

Δεν είχε σημασία αν αυτοί που έμεναν μέσα στο σπίτι ήταν πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, άνδρες ή γυναίκες, προύχοντες ή απλοί άνθρωποι – διακρίσεις ανθρώπινες. Αυτό που έχει σημασία για το Θεό είναι αν υπάρχει το αίμα στους παραστάτες.

ιβ:14

«μνημόσυνον»

Κάθε χρόνο έπρεπε να γιορτάζουν το πάσχα, σαν ενθύμηση της απελευθέρωσής τους απ’ το θάνατο στην Αίγυπτο (ιβ:25-27). Ο Θεός δεν ήθελε να το ξεχάσουν, αλλά ούτε οι επόμενες γενιές να αγνοούν αυτό το θαυμαστό γεγονός. Ο Κύριος έχει δώσει και σ’ εμάς ένα μνημόσυνο (ενθύμηση) για το θάνατο του αληθινού πασχαλινού αμνού, που είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωσή μας από το δεύτερο θάνατο. Αυτό το μνημόσυνο είναι το δείπνο του Κυρίου (Λουκ.κβ:19-20). Τρώγοντας τον άρτο θυμόμαστε το σώμα του Χριστού που κόπηκε για μας και πίνοντας το κρασί θυμόμαστε το αίμα που χύθηκε για μας. Ο Ιησούς είπε: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν» (Α’ Κορ.ια:23-26).

ιβ:15

Μπορούμε να καταλάβουμε τώρα ότι όταν ο Κύριος γιόρτασε το πάσχα με τους μαθητές Του, το ψωμί που είχαν πάνω στο τραπέζι ήταν άζυμο. Γι’ αυτό κι εμείς σήμερα χρησιμοποιούμε άζυμο ψωμί όταν έχουμε το δείπνο του Κυρίου.

Εδώ συστήνεται η γιορτή των άζυμων για την οποία είδαμε μερικά πράγματα στο εδ.8.

«θέλετε σηκώσει το προζύμιον»

Την εποχή του Χριστού, οι Φαρισαίοι μέσα στην τυπολατρία τους, πριν αρχίσει η γιορτή των άζυμων έβγαζαν επιδεικτικά έξω το τραπέζι που έτρωγαν και άρχιζαν να το ξύνουν και να το πλένουν με καυτό νερό, για να μη μείνει κάποιο ψίχουλο από ένζυμο ψωμί πάνω του. Ο Κύριος δεν ευαρεστείται με τέτοιους Φαρισαϊσμούς, αυτό που θέλει είναι να βγάλουμε την αμαρτία από το σώμα μας και τα σπίτια μας για να μπορέσουμε να φάμε το σώμα Του (Ματθ.ις:6,12  Λουκ.ιβ:1  Α’ Κορ.ε:8).

«η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθεί»

Μπορεί κάποιος να έχει σφάξει το αρνί, να έχει βάλει απ’ το αίμα στους παραστάτες, να το έχει ψήσει και να έχει αρχίσει να το τρώει, αλλά αν φάει ένζυμο ψωμί ή συνεχίσει να τρώει ένζυμο τις επόμενες 7 ημέρες (η πληρότητα της χριστιανικής ζωής) θα εξολοθρευτεί. Ο Θεός δεν εμπαίζεται ούτε αστειεύεται! Ο Καλβινισμός δεν έχει θέσει στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, ο Θεός ζητά συνεχή καθαρότητα.